ลืมมันได้ไหม

หลายชั่วโมงผ่านไป แต่ก็ดูเหมือนว่าฤทธิ์ยาน่าจะยังคงไม่ยอมจางหายไปได้ง่ายๆ ในขณะที่ล้มตัวนอนลงไปข้างๆ กันด้วยความเหนื่อยหอบ ปฏิธานก็ดึงเธอเข้ามากอดเอาไว้แล้วเริ่มบีบคลึงที่สองเต้าอวบอีก ช่วงจังหวะนี้เพลินตาเริ่มจะรับรู้ได้แล้วว่า สิ่งที่พึ่งเกิดขึ้นมาระหว่างเธอและปฏิธานนั้นคืออะไร หากแต่ความต้องการภายในที่ยากต่อการควบคุมนั้นกลับทำให้เธอยังคงเรียกร้องให้เขาทำมันอีกซ้ำๆ

"ดูดนมให้เพลินอีกสิพี่เต็ม"

"ดูดแค่นมมันจะไปพออะไร เพลินอ้าขาสิ พี่อยากลงไปเลียข้างล่าง"

ค่ำคืนนี้คุณหนูเพลินตาจอมเซี้ยวช่างว่าง่ายนัก ไม่ว่าปฏิธานจะเอ่ยปสกบอกให้ทำอะไรเธอก็คล้อยตามเขาไปเสียหมด ทันทีที่ลิ้นร้อนๆของปฏิธานจ่อเลียเข้ามา สองเรียวขาก็รีบกระหวัดเอี่ยวขึ้นไปบนบ่า ก่อนจะแอ่นเด้งกายสาวเข้าหาให้เข้าได้กินใกล้ๆ

"อ๊า พี่เต็มขา เพลินรู้สึกดีจังเลย"

"อื้มเพลิน พี่ชอบมัน"

ปฏิธานยกสองเรียวขาพาดบ่าให้แน่น ก่อนจะขยี้ปลายลิ้นบี้ลงไปกับเม็ดเสียว เพลินตาดิ้นเร่า พยายามแอ่นเนินเนื้ออวบของเธอเข้าหาใบหน้าเขาให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ บทรักที่แสนเร่าร้อนของปฏิธานนั้นแสนร้อนแรง แถมยังช่วยเปิดประสบการณ์เรื่องรักๆใคร่ๆให้กับเธอได้เป็นอย่างดี ถึงแม้ว่าร่างกายเธอจะถูกมอมเมาด้วยฤทธิ์ยา แต่ก็ใช่ว่าความรู้สึกผิดชอบชั่วดีจะเลือนหายไปจนหมด ท่ามกลางความรู้สึกผิดที่มีอยู่ภายในใจ กลับถูกบดเบือนไปด้วยความรู้สึกสุขสมที่แสนจะทรมาน จวบจนกระทั่งเหยียบใกล้รุ่งสาง

ปฏิธานขยับกายชิดเข้ามาจูบลงที่กลางหน้าผากมนที่เปียกชื้นไปด้วยเม็ดเหงื่อ เพลินตาเงยหน้าขึ้นสบตาคม ก่อนจะถูกเขาตามเข้ามาประกบจูบปากอีกครั้ง ดูเหมือนว่าพายุสวาทยังคงไม่น่าว่าจะจบลงได้ง่ายๆ รอบเตียงมีเศษซากถุงยางอนามัยเรียงรายเกลื่อนกลาดตกอยู่หลายต่อหลายชิ้น ตอกย้ำถึงสิ่งที่ผ่านไปแล้วได้เป็นอย่างดีในตอนที่สติสัมปชัญญะกลับมาครบถ้วน

กระทั่งมีแสงแดดที่สาดลอดผ่านผืนผ้าม่านเข้ามากระทบเปลือกตา ขาเรียวงามจึงค่อยๆก้าวลงจากที่นอนอย่างช้าๆ ในจังหวะที่ลุกขึ้นมานั้นเธอระมัดระวังเอามากๆเพราะกลัวว่าจะไปปลุกให้คนข้างๆให้ตื่น จนกระทั่งย่องเบาพาตัวเองเดินหายเข้าไปในห้องน้ำได้ ทันทีที่ส่องไปบนกระจก ก็พบว่าตามร่างกายของตัวเองนั้นมีร่องรอยเป็นจ้ำสีแดงปรากฏเกลื่อนไปทั่วทั้งตัว โดยเฉพาะบริเวณสองเต้าขาว ทำเอาริมฝีปากเล็กต้องเม้มเข้าหากันเป็นเส้นตรงด้วยความโกรธ แล้วจึงแอบบ่นออกมาด้วยใบหน้าหงิกงอ

"แดงเถือกไปทั้งตัวขนาดนี้ ไม่คิดว่าเพลินจะอายหรือว่ากลัวใครเห็นบ้างเลยหรือไงคะ"

คงเพราะว่ามัวแต่ก้มสำรวจร่างกาย จนกระทั่งต้องตกใจตัวโยนเมื่อโดนวงแขนใหญ่สวมกอดจากคนข้างหลังไว้จนแน่นอีกครา ตามด้วยสันจมูกโด่งที่ฝังประชิดเข้ามาหอมข้างแก้มขาว

"อุ๊ย! พี่เต็ม"

"ถ้าเพลินไม่อยากให้ใครเห็น ก็คงต้องใส่เสื้อแขนยาวกางเกงขายาวปกปิดเอาไว้ ต่อไปพี่ไม่ให้ใส่แล้วนะเสื้อกล้ามกับกระโปรงสั้นๆ"

ทันทีที่เงยหน้าขึ้นมาแล้วมองไปในกระจก ก็เห็นว่าเธอกำลังโดนกอดโดