บทที่ 12 ถ้อยคำอันคุ้นเคย

ในคืนที่เงียบสงัด กลางฤดูใบไม้ร่วงอันเยือกเย็น แสงจันทร์สีเงินส่องผ่านหน้าต่างกระจกสีที่เรียงรายอยู่ตามทางเดินของคฤหาสน์ซินดิเคท สะท้อนแสงเป็นเงารูปทรงแปลกตาบนพื้นหินอ่อน ความเงียบไม่ได้ให้ความรู้สึกสงบ แต่กลับแฝงไปด้วยความอึดอัด

กลิ่นไม้เก่าผสมกับกลิ่นเทียนที่กำลังมอดไหม้ในโคมระย้าด้านบนกระจายตัวในอากาศ เสียงหวีดหวิวของลมหนาวพัดลอดเข้ามาทางหน้าต่างที่เปิดแง้มไว้ เพิ่มความเย็นเยียบที่สัมผัสผิวไอเดนอย่างแผ่วเบา ราวกับมีมือที่มองไม่เห็นกำลังลูบไล้ ไอเดนเดินเท้าเปล่าอย่างระมัดระวัง เสียงฝีเท้าของเขาแทบไม่ดังไปกว่าเสียงเข็มนาฬิกาในความเงียบ

ก่อนจะออกมาเดินในเวลานี้ ไอเดนไม่สามารถหลับลงได้ แม้จะอยู่ในห้องส่วนตัวที่เงียบสงบแต่ความคิดในหัวของเขายังคงตีกันวุ่นวาย ความทรงจำราง ๆ ที่แฝงความเจ็บปวดทำให้เขาต้องหาที่หลบหนี ความมืดรอบตัวไม่ได้ช่วยให้เขารู้สึกปลอดภัย และจะมีสิ่งหนึ่งที่เขามักทำยามค่ำคืนที่เขาไม่อาจข่มตานอนได้คือ การวาดรูป

โต๊ะในห้องของไอเดนเต็มไปด้วยแผ่นกระดาษขาวสะอาด บางแผ่นมีลายเส้นสีสดใสของดอกไม้ที่แบ่งบาน บ้างมีภาพทิวทัศน์ของสวนที่เขาไม่เคยเห็น แต่กลับรู้สึกคุ้นเคย ความสดใสของสีน้ำที่เลือกใช้ตัดกับบรรยากาศมืดมนในชีวิตของเขาโดยสิ้นเชิง มันเหมือนเป็นโลกที่เขาสร้างขึ้นเอง โลกที่เต็มไปด้วยความสุขที่เขาโหยหา

แต่คืนนี้ไอเดนรู้สึกขาดแรงบันดาลใจ เขาวางพู่กันลงก่อนจะลุกออกจากห้องอย่างเงียบเชียบ ตั้งใจจะไปยังห้องสมุดเล็ก ๆ เพื่อหยิบหนังสือที่ชอบใช้เป็นแรงบันดาลใจ หนังสือที่มีภาพวาดเกี่ยวกับธรรมชาติและเรื่องเล่าของดินแดนที่ห่างไกล

ระหว่างที่ไอเดนเดินกลับจากห้องสมุด เสียงสนทนาอันเคร่งเครียดดังลอดออกมาจากห้องทำงานของวิกเตอร์ เสียงทุ้มต่ำที่แฝงด้วยอำนาจของวิกเตอร์ทำให้ไอเดนหยุดชะงัก หัวใจเต้นแรงด้วยความสงสัย เขาขยับเข้าไปใกล้ประตูที่แง้มไว้เล็กน้อย แสงจากในห้องลอดออกมา ขับให้เงาของไอเดนสะท้อนอยู่บนผนัง

ไอเดนหยุดหายใจครู่หนึ่ง กลิ่นควันซิการ์จากในห้องผสมกับกลิ่นหนังเก่าของเฟอร์นิเจอร์ ทำให้บรรยากาศตึงเครียดยิ่งขึ้น ดวงตาของเขาจับจ้องที่ช่องว่างเล็ก ๆ ตรงประตู และเอียงตัวเพื่อฟัง

ผู้นำระดับสูงของซินดิเคทนั่งเรียงรายรอบโต๊ะไม้โอ๊กยาวที่ขัดเงาอย่างดี แสงจากโคมไฟระย้าเปล่งประกายสลัว ให้บรรยากาศที่เยือกเย็นและน่ากดดัน

วิกเตอร์นั่งอยู่หัวโต๊ะ เอนหลังพิงพนักด้วยท่าทางทรงอำนาจ ดวงตาที่เฉียบคมจ้องมองรอบห้อง ทุกสายตาจับจ้องไปที่เขา ไม่มีใครกล้าหายใจแรง

“แม้จะผ่านมาเป็นสิบปี แต่พลังของสวนรัตติกาลยังคงอยู่ และฉันยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจที่จะครอบครองมัน” วิกเตอร์กล่าวเสียงเรียบ แต่ในน้ำเสียงนั้นกลับแฝงไปด้วยความทะเยอทะยานและความกร้าวแกร่ง “พลังของมันคือกุญแจสำคัญที่จะทำให้ซินดิเคทอยู่เหนือทุกคนในอาราเลีย”

รองหัวหน้าคนหนึ่งเงยหน้าขึ้น กลืนน้ำลายก่อนจะพูด “แต่ท่านวิกเตอร์ เราลองมาแล้วหลายครั้ง การบุกสวนครั้งนั้นกลับทำให้เราสูญเสียกำลังคนจำนวนมาก และที่สำคัญ...เราไม่เคยเจอตัวเจ้าชายที่หายไปเลย”

