บทที่ 27 ความสงบค่อย ๆ ก่อตัวขึ้น

ในยามบ่ายของวันอันเงียบสงบ รินนั่งอยู่ข้างเคลใต้ต้นไม้ใหญ่ สายตาของเขาจับจ้องไปที่เคียแรนและเอร่าที่กำลังคุยกันไม่ไกล เสียงหัวเราะของทั้งคู่ดังแว่วมาท่ามกลางสายลมเอื่อย รินยิ้มบาง ๆ ก่อนจะหันไปพูดกับเคล

“เคล คุณเห็นไหม?” รินพูดพลางพยักเพยิดไปทางทั้งสองคน “พี่ดูมีความสุขนะเวลาคุยกับเอร่า ผมไม่ได้เห็นเขาหัวเราะแบบนี้มาตั้งแต่...ตั้งแต่ก่อนที่ทุกอย่างจะพังทลาย”

เคลเหลือบมองแล้วพยักหน้า “อืม ดูเหมือนเอร่าจะทำให้เขาผ่อนคลายได้จริง ๆ แต่คุณคิดว่ามันจะดีไหม? คุณรู้ว่าเอร่าน่ะ...” เขาหยุดชั่วครู่ “ค่อนข้างซนเกินไปหน่อย”

รินหัวเราะเบา ๆ “ซน? นั่นเป็นคำพูดที่สุภาพเกินไป ผมคิดว่าเอร่าคือพายุในร่างมนุษย์ด้วยซ้ำ แต่บางทีนั่นอาจเป็นสิ่งที่พี่ต้องการ ใครสักคนที่ทำให้เขาหยุดคิดมากและเริ่มใช้ชีวิตจริง ๆ”

เคลเอนตัวพิงต้นไม้แล้วถอนหายใจ “ผมคิดว่าคุณพูดถูก บางทีพวกเขาอาจจะช่วยเติมเต็มกันและกัน... หรือไม่ก็สร้างความวุ่นวายยิ่งกว่าเดิม”

รินหัวเราะเสียงดัง “นั่นละคือความท้าทาย! ผมคิดว่าผมควรเสนอตัวเป็นพ่อสื่อให้ ดีไหม?”

“พ่อสื่อ?” เคลถามพลางยกคิ้ว “ผมสนับสนุนนะ แต่ถ้าทุกอย่างจบลงด้วยความปั่นป่วนกว่าเดิม ผมจะถือว่าคุณเป็นคนผิด”

“ผมจะรับผิดชอบทุกอย่างเอง แต่ผมรู้สึกได้ว่านี่จะเป็นเรื่องดี” รินยิ้มเจ้าเล่ห์

เอร่าเอียงตัวพิงต้นไม้ใหญ่พลางหยิบกิ่งไม้มาปาดดินเล่น “นายรู้ไหม เคียแรน ผนมองคุณแล้วรู้สึกว่า คุณคงเป็นคนที่แบกอะไรหนัก ๆ มาทั้งชีวิตเลยใช่ไหม?”

เคียแรนเลิกคิ้วเล็กน้อย พลางหัวเราะเบา ๆ “คุณเป็นนักสังเกตการณ์ที่เก่งมาก ผมต้องยอมรับว่ามันเป็นแบบนั้นจริง ๆ แต่ตอนนี้ ผมแค่พยายามหาทางมีชีวิตที่สงบสุข”

“งั้นก็โชคดีแล้วละที่นายมาที่นี่ เพราะที่นี่น่าจะสงบที่สุดในอาราเลีย” เอร่าแซว พร้อมกับหักกิ่งไม้ในมือเหมือนจะเน้นคำพูดของตัวเอง “แต่ว่า... นายเคยสงบจริง ๆ ไหม หรือแค่ฝืนให้ดูสงบ?”

เคียแรนชะงักเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะ “นายเป็นนักจิตวิทยาหรืออย่างไร? ทำไมถามเจาะลึกขนาดนี้?”

