บทที่ 13

เมธินีถือแก้วแชมเปญในมือหนึ่ง ก่อนจะคว้าแขนของเพชรกล้าอย่างถือวิสาสะ แล้วลากเขาไปยังมุมหนึ่งของห้อง ซึ่งเต็มไปด้วยกลุ่มเพื่อนเก่าสมัยเรียนมหาวิทยาลัย โดยมีอลิซาเบธที่มองตามไปจนสุดสายตา

“เพชร! นายหายเงียบไปเลยนะ” หนึ่งในเพื่อนชายยิ้มแซว ก่อนจะพูดขึ้นเสียงดังโดยไม่ทันสังเกตว่าเสียงของตนดังเกินความจำเป็น “นี่มันแต่งงานสายฟ้าแลบเลยนะโว้ย!”

อีกคนหัวเราะเสริม “ตอนแรกก็นึกว่าแต่งกับคู่จิ้นสมัยเรียนที่พวกเราเชียร์กันสุดใจ ที่แท้เป็นคนนี้เหรอ… ไม่อยากจะเชื่อเลย!” พูดพลางหันไปทางเมธินี เพื่อนๆในกลุ่มต่างรู้กันว่า สองคนนี้เป็นคู่จิ้นกัน ถึงขนาดไปเรียนที่อเมริกา เขายังหอบหิ้วเธอไปด้วย

สว่นเพชรกล้าเขาแค่ยิ้มบาง ๆ รับคำแซว แต่ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ในตอนนี้ชายหนุ่มไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เขาสนแค่แผนการเอาคืนทุกอย่าง ที่จะเริ่มต้นในเร็ววัน

ไม่ไกลจากตรงนั้น อลิซาเบธยืนอยู่หลังเสาใกล้ ๆ เธอไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟัง... แต่ทุกคำพูดที่ลอดออกมา มันกรีดหัวใจของหญิงสาวจนเจ็บชา

“ที่แท้… เขาเคยมีใครในใจอยู่แล้ว…”

เธอยิ้มเจื่อน พยายามไม่ให้น้ำตารื้นขึ้นมาในงานแต่งของตัวเอง มือเล็กกำชายกระโปรงเอาไว้แน่น แต่ก็ไม่กล้าเดินเข้าไป เพราะไม่รู้จักใครในที่นั้น… เหมือนเธอเป็นแค่คนนอกในกลุ่มของเขา

หลังจากนั้นไม่นาน เพชรกล้าเดินแยกออกมาจากกลุ่มเพื่อนพร้อมเมธินี ที่ยังควงแขนเขาไว้ราวกับเป็นเจ้าของตัวจริง

และก่อนที่อารมณ์ในใจของอลิซาเบธจะดำดิ่งลงไปกว่านี้ ก็มีเสียงทักขึ้นจากด้านหลังว่า

“อลิซ!”

เธอหันไปยิ้มต้อนรับ นพคุณกับไผ่หลิวเดินเข้ามาหาพร้อมช่อดอกไม้เล็ก ๆ ที่เตรียมมามอบให้

“ยินดีด้วยนะ เธอสวยมากเลยวันนี้” ไผ่หลิวยิ้มกว้าง ก่อนจะพูดติดตลก “แต่งงานแล้วห้ามลืมเพื่อนนะ!” สองสาวโอบกอดกันเอาไว้ด้วยความยินดีเป็นอย่างมาก

ทั้งสามคุยกันอย่างสนุกสนาน เบาใจลงนิดหน่อย

แต่จู่ ๆ โทรศัพท์ของไผ่หลิวก็ดังขึ้น เธอรีบหยิบขึ้นมาดู ก่อนจะทำหน้าเหวอเล็กน้อย “ขอโทษนะ ขอไปรับสายแป๊บ” พูดจบไผ่หลิวก็เดินแยกตัวออกไปในทันที เหลือเพียงอลิชกับนพคุณยืนอยู่แค่สองคน

“อลิช…” เสียงเขาอ่อนโยนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด มือของเขายื่นมาจับมือเธอไว้แผ่วเบา “ยินดีด้วยจริง ๆ จากใจเลยนะ” ชายหนุ่มยิ้มเศร้า เอ่ยแสดงความยินดีออกมา ตั้งแต่จบงานตรวจสอบโครงสร้างตึก เขาก็ไม่ได้เจออลิซาเบธอีกเลย ไม่คิดว่าหญิงสาว จะแต่งงานสายฟ้าแลบแบบนี้

อลิชาเบธมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างซาบซึ้ง ยังไม่ทันตอบอะไร ก็รู้สึกถึงแรงสายตาบางอย่าง กำลังจ้องมองมาที่เธอ

เพชรกล้ายืนอยู่ไม่ไกลนัก สีหน้าเขาเปลี่ยนไปทันทีที่เห็นภาพนั้น ดวงตาคมวาววับจับจ้องมือทั้งสองที่ประสานกัน ริมฝีปากเม้มแน่น แววตาที่บ่งบอกความไม่พอใจอย่างชัดเจน แต่ในขณะเดียวกันเมธินีกลับยิ้มเหยียดและควงแขนเขาอย่างออกนอกหน้านอกตา

และก่อนที่อลิชจะได้เอ่ยคำอธิบาย เมธินีก็เดินเข้ามาเสียก่อน ยืนพิงโต๊ะเครื่องดื่มแล้วพูดเสียงดังอย่างจงใจให้ได้ยิน

“ให้ตายสิ! เพิ่งแต่งงานหมาด ๆ ก็จับมือผู้ชายแล้วเหรอ ไม่เกรงใจสามีบ้างเลยเนอะเพชร” เธอแกล้งจุดไฟในใจของอีกฝ่าย พลางแสยะยิ้มเยือกเย็น

เพชรกล้ายังคงเงียบ… แต่มือสองข้างของเขากำแน่น เขาไม่อยากแสดงท่าทีอะไรออกไปทั้งนั้น ไม่ได้หึง ไม่ได้หวง เพราะทุกอย่างมันเป็นแค่เกม ชายหนุ่มบอกตัวเองอย่างนี้ ผิดกับสายตาของเขา ที่จ้องมองเจ้าสาว ราวกับจะเผาเธอให้เป็นจุล

“แต่คุณเมนี่คะ ที่คุณพูดมาเหมือนจะว่าฉันไม่มีมารยาทเลยนะคะ แล้วคุณล่ะควงแคนสามีฉันออกหน้าออกตานี่ ถ้าใครไม่รู้คงคิดว่าคุณเป็นเมียน้อยมากกว่าเป็นพนักงานในบริษัทเรานะคะ”

อลิซาเบธตอบกลับอย่างเจ็บแสบไม่ต่างกัน เพราะเธอสังเกต ดูแล้วว่า คนที่อยู่ในใจสามีเธอนั้น อาจจะเป็นผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าคนนี้นี่เอง

และก่อนที่อะไรมันจะบานปลายไปมากกว่านี้นั้น พิธีกรก็ประกาศว่าอีกไม่กี่นาทีจะเป็นการส่งตัวคู่บ่าวสาวเข้าหอตามฤกษ์ที่ได้กำหนดไว้

อลิซาเบธที่ได้ยินดังนั้นเดินตรงมาหาเมธินี ก่อนจะดึงมืออีกฝ่ายออกจากแขนของเพชรกล้า และเป็นมือของเธอที่คล้องแขนสามีเอาไว้ และหันมาบอกว่า

“ขอตัวนะคะ ” พูดจบเธอก็ควงเพชรกล้า เดินไปในทันที

หน้าห้องหอ

พ่อแม่ของทั้งสองคนต่างก็มายืนรอส่งลูกชายและลูกสาวอันเป็นที่รักของพวกเขาเข้าหอ

สองครอบครัวยืนแยกกันและสอนลูก ๆ ของพวกเขาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เด็ก ๆทั้งสองจะไปสร้างครอบครัวของตัวเอง

คริสเตียนโน่พ่อของเพรชกล้า กระซิบลูกชายของเขาเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูน่าเกรงขามเป็นอย่างมาก

“พ่อดีใจที่ลูกเลือกหนูอลิซผู้หญิงที่พ่อหาให้ ดูแลน้องดี ๆ อย่าทำให้สองครอบครัวต้องแตกแยกเข้าใจไหม”

"........." ชายหนุ่มไม่ตอบอะไร

“เพชรพ่อพูดด้วยได้ยินไหมลูก ใจลอยไปไหนกัน” พลอยใสผู้เป็นแม่เรียกสติลูกชาย

“ครับได้ยินครับ ดูเหมือนกับว่าพ่อจะดีใจออกหน้าออกตาไปไหมครับ ถ้าพ่อแต่งแทนผมได้ ผมว่าพ่อคงแต่งไปแล้ว” ภายใต้ใบหน้าเรียบนิ่ง แต่ไม่วายพูดจาเหน็บแนมพ่อของตัวเองจนได้เรื่อง

