บทที่ 50

“แต่คุณก็ไม่ตายใช่ไหมล่ะ...และถ้าผมเดาไม่ผิด ที่วันนี้เจ้ากรมการเมืองรอดมาได้ ก็เพราะได้คุณช่วยไว้”

“นี่พูดเรื่องอะไรกัน” เจ้ากรมการคลังถามเสียงเข้ม เหมือนอึดอัดเพราะสภาพการณ์ตรงหน้าเต็มที่

“ญาติผู้น้องท่านเจ้ากรมรายนี้ เกือบเสี่ยงทำให้แผนการที่ผมวางไว้พังพินาศด้วยการส่งคนไปลอบวางยาเจ้ากรมการเมืองในกาน้ำชาน่ะสิ แล้วตอนที่เจ้ากรมการเมืองโดนวางยา ผมเองก็อยู่ที่นั่น กำลังจะดื่มชาจากกาเดียวกันโดยไม่รู้อะไรเลยสักอย่าง”

เจ้าของคฤหาสน์เหลียวมองหน้าคาร์ลทันที

“เราไม่เคยคุยกันเรื่องนี้นี่” เจ้ากรมการคลังเอ่ยเสียงเรียบ

“ครับ ผมตัดสินใจโดยพละการ ต้องขออภัยจริงๆ ” คาร์ล วิลส์ตัน หันมาหาคนเพิ่งเฉียดตายอีกหน “ขอโทษที่ทำให้คุณตกอยู่ในอันตราย คราวต่อไปจะไม่มีแบบนี้แล้ว...ผมจะระวังให้ดี”

“ต้องไม่มีครั้งต่อไป” เจ้ากรมการคลังออกคำสั่งทันที “ปล่อยเรื่องเจ้ากรมการเมืองให้ไซรัสดูแล ขืนใช้วิธีแข็งขืนฝืนกระทำไปจะยุ่งยากในภายหลัง”

“ครับ” คาร์ลยอมตกปากรับคำง่ายๆ ก่อนเดินเข้ามายื่นมือให้ไซรัส พ่อค้าหนุ่มจึงยื่นมือข้างเดียวกันออกไปจับมือข้างนั้น เป็นนัยว่ายอมรับคำขอโทษ “ยินดีที่ได้คุณมาร่วมงาน” คาร์ลยังคงโปรยยิ้มอย่างเป็นมิตร แต่ไซรัสกลับไม่รู้สึกว่าเขาเป็นมิตร

บางทีชายคนนี้อาจกำลังกดเก็บความรู้สึกขุ่นเคือง หรืออาจจะมีอะไรมากกว่านั้นซ่อนอยู่ภายใต้หน้ากาก แต่ตอนนี้ทุกอย่างเพิ่งเริ่มต้น ไม่เหมาะจะมาขัดแย้งกับใครด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง

ปกติเขาเองก็คุ้นชินกับการสวมหน้ากากอยู่แล้ว โดนคนอื่นสวมหน้ากากเข้าหาบ้างจะเป็นไร ขอแค่ไม่ขัดผลประโยชน์กันเอง ไม่มาเกะกะขัดแข้งขัดขาเขา เป็นใช้ได้

สิ่งหนึ่งที่ไซรัสคาใจคือ ขุนนางหนุ่มอนาคตไกลรายนี้ทำเรื่องคราวนี้ลงไปด้วยจุดประสงค์อะไร ทำลงไปเพียงเพราะอยากกำจัดเจ้ากรมการเมืองให้พ้นทางฝ่ายตน หรือเลือกทำแบบนี้เพราะมีเหตุผลลึกล้ำใดซุกซ่อนอยู่

เมื่อกลับถึงตึกสี่ชั้นใจกลางย่านร้านค้า พ่อค้าหนุ่มมอบคำสั่งใหม่ให้อารีแทบจะทันที

“ตรวจสอบเรื่อง ‘คาร์ล วิลส์ตัน’ อย่างละเอียด”

สั่งแล้ว คนที่วิ่งรอกไปคฤหาสน์โน้นคฤหาสน์นี้ทีมาทั้งวันก็กลับเข้าห้องทำงานแล้วลงมือเขียนจดหมายแสนสำคัญพลางคิดใคร่ครวญว่าที่ผ่านมายังมองข้ามอะไรไปอีกหรือไม่

