บทที่ 8 หน้าที่ของลูก

ร่างกำยำสมบูรณ์แบบเหมือนดั่งรูปปั้นเทพเจ้ากรีกโบราณของนักรบเดินเข้ามาภายในเพนท์เฮาส์ของตัวเองโดยที่ในวงแขนแกร่งมีเสื้อสูทสีกรมเข้มอยู่เพราะชายหนุ่มถอดมันออกด้วยความอึดอัดทำให้ท่อนบนของร่างหนามีเพียงเสื้อเชิ้ตที่ชายเสื้อหลุดลุ่ยออกมาจากกางเกงเนื้อดีดูไม่เป็นระเบียบสักเท่าไหร่

หลังจากทานอาหารกับลูกค้าเสร็จเรียบร้อยแล้วทุกคนก็แยกย้ายกันไป จอมใจขอตัวนั่งรถกลับเองหลังจากที่ลงมาถึงด้านล่างอาคารซึ่งนักรบก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะปกติจอมใจก็มักจะเป็นแบบนี้เสมอ พอทานอาหารหรือพบปะพูดคุยกับลูกค้าเสร็จเธอก็จะขออนุญาตกลับเองทุกครั้ง

นักรบย่อตัวนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่กลางห้องนั่งเล่นภายในเพนท์เฮาส์พร้อมกับมือหนาโยนเสื้อสูทลงบนโซฟาอย่างไม่สนใจไยดี

ชายหนุ่มเอนกายไปกับพนักพิงโซฟาและหลับตาลงอย่างครุ่นคิด ช่วงนี้มีเรื่องรบกวนจิตใจเขาเยอะไปหมดทั้งเรื่องของบิดามารดาและจอมใจ เขาไม่รู้เลยว่าตัวเองควรจัดการปัญหาอันไหนก่อนเป็นอันดับแรกเลย

นักรบครุ่นคิดอยู่สักพักเขานึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ชายหนุ่มก็ลืมตาขึ้นพร้อมกับมือสากเอื้อมไปหยิบเสื้อสูทที่เขาโยนไว้บนโซฟาขึ้นมา นักรบล้วงหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูของตัวเองออกมาเพื่อโทรหามือขวาคนสนิท

มือหนากดโทรศัพท์โทรออกซึ่งรอไม่นานปลายสายก็กดรับสายอย่างรวดเร็ว นักรบยกโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหูพลางเอ่ยขึ้นทันที

“ภูผา”

‘ครับนาย’ ปลายสายตอบกลับ

“มึงไปดูมาสิว่าตอนนี้ที่บ้านกูเป็นยังไงบ้าง”

‘ครับ’ 

สิ้นเสียงของภูผา นักรบก็กดวางสายและโยนโทรศัพท์ลงไปบนโซฟาทันที มือหนาเลื่อนขึ้นมาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกทีละเม็ดเผยให้เห็นกล้ามเนื้อหน้าท้องแน่นน่าสัมผัสลูบไล้

ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนเดินตรงไปที่เคาน์เตอร์บาร์เหล้าส่วนตัวภายในเพนท์เฮาส์ มือสากเปิดลิ้นชักหยิบแก้วเหล้าออกมาและตามมาด้วยมือหนายื่นไปหยิบขวดเหล้าราคาแพงหลังตู้กระจกของเคาน์เตอร์ออกมา นักรบวางแก้วลงบนเคาน์เตอร์ จากนั้นชายหนุ่มก็รินเหล้าใส่แก้วและยกแก้วขึ้นมากระดกพรวดเดียวจนหมดแก้ว

เคร้ง!

เสียงแก้วกระทบกับเคาน์เตอร์บาร์ดังลั่นด้วยแรงอารมณ์ของชายหนุ่ม เขารู้สึกอึดอัดใจและคิดอะไรไม่ออกในตอนนี้ ดวงตาคมกริบสั่นไหวเหมือนคนที่กำลังครุ่นคิดอยู่ตลอดเวลา

ด้านจอมใจ

หลังจากที่ทานอาหารกับลูกค้าเสร็จหญิงสาวก็ปลีกตัวนั่งรถกลับมาที่อพาร์ตเมนต์ก่อน ร่างอรชรเปิดประตูเดินเข้ามาในห้องพักของตัวเองด้วยท่าทางเหนื่อยล้าหมดแรงเพราะเธอต้องฝืนพยายามทำตัวปกติอยู่ตลอดเวลา

จอมใจวางกระเป๋าสะพายของตัวเองลงบนโต๊ะทานอาหารขนาดเล็กสไตล์มินิมอล เธอตั้งท่าจะเดินไปเข้าห้องน้ำแต่ทว่าเสียงโทรศัพท์ของหญิงสาวก็ดังขึ้นมาจากกระเป๋าสะพายเสียก่อน จอมใจจึงเอื้อมมือบางไปเปิดกระเป๋าสะพายและหยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมา หญิงสาวมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์ก็พบว่าคนที่โทรเข้ามาคือแม่ของเธอ

“แม่มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ” เสียงหวานเอ่ยออกไปทันทีที่กดรับสาย

‘จอมใจ! ช่วยแม่ด้วย! ลุงทินเมามาจะทำร้ายร่างกายแม่อีกแล้ว ฮึกๆ ปลายสายตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงร้อนรนซึ่งจอมใจก็สามารถรับรู้ได้ว่าตอนนี้กำลังเกิดอะไรขึ้นอยู่ที่บ้านของเธอเพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่แฟนของแม่ทำแบบนี้

“แม่!! แม่อยู่ไหนตอนนี้”

‘แม่อยู่ในห้องแต่เขาพยายามจะเข้ามาในห้อง’ 

“แม่รอหนูก่อนนะ อย่าเปิดประตูเดี๋ยวหนูจะรีบไป!” 

