เด็กสาววัยยี่สิบปีใกล้จะจบมหาลัยครั้งแรกของเธอกับเจ้านายตัวเองด้วยความจำเป็น เขาเป็นผู้ชายที่เธอไม่ชอบขี้หน้าเอาซะเลย แต่ร่างกายกลับตอบสนองสวนทางกับความคิด
View More@The space
ผับหรูชื่อดังใจกลางมหานครที่มี เชน ชนากร เป็นหุ้นส่วนหลักของร้าน The Space ที่หรูหราที่สุดในกรุงเทพฯแหล่งท่องเที่ยวของดารา ศิลปินรวมถึงไฮโซโดยเปิดไว้ใช้บังหน้าและยังเป็นเจ้าของคาสิโนใต้ดินรายใหญ่ที่มีเครือข่ายมากมาย
เว็บพนันที่เห็นๆ กันตามหน้าฟีดโซเชียลมีเดียในหลากหลายชื่อล้วนแต่เป็นเครือข่ายของเชนทั้งนั้น ยังไม่รวมเงินกู้นอกระบบที่ฟันกำไรมหาศาลในแต่ละเดือน ธุรกิจใต้ดินสีเทาเหล่านี้ทำกำไรให้เขาเดือนๆ นึงหลายสิบล้านนอกจากเรื่องธุรกิจการเงินเรื่องรูปร่างหน้าตาก็ไม่เป็นรองใคร
ด้วยความสูง187 ไหล่กว้าง เอ็นยาวใหญ่ หล่อระดับเทพ มักจะมีสาวๆ มาเสนอตัวให้ถึงที่ไม่เว้นแต่ละวันส่วนมากก็เป็นไฮโซติดการพนันที่เอาลูกสาววัยแรกแย้มมาขัดดอกทั้งนั้นทำให้ไม่เคยขาดของ
แต่เขาก็ไม่เคยให้ใจกับใครทำให้เปลี่ยนคู่นอนไม่ซ้ำหน้าส่วนนึงเพื่อตัดปัญหาความสัมพันธ์ที่วุ่นวายและอีกสาเหตุคือยังไม่ลืมความรักครั้งเก่า
แกร๊ง!
“ขออีกแก้ว”
สายตาว่างเปล่าของเจ้าของเสียงกระแทกแก้วค็อกเทลทรงสูงที่เพิ่งดื่มหมดไปบนบาร์เป็นแก้วที่เจ็ดคืนนี้เขาต้องการเครื่องดื่มแรงๆ เพื่อให้ลบเลือนภาพข่าวที่เห็นเมื่อตอนบ่ายออกจากสมองไปให้หมดสิ้น ที่เขาคิดออกคงจะมีแต่แอลกอฮอล์ตรงหน้าที่จะทำให้เขาลืมเรื่องนี้ได้
“ได้แล้วค่ะ”
“นี่มันอะไร?”