วิกเตอร์ตวัดสายตาเย็นเยียบไปที่ผู้พูด จนเขาแทบตัวแข็งอยู่กับที่

“และนั่นคือความล้มเหลวที่ฉันจะไม่ปล่อยให้เกิดขึ้นอีก” วิกเตอร์กระแทกฝ่ามือลงบนโต๊ะเสียงดัง “ฉันรู้ว่าเจ้าชายยังมีชีวิตอยู่ ถ้าเราหาเขาเจอ...ฉันจะใช้เขาเปิดเผยความลับของสวนให้ได้”

ผู้นำคนอื่นๆ เริ่มกระซิบกระซาบกันเบาๆ ราวกับจะปลดปล่อยความกลัวในใจ หนึ่งในนั้นกล้าหาญพอที่จะถาม “แล้วเราจะแน่ใจได้อย่างไรว่าเจ้าชายยังอยู่? เขาหายไปตั้งแต่คืนที่ราชินีสิ้นพระชนม์...เด็กคนหนึ่งจะเอาตัวรอดได้นานถึงขนาดนี้หรือ?”

วิกเตอร์หัวเราะในลำคอ รอยยิ้มเย้ยหยันปรากฏบนใบหน้า “เขาไม่ใช่เด็กธรรมดา สายเลือดของราชินีไหลเวียนในตัวเขา นั่นคือพลังที่ปกป้องเขาจากอันตราย เจ้าชายของสวนจะไม่ตายง่ายๆ และยิ่งเขามีชีวิตนานเท่าไร พลังของเขาก็จะยิ่งเพิ่มขึ้น”

คำว่า “ราชินี” “เจ้าชาย” และ “สวนรัตติกาล” ราวกับระเบิดความทรงจำที่ถูกเก็บกดอยู่ในจิตใจของไอเดนมาเนิ่นนาน มันไม่ได้มาเป็นภาพที่ชัดเจน แต่เหมือนพายุที่บ้าคลั่งปั่นป่วนในหัวใจ จู่ๆ ความรู้สึกเหมือนลมหายใจถูกพรากไปก็เข้าครอบงำ กล้ามเนื้อทุกส่วนของเขาแข็งเกร็ง ร่างกายสั่นสะท้านราวกับถูกบีบอัดด้วยแรงกดดันจากอดีตที่เขาไม่เคยรู้

ทันใดนั้น ภาพความทรงจำที่กระจัดกระจายก็วิ่งเข้ามาในหัวเหมือนเศษกระจกที่แตกละเอียด ภาพที่เขาวิ่งหนีสุดชีวิตกลางสายฝน เสียงฝีเท้าที่ดังสะท้อนพื้นถนนเปียก เสียงหอบหายใจของตัวเองดังสนั่นในหู และความกลัวที่กัดกินทุกส่วนในใจ

เขาหนีอะไร?

ใครกำลังตามเขา?

และทำไมเขาถึงต้องหนี?

คำถามเหล่านี้พุ่งขึ้นมาเหมือนมีดคมที่ปาดผ่านจิตใจ เขาไม่สามารถจำอะไรได้เลย แต่ความรู้สึกหนักอึ้งในอกกลับไม่เคยจางหาย

กลิ่นฝนที่เคยปะทะจมูกในคืนนั้น กลิ่นดินเปียกชื้นและเหล็กที่อบอวลในอากาศยังคงชัดเจนในความทรงจำ ไอเดนจำได้ว่าเขาเหนื่อยล้าและอ่อนแอเกินกว่าจะต้านทาน เขาจำได้ว่าตัวเองร้องไห้อย่างไร้เสียง ไม่มีใครได้ยินความสิ้นหวังของเด็กชายคนนั้น

เขาเห็นภาพตัวเองในตรอกมืด สายตาที่มืดมนมองไปยังความว่างเปล่า ร่างกายที่ชุ่มด้วยน้ำฝนและเลือดกลายเป็นสิ่งที่เขาจำได้ราง ๆ

“ฉันชื่ออะไร?” ไอเดนกระซิบในความเงียบ

ทว่าไม่มีคำตอบ เขาพยายามจะขยับริมฝีปาก พยายามพูดคำที่ควรจะเป็นชื่อตัวเอง แต่กลับไม่มีเสียงหลุดออกมา มีเพียงความเงียบที่กดดัน ดวงตาที่เคยส่องประกายสดใสในวัยเด็กกลับมืดมน

ภาพในหัวของเขายังคงเล่นวนซ้ำ ทั้งวิกเตอร์ เสียงคำว่า “เจ้าชาย” และความรู้สึกเหมือนทุกอย่างที่เกิดขึ้นล้วนมีความหมายมากกว่าที่เขาเข้าใจ

แต่กำแพงในจิตใจของเขายังคงตั้งมั่น มันหนาแน่นเกินกว่าความทรงจำเหล่านี้จะทะลุผ่าน สิ่งเดียวที่ชัดเจนในตอนนี้คือความรู้สึกที่กำลังพยายามบอกอะไรบางอย่าง และรู้สึกเหมือนบางอย่างที่เคยรู้จักและรักกำลังพยายามดึงเขากลับไป

หัวใจของไอเดนเต้นแรงเหมือนจะระเบิดออกมา ความสับสนและความกลัวปะทะกันในใจจนแทบยืนไม่อยู่ เขาหอบหายใจหนัก ราวกับต้องดิ้นรนเพื่อเอาอากาศเข้าปอด

“ทำไม...ถึงมาอยู่ที่นี่? ทำไม...ถึงจำอะไรไม่ได้เลย?” ไอเดนพึมพำ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความอ่อนล้าและเจ็บปวด