อัยน์นา ยืนมองภาพสาวใช้วิ่งวุ่น ช่วยกันหยิบโน่นส่งนี่ แต่งตัวให้เธอตามคำสั่งแม่เลี้ยงและพี่สาวต่างมารดาแล้ว ก็อดสงสัยไม่ได้ ว่าแม่เลี้ยงกับพี่สาวเห็นเส้นผมเธอเป็นเส้นผมหรือเศษฟางกันแน่ ถึงได้สั่งให้สาวใช้ช่วยกันยี ช่วยกันตีจนเส้นผมสีดำยาวหยักศกทั้งหยิกทั้งฟูเสียยิ่งกว่ารังนก จากนั้นก็เกล้าขึ้นสูง โดยไม่ลืมประโคมร้อยลูกปัด ร้อยเครื่องประดับชิ้นใหญ่ๆ เข้าไปเสียเต็มที่ นัยว่ายิ่งมวยตั้งขึ้นได้สูงเท่าไหร่ก็ยิ่งดูดี ยิ่งดูหรูหรา

ไหนจะชุดกระโปรงสีฟ้าฟูฟ่องชายลากพื้นยาวร่วมสองเมตรนี่อีกล่ะ ดูเผินๆ ก็ดูสวยดูหรูหราดี แต่แต่งแบบนี้จะไม่ประหลาดเกินไปหน่อยหรือ?

เท่าที่เธอจำได้ งานเลี้ยงหนนี้จัดเป็นงานเลี้ยงเต้นรำ ไม่ใช่งานเลี้ยงรับประทานอาหารหรืองานที่เชิญแขกให้ไปนั่งเชิดหน้าประคองทรงผมสวยหรูดูละครเพลง ด้วยทรงผมและกระโปรงแบบนี้ เกิดประเหมาะเคราะห์ดีหรือมีกรรมดลให้เธอต้องออกไปเต้นรำเมื่อไหร่ เธอจะไม่เผลอสะดุดชายกระโปรงตัวเองหรือทำให้ใครสักคนล้มคะมำเพราะโดนชายกระโปรงเธอพันขาหรอกหรือ? ผมเกล้าสูงจนน่ากลัวนี่ก็เหมือนกัน เกิดเดินเหินอยู่ดีๆ แล้วเธอพลาดทำผมตัวเองเกี่ยวโคมไฟระย้า ภาพที่ออกมาคงจะน่าขำพิลึก

แค่นึก ภาพความวินาศสันตะโร ก็ลอยเด่นขึ้นมาเป็นฉากๆ

ดูเท่านี้ก็รู้แล้ว ว่าท่านผู้หญิงแกรนเทรนท์กับพี่สาวต่างมารดาพยายามจะกลั่นแกล้งเธอ ด้วยการจับแต่งตัวด้วยรูปแบบการแต่งตัวที่กำลังเป็นที่นิยมชนิดสุดโต่ง มองเผินๆ ก็ดูสวยเก๋ นำสมัย แต่พิจารณาด้วยสติแล้ว ย่อมเห็นได้ชัดว่าผิดกาละโอกาสอย่างที่สุด ครั้นบอกปัด ครั้นขอลดความ ‘อลังการ น่าตื่นตาตื่นใจ’ ทั้งสามคนก็ไม่ยอม หัวเด็ดตีนขาดอย่างไร ก็ไม่ยอม

นาทีนี้ ‘ท่านหญิงกุหลาบทะเลทราย’ เลยต้องกลายเป็น ‘ตุ๊กตาชุดฟูฟ่อง’ กลายเป็นของเล่นให้สตรีชั้นสูงสามคนจับแต่งตัวเป็นที่สนุกสนาน

“ท่านผู้หญิงคะ แต่งตัวแบบนี้จะดีเหรอคะ” เธอพยายามถามเรียกสติท่านผู้หญิงแกรนเทรนท์เป็นครั้งสุดท้าย ทั้งที่ในใจมัวพะวงเรื่องบิดากับพันธมิตรใหม่อย่างไซรัส ผู้ซึ่งเพิ่งพิสูจน์ตัวเองด้วยวิธีน่าตกใจกลางดึกในเมื่อราวเจ็ดวันก่อน

ยามเที่ยงคืน...สายลมเงียบสงัด พ่อค้ารายนั้น ส่งบางสิ่งบางอย่างซึ่งจำกัดความได้ว่า เป็นสิ่งมีชีวิตที่ดูคล้ายมนุษย์แต่มีปีกสีดำสนิทเหมือนอีกา มาบินผ่านคฤหาสน์ แล้วยิงธนูส่งสารลายมือไซรัสพร้อมถุงผ้าบรรจุสร้อยเงินห้อยจี้อัญมณีสีนิลเม็ดโตจากกลางอากาศลงปักขอบหน้าต่างห้องทำงานบิดาเธอ...แม่นยำเหมือนเทพเจ้าช่วยจับวาง

“ทำไมยะ” แอนนาเบลถามสวนทันควัน