เชนยกแก้วบรั่นดีตรงหน้าที่ถูกเติมเต็มด้วยของเหลวสีใสจนเต็มแก้วขึ้นมองดูหลังจากดื่มเข้าปากไปอึกใหญ่น้ำแร่จืดชืดถูกเสริฟ์มาแทนที่แก้วมาร์ตินี่ทรงสูง เขามองดูด้วยสายตาขัดใจก่อนจะย้ำอีกครั้งเผื่อคนฟังจะไม่เข้าใจว่าเขาต้องการอะไร
แกร๊ง! เขาวางแก้วลงกลังลงบนบาร์ด้วยอารมณ์ขุ่นมัว
“บอกว่าเหมือนเดิมอีกแก้ว”
“หนูเห็นว่าคุณเชนดื่มมาหลายแก้วแล้ว’”
ร่างอรชรตอบกลับด้วยเสียงสั่นเล็กน้อยฝืนยิ้มหยีตาให้กับคนหน้าดุตรงหน้าเพราะเห็นเจ้านายกระดกแก้วต่อแก้วนับได้เกือบสิบแก้วคงจะมีเรื่องเครียดให้คิดอยู่แน่ๆ ถึงจะมีเรื่องให้คิดเขาก็ไม่ควรจะกระดกพรวดๆ แบบนี้ติดกันต่อให้คอแข็งแค่ไหนคงได้ภาพตัดอยู่หน้าบาร์ตั้งแต่หัวค่ำเป็นแน่ เธอไม่กล้าที่จะถามว่ามีเรื่องอะไรให้ไม่สบายใจถ้าหากเป็นลูกค้าคงจะถามไถ่ตามประสาไปแล้วนี่เขาเป็นเจ้านายหากถามอะไรไม่ถูกใจคงโดนไล่ออกก่อนจะได้รับเงินเดือนเดือนแรก
พิพิม พิมมาดา นักศึกษาปี 3 สาขาการโรงแรม น่ารัก สดใส กล้าคิดกล้าทำ มีความเป็นตัวของตัวเองค่อนข้างสูงเธอเพิ่งเข้ามาทำงานที่ The Space อาทิตย์กว่าๆ ในตำแหน่งผู้ช่วยบาร์เทนเดอร์เพื่อเก็บเกี่ยวประสบการณ์ทำงานและเพื่อเงินเพราะไม่มีที่ไหนจะทำเงินได้เยอะเหมือนที่นี่แล้ว
วงการบาร์เทนเดอร์ต่างรู้กันดีว่าร้านไหนเป็นแหล่งทำเงินเบอร์ต้นๆ ของประเทศ รายได้ดีกว่าเปิดบาร์เองเสียอีก แต่การจะได้รับเลือกให้เข้าไปทำงานก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลย นอกจากหน้าตาบุคลิกที่ต้องดีเป็นทุนเดิม ลีลาการชงเครื่องดื่มก็ต้องลื่นไหลรสชาติมีมาตรฐานเพื่อไม่ให้มีจุดบกพร่องแม้แต่น้อย ลูกค้าแต่ละคนที่เข้ามาเป็นระดับไฮเอนทั้งนั้น เธอชอบอยู่ในความสัมพันธ์เป็นคนขี้เหงาไม่เคยอกหักนานเกินสามวัน ด้วยความเฟรนลี่ของพิพิมทำให้ดูเหมือนขี้อ่อย
คนน่ารักอย่างเธอมักจะเปลี่ยนแฟนบ่อยและมีหนุ่มๆ เข้ามาคุยด้วยเป็นประจำแต่ก็ไม่เคยเกินเลยกับใครเพราะไม่อยากถูกเจาะไข่แดงก่อนเจอรักแท้จนแทบทุกครั้งที่ถูกทิ้งเพราะผู้ชายคิดว่าเธอเล่นตัวมากเกินไป บ้างก็ว่าเธอแอ๊บแบ้วคบผู้ชายบ่อยกว่าเปลี่ยนชุดคงโดนจนพลุนแล้วมากกว่า
“ทำตามที่สั่ง”
“แต่ว่าหน้าคุณ”
“ยุ่งไม่เข้าเรื่องหรือไม่อยากเสริฟ์แล้ว?”