สิ้นเสียงของจอมใจ เธอก็รีบกดวางสายและคว้ากระเป๋าสะพายรีบวิ่งออกจากห้องพักอย่างรวดเร็ว จอมใจลงมาข้างหน้าอพาร์ตเมนต์ เธอเรียกรถแท็กซี่ตรงดิ่งมาที่บ้านเช่าของแม่ในเวลาต่อมา 

เวลาผ่านไปไม่นาน จอมใจก็มาถึงบ้านเช่าที่ห่างจากอพาร์ตเมนต์ของเธอไม่มากนัก หลังจากที่เธอมาจ่ายเงินให้กลับคนขับรถเสร็จสรรพเธอก็รีบวิ่งเข้าไปในบ้านทันที

ดวงตากลมโตกวาดสายตามองไปรอบๆ บ้าน เธอพบกับแฟนใหม่ของแม่ที่กำลังยืนเคาะประตูห้องนอนของแม่เธออยู่เสียงดังในสภาพที่ร่างกายโอนเอนยืนไม่ไหวแล้ว

“หยุดเดี๋ยวนี้นะลุงทิน!” จอมใจตะโกนออกไปเสียงดังลั่นจนทำให้ชายแก่ที่กำลังเคาะประตูปึงปังชะงักเล็กน้อย

“จะ..จอมใจ” สุทิน สามีของแม่จอมใจหันกลับมาหาหญิงสาวที่กำลังเดินเข้ามาใกล้เขาเรื่อยๆ ด้วยแววตาแข็งกร้าว

“หนูเคยบอกแล้วใช่ไหมคะว่าอย่าทำร้ายร่างกายแม่อีก ไม่งั้นหนูจะไม่ให้เงินลุงอีก!”

“ฉันยังไม่ได้ทำอะไรแม่แกเลย!” สุทินตะโกนกลับมาเสียงดัง

“แล้วที่ทำอยู่นี่ละคะ” จอมใจกดเสียงต่ำใส่ชายแก่

“ฉันยังไม่ได้ทำอะไร แม่แกก็ร้องโวยวายแล้วเนี่ย” คนเมาเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ้อมแอ้ม

จอมใจปรายตามองสุทินด้วยสายตาที่แข็งกร้าวและไม่เป็นมิตรสักเท่าไหร่ทำให้สุทินเดินหลบออกไปจากประตูห้องนอนของแม่เธอ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“แม่! แม่! ออกมาได้แล้วนะแม่” จอมใจเดินมาตรงหน้าประตูห้องนอนพร้อมกับมือบางยกขึ้นมาเคาะประตูห้องเพื่อให้มารดาเปิดประตูให้กับเธอ

ประตูห้องนอนค่อยๆ แง้มเปิดออกมาอย่างช้าๆ พร้อมกับใบหน้าสวยหวานที่มีน้ำตาเกาะอยู่บนแก้มทั้งสองข้างของมารดาจอมใจที่ค่อยๆ ชะเง้อหน้าออกมามองลูกสาวกับสามี

“จอมใจ ฮึกๆ” จารวีวิ่งออกมาจากห้องนอนพร้อมกับเข้าไปสวมกอดลูกสาวทันที

“ไม่เป็นไรนะแม่” จอมใจกอดตอบมารดาและลูบหลังปลอบประโลมสาวแก่

“จะร้องอะไรหนักหนา ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเธอเลย” สุทินเอ่ยออกมาอย่างหงุดหงิด

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ! ถ้าลุงยังทำแบบนี้อีกเราจะได้เห็นดีกัน” จอมใจตะคอกใส่สุทินเสียงดังก่อนที่เธอจะหันมาพูดกับแม่ด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“วันนี้แม่ไปนอนกับหนูนะ”

“ได้ๆ ลูก พาแม่ไปด้วยนะ แม่ไม่อยากอยู่บ้านตอนนี้” จารวีตอบกลับด้วยน้ำเสียงสั่นเทา

“ถ้าลุงยังเมาและมาทำร้ายแม่อยู่แบบนี้ หนูจะไม่ให้แม่กลับมาบ้าน แล้วลุงก็จะไม่ได้เงินจากหนูอีกแม้แต่บาทเดียว” จอมใจป่าวประกาศเสียงดังลั่นอีกครั้ง

สุทินไม่กล้าตอบกลับอะไรออกไป เขาได้แต่ยืนโอนเอนตามประสาคนเมาที่ไม่สามารถควบคุมสติตัวเองได้เต็มที่ 

หลังจากที่จอมใจพูดจบ เธอก็ประคองแม่ของตัวเองก้าวเดินออกมาจากบ้านหลังนี้ทันทีโดยไม่หันกลับมามองสุทินอีกเลย

จอมใจพามารดาที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นเดินออกมาหน้าบ้าน ซึ่งพวกเธอมายืนรอได้ไม่นานก็มีรถแท็กซี่ขับผ่านมาพอดี จอมใจยกมือขึ้นมาโบกรถแท็กซี่และพาจารวีขึ้นรถไปอย่างรวดเร็ว