บทที่ 12

เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังขึ้น ก่อนที่บานประตูจะเปิดออก อลิซาเบธเดินออกมาพอดี ใบหน้าหน้าสวยเปล่งประกายอย่างเจ้าสาวผู้กำลังมีความสุข วันนี้เป็นวันที่อลิซาเบธมีความสุขมากที่สุด ได้เข้าพิธิแต่งงานกับชายอันเป็นที่รัก เหมือนดั่งในฝันของเธอ

ส่วนอีกคนที่เฝ้าดูอยู่นั้น ดวงตาจับจ้องร่างงามด้วยความอิจฉา ก่อนจะรวบรวมอารมณ์ร้ายทั้งหมด ใส่รอยยิ้มที่ดูเหมือนจริงใจเข้าไปบนใบหน้า และเดินเข้าไปหาเธอ

"คุณอลิซคะ" เสียงเธอหวาน ราวกับว่าไม่ได้มีอะไรในใจแม้แต่น้อย ทำให้อลิซหยุดมองผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้า ก่อนจะยิ้มกว้างออกมา มันเป็นรอยยิ้มที่สดใสจริงใจ อย่างที่ไม่ได้คิดร้ายกับคนตรงหน้า และถามเธอว่า

“มีอะไรหรือเปล่าคะคุณเมนี่” อลิซาเบธรอฟังว่าเมธินีอยากอะไรจะคุยกับเธอ

  "ฉันขอคุยอะไรกับเธอหน่อยได้ไหม? เรื่องสำคัญมาก... ก่อนที่ทุกอย่างมันจะสายเกินไป" เมธินีตอบด้วยท่าทางที่จริงจังเป็นอย่างมาก ทำเอาอลิซาเบธถึงกับหุบยิ้มลงทันที

ผู้หญิงคนนี้อยากจะพูดอะไรกับเธอ? หญิงสาวคิดอย่างสงสัย แต่ก็พยักหน้ากลับไปก่อนจะถามอีกครั้งว่า "มีอะไรเหรอคะ?"

      “คุณอลิซคงรักเพชรมากสินะคะ แต่คุณรู้อะไรไหมคะว่าในความรักของคุณนั้น....” เธอเว้นช่วงให้อีกฝ่ายสงสัย และมองหน้าอลิซาเบธ ส่งสายตาที่เคลือบไปด้วยความเห็นใจ ทั้งที่ความจริงแล้ว เธออิจฉาจนอยากกระชากอีกคนลงมาตบกลางงาน

เพราะชุดวิวาห์เริศหรูราคาแพงนั้น มันควรจะเป็นของเธอมากกว่า และคนที่ยืนเคียงข้างเพชรกล้าในคืนนี้ มันควรจะเป็นเธอ

“คุณเมนี่คะ ” อลิซาเบธเรียกผู้หญิงตรงหน้าอีกครั้งทำให้เมธินีหลุดออกจากภวังค์ ก่อนจะหันหน้ามาปั้นยิ้มและพูดว่า

“อ่อค่ะ แป๊บนะคะ”  เมธินีพูดพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากกระเป๋าคลัตช์ ด้วยมืออันสั่นเทา ไม่ได้สั่นเพราะกลัว... แต่เพราะโกรธจนควบคุมตัวเองไม่อยู่ เพราะเธอต้องการให้ใบหน้าที่ระลื่นของอลิซาเบธในตอนนี้มีแต่คราบน้ำตา

  เมธินีไม่รอช้ารีบเปิดโทรศัพท์ของตัวเอง ก่อนจะเลื่อนหาอะไรสักอย่าง ในตอนที่เธอกำลังจะยื่นโทรศัพท์ให้อีกฝ่ายดู แต่แล้ว...

"เมธินี!"

