ตอนที่ 6 ไปเลิกกับมันซะ

                       หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปกับงานเลขาส่วนตัวของอัคคี เขายังไม่ให้เธอติดตามออกนอกสถานที่ไปไหน และยังไม่ได้ให้เธอจัดแจงเรื่องส่วนตัวของเขามากนัก งานหลักของเธอตอนนี้คือศึกษางานของบริษัททุกซอกทุกมุมอย่างละเอียดจากวิลาวรรณ เธอทำมันได้ดีและสนุกมากที่ได้เรียนรู้งานจากเลขาเก่าแก่คนเก่งของเขา

                       บริษัทนี้มีผลิตภัณฑ์มากมายให้เธอได้ทำความรู้จัก แถมวิลาวรรณก็คุยเก่งใจดีและเป็นคนละเอียดรอบคอบ สมกับเป็นเลขามืออาชีพ ตอนนี้วิลาวรรณให้เธอศึกษาผลิตภัณฑ์ตัวใหม่ที่บริษัทกำลังจะเปิดตัว นั่นก็คือไวน์องุ่นระดับพรีเมียม ภารกิจต่อจากนี้คือในเรื่องของการทำโฆษณาพร้อมเปิดตัวพรีเซ็นเตอร์ ซึ่งทางบริษัทได้ข้อสรุปเรื่องพรีเซ็นเตอร์แล้ว นั่นคือนางเอกแนวหน้าตัวท็อปของเมืองไทย โรส โรสิตา เธอสวยสง่าราวนางหงส์ พรีเมียมเหมาะสมกับผลิตภัณฑ์นี้เป็นที่สุด

                       อัคคีเป็นผู้บุกเบิกที่จะทำไวน์ระดับพรีเมียมขาย เขาเสนอโครงการนี้กับบิดาเมื่อหลายปีก่อนและได้รับการอนุมัติ จึงได้เริ่มลงมือผลิตหมักบ่มตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ในตอนนี้ไวน์ที่เขาผลิตไว้พร้อมสำหรับการขายแล้ว ยังคงเหลือเพียงขั้นตอนสุดท้ายคือการทำโฆษณาเท่านั้น ซึ่งทุกอย่างก็ได้เตรียมพร้อมไว้หมดแล้ว เหลือเพียงขั้นตอนการถ่ายทำ ตัดต่อ ออกอากาศและจัดงานเปิดตัวสินค้าพร้อมพรีเซ็นเตอร์เท่านั้น

                       ตอนนี้ แม่กับพี่ชายเธอ รู้แล้วว่าเธอเปลี่ยนงาน พวกเขาไม่ได้ว่าอะไรเพราะงานใหม่นี้เงินเดือนดีกว่าเดิมเป็นเท่าตัว แต่จะติดนิดหน่อยตรงที่ต้องบังคับให้ย้ายมาอยู่คอนโดเดียวกันกับเจ้านายถึงแม้จะอยู่คนละห้องคนละชั้นกันก็ตาม แต่พี่ชายที่หวงน้องสาวมากๆอย่าง พิชญะ หรือ น้ำเหนือ สูตินรีแพทย์หนุ่มอนาคตไกล ก็อดห่วงน้องน้อยของเขาไม่ได้

                       วันนี้เป็นวันอาทิตย์ และเป็นวันแรกที่เพชรน้ำผึ้งย้ายเข้ามาอยู่คอนโดสวัสดิการของบริษัท พิชญะไม่ได้เข้าเวรจึงมาช่วยน้องสาวขนย้ายของและจัดห้องใหม่แต่เช้า และตามด้วยการเสนอตัวนอนเป็นเพื่อนน้องสาวหนึ่งคืน เธอกับแม่เคยชินกับอาการแบบนี้ของเขาแล้วจึงไม่ขัด