เอร่าหัวเราะเสียงดัง “ไม่ต้องเป็นนักจิตวิทยา ผมก็แค่อ่านใจคนเก่ง! และถ้านายอยากให้ผมช่วยนายเรียนรู้ความสงบ บอกมาเลย ผมเก่งเรื่องการพักผ่อน” เอร่าหัวเราะเสียงดัง

“งั้นช่วยแนะนำวิธีที่นายพักผ่อนที่ดีที่สุดหน่อยสิ” เคียแรนส่ายหัวพลางยิ้ม

เอร่าเอนหลังลงกับพื้นหญ้า “ง่ายมาก นอนกลิ้งไปมาแบบจินเจอร์ ไร้กังวล!”

ในขณะที่พวกเขาพูดคุยกัน จินเจอร์กระโดดขึ้นมาบนตักของเคียแรน ม้วนตัวเหมือนลูกบอลกลิ้งไปกลิ้งมา เอร่าอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “เจ้านี่เป็นตัวแทนของคำว่าสงบสุขโดยสมบูรณ์!”

“ดูเหมือนผมจะมีครูคนใหม่แล้ว ผมคงต้องเรียนรู้จากแมวตัวนี้” เคียแรนพูดล้อเล่น พลางลูบหัวจินเจอร์เบา ๆ

“นั่นแหละ คิดถูกแล้ว! ครูจินเจอร์ที่ยิ่งใหญ่ จะสอนนายให้รู้จักศิลปะแห่งการขี้เกียจ!” เอร่าสัพยอกกลับทันที

รินนั่งยิ้มพอใจกับตัวเองหลังจากมองดูเคียแรนและเอร่าที่นั่งคุยกันอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่ ใบหน้าของพี่ชายเขาดูสดใสเหมือนคนที่ทิ้งความกังวลทั้งหมดไว้เบื้องหลัง ส่วนเอร่าก็ยังคงหัวเราะเสียงดังและพูดจาขี้เล่นอย่างไม่เปลี่ยนแปลง

“เห็นไหมล่ะ เคล? ผมบอกแล้วว่าพวกเขาเข้ากันได้ดี” รินพูดพลางสะกิดไหล่เคล

เคลที่นั่งข้าง ๆ เอียงคอพลางพยักหน้า “อืม ผมเห็นแล้ว แต่ผมก็ยังสงสัยอยู่ว่าใครจะรอดจากใครก่อนกัน คุณแน่ใจนะว่าจะทำหน้าที่พ่อสื่อ? เพราะถ้าพลาดแล้ว...ผมจะไม่ช่วยคุณแก้แน่นอน”

“แน่ใจสิ! พี่ผมต้องการคนที่ทำให้เขาหัวเราะได้ และเอร่านี่แหละคือคนที่ใช่ที่สุด” รินหัวเราะเบาๆ

เย็นวันหนึ่ง รินเดินไปหาเอร่าที่กำลังนั่งคัดแยกสมุนไพรอยู่ที่มุมสวน เขานั่งลงข้างเอร่าแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์

“เอร่า รู้ไหมว่าพี่เคียแรนชมนายบ่อยแค่ไหน?”

เอร่าชะงักมือที่กำลังหยิบสมุนไพร แล้วเลิกคิ้ว “พี่นาย? เคียแรนน่ะเหรอ? ผมคิดว่าเขาน่าจะมีเรื่องด่าผมมากกว่าชมนะ”

“ไม่ใช่เลย! เขาพูดว่าคุณมีเสน่ห์ ทำให้เขารู้สึกสบายใจ และ...” รินหัวเราะ เว้นช่วงเพื่อเพิ่มความตื่นเต้น “เขาบอกว่าคุณเป็นคนที่น่าสนใจที่สุดที่เขาเคยเจอมา”

“เขาพูดจริงเหรอ? หรือนายกำลังหลอกผมอยู่?” เอร่าหัวเราะลั่น

“จริงสิ!” รินตอบ “และผมคิดว่าคุณน่าจะลองเปิดใจดูบ้างนะ ไม่แน่ว่าคุณอาจจะชอบเขาก็ได้”

อีกด้านหนึ่ง รินเดินไปหาเคียแรนที่กำลังฝึกดาบอยู่ใต้ต้นไม้ “พี่ ผมรู้ว่าเอร่าน่ารำคาญบางครั้ง แต่พี่ไม่คิดเหรอว่าเขาเป็นคนที่ทำให้พี่รู้สึกสบายใจได้?”