“อย่ามาต่อปากต่อคำไปพาน้องเข้าหอได้แล้ว” ผู้เป็นพ่อบอกกับลูกชาย

ภายในห้องหอ ถูกตกแต่งด้วยแชนเดอเลียร์คริสตัลที่เปล่งประกายระยิบระยับจากเพดานสูง พื้นห้องปูพรมสีครีมเนื้อนุ่มที่เท้าเปลือยเปล่าของใครบางคนย่ำผ่านแผ่วเบา ผ้าม่านสีทองอ่อนปลิวไหวตามแรงลมจากเครื่องปรับอากาศ กลิ่นหอมจางของดอกไม้สดที่จัดวางไว้บนโต๊ะกลางห้องแต่งเติมบรรยากาศให้ดูนุ่มนวล ราวกับนี่คือคืนแห่งความฝันที่เพิ่งเริ่มต้น

อลิซาเบธยืนอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ในห้องแต่งตัว ผมยาวถูกรวบขึ้นหลวม ๆ ขณะที่เธอกำลังสวมเดรสใหม่สำหรับออกไปปาร์ตี้เลี้ยงฉลองต่อกับเพื่อน ๆ ในค่ำคืนนี้ เดรสสั้นผ้าซาตินสีแดงสดแนบเรือนกายเผยให้เห็นไหล่ขาวเนียน ริมฝีปากเธอแต้มสีชมพูระเรื่อ ดวงตากลมสวยสะท้อนประกายวาวจากโคมไฟเหนือศีรษะ

แต่ยังไม่ทันจะได้หยิบต่างหูมาใส่ ร่างสูงของเพชรกล้าก็เข้ามาหยุดอยู่ข้างหลังเธออย่างเงียบเชียบ แววตาของเขาคมกริบจ้องผ่านกระจกไปราวกับจับจ้องเหยื่อที่ไม่อาจหนีรอด

"จะไปแล้วเหรอ?"

เสียงของเขาต่ำและทุ้ม เสียงนั้นเหมือนกระซิบแต่หนักแน่นพอจะทำให้หัวใจเธอเต้นผิดจังหวะ

อลิซาเบธยังไม่ทันตอบ มือของเขาก็เอื้อมมาสัมผัสเอวเธออย่างแผ่วเบา ก่อนที่ริมฝีปากหยักจะโน้มเข้ามาแนบลงกับต้นคอของเธอ โดยไม่ให้เวลาได้ตั้งตัว

"พี่เพชรคะ... เดี๋ยว... เราต้องออกไปปาร์ตี้กับเพื่อน"

"ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น"

คำพูดนั้นเปล่งออกมาชัดถ้อยชัดคำ พร้อมแรงจูบที่กดแนบริมฝีปากลงบนริมฝีปากอิ่มอย่างร้อนแรงและดุดัน

ก่อนที่เธอจะทันได้ขยับหนี เขาก็กระชากเธอเข้าหาตัวอย่างรวดเร็ว มือหนาตะปบเข้าที่ชุดเดรสตัวบาง แล้วเสียง “ฉีก” ก็ดังขึ้นทันที

อลิชเบิกตากว้างเมื่อผ้าซาตินขาดเป็นทางยาว เผยให้เห็นผิวขาวเนียนน่าสัมผัส ดวงหน้าเธอแดงวูบด้วยความตกใจและขัดเขิน

“พี่เพชร! เดรสนั่นมัน”

"ช่างมันเถอะน่ะ ไม่สวยเท่าเวลาที่เธอ ไม่ใส่อะไรเลย"

เขากระซิบข้างใบหู น้ำเสียงแหบพร่าเคลือบไปด้วยความต้องการอย่างปิดไม่มิด มือทั้งสองประคองใบหน้าเธออย่างหลงใหล ก่อนจะประกบริมฝีปากเข้าหาอีกครั้ง

:

:

:

:

:

กรี้ด อะไรกันนี่ ปล่อยเจ้าสาวไปปาร์ตี้ก่อนพี่เพชร โอย ไรต์จะเป็นลม