                       หมอหนุ่มกังวลเรื่องความปลอดภัย ทั้งจากคนอื่นและจากเจ้านายหนุ่มหล่อคาสโนวา ใจจริงเขาไม่ไว้ใจไอ้เจ้านายหน้าหล่อของน้องสาวสักเท่าไหร่ แต่ในเมื่อเธอยืนยันว่าไม่มีอะไรน่ากลัว เขาไม่ได้เข้ามายุ่มย่ามวุ่นวายเรื่องส่วนตัวกับเธอ และอีกเหตุผลคือ เพชรน้ำผึ้งโตแล้ว ไม่ได้เป็นน้องน้อยๆที่เขาจะต้องคอยกางปีกปกป้องในทุกๆเรื่องอีกต่อไป เขาเป็นพี่ก็ต้องให้โอกาสน้องได้เลือกเส้นทางชีวิตและเรียนรู้ผิดถูกด้วยตนเอง แม้จะห่วงแค่ไหนก็ทำได้แค่อยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ

                       ภายในล็อบบี้คอนโดมิเนียมหรูใจกลางเมือง ดวงตาคู่คมดำสนิทจ้องมองชายหญิงคู่หนึ่งที่เดินโอบไหล่หยอกล้อกันขึ้นลิฟต์ไป ฝ่ายชายเขาไม่รู้จัก แต่ฝ่ายหญิงเขารู้จักดี ก็แม่เพชรน้ำผึ้ง เมียมโน ผู้หญิงที่เกือบฟันเขาแล้วทิ้ง และรั้งตำแหน่งเลขานุการส่วนตัวของเขานั่นเอง

                       ชายหนุ่มกัดฟันข่มอารมณ์จนสันกรามนูนเด่นขึ้นมา เขากำมือแน่น ดวงตาเป็นประกายไฟลุกโชนสมชื่อเจ้าตัว

                       “นั่นใคร”

                       “เอ่อ คุณน้ำผึ้งไงครับ”

                       “ฉันรู้แล้ว แต่ไอ้ผู้ชายคนนั้น มันเป็นใคร”

                       “ผมไม่ทราบครับ งั้นเดี๋ยวผมขึ้นไปถามเธอให้”

                       “ไม่ต้อง เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจัดการเอง ย้ายเข้าคอนโดวันแรก ก็เอาผู้ชายมานอนด้วยเหยียบจมูกฉันถึงที่ เธอแน่มากน้ำผึ้ง”

                       “คุณน้ำผึ้ง เข้ามาพบผมด้วยครับ”

                       น้ำเสียงเยือกเย็นดังออกมาตามสายโทรศัพท์

                       หญิงสาวเคาะประตูขออนุญาต แล้วเดินไปหยุดยืนที่หน้าโต๊ะเจ้านายเพื่อรอรับคำสั่ง

                       “ท่านประธานมีอะไรให้รับใช้คะ”

                       “มีแน่ครับ”

                       ว่าพลางลุกขึ้นเดินไปหยุดด้านหลังหญิงสาว แล้วเดินหน้าต้อนเธอให้ถอยร่นไปจนชนกับขอบโต๊ะหมดหนทางหนี

                       “ผมสั่งคุณแล้ว ทำไมคุณถึงดื้อไม่ทำตาม ผมห้ามคุณมีแฟน ทำไมคุณยังมี แถมเอาไปนอนเหยียบจมูกถึงคอนโดของผม”

                       เพชรน้ำผึ้งมึนงง เธอไปมีแฟนตอนไหน แล้วเอาผู้ชายขึ้นคอนโดตอนไหน อ๋อ เธอนึกออกแล้ว ต้องเป็นพิชญะ พี่ชายของเธอแน่ที่เขาหมายถึง ดีล่ะ ในเมื่อเข้าใจผิดว่าเธอมีแฟนและนอนด้วยกันแล้วแบบนี้ก็ดี เขาจะได้ไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายกับเธอตลอดไป เธอจะได้ไม่ต้องคอยกังวลว่าเขาจะทำตามสัญญาจริงๆไหม

                       “ดิฉันว่าเรื่องนี้มันเป็นเรื่องส่วนตัวมากๆ ที่ไม่ว่าใครก็ไม่ควรมาวุ่นวายหรือมาบีบบังคับกันนะคะ ดิฉันจะมีแฟนหรือไม่มี มันก็ไม่ได้ทำให้ประสิทธิภาพการทำงานของดิฉันลดลง ดิฉันยังคงทุ่มเทเวลาให้กับงานได้อย่างเต็มที่”

                       “คุณจะแน่ใจได้ยังไง คุณเอาอะไรมารับประกันว่ามันจะไม่เกิดปัญหาต่องานของผม ถ้าคุณต้องเดินทางไปต่างประเทศกับผมเพื่อประชุมงานสักสองอาทิตย์ แฟนคุณจะยินยอมและไม่มีปัญหาหึงหวง จนทะเลาะกัน แล้วทำให้คุณไม่มีสมาธิในการทำงานหรือ คุณอาจทำงานผิดๆ ถูกๆ จนทำให้บริษัทเสียหายเป็นมูลค่าที่คุณกับแฟนของคุณคาดไม่ถึงก็ได้”

                       “ท่านประธานนี่รอบคอบจังเลยนะคะ แล้วก็จินตนาการเก่งด้วย เหตุการณ์ยังมาไม่ถึงจะรู้ได้อย่างไรว่าเรื่องจะเป็นแบบนี้ ดิฉันขอยืนยันว่าดิฉันมีความเป็นมืออาชีพพอค่ะ จะไม่มีอะไรมาทำให้ดิฉันทำงานเสียหายแล้วกระทบต่อบริษัทแน่นอนค่ะ”

                       “ทำไมคุณถึงดื้อนัก คุณรักมันมากเลยหรือไง”

                       ชายหนุ่มขบกรามแน่น

                       “ค่ะ ดิฉันรักเขามาก”

                       เธอตอบพร้อมกับจ้องตาคมดุสีดำสนิทอย่างแน่วแน่ ก็ต้องจริงอย่างเธอว่า เธอไม่ได้โกหกเขาสักนิด เธอรักผู้ชายคนนั้นมากเท่าชีวิต เพราะเขาเป็นพี่ชายที่คลานตามกันมา

                       “ไปเลิกกับมันซะ”

                       ชายหนุ่มขบกรามข่มอารมณ์ยากขึ้นทุกที

                       “ไม่ค่ะ ดิฉันยอมท่านประธานในสัญญาทาสเรื่องอื่นๆหมดแล้ว แต่เรื่องนี้ดิฉันไม่มีวันยอม ดิฉันไม่เลิก”

                       เธอเชิดหน้าขึ้นตอบอย่างถือดี

                       ความอดทนของเขาถึงขีดจำกัด แขนแกร่งกระชากร่างบางมาปะทะอกแล้วกอดรัดเธอแน่น พร้อมทั้งบดจูบเธออย่างรุนแรงราวกับจะทำโทษที่เธอดื้อกับเขา มืออีกข้างสอดเข้าท้ายทอยแล้วล็อกคอเธอไม่ให้หันหน้าหนีไปไหนได้ เธอพยายามดิ้นรนให้ออกจากการกอดกุมของร่างแกร่ง แต่ยิ่งดิ้นเขาก็ยิ่งรัดจนเธอปวดร้าวไปทั้งร่าง จึงต้องหยุดอยู่นิ่งๆ ปล่อยให้เขากระทำกับร่างกายเธอให้สาสมใจ

                       เมื่อสัมผัสได้ว่าเธอหยุดดิ้นรนขัดขืนแล้ว เขาก็คลายอ้อมกอดที่รัดแน่นลง จากที่ตะโบมจูบเธออย่างรุนแรงเพื่อทำโทษ ก็กลับกลายเป็นจูบที่นิ่มนวล เนิบนาบ หนักหน่วงและร้อนแรงเร้าอารมณ์ให้เธอเคลิบเคลิ้มตาม เธอเริ่มจูบตอบเขา เรียกเสียงครางต่ำอย่างพึงพอใจในลำคอชายหนุ่ม มืออีกข้างคลายการกอดรัดแล้วขยับลากเลื่อนมากอบกุมอกอวบของเธอพร้อมทั้งนวดคลึงลูบคลำขยำขยี้จนเธอทนต่อความเสียวซ่านไม่ไหว ส่งเสียงครางเบาๆ ออกมาให้ชายหนุ่มได้ฮึกเหิม

