บทที่ 2 คู่หมั้นที่ไม่ต้องการ

อลิซาเบธถอดหมวกกันน็อก ก่อนจะมองจ้องทะลุกระจกรถด้านหน้าผ่านคนขับไปถึงคนข้างหลัง สองสายตาประสานกันนิ่งๆสายตาของอลิซาเบธมองชายอันเป็นที่รักอย่างตัดพ้อ อยากจะเข้าไปถามเหลือเกินว่าสองปีที่ผ่านมา ทำไมไม่ติดต่อกันบ้างเลย แต่พอเห็นสายตาเย็นชาของอีกคน เธอเปลี่ยนใจ สวมใส่หมวกกันน็อก และขับรถเข้าคฤหาสน์อย่างรวดเร็ว

อลิซาเบธนำรถบิ๊กไบค์คันใหญ่มาจอดที่หน้าตึกทรงยุโรปอย่างคุ้นเคย เธอมาที่นี่บ่อย เพราะสนิทกันกับพลอยใส และคุณแม่ของเพชรกล้าก็เรียกหาเป็นประจำ

พลอยใสเอ็นดูอลิซาเบธมาก ไม่ใช่แค่พลอยใสสิที่เอ็นดูอลิซาเบธ จรรยาคุณย่าของเพชรกล้าก็เอ็นดูเธอเหมือนกัน เอ็นดูถึงขนาดสั่งเสียตอนป่วยหนัก ว่าอยากเห็นเด็กทั้งสองคนแต่งงานกัน

ทั้งสองครอบครัวจึงจัดงานหมั้นแบบเรียบง่าย เพื่อให้ท่านสบายใจก่อนที่จะเสียชีวิต และก่อนที่เพชรกล้าจะไปเรียนต่อที่อเมริกา

"อ้าว หนูอลิซ หนูอลิซมาแล้วเหรอลูก มาโนชกำลังไปรับพี่เพชรที่สนามบิน เดี๋ยวก็ได้เจอกันแล้วนะจ้ะ" พลอยใสรีบรายงานว่าที่ลูกสะใภ้ อยากจะเห็นรีแอ็คติ้งแบบดีใจ จนกระโดดโลดเต้น แต่ทำไมอลิซาเบธกลับทำหน้าเฉยๆเสียอย่างนั้น

อลิซาเบธได้แต่ส่งยิ้มแห้งกลับไปเท่านั้น หญิงสาวกำลังน้อยใจ นอกจากเพชรกล้าจะไม่ติดต่อมาหาเธอแล้ว มาอยู่ตรงหน้ากันขนาดนี้ เขายังไม่สนใจเธอเลย สายตาของเพชรกล้ามันเฉยชา ทำเหมือนกับว่าไม่รู้จักกัน ทำไมเขาถึงใจร้ายกับเธอขนาดนี้นะ หญิงสาวถามตัวเองในใจ

"ทำไมเงียบล่ะหนูอลิซ ไม่ดีใจเหรอ หนูจะได้เจอพี่เพชรแล้วนะ นี่ป้ากะทำเซอร์ไพรส์หนูเลยนะนี่" อลิซาเบธพึ่งเข้าใจว่า ป้าพลอยใส เรียกเธอมาหาแต่เช้าเพราะเหตุนี้นี่เอง แต่มันคงจะดีไม่น้อย ถ้าหากคนที่อยากจะทำเซอร์ไพรส์เธอ คือคุณชายหน้านิ่งที่นั่งอยู่ในรถคันนั้น

และในขณะนั้นเอง รถตู้คันหรูก็ขับพาเพชรกล้า เข้ามาจอดเทียบที่หน้าตึกพอดี พลอยใสรีบคว้าแขนว่าที่ลูกสะใภ้ เพื่อไปรอรับลูกชายของตัวเอง

"มาแล้วเหรอเพชร คิดถึงจังเลย" หญิงวัยกลางคนเข้าไปโอบกอดลูกชายตัวสูง ที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ๊ตสีดำถึงพับถึงข้อศอก และเขาก็โอบกอดคุณแม่กลับเหมือนกัน แต่สายตาคมดุของเพชรกล้า ไม่ได้หันไปมองสาวน้อยข้างๆเลยสักนิด ทำให้คนที่กำลังรอการทักทายอยู่ตรงนั้น ถึงกับใบหน้าถอดสีไปทันที