ตาคมขมวดคิ้วสายตาจับจ้องมองคนตัวเล็กที่ยุ่งไม่เข้าเรื่องเป็นแค่พนักงานในร้านแต่กล้าขัดคอเขาหรือเด็กนี่จะไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร ตั้งแต่พิพิมมาเริ่มงานเขาแทบไม่เคยเข้ามานั่งที่บาร์เลยมีแต่แอบลอบมองบ้างคนตัวเล็กมักจะดึงดูดสายตาของเขาเสมอเพราะหน้าตาของเธอคล้ายกับคนคนนั้น
“ตรงนี้พี่จัดการเอง”
ดาด้าเดินเข้ามาแทนที่ตำแหน่งของพิพิมดันเครื่องดื่มแก้วเดิมส่งให้เชนเพราะดูแล้วเพื่อนน่าจะต้องการพักจริงๆ อย่างที่เด็กมันบอก
ผิวที่แดงก่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์แผ่ไปทั่วหน้าลำคอจนหาผิวเดิมแทบไม่เจอ อารมณ์ฉุนเฉียวที่ออกมาจากสีหน้าของเชนทำเอาคนรอบๆ พากันเลี่ยง พิพิมพยักหน้ารีบถอยหลังออกจากคนพาลเป็นวันซวยของเธอจริงๆ ที่เขาดันมานั่งตรงหน้าเธอ
ทั้งๆ ที่บาร์ค็อกเทลออกแบบเป็นวงกลมแต่ละด้านมีบาร์เทนเดอร์ยืนอยู่สี่คน ตำแหน่งละคนหวยมาออกที่เธอซะได้ที่แน่ๆ เธอยังไม่อยากถูกไล่ออกทั้งๆ ที่ทำงานได้อาทิตย์เดียวเพราะรายได้จากทิปแต่ละคืนเป็นหลักพันจะหางานที่รายได้ดีขนาดนี้ได้ที่ไหนในช่วงเศรษฐกิจแบบนี้
ดาด้า ดาริกา หุ้นส่วนคนที่สองของร้าน The Space มีดีกรีเป็นบาร์เทนดี้ระดับแชมป์นอกจากนี้เธอยังมีออร่าสวยแพงอย่างเฉพาะตัวลูกค้าที่แวะเวียนมานั่งที่บาร์ทุกคืน ส่วนใหญ่มาเพราะติดบาร์เทนดี้คนสวย บ้างก็มีครอบครัวแล้ว บ้างก็ยังโสดทั้งหนุ่มเล็กหนุ่มใหญ่ แต่ดาด้าก็ไม่เคยหลวมตัวเลยสักครั้งเพราะเธอมีคนในใจแล้ว
“กูเห็นข่าวแล้ว”
“ถ้าเห็นแล้วไม่น่าห้ามกู”
ข่าวประกาศงานแต่งงานเมื่อช่วงบ่ายที่ถ่ายทอดทุกช่องทางโซเชียลมีเดียระหว่างคนรักเก่ากับเจ้าสัวรุ่นพ่อที่มีอิทธิพลในแวดวงธุรกิจ เธอบอกให้เขาเข้าใจว่าทำเพื่อครอบครัวและเลือกที่จะปล่อยมือของเขาดาด้ารู้ดีว่าถึงไม่พูดออกมามันก็เห็นชัดอยู่แล้วว่าเชนยังรักผู้หญิงคนนั้นมากแค่ไหน ปีกว่าที่ผ่านมามันไม่ได้ทำให้เพื่อนลืมได้เลยสักวันเดียวถึงแม้ว่าเธอจะทิ้งเขาไปก็ตาม