“ก็อาจจะใช่ พี่ไม่เคยเจอใครที่กล้าพูดทุกอย่างตรงๆ แบบเขา แต่มันก็ทำให้พี่หัวเราะได้...อาจจะนิดหน่อย” เคียแรนยิ้มบางๆ

รินเอียงคอแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ “แค่นิดหน่อย? ผมสังเกตเห็นว่าพี่ยิ้มบ่อยขึ้นมากตั้งแต่เจอเขานะ และผมไม่เคยเห็นพี่หัวเราะแบบนี้มาก่อน”

“รินอยากพูดอะไรกันแน่?” เคียแรนถามพลางมองน้องชายด้วยความสงสัย

“ผมแค่คิดว่า...พี่ควรลองทำความรู้จักเขาให้มากขึ้น พี่เป็นคนจริงจัง ส่วนเขาก็ขี้เล่น มันอาจจะเป็นส่วนผสมที่ลงตัวก็ได้นะ” รินพูดพร้อมยิ้มให้กำลังใจ

ในคืนที่ดาวเต็มฟ้า รินที่กำลังตื่นเต้นกับบทบาทพ่อสื่อ ตัดสินใจเรียกเคียแรนและเอร่ามานั่งรอบโต๊ะกลางสวนรัตติกาล โดยมีจินเจอร์กระโดดขึ้นไปนั่งอยู่บนโต๊ะ มองดูทุกคนเหมือนจะบอกว่า “ข้าพร้อมแล้วที่จะช่วย!”

“ผมว่าทั้งสองคนควรจะไปเดินเล่นด้วยกันในสวนคืนนี้” รินเปิดประเด็นพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

“นายกำลังวางแผนอะไรอยู่หรือเปล่า ริน? ดูไม่ใช่แค่เรื่องบังเอิญแน่นอน” เอร่าหรี่ตามองอย่างสงสัย

“ไม่มีอะไรทั้งนั้น!” รินรีบโบกมือปฏิเสธ “แค่คิดว่าทั้งสองคนควรจะใช้เวลาเรียนรู้กันให้มากขึ้นก็เท่านั้นเอง”

เคลที่นั่งอยู่ข้างกันหันมามองรินด้วยสายตาจับผิดนิด ๆ ก่อนจะเสริม “ความคิดดีนะ ผมก็คิดว่าเคียแรนน่าจะได้พักผ่อน และเอร่า...อาจจะหยุดสร้างปัญหากับคนอื่นสักพัก”

เอร่าหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะพูดอย่างขี้เล่น “ผมว่ามันแปลก ๆ นะ ริน เมื่อเช้านายบอกว่าพี่ชายนายแอบชมผมบ่อย ๆ แต่สงสัยจริง ๆ ว่าเขาชมอะไรกันแน่ หรือนายกุเรื่องขึ้นมาเอง?”

รินที่พยายามวางมาดนิ่งถึงกับสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะแห้ง ๆ “ก็... พี่อาจจะไม่ได้พูดตรง ๆ แต่ผมก็...คิดว่าพี่น่าจะคิดแบบนั้น”

“เดี๋ยวก่อน ริน กำลังบอกว่าพี่พูดถึงเอร่า? พี่ไม่คิดว่าเคยพูดอะไรแบบนั้นเลยนะ หรือรินกำลังพยายามจับคู่พวกเรา?” เคียแรนหรี่ตามองน้องชายตัวเอง