' ใจร้าย พี่เพชรกล้าใจร้ายที่สุด หญิงสาวพร่ำบ่นกับตัวเองในใจ '

"แม่ลืมไป แม่ชวนหนูอลิซมาต้อนรับเพชรด้วยนะ" พลอยใสนึกขึ้นได้ จึงจูงว่าที่ลูกสะใภ้เข้ามาหาลูกชาย

อลิซาเบธเผลอมองใบหน้าหล่อเหลาและสายตาดุๆของอีกฝ่ายอย่างแสนคิดถึง นานแล้วที่ไม่ได้เจอกัน พี่เพชรโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก หุ่นสูงสมาร์ทแถมยังมีใบหน้าหล่อกระชากใจ แต่พอคิดถึงความใจร้ายของเขาแล้ว เด็กสาวก็ทำเป็นเมินใส่เขาเหมือนกัน

"ทำไมยืนนิ่งกันทั้งคู่อย่างนี้ล่ะลูก" คนกลางอย่างคุณแม่เริ่มทำตัวไม่ถูก มองหน้าลูกชายที มองหน้าว่าที่ลูกสะใภ้ทีสลับกัน

ทำไมทั้งคู่ดูเหมือนเป็นศัตรูมากกว่า มากกว่าที่จะเป็นคู่หมั้น เราทำผิดพลาดประการใด พลอยใสเริ่มคิดหาเหตุผล แต่ไม่ทันที่จะเอ่ยอะไรออกไป ขายาวๆของลูกชายตัวสูง ก็เดินผ่านคุณแม่ เข้าไปในห้องโถงของคฤหาสน์ทันที

"เดี๋ยวก่อนสิตาเพชร ทำตัวเสียมารยาท กับน้องอย่างนี้ได้ยังไง" พลอยใสรีบตามลูกชายไปถึงห้องโถง

"ผมง่วงมากครับคุณแม่ ผมไม่พร้อมที่จะรับแขก" เขาบอกกับคุณแม่โดยไม่หันมามอง ขายาวๆของเพชรกล้า ก้าวขึ้นบันไดไปที่ชั้นสองที่เป็นห้องนอนของตัวเอง พลอยใสละล้าละลัง ก่อนจะเดินออกมาหาอลิซาเบธที่หน้าตึก และเห็นหญิงสาวกำลังสวมหมวกกันน็อกพอดี

" จะไปไหนหนูอลิซ อยู่คุยกับป้าก่อน พี่เพชรเขาแค่เหนื่อยน่ะลูก เดี๋ยวหายเหนื่อยพี่เขาก็ลงมาคุย" เธอพยายามแก้ตัวแทนลูกชาย แต่อลิซาเบธไม่คิดอย่างนั้น หญิงสาวได้คำตอบแล้วว่า ทำไมเขาถึงหายไป ที่แท้มันเป็นเพราะว่า...

'เขาไม่ได้รักเธอนี่เอง'

"อลิซขอตัวก่อนนะคะคุณป้า พอดีนึกขึ้นได้ว่ามีธุระต้องทำ" เธอพยายามควบคุมเสียงไม่ให้สั่น พยายามเข้มแข็ง ก่อนจะบิดมอเตอร์ไซส์คันใหญ่ ออกจากบ้านเขาไปทันที ในเมื่อเขาไม่ต้อนรับเธอจะอยู่ตรงนั้นไปทำไม หลังจากอลิซาเบธขับรถออกไปแล้ว พลอยใสจึงขึ้นไปหาลูกชายที่ชั้นสอง และบอกกับเขาว่า

"เพชรกล้า ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลย ทำไมทำตัวเสียมารยาทขนาดนี้นะลูก น้องเสียใจมากรู้ไหม" พลอยใสเข้าไปดึงตัวลูกชาย ให้ลุกขึ้นมาจากที่นอน

"เดี๋ยวค่อยคุยได้ไหมครับคุณแม่ คุณแม่ก็รู้ว่าผมบินมาทั้งวันทั้งคืน ผมทั้งเหนื่อยทั้งง่วงจะตายอยู่แล้ว"

