ตอนที่1 ใจโลเล

บริษัทSPW

‘จิณห์วรา’ เลขาสาวสวยมากความสามารถกำลังเดินหอบแฟ้มเอกสารไปยังห้องทำงานของซีอีโอใหญ่ แม้ว่าตอนนี้เธอจะย้ายตัวเองไปเป็นเลขาส่วนตัวให้กับน้องสาวของท่านประธานแล้ว แต่ยังมีงานอีกหลายอย่างที่เธอยังต้องทำให้เขาอยู่เหมือนเดิม

ก๊อก ๆ ๆ

ประตูห้องทำงานถูกเปิดเข้าไปช้า ๆ ‘ลภัสวัฒน์’ ที่กำลังยืนหันหลังพูดคุยโทรศัพท์อยู่ถึงกับต้องหันหน้ากลับมามอง แต่ก็ทำเป็นไม่สนใจคนที่เพิ่งจะเดินเข้ามาใหม่เลยสักนิด เขายังคงพูดคุยธุรกิจอยู่กับคนปลายสายอีกนานหลายนาที

วันนี้หญิงสาวมีเรื่องสำคัญจะพูดคุยกับเขา เธอทำได้เพียงแค่ยืนรอให้อีกฝ่ายคุยโทรศัพท์เสร็จเรียบร้อยเสียก่อน ใบหน้าหล่อเหลาหันกลับมามองเธออีกครั้ง พร้อมกับเดินกลับไปนั่งลงบนเก้าอี้ประจำตำแหน่งของตัวเอง

“มีอะไรหรือเปล่า?” เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้น พร้อมกับยื่นมือไปหยิบแฟ้มที่อีกคนเพิ่งถือมาให้เพื่อเปิดขึ้นดูทีละหน้า ๆ

“เอาสรุปรายงานผลประกอบการไตรมาสของครึ่งปีแรกมาให้คุณลีโอตรวจดูค่ะ”

“หมดธุระแล้วก็ออกไปสิ ฉันจะทำงานต่อ”

เขาพูดตอบโต้แต่ก็ไม่ยอมมองหน้าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเลยสักนิด สายตาคมยังคงจับจ้องที่แฟ้มเอกสาร ทำเหมือนกับว่าเขาสนอกสนใจสิ่งที่อยู่ในมือมากกว่าคนที่กำลังยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานของตัวเอง

“เย็นนี้ว่างไหมคะ จีน่าจะชวนไปทานข้าวเย็นด้วยกัน”

“เอาไว้วันอื่นได้ไหม พอดีเย็นนี้มีนัดแล้ว ฉันไม่ว่าง”

“ค่ะ ไม่เป็นไร วันอื่นก็ได้ วันไหนก็ได้ที่คุณลีโอว่าง จีน่าขอตัวก่อนนะคะ”

เพราะเธอไม่ใช่คนที่ชอบเซ้าซี้ เขาพูดแค่ไม่กี่คำก็ทำให้เข้าใจได้ทุกอย่าง หญิงสาวกำลังจะเดินหมุนตัวกลับออกไปอีกครั้ง ขายังไม่ทันจะก้าวเดินเลยสักนิด เสียงทุ้มก็ทักขึ้นขัดจังหวะในทันที

“เดี๋ยวก่อนสิ”

จิณห์วราหันกลับมามองจ้องหน้าเจ้านายหนุ่มอีกครั้ง ก่อนจะเห็นเขาเปิดลิ้นชักและหยิบสิ่งของบางอย่างออกมาจากข้างในนั้น กล่องสี่เหลี่ยมมีโลโก้ชื่อแบรนด์เนมดังถูกนำมาวางไว้บนโต๊ะทำงานของเขา

“Happy Birthday นะ”

แค่รู้ว่าเขาไม่ได้ลืมก็ทำเอาเจ้าของวันเกิดสามารถยิ้มออกมาได้อีกครั้ง นึกว่าเขาจะจำไม่ได้เสียอีก เพราะเมื่อครู่ที่ชวนเขาไปดินเนอร์ เธออยากให้เขาไปร่วมฉลองวันเกิดครบรอบ 26 ปีด้วยกัน

เขาที่เป็นมากกว่านายจ้าง เป็นคนที่เธอรักและมอบทั้งหัวใจให้มาตลอด ตั้งแต่ความสัมพันธ์ที่เกินเลยเกิดขึ้นในวันนั้น คนที่เธอซื่อสัตย์และจงรักภักดี แม้จะไม่มีสถานะที่แน่ชัดมาการันตีอะไรให้ แต่เธอก็รักเขาอย่างไม่เคยเรียกร้องอะไรเลย

“ขอบคุณนะคะ จีน่าคิดว่าคุณลีโอจะลืมไปแล้วซะอีก”

“เผอิญโทรศัพท์มันแจ้งเตือนน่ะ ฉันก็เลยรู้ เดี๋ยวคืนนี้หลังจากไปงานเลี้ยงเสร็จ ฉันจะแวะเข้าไปหาที่ห้องก็แล้วกัน”

“ค่ะ จีน่าจะรอฉลองพร้อมคุณนะคะ”

จิณห์วรายิ้มกว้าง ยื่นมือไปหยิบของขวัญที่เขาอุตส่าห์มอบให้มาถือเอาไว้ด้วยความดีใจ ก่อนที่เธอจะเดินออกจากห้องทำงานของเขาไปด้วยความอารมณ์ดีอีกครั้ง

