บทที่ 13 ความฝันอันลึกลับ

ค่ำคืนอันเงียบสงัด แสงจันทร์ลอดผ่านม่านโปร่งผืนบางที่หน้าต่างห้องของไอเดน แสงสีนวลนั้นทาบเงาจาง ๆ บนผนัง ความเงียบดูเหมือนจะกดทับทุกสิ่ง ราวกับเวลาในโลกภายนอกหยุดนิ่ง บรรยากาศชวนให้อึดอัดและเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้

เสียงลมพัดเบา ๆ กลายเป็นดนตรีพื้นหลัง ขณะที่ไอเดนนอนอยู่บนเตียง เขาหลับตา แต่จิตใจกลับวิ่งพล่าน ภาพจากบทสนทนาที่ได้ยินก่อนหน้านี้ยังคงดังก้องในหัว

“ราชินี...เจ้าชาย...สวนรัตติกาล...”

เสียงเหล่านี้เหมือนกระแสคลื่นที่ซัดเข้ามาเป็นระลอก ๆ กระตุ้นบางสิ่งที่ซ่อนลึกอยู่ในใจ

ในฝัน ไอเดนพบว่าตัวเองยืนอยู่ในสวนที่งดงามเกินจริง ทุกอย่างดูเรืองรองภายใต้แสงจันทร์ ดอกไม้หลากสีเปล่งแสงนุ่มนวล ราวกับมีชีวิต อากาศอวลด้วยกลิ่นหอมละมุนของมวลบุปผา แต่มันกลับให้ความรู้สึกหนาวเย็นเหมือนฤดูใบไม้ร่วงที่เงียบเหงา

เขาก้าวเท้าเดินไปอย่างลังเล เสียงกระซิบจากดอกไม้รอบตัวดังก้องเหมือนเพลงกล่อมเด็กที่ไม่จบสิ้น หญิงสาวในชุดสีขาวปรากฏตัวขึ้นท่ามกลางหมอก เธอดูงดงามแต่แฝงไว้ด้วยความเศร้าสร้อย

“ริน...” เสียงของเธอแผ่วเบาเหมือนสายลมที่พัดผ่าน “ลูกคือความหวังของสวน... ลูกต้องกลับมา...”

“ริน? ผมคือรินหรือ?” ไอเดนพึมพำ แต่คำถามนั้นไม่ได้รับคำตอบ หญิงสาวเพียงแค่ยิ้มบาง ก่อนจะค่อย ๆ เลือนหายไปกับสายลม

จากนั้นภาพในฝันพลันเปลี่ยนเป็นอัศวินหนุ่มในชุดเกราะสีดำคลุมด้วยผ้าสีเขียวเข้ม เขายืนด้วยท่าทีสง่างามเหมือนกำลังปกป้องบางสิ่ง ดวงตาสีเขียวสดของเขาจับจ้องมาที่ไอเดน ราวกับพยายามสื่อสารอะไรบางอย่าง ไอเดนพยายามยื่นมือออกไป ทว่าไม่สามารถแตะต้องได้

ทันใดนั้น ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีแดงฉาน เปลวไฟเริ่มโหมกระหน่ำ สวนที่เคยงดงามกลายเป็นทะเลเพลิง เสียงหัวเราะเยือกเย็นดังขึ้นพร้อมกับเสียงกรีดร้องของผู้คน เสียงเหล่านี้เหมือนมีดที่กรีดลึกลงไปในใจ

“หยุด!” ไอเดนตะโกนออกมาในฝัน ก่อนที่ภาพทุกอย่างจะดับวูบ

ไอเดนตื่นขึ้นมากลางดึก ลมหายใจของเขาไม่เป็นจังหวะ เสื้อเชิ้ตที่สวมอยู่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ เขากุมหัวใจที่เต้นรัวเหมือนเพิ่งหนีออกมาจากห้วงอันตราย ความสับสนและหวาดกลัวแผ่ซ่านไปทั่วร่าง

“ฝันหรือ...แต่มันรู้สึกเหมือนจริงมาก ทำไมถึงรู้สึกเหมือนเคยรู้จักพวกเขา? ราชินี...อัศวิน...และทำไมพวกเขาถึงเรียกเราว่าริน?”

เขาก้าวลงจากเตียงแล้วเดินไปที่หน้าต่าง ความเย็นของกระจกหน้าต่างกระทบร่างกาย เหมือนต้องการดึงเขากลับสู่ความจริง แต่ในใจของเขายังคงสั่นไหว

“เราคือใครกันแน่? เหตุใดหัวใจถึงรู้สึกว่างเปล่า ราวกับบางสิ่งได้หล่นหายไป?”

เช้าวันรุ่งขึ้น ไอเดนตัดสินใจไปหาเคียแรน พี่ชายที่เขาไว้ใจที่สุดในโลก เคียแรนกำลังนั่งอยู่ในห้องสมุดลับเล็ก ๆ ของพวกเขา ล้อมรอบด้วยกองเอกสารและหนังสือเก่า ๆ ที่เขาชอบค้นคว้า

“ไอเดน?” เคียแรนเงยหน้าขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น แต่รอยยิ้มนั้นจางลงเมื่อเห็นสีหน้าของไอเดน “เป็นอะไรไป? ดูเหมือนนายจะไม่ได้นอนเลย”

“พี่เคียแรน...” ไอเดนเริ่มพูด น้ำเสียงของเขาสั่นเครือ “ผมฝันถึงบางสิ่งที่...ไม่เข้าใจ มันเกี่ยวกับสวน ราชินี และ...อัศวิน ผมได้ยินชื่อว่า ‘ริน’ ผมรู้สึกคุ้นเคยกับชื่อนี้ แต่มันเหมือนมีอะไรบางอย่างขวางกั้น ผมจำอะไรไม่ได้เลยก่อนที่จะมาอยู่ที่นี่”

เคียแรนมองไอเดนด้วยความกังวล “บางที...ความฝันนี้อาจไม่ได้เป็นเพียงแค่ฝัน มันอาจเป็นความทรงจำที่ถูกบังคับให้ลืม”

“ความทรงจำ?” ไอเดนถามเสียงเบา “ผมคือใครกันแน่? และถ้าผมเป็นรินจริงๆ ทำไมทุกอย่างถึงว่างเปล่าแบบนี้?”

เคียแรนเดินมาหาไอเดน ก่อนวางมือบนไหล่ “ไอเดน ไม่ว่าความจริงจะเป็นอย่างไร นายจะไม่ได้เผชิญหน้ากับมันคนเดียว พี่จะช่วยค้นหาความจริงไปด้วยกัน ไม่ว่านายจะเป็นใครในอดีตหรืออนาคต”

ดวงตาของไอเดนเต็มไปด้วยความรู้สึกขอบคุณ เขายิ้มบางๆ “ขอบคุณนะพี่ หากไม่มีพี่ ผมคงไม่รู้ว่าจะทำยังไง”

“นายมีฉันเสมอ และไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันจะไม่ปล่อยให้นายเผชิญหน้ากับมันลำพัง”

ไอเดนพยักหน้า รู้สึกขอบคุณสำหรับการสนับสนุนที่ไม่เปลี่ยนแปลงของเคียแรน “ขอบคุณนะ พี่เคียแรน ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้หมายถึงอะไร แต่การมีพี่อยู่ข้างๆ ทำให้มันน่ากลัวน้อยลงนิดหน่อย”