ได้เวลาบ่ายคล้อยเชนออกมาตามนัดที่ได้นัดกับเบลไว้ที่ร้านอาหารญี่ปุ่นเบลรอเข้าอยู่ในห้องส่วนตัวเชนสั่งให้ริวออกไปรอเขาด้านนอก“มาแล้วเหรอคะเชนเบลสั่งของโปรดเชนไว้เต็มเลย”“เบลมานานแล้วเหรอ”“สักพักนี้เองค่ะแต่เบลสั่งอาหารล่วงหน้าไว้”เชนมองดูอาหารเต็มโต๊ะส่วนใหญ่เป็นของโปรดของเขาตามที่เธอว่าจริงๆ เขาเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามกับเธอและเริ่มกินอาหาร เขาดูออกว่าเบลดูกระตือรือร้นกับมื้ออาหารนี้เป็นอย่างมากเมื่อทานอาหารไปได้กว่าครึ่งเขาตัดสินใจจะพูดกับเธอ“เบลเชนมีเรื่องต้องคุยกับเบล”เบลเงียบและวางตะเกียบลงก่อนจะมองหน้าคนรักเก่าด้วยรอยยิ้มเปื้อนน้ำตา ไม่ใช่ว่าตลอดเวลาเธอไม่รู้เรื่องของเชนเพราะเธอเองก็ต้องการจะรู้ข่าวคราวของเชนตลอดเวลาว่าเขาทำอะไรบ้าง“เรื่องของเรามันจบไปแล้วเบล”“แค่กินแล้วจ่ายไปไม่ได้เหรอคะเชนที่ผ่านมาคุณทำแบบนั้นตลอดนี่”“เชนขอโทษนะเบลแต่เชนกลับไปไม่ได้แล้ว”“ถึงแม้ว่าเบลจะไม่เหลือใครเหรอคะเชนจะทิ้งเบลไปอีกคนเหรอ”“ทำไมตอนนั้นเบลไม่เลือกเชนล่ะ ทำไมถึงหายไปเฉยๆ”“…”เขามองเข้าไปนัยย์ตาของเธอคำถามที่ติดอยู่ในใจของเขามาตลอดตั้งแต่เลิกกันคำถามที่ทำให้เขาครุ่นคิดคืนแล้วคืนเล่ามาวัน
พิพิมลืมตาตื่นขึ้นมารู้สึกแขนถึงหนักที่กำลังกอดเธออยู่เนื้อตัวของเขาและเธอเปลือยเปล่าเขากระชับกอดเธออย่างแนบแน่นกลิ่นของแอลกอฮอล์โชยออกมาจากคนข้างตัวเธอทำได้เพียงนอนนิ่งๆ เพื่อไม่ให้อีกคนตื่นจากการพักผ่อนไม่นานนักอีกคนก็ลืมตาจ้องมองเธอด้วยสายตาเรียบนิ่ง“วันนี้ฉันจะไปเจอเบล”มือหนายังคงโอบกอดร่างบางในขณะที่บอกเธอไปตามตรงร่างบางอึ้งกับสิ่งที่ได้ยินถึงในใจเธอจะไม่อยากให้เขาไปเจอกับเบลอีกเลยแม้แต่น้อยแต่เธอจะพูดอะไรได้ มือหนาจับคนตัวเล็กมานอนบนตัวราวกับอ่านความคิดของเธอได้“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะอย่าบอกนะว่าเธอหึงฉัน”“หนูพูดได้จริงเหรอคะ”“มันไม่มีอะไรที่เธอคิดหรอกพิพิมแล้วต่อไปหึงก็บอกว่าหึงสิเธอมีสิทธิ์ในตัวฉันเต็มที่ไม่รู้เหรอ”พิพิมเบือนหน้าหนีสายตาคมที่กำลังหยอกเย้าเธออย่างคาดคั้นใบหน้าแดงระเรื่อเธอเองไม่เคยรู้เลยว่ามีสิทธิ์ในตัวเขาอย่างนั้นเธอเจียมตัวเองมาตลอดสิ่งที่ได้ยินทำให้ใจดวงน้อยๆ ของเธอผลิบาน“ใช่ค่ะหนูหึงแล้วก็หวงคุณมากหนูไม่อยากให้คุณไปเจอกับแฟนเก่าแต่ถ้าจำเป็นต้องไปก็ไปเถอะค่ะหนูเชื่อใจคุณ”มือเรียวเล็กกุมมือหนาเธอก้มหน้ามองมือเขาเธอไม่กล้าสบตาเขาตรงๆ เพราะความขัดเขินร่
“ยะ หยุดก่อนค่ะ”มือเรียวเล็กดันอกแกร่งออกจากตัวเธออย่างแรงทีเห็นรอยแดงบนตัวเธอเขายังหายไปเป็นเดือนๆ แล้วนี่จะให้เธอยอมใช้ผู้ชายคนเดียวกับคนอื่นเนี่ยนะเมื่อคืนเขาเข้าไปในห้องกับผู้หญิงคนนั้นเธอเองก็เห็นเต็มสองตาดูจากที่มาด้วยกันก็คงจะอยู่ด้วยกันทั้งคืนถ้าเธอยอมเขาเธอคงได้รับสถานะเมียเก็บจริงๆ ก็วันนี้แหละ“เธอจะมาเล่นตัวอะไรตอนนี้”“เมื่อคืนคุณกับ...”ริมฝีบางหนาประกบจูบหนักๆ ลงบนริมฝีปากบางรสสัมผัสหวานหอมอย่างที่เขาต้องการทำให้เขารุกล้ำเข้าไปมากกว่าเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนอีกคนแทบหายใจไม่ออก“คืนนั้นมันไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นฉันไปนอนบนห้องเธอ”เมื่อได้ยินแบบนั้นมือเรียวโอบกอดคอของอีกคนดึงมาจูบอย่างดูดดื่มเธอรู้สึกโล่งใจที่ได้ยินแบบนั้นที่จริงแล้วเธอเองก็คิดถึงเขามากเช่นกันเธออยากบอกเขาว่าเธอคิดถึงเขามากแค่ไหน“ต่างกับเธอนะที่กล้าทำเรื่องแบบนั้นลับหลังฉัน”“ถ้าหนูบอกความจริงคุณจะเชื่อหนูเหรอคะ”“ก็ลองพูดมา”เมื่อคนตัวเล็กยอมเปิดปากพูดความจริงเขาก็จะลองฟังดูว่าจริงๆ แล้วเธอกล้านอกใจเขาจริงๆ หรือเปล่า มือหนาโอบกอดร่างบางอย่างถนุถนอมเขาคิดถึงสัมผัสของเธอมาตลอดถึงเขาไม่อยากจะเชื่อว่าเธอหัก
@ผับเสี่ยกู้“มันไม่กลับไปที่คอนโดเป็นเดือนแล้วครับเสี่ย”“แสดงว่าเป็นไปตามแผนของกู”“แต่ว่า”“แต่เหี้ยไรรีบๆ พูด”“เมื่อกี้คนของเราบอกว่าไอเชนกลับไปคอนโดมันครับแต่ว่าไปกับคุณเบลครับแล้วเด็กนั่นไอริวไปส่งที่หอเพื่อนครับ”“อย่าบอกนะมันคบชู้กันตกต่ำถึงขั้นเป็นชู้เมียชาวบ้านแล้วเหรอวะ ฮ่าๆ”“ดูเหมือนคุณเบลจะหย่าแล้วนะครับเสี่ย”“งั้นอีเด็กนี่ก็ไม่มีประโยชน์แล้วสิ น่าเสียดายสวยออกขนาดนั้นแถมยังไม่ปากโป้ง”“ให้ตามต่อไหมครับเสี่ย”“ไม่ต้อง”“ตื่นได้แล้วพิมจะเข้าคลาสสายแล้ว”เสียงปลุกของปลายฟ้าที่ดูเร่งรีบปลุกให้เธอตื่นพิพิมรับผ้าขนหนูที่เพื่อนโยนใส่มือด้วยสัญชาตญาณถึงแม้ว่าจะเพิ่งตื่นก็ตามเมื่อเธอหยีตาดูเวลาบนฝาผนังในห้องบอกเวลาอีกยี่สิบนาทีสิบเอ็ดโมง