ลภัสวัฒน์มองจ้องแผ่นหลังบอบบางในชุดยูนิฟอร์มเรียบร้อยที่กำลังจะเดินหายลับสายตาออกไป ก่อนที่ประตูห้องทำงานจะถูกปิดสนิทลงอีกหน ความเงียบที่ปกคลุมมีเพียงเสียงถอนหายใจหนัก ๆ ให้ได้ยินอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

เขาไม่ควรเป็นสมภารกินไก่วัดตั้งแต่แรก แต่เพราะจิณห์วราน่ารักและอยู่เป็นที่เป็นทาง รู้จักหน้าที่และรู้ว่าอะไรควรทำหรือไม่ควรทำ และที่สำคัญเธอซื่อสัตย์กับเขามาก ซึ่งข้อนี้เขารู้ดี เธออยู่ในกรอบที่เขาวางเอาไว้ให้ตลอด 6 ปีที่ผ่านมา ตั้งแต่สมัยเข้ามาเป็นนักศึกษาฝึกงานใหม่ ๆ จนกลายเป็นพนักงานประจำในตำแหน่งเลขาส่วนตัวของเขา ก่อนที่ตอนนี้จะย้ายไปเป็นเลขาส่วนตัวให้กับน้องสาวที่เพิ่งเข้ามารับตำแหน่งซีอีโอคนใหม่ จึงทำให้เขาและจิณห์วราเหินห่างกันกว่าเมื่อก่อนนี้มาก แต่ทว่าความสัมพันธ์ทางกายก็ยังเป็นความแนบแน่นและกระชับความสัมพันธ์ได้ดีเสมอมา

แต่เพราะเมื่อหลายอาทิตย์ก่อนเขาเจอผู้หญิงที่ถูกใจมากกว่าเข้าเสียแล้ว เธอคนนั้นเพียบพร้อมและมีฐานะชาติตระกูลที่ใกล้เคียงกัน เธอสวยถูกใจ เรื่องบนเตียงก็เร่าร้อนโดนใจเขาเป็นอย่างมาก ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขาและเธอเข้ากันได้มากแบบไม่มีที่ติ

ใจหนึ่งก็อยากจะเก็บจิณห์วราเอาไว้ แต่อีกใจหนึ่งก็อยากปล่อยให้เธอได้ไปเจอกับคนที่มีอนาคตร่วมกันมากกว่า เพราะสำหรับเขาแล้วจิณห์วราไม่ใช่ผู้หญิงที่เขาอยากเอามาเป็นภรรยาตัวจริงเลย

แม้ว่าตอนนี้ตัวเองจะอายุเลย 30 ต้น ๆ มาหลายปีแล้ว ทุกคนก็ต่างหวัง ครอบครัวก็รอคอยว่าเมื่อไหร่เขาจะสละโสดและมีชีวิตครอบครัวเป็นของตัวเองสักที แต่เพราะตัวเองเป็นคนรักสนุกและยังไม่ได้พบเจอกับคนที่ใช่ เขาเลยไม่คิดว่าจะต้องหยุดอยู่ที่ใครเลยในเวลานี้ แม้จะรู้สึกชอบพอ แม้จะรู้สึกดี แม้ว่าเซ็กซ์จะไปด้วยกันได้ดีมากก็เถอะ แต่ที่ผ่านมายังไม่มีผู้หญิงคนไหนที่จะทำให้เขารู้สึกว่าเขาอยากหยุดอยู่ที่เธอคนนั้นได้เลยสักคน

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่จะเห็นเบอร์โทรเข้าเป็นชื่อหญิงสาวที่เขาเพิ่งพบเจอและรู้จักเมื่อ 3 อาทิตย์ก่อนหน้านี้ ถึงกับต้องรีบกดรับสายนั้นอย่างไม่รอช้าให้เสียเวลาเลย น้ำเสียงหวานหูจากคนปลายสายทักทายขึ้น ชวนให้ต้องยิ้มออกมาได้อีกครั้งและลืมเรื่องก่อนหน้าที่กำลังครุ่นคิดไปอย่างง่ายดาย

“คิดถึงจังเลยค่ะ เย็นนี้อย่าลืมนัดของเรานะคะ”

“แหม... แค่ได้ยินเสียงหวานหู ผมก็ชื่นใจมากแล้วครับ ไม่ลืมหรอกครับ ล็อคเวลาไว้ให้ตั้งหลายวันแล้ว ใครจะลืมคุณเกรซได้ล่ะ วันสำคัญของคุณต้องมีผมอยู่ในงานแน่ ๆ”

“ปากหวานที่สุดเลย แบบนี้จะไม่ให้เกรซรักเกรซหลงได้ไงกันคะ”

“คุณเกรซเป็นแบบนั้นคนเดียวซะที่ไหนล่ะ ผมก็หลงคุณเกรซจะแย่อยู่แล้วครับ ไว้เจอกันเย็นนี้นะ คิดถึงนะครับ”

“ค่ะ ซียู ม๊วฟ!”

สายโทรศัพท์ถูกตัดลงอีกครั้ง ใบหน้าหล่อยังคงยิ้มกริ่ม มองจ้องหน้าจอโทรศัพท์ที่เพิ่งดับวูบลงไปเมื่อครู่นี้ เพราะเย็นนี้คือวันคล้ายวันเกิดของ ‘กวินทิตา’ เธอเชิญชวนเขาให้ไปร่วมงานวันเกิดกับครอบครัวในค่ำคืนนี้ เขาตอบตกลงกับเธอไปเมื่ออาทิตย์ก่อน เลยทำให้วันนี้ต้องปฏิเสธคำชักชวนของจิณห์วราเลขาคนสนิทไปอย่างไม่ต้องคิดให้ปวดหัว