เสียงหนึ่งแทรกเข้ามาอย่างไม่คาดคิด และนั่นทำเอาทั้งอลิซาเบธและเมธินีหันไปมองพร้อมๆกัน อลิซาเบธเพียงแต่มองผู้เข้ามาใหม่อย่างงุนงง ทว่าเมธินีกลับมีอาการลนลานอย่างเห็นได้ชัด

คฑา เพื่อนสนิทของเพชรกล้า และเพื่อนของเมธินี เดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว สีหน้าเขาเรียบนิ่งแต่แววตากลับจริงจังเป็นอย่างมาก ชายหนุ่มเดินตรงเข้าไปหาคนทั้งสองด้วยสีหน้าที่ราบเรียบแต่แววตาแฝงไปด้วยความน่ากลัว เขาเคยเตือนเมธินีหลายครั้งว่าอย่าคิดทำลายงานแต่งของเพชรกล้า แต่เธอก็ไม่เคยฟัง

"เธอหายนานเกินไปแล้ว กลับเข้าไปในงานเถอะ เพื่อน ๆ รออยู่"  เขาพูดออกมาอย่างรวดเร็ว โดยที่เขาไม่เปิดโอกาสให้เมธินีปฏิเสธ แต่ที่ไวกว่านั้นก็คือมือใหญ่ของเขาก็จับแขนเธอแน่น บังคับให้เดินออกไปด้วยกัน

เมธีนีหันมาหาอลิซก่อนจะบอกกับเธออีกครั้ง

"เดี๋ยวค่อยคุยกันนะ คุณอลิซ"  เธอฝืนยิ้ม พูดพลางเก็บโทรศัพท์ แล้วเดินจากไปกับคฑาอย่างเสียไม่ได้ ทำเอาอลิซาเบธมองตามทั้งสองคนด้วยความแปลกใจ เธอแปลกใจเป็นอย่างมากกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เพราะดูเหมือนทุกอย่างกำลังมีลับลมคมใน

และรู้สึกได้ว่า… บางอย่างไม่ชอบมาพากล สายตาของเมธินีก่อนจะหันหลังให้นั้น… ก็ไม่ใช่สายตาของคนที่มาแสดงความยินดี มันคือสายตาของคนที่พร้อมจะทำลายทุกอย่าง

และหญิงสาวนึกแปลกใจไม่น้อย ทำไมคฑาถึงเข้ามาและพาตัวเมธินีออกไป และสายตาที่คฑามองเธอนั้นมันเหมือนมีความลับแปลกๆ ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาก็เพิ่งจะอวยพรให้เธอ แต่ทำไมมาตอนนี้ถึงทำเหมือนคนแปลกหน้าต่อกัน

      “คฑา ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ฉันเจ็บ” เมธินีร้องออกมาพร้อมกับพยายามสะบัดมือของคฑาออกจากข้อมือของตัวเอง เพราะในตอนนี้คฑาบีบมือของหญิงสาวเอาไว้แน่น

  “ได้แต่เราต้องคุยกันก่อน เธอจะทำบ้าอะไรของเธอกันแน่เมธินี” เขาเอ่ยถามพร้อมกับสะบัดมือของเมธินีออก ก่อนจะผลักหล่อนไปอีกทาง

   “ทำอะไรของนาย ฉันก็แค่ยืนพูดคุยกันอย่างธรรมดาก็เท่านั้น”

“อย่ามาอ้าง ฉันยืนฟังเธอคุยอยู่นานแล้ว "

“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่จำเป็นต้องบอก เพราะว่านายเองก็น่าจะรู้ไปหมดแล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง” เมธินีตอบอบพลางเบะปากอย่างเป็นต่อ เพราะเธอรู้ดีว่าถึงยังไงคฑาก็ไม่มีวันทำร้ายตัวเอง