                       หนุ่มสาวยืนกอดรัดกันนัวเนีย แลกจูบหวานซึ้งเนิ่นนาน จนร่างบางอ่อนปวกเปียกราวเทียนไขถูกไฟรน ชายหนุ่มจึงค่อยๆ ถอนจูบออกมา เขาจ้องตาเธอด้วยแววตาหวานเยิ้ม นิ้วหัวแม่มือใหญ่ลูบไล้ริมฝีปากอิ่มสวยที่บวมเจ่อจากการกระทำของเขาอย่างหลงใหล

                       “คุณเป็นของผม น้ำผึ้ง ผมไม่ยอมยกคุณให้ใครแน่”

                       เสียงโทรศัพท์ในห้อง เรียกให้หนุ่มสาวตื่นจากภวังค์หวาม

                       “ท่านประธานคะ คุณโรสขอเข้าพบค่ะ”

                       “ให้เธอเข้ามาได้”

                       สิ้นคำพูดชายหนุ่ม เพชรน้ำผึ้งก็รีบจัดแต่งเสื้อผ้าของตนให้เข้าที่เข้าทาง ทันเวลาที่ โรสิตา เปิดประตูห้องชายหนุ่มเข้ามา

                       หญิงสาวสวยจัดในชุดเดรสสั้นสีแดงสดขับผิวขาวผ่อง รูปร่างเพรียวบางแต่หน้าอกหน้าใจอวบอัดจนแทบล้นออกชุด เธอแต่งหน้าค่อนข้างจัด แต่งแต้มริมฝีปากอวบอิ่มด้วยลิปสติกสีเดียวกันกับสีชุด เธอส่งยิ้มหวานหยดแล้วตรงดิ่งเข้ามาหาเขาทันที

                       “สวัสดีค่ะ คุณไฟ”

                       ดาราสาวสาวส่งยิ้มหวานหยดให้ชายหนุ่มคนเดียวในห้อง

                       “เอ่อ น้ำผึ้ง คุณออกไปก่อนนะครับ ฝากบอกคุณวิด้วยว่าช่วยเอาน้ำมาเสิร์ฟแขกหน่อย”

                       เขาหันมาพูดกับหญิงสาวหน้าหวาน ที่ยังแทบเรียกสติกลับมาไม่เต็มที่

                       “ค่ะ ท่านประธาน”

                       เธอตอบรับด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ แล้วรีบเดินออกมา ในจังหวะที่เดินผ่านหญิงสาวเปรี้ยวจี๊ดเข็ดฟันอีกคนในห้อง ทั้งสองสาวได้มองสบตากันด้วยความรู้สึกที่ต่างกันออกไป

                       หนึ่งสาวหน้าหวาน รู้สึกได้ว่า เธอถูกสายตาอำมหิตจากนางเอกโรสิตานี่ หล่อนจ้องมองมายังเธอไม่วางตา สาเหตุคงเพราะเธออยู่ใกล้ชิดกับเขา จากการคาดเดา โรสิตากับอัคคี ต้องมีอะไรบางอย่างต่อกันแน่นอน แค่คิดก็ให้รู้สึกวูบโหวงในอก ผู้หญิงข้างกายเขามีมากมาย ทั้งดารา นางแบบ นางเอกแถวหน้า เธอก็แค่คนธรรมดาไม่ได้สวยอะไร มีหรือจะไปสู้สาวๆพวกนั้น แล้วเขาจะมายุ่งวุ่นวายกับเธอทำไมกัน ในเมื่อเขามีตัวจริงอยู่แล้ว คนที่จะได้เคียงข้างเขาในอนาคตก็คงไม่แคล้วสาวสวยดีกรีดาราดังคนนี้เป็นแน่

                       ส่วนอีกหนึ่งสาวเปรี้ยวจี๊ด ดีกรีนางเอกอันดับหนึ่งจ้องมองเลขาสาวสวยหน้าหวานเขม็ง ผู้หญิงคนนี้ยิ่งมองยิ่งสวย ดวงตากลมโตหวานหยด รูปร่างบางสวยสมส่วน หล่อนสวยเกินไปที่จะทำงานใกล้ชิดกับคาสโนวาตัวพ่อ ชายที่เธอแอบชอบและแม่ของเธอก็พูดกรอกหูทุกวันให้จับเขาให้อยู่หมัด ผู้ชายที่ทั้งหล่อ ทั้งรวย ทั้งเก่งและมีเสน่ห์ขนาดนี้ ใครได้ไปโชคดีไปทั้งชาติ เธอแอบหมายปองเขามานาน จนวันที่ได้มีโอกาสมาทำงานร่วมกัน เธอก็ตั้งใจแน่วแน่ที่จะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เขามาครอบครอง