“อืม...ไม่ใช่แบบนั้น! เอ่อ ผมหมายถึง พี่น่าจะลองเปิดใจดู ไม่ใช่เหรอ?” รินพูดตะกุกตะกัก สีหน้าเริ่มแดงขึ้นมา

เคลที่เห็นสถานการณ์เริ่มไปกันใหญ่รีบคว้ามือรินและดึงออกจากโต๊ะ “มานี่เลย เจ้าพ่อสื่อมือใหม่ ก่อนที่คุณจะทำให้พวกเขาโกรธจนไม่ยอมพูดกันจริง ๆ”

“ผมก็แค่พยายามช่วย!” รินกระซิบเถียงเบา ๆ ขณะถูกเคลลากออกมา

“ช่วยแบบนี้ เขาเรียกโป๊ะแตก!” เคลตอบพลางกลั้นหัวเราะ

หลังจากรินกับเคลถอยออกมาจากวง เคียแรนหันไปมองเอร่าแล้วหัวเราะเบา ๆ “เจ้าน้องชายผมช่างยุ่งเรื่องคนอื่นจริง ๆ แต่ก็ดูตั้งใจดีนะ”

“ผมไม่ถือหรอก ผมว่ามันน่ารักดี อีกอย่าง...บางทีคุณอาจจะต้องเปิดใจบ้างจริง ๆ” เอร่ายิ้มกว้าง

“ผมคิดว่าผมกำลังเปิดใจอยู่ตอนนี้” เคียแรนหัวเราะพร้อมถอนหายใจ สายตาของเขาจ้องมองเอร่าอย่างจริงจัง “คุณทำให้ผมรู้สึกสบายใจและหัวเราะได้ในช่วงเวลาที่ผมไม่คิดว่าจะหัวเราะอีก ผมคิดว่า...เราอาจจะลองดูกันได้”

เอร่ากะพริบตาอย่างตกใจ ก่อนจะยิ้มกว้างจนล้น “นายพูดจริงเหรอ? อืม...ผมก็ไม่ได้รังเกียจอะไรถ้าจะลองดูเหมือนกัน แต่นายต้องพร้อมรับมือกับความขี้เล่นของผมนะ”

“ถ้าผมเอาชนะลูกเตะของจินเจอร์ได้ ผมว่าผมรับมือคุณไหว” เคียแรนตอบกลับพร้อมยิ้มมุมปาก

รินและเคลที่แอบดูอยู่ด้านหลังต้นไม้พากันยิ้มกว้าง รินกระโดดเล็ก ๆ อย่างดีใจ “ผมทำสำเร็จ! ผมเป็นพ่อสื่อที่เก่งที่สุดในอาราเลีย!”

“ใช่ พ่อสื่อที่โป๊ะแตกแต่ยังโชคดีน่ะสิ แต่ผมก็ยอมรับว่าคุณทำให้พวกเขาเปิดใจได้จริง ๆ” เคลกลอกตา

จู่ ๆ เอร่าหันมาทางต้นไม้ที่ทั้งคู่หลบอยู่ “พวกนายแอบดูอยู่ใช่ไหม? มานี่เลย! ฉันอยากบอกว่าตอนนี้ฉันคิดว่าชื่อ 'สวนรัตติกาล' คงต้องเปลี่ยนเป็น 'สวนแห่งรัก' แล้ว!”

รินกับเคลเดินออกมาพร้อมเสียงหัวเราะ แต่เคลกลับพูดพร้อมถอนหายใจ “ผมไม่แน่ใจว่านี่คือความสำเร็จหรือการปล่อยปีศาจสองตัวเข้ามาในสวนกันแน่”

จินเจอร์ที่นั่งอยู่บนโต๊ะส่งเสียงเมี้ยวเหมือนจะเห็นด้วย เอร่ากับเคียแรนยิ้มให้กัน ก่อนจะเริ่มแหย่รินกับเคลจนเสียงหัวเราะดังก้องไปทั่วสวนรัตติกาล