เป็นเวลาที่คลาสกำลังจะเริ่มเธอรีบกระวีกระวาดลงจากเตียงวิ่งเข้าห้องน้ำต่อจากปลายฟ้าทันทีไม่ถึงห้านาทีทั้งปลายฟ้าและพิพิมก็พร้อมออกจากห้องวิ่งไปมหาวิทยาลัยที่อยู่ไม่ไกลนักชนิดที่เรียกว่าใส่เกียร์หมาเสียงหายใจกระหืดหระหอบของทั้งคู่มาหยุดอยู่หน้าประตูห้องเรียนก่อนจะเข้าไปด้วยความโล่งใจ“เกือบไม่ทันแล้วเชียวดีนะที่อาจารย์มาสาย”ทั้งคู่เข้าคลาสแบบเ
ในใจของเธอตอนนี้มันเต้นระส่ำความรู้สึกจุกอกอย่างบอกไม่ถูกทำเอาเธอถอยหลังชนเข้ากับตู้เหล้าด้านหลังเล็กน้อย ดาด้าที่หันมาเห็นก็สั่งให้เธอออกไปจากบาร์ก่อนใจจริงเธออยากจะอยู่ฟังต่ออีกสักนิดว่าผู้หญิงคนนั้นตามหาคุณเชนทำไมหรือจะเป็นคนสำคัญของคุณเชนท่าทางของดาด้าที่พูดคุยกับอีกฝ่ายดูราวกับว่าเคยสนิทกันมาก่อนจากสรรพนามที่เธอใช้เรียกดาด้าพูดคุยกันได้ไม่กี่ประโยคผู้หญิงคนนั้นก็กลับไปสีหน้าของดาด้าดูขุ่นมัวและอารมณ์ไม่ดีเหลังจากดาด้าเดินออกจากบาร์ไปพิพิมก็กลับเข้ามายืนที่บาร์ตามเดิม@หนึ่งสัปดาห์ก่อนหน้าระหว่างที่เชนกำลังเลื่อนดูข่าวของวงการธุรกิจข่าวด่วนจากการเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุของของสองสามีภรรยาที่สะเทือนวงการธุรกิจอสังหาใหญ่ขึ้นมาแทรกพ่อแม่ของเบลเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ระหว่างเดินทางกลับจากบ้านพักตากอากาศตามมาด้วยข่าวการหย่าร้างของเบลและเจ้าสัวแบบสายฟ้าแลบเชนดูมือถือที่มีข้อความจากพิพิมเขาแค่ยังไม่พร้อมจะคุยกับเธอตอนนี้เขาตัดสินใจส่งข้อคววามหาคนรักเก่าอย่างเบลเพื่อแสดงความเสียใจเรื่องพ่อแม่ของเธอ ถึงแม้ว่าตอนที่คบกันพวกท่านจะกีดกันทั้งคู่อยู่บ้างแต่อย่างไรเสียก็ถือว่าเป็นคนเคยร
แรงเหวี่ยงอย่างแรงทำให้ร่างบางล้มลงบนเตียงโดยมีอีกคนกำลังคร่อมอยู่บนตัวเธอชายเสื้อกล้ามสีขาวกำลังจะถูกเลิ่กขึ้นแต่มือเรียวดึงชายเสื้อไว้ยิ่งทำให้ความสงสัยที่เขามีมันพลุ่งพล่านจนอารมณ์เสียเข้าไปใหญ่เขาได้แต่ขอให้สิ่งที่เขาคิดมันผิด มือหนาล็อกมือของเธอขึ้นเหนือศีรษะออกแรงดึงเสื้อกล้ามออกจนขาดวิ่นรอยแดงบนเนินอกสองสามรอยปรากฏขึ้นต่อหน้าเขามันทำให้เขาจุกอกกับสิ่งที่เห็นเธอได้ทำลายความเชื่อใจของเขาลงในพริบตา“คะ คุณเชนฟังหนูก่อนนะคะ”พิพิมคว้าชายเสื้อของเขาแต่กลับถูกอีกคนที่ตอนนี้อารมณ์เสียจนหูดับเขาไม่อยากจะมองหน้าอีกฝ่ายเสียด้วยซ้ำมือแกร่งสะบัดมือสวยออกอย่างแรงจนเธอเสียหลักล้มลงบนเตียงอีกครั้งร่างหนาดึงโคมไฟจากโต๊ะข้างเตียงสายไฟหลุดออกจากหัวปลั๊กตวัดไปโดนคนบนเตียงแรงร่างหนาปาโคมไฟทั้งอันลงกับพื้นห้องเพื่อระบายอารมณ์โกรธ ตอนนี้บอกได้เลยว่าเขาโกรธจนเลือดขึ้นหน้าเศษแก้วจากโคมไฟคริสตัลที่เคยอยู่ข้างหัวเตียงกระจัดกระจายอยู่เต็มพื้นห้องนอนของเหลวสีแดงไหลจากมือหนาหยดลงบนพื้นห้องเศษแก้วบางชิ้นที่เข้าไปฝังอยู่ใต้ผิวเนื้อของเขาและบางส่วนกระเด็นไปโดนคนบนเตียงแต่แปลกที่เขากลับรู้สึกเจ็บแปร๊บที่ใจไ
“หนูกลับมาแล้ว”“พิมม มานั่งนี่สิลูกกินข้าวมารึยัง”“กินแล้วจ้ะ ทำอะไรกันอยู่จ๊ะ”“พอดีเลยแม่กำลังจะเตรียมของไปทำบุญที่วัดพรุ่งนี้ว่าแต่พรุ่งนี้ลูกไปทำงานหรือไปเรียนรึเปล่า”“ไม่มีจ้ะ พิมขอไปด้วยคน”พิพิมนั่งช่วยลุงเปี๊ยกกับแม่เตรียมของแห้งในกระป๋องสังฆทานเพื่อเอาไปถวายพระวันพรุ่งนี้บ้านเธอมักจะชอบเตรียมของเองเพราะนอกจากเลือกของที่จะถวายได้อย่างอิสระมีคุณภาพดีตามที่ต้องการและยังประหยัดงบประมาณที่ต้องการได้อีกด้วยเมื่อช่วยเตรียมของเสร็จแล้วพิพิมขึ้นไปบนห้องเพื่อสำรวจของใช้ที่ยังไม่ได้เอาไปบางส่วนเธอแอบมองไปที่นอกหน้าต่างอย่างเคยไม่เจอลูกน้องของเสี่ยกู้แล้วคงจะหยุดมาแล้วหลังจากที่เธอย้ายไปอยู่ที่คอนโดของเชน แต่คำพูดของเสี่ยกู้ยังทำให้เธอรู้สึกกังวลอยู่ไม่น้อย ตลอดทั้งช่วงเย็นพิพิมลงมาข้างล่างช่วยแม่หน้าร้านแต่ก็ไม่ได้มีอะไรผิดปกติเลย“อ่าวไม้มาพอดี”“สวัสดีครับป้าปราง สวัสดีครับลุงเปี๊ยก ไม่เจอหน้าตั้งหลายวันเลยนะน้องพิม”“พี่ไม้มาทำอะไรคะเนี่ย”“พี่เอาขนมที่จะไปวัดพรุ่งนี้มาส่ง”ขนมไทยหลายอย่างใส่ปิ่นโตมาอย่างดีพิพิมรับปิ่นโตมาอย่างระมัดระวังเธอค่อยๆ เปิดดูทีละชั้นขนมไทยของบ้านพี่ไม้เ
เค้กในจานถูกแบ่งเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยวางไว้บนส่วนต่างๆ ของร่างกายเปลือยเปล่าของเธอเพียงเพราะเธอเลือกให้เขากินเองเธอไม่ได้คิดเลยว่ามันจะหมายถึงแบบนี้นี่คือการทำโทษที่บ้าที่สุดที่เธอเคยเห็นมาเลย เค้กที่เธอตั้งใจซื้อมาให้เขาลองชิมตอนนี้มันกลับทำให้เธอกลายเป็นส่วนหนึ่งในการกินของหวานที่แปลกที่สุด“อยู่นิ่งๆ เดี๋ยวเค้กหล่น แล้วถ้าหากว่าหล่นขึ้นมาสักชิ้นเธอต้องมานอนที่ห้องฉันทั้งเดือน”“แอร์มันหนาวไปหน่อยน่ะค่ะ”“หึ! เดี๋ยวก็ร้อน”ใครจะไปคิดว่าคนเจ้าเล่ห์อย่างเขาวางตามจุดอ่อนไหวของเธอได้อย่างเหมาะเจาะราวกับวางแผนไว้ล่วงหน้าผิวเนื้อขาวเนียนไร้สิ่งปกปิดกลายเป็นจานชั้นดีเขาวางเค้กชิ้นสุดท้ายไว้บนริมฝีปากของเธอแม้เธออยากจะเปิดปากเถียงให้ตายยังไงก็ทำได้แค่นิ่งเงียบเพราะถ้าเค้กตกขึ้นมาเธอคงต้องไปนอนห้องเดียวกับเขาทั้งเดือนความส่วนตัวที่ตั้งใจเลือกห้องที่ไกลที่สุดตั้งแต่แรกคงเปล่าประโยชน์ปลายลิ้นสากเริ่มเลียริมฝีปากบางที่กำลังสั่นเครือเล็กน้อยด้วยความหนาวของเครื่องปรับอากาศที่เย็นฉ่ำดูเหมือนเค้กชิ้นแรกที่อยู่่บนริมฝีปากบางกำลังจะถูกกินแต่แล้วเขาก็นึกสนุกเลื่อนใบหน้าต่ำลงกินเค้กชิ้นที่อยู่ตรงเนินอ
เมื่อได้ในสิ่งที่ต้องการเสี่ยกู้กับลูกน้องก็ออกจากร้านไปพิพิมถอนหายใจด้วยความโล่งใจน้ำสีใสในตาเริ่มซึมคลอจากดวงตาภาพเบื้องหน้าดูเลือนลางด้วยหยาดน้ำตาที่กำลังกลั่นตัวไหลผ่านแก้มนวลเธอหันไปมองเพื่อนรักอย่างปลายฟ้าที่นั่งตัวสั่นอยู่ข้างๆพิพิมจับมือปลายฟ้าที่ยังสั่นอยู่แน่นเธอรู้สึกผิดที่ทำให้เพื่อนรักต้องมาเจอกับเหตุการณ์แบบนี้คำถามเกิดขึ้นในหัวของปลายฟ้ามากมายถึงตอนนี้เธอจะยังตกใจอยู่มากแต่ปลายฟ้าก็คิดว่าพิพิมต้องเจอกับอะไรแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เธอรวบรวมสติที่ยังหลงเหลืออยู่และถามพิพิม“นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นอ่ะพิม มันเป็นใครพิมบอกเรามาตามตรงได้ไหม”“เราออกจากที่นี่กันก่อนดีไหมฟ้า พิมกลัวมันจะกลับมาอีก”“งั้นพิมไปห้องเราก่อนได้ไหม”พิพิมพยักหน้าเห็นด้วยกับเพื่อนตอนนี้เธออยากออหไปจากที่นี่มากกว่าอะไรทั้งหมดและการกลับไปที่คอนโดเชนตอนนี้ก็ยังไม่ใช่ทางเลือกที่ดีเธอไม่รู้เลยว่าเสี่ยกู้ตามเธอมาถึงที่นี่ได้ยังไงเท่าที่พอจำได้เธอแทบไม่เห็นคนของเชนด้วยซ้ำตั้งแต่ส่งข้อความไปขออนุญาตจากเขาระหว่างทางไปหอของปลายฟ้าทั้งคู่ต่างใช้ความคิดบนรถแท็กซี่มีเพียงเสียงวิทยุที่คนขับเปิดคลอเพื่อรับข่าวสารเธอ
Comments