                       เรดาร์เธอเริ่มทำงาน เธอรู้สึกได้ถึงความผิดปกติของหนุ่มสาวทั้งสองคน จะต้องมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นแน่ๆ ก่อนที่เธอจะเข้ามาในห้องนี้ ทั้งคู่ต้องไม่ใช่แค่เจ้านายกับลูกน้องกันธรรมดาๆ แต่จะเป็นอะไรก็ช่าง เธอจะไม่มีวันให้ผู้หญิงหน้าไหนมาแย่งเขาไปจากเธอแน่นอน

                       “คุณโรสมีอะไรกับผมหรือเปล่าครับ มาหาถึงนี่”

                       “แหม ถ้าไม่มีอะไร โรสมาหาไม่ได้หรอคะ พอดีโรสมาคุยงานแถวนี้เลยแวะมาหาน่ะค่ะ อยากมาคุยเรื่องที่เราจะไปถ่ายโฆษณากันที่ไร่องุ่น โรสอยากได้รายละเอียดเล็กๆน้อยๆ จริงๆโรสไม่ได้อยากมากวนเวลาทำงานของคุณไฟหรอกนะคะ แต่โรสไปหาคุณป้าที่บ้านออกบ่อยไม่เคยได้พบคุณไฟเลย ไม่งั้นเราคงได้คุยกันที่บ้านแล้ว อีกอย่างก็อยากมาชวนคุณไฟไปทานข้าวเที่ยงด้วย ทานไปคุยไป ดีไหมคะ”

                       ชายหนุ่มไม่อาจเสียมารยาทกับพรีเซ็นเตอร์คนสำคัญของทางบริษัทและยังเป็นลูกสาวเพื่อนรักของคุณแม่ได้ จึงตกปากรับคำไปทานข้าวกับหญิงสาวทันที

                       เขาออกจากห้องทำงานมาโดยมีสาวสวยระดับประเทศเดินควงแขนเขาอย่างแนบชิดแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของอย่างเต็มที่

                       “ผมออกไปทานข้าวเที่ยงกับคุณโรสนะ คงไม่กลับเข้ามาแล้ว มีอะไรด่วนก็โทรมานะครับคุณวิ”

                       ชายหนุ่มหันมาสั่งงานเลขาหน้าห้อง แล้วเหลือบสายตาไปมองแม่สาวหน้าหวาน ทันได้เห็นเธอมองเขาอยู่ก่อนแล้ว ก่อนที่จะเธอหลบสายตากลับไปจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์เหมือนว่างานที่หน้าจอนั่นมันน่าสนใจหนักหนา

                       ทุกการกระทำของทั้งเขาและเลขาหน้าหวาน ตกอยู่ในสายตาของโรสิตาตลอดเวลา เธอยิ่งแน่ใจมากขึ้นว่ามันต้องมีอะไรในกอไผ่ ไม่ได้การละ เธอจะทะนงตนว่าเป็นนางเอกดังและยังเป็นลูกสาวเพื่อนรักของแม่เขาไม่ได้เสียแล้ว ก่อนหน้านี้เธอคิดว่าอย่างไรเสียเธอกับเขาก็ต้องได้เจอกันสักวันและเขาคงตกหลุมเสน่ห์เธอไม่ยาก อีกทั้งผู้ใหญ่ก็เชียร์อย่างออกนอกหน้า เขาจะหนีเธอพ้นได้อย่างไร แต่ตอนนี้เธอรออะไรไม่ได้แล้ว เธอจะต้องเป็นฝ่ายเข้าหาเขาและวิ่งตามไขว่คว้าเขาเอง เพราะถ้าเธอไม่ทำอะไรสักอย่าง เธอได้เสียเขาไปให้แม่เลขานั่นแน่นอน และคนอย่างโรสิตา เธอไม่มีวันยอม เธออยากได้อะไรไม่ว่าสิ่งนั้นจะยากเย็นเพียงใด เธอต้องได้มันมาครอบครอง