ชายหนุ่มพลิกตัวหันหลังให้มารดาทันที เขาไม่อยากจะรับฟังอะไรในตอนนี้ และยังไม่อยากจะเจออลิซาเบธ ผู้หญิงที่คอยหนีหน้ามาตลอดสองปี

"แต่ลูกต้องคุย ลูกต้องคุยกับแม่ให้รู้เรื่อง อลิซาเบธเป็นคู่หมั้นของลูกนะ ลูกทำเสียมารยาทอย่างนี้ได้ยังไง" พลอยใสยังไม่ยอมแพ้ จ้องมองลูกชายคนโปรดอย่างเอาเรื่อง

เพชรกล้าทบทวนคำพูดของคุณแม่ คู่หมั้นอย่างนั้นหรือ มันก็แค่เป็นการหมั้นหมายอย่างไม่เป็นทางการ หมั้นเพื่อเอาใจคุณย่าของเขาเท่านั้น ไม่เห็นจะต้องจริงจังขนาดนั้นเลย อลิซาเบธหนีไปก็ดีแล้ว เธอจะได้รู้ตัวเสียที ว่าเขาไม่ได้รัก ไม่ได้สนใจ

"คุณแม่ก็รู้นี่ครับว่าผมไม่เต็มใจ ยังจะพูดถึงเรื่องคลุมถุงชนกันอีกเหรอ นี่มันสมัยไหนกันแล้วครับคุณแม่ ทุกคนควรมีอิสระที่จะเลือกชีวิตคู่ของตัวเอง "

เขาพูดออกไปตามสิ่งที่คิด สองปีที่ผ่านมา เพชรกล้าพยายามแสดงออกให้อลิซาเบธรู้ตัว พยายามหนีหน้า แต่เธอยังมาตามตื้อเขาอยู่อีก ชายหนุ่มไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเดินทางมาถึงวันแรก เธอก็มาตามตื้อเขาเสียแล้ว

นิสัยเหมือนเดิมตั้งแต่เด็กจนโตไม่มีผิด ชายหนุ่มคิดอย่างหงุดหงิดในหัวใจ เพราะว่าเขาไม่ชอบการถูกบังคับ โดยเฉพาะเรื่องของผู้หญิง เขาควรมีสิทธิ์เลือกคู่ชีวิตด้วยตัวเอง

"แต่น้องอลิซก็ไม่ได้เสียหายอะไรเลยนะลูก ตอนเด็กๆเราสองคนก็สนิทกันดีออก แล้วตอนนี้น้องก็เรียนจบแล้วนะ ได้เกียรตินิยมอีกต่างหาก ทั้งน่ารักทั้งเก่งอย่างนี้ หาไม่ได้อีกแล้วนะ"

พลอยใสพยายามเกลี้ยกล่อมลูกชาย ที่ทำท่าเหมือนคนหลับลึก ปล่อยให้คุณแม่พร่ำบ่นอยู่คนเดียว พอหันไปดูเขาอีกที ก็เห็นเพชรกล้า นอนหลับสลบไสลไม่ไหวติง แถมยังมีเสียงกรนออกมาอีกต่างหาก

"อ้าว หลับซะแล้วลูกคนนี้นี่" เธอห่มผ้าให้เขาเหมือนตอนเด็กๆก่อนจะเดินลงไปข้างล่าง ส่วนคนที่แกล้งหลับอยู่ตอนนี้ พอเห็นว่าคุณแม่เดินออกไปแล้ว

' เขารีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เพื่อโทรหาผู้หญิงอีกคน ที่เดินทางมาจากต่างประเทศด้วยกัน

"เพชรถึงบ้านแล้วเหรอ" เสียงปลายสายถามเขาอย่างเป็นห่วง

"ถึงแล้ว เธอล่ะ ถึงหรือยัง"

"เราก็พึ่งถึงคอนโด"

"อืม ถ้าอย่างนั้น ก็พักผ่อนเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เจอกัน"

เขาวางสาย ก่อนที่นะคิดว่าจะเอายังไง กับเรื่องคู่หมั้นที่ไม่ได้ต้องการ...

:

:

:

:

:

พี่เพชรมีผู้หญิงคนอื่นหรือเปล่าคะ ทำไมลืมน้องอลิซไปเลย ส่วนนางเอกเราก็รักเขาข้างเดียว