“อย่ามาทำไขสือ เอาเป็นว่าฉันไม่ถือสาเธอหรอกนะ แต่อย่าคิดว่าถ้าไอ้เพชรมันรู้แล้วมันจะปล่อยเธอเอาไว้ เพราะอะไรรู้ไหม เพราะว่าไอ้เพชรมันคาดหวังกับเรื่องนี้เอาไว้มาก ซึ่งเธอก็น่าจะรู้ดีว่ามันคืออะไร หรือเธอต้องการให้ฉันบอกไอ้เพชร” คราวนี้คฑาถึงกับเอาชื่อของเพชรกล้ามากำหลาบเมธินี เพราะเขารู้จุดอ่อนของหญิงสาวดี ว่าเมธินีเกรงกลัวเพชรกล้ายิ่งกว่าใครๆ

“อย่าทำแบบนั้น โอเคต่อไปฉันจะไม่ยุ่งถึงเรื่องนี้อีกแต่ขอร้องนายอย่างบอกเพชรเลยนะ “ เมธินีอ้อนวอนคฑา  กรามแกร่งของคฑาถูกขบเข้าหากันจนเป็นสันนูน เขาถอนหายใจออกมาอย่างช้า ๆ ก่อนจะเอ่ยคำพูดที่ทำเอาเมธินีต้องตกใจเป็นอย่างมาก

“ อย่าว่าแต่งานที่เธอทำอยู่เลย คิดดูว่าถ้าไอ้เพชรมันรู้มันจะเกิดอะไรขึ้น  ไอ้เพชรเองก็คงไม่มีวันให้อภัยคนอย่างเธอหรอกจริงไหม เธอก็รู้ว่าสิ่งที่มันทำอยู่ สำคัญกับชีวิตของมันมากแค่ไหน เพราะฉะนั้นอย่าไปยุ่งเรื่องนี้" เขาเตือนสติเธออีกครั้ง ก่อนจะเดินออกไป

'ได้สิคฑา ฉันจะไม่พูดเรื่องนี้ แต่ฉันนี่แหละที่จะทำให้ยัยคุณหนูนั่นรู้ว่า การเป็นศัตรูกับคนอย่างฉัน มันจะไม่มีความสุขในชีวิตเลย เมธินีพูดกับตัวเองเบาๆ ดวงตาอาฆาตมาดร้าย ก่อนจะเดินตามคฑาเข้าไปในงาน

แต่แล้วยิ่งเข้าไปใกล้ เห็นว่าอลิซาเบธยืนยิ้มอย่างมีความสุขอยู่ข้างเพชรกล้า มันยิ่งทำให้ต่อมความริษยาของเธอลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง หญิงสาวกำมือเข้าหากันแน่น ก่อนสบถเบาๆออกมาว่า

'ฉันจะทำให้เธอกลายเป็นนางฟ้าตกดินเลยคอยดู' พูดแล้วจ้องมองอลิซาเบธอย่างเกลียดชัง ก่อนจะปรับสีหน้า และเดินเข้าไปด้านใน

เธอเดินตรงเข้าไปหาเพชรกล้า ที่กำลังยืนจับมือกับอลิซาเบธอยู่ตรงนั้น และเข้าไปพูดกับชายหนุ่มว่า

“เพชรพอดีว่าเพื่อนที่อยู่ทางนั้นถามถึงอ่ะ ไปเจอกับพวกเขาหน่อยไหม”

“แต่ว่าเดี๋ยวจะส่งตัวเข้าหอแล้วนะคะ” อลิซาเบธหันมาบอกเธอ

“เป็นแขกคนสำคัญน่ะคุณอลิซ แค่ไม่นานมันคงไม่ทำให้คุณเสียฤกษ์ส่งตัวหรอกมั้งคะ เมนี่ขอยืมตัวเจ้าบ่าวสักแป๊บนะคะ”

ไม่รอคำตอบเมธินีก็ถือวิสาสะจูงมือเพชรกล้าออกจากเจ้าสาวของเขาไปทันที

:

:

:

:

:

:

นังเมนี่ แกชักจะเกินไปแล้วนะ เรื่องนี้นักอ่านเตรียมอาหารหมาไว้รอเลยค่ะ อีพี่เพชรได้โบ้หนักตามความร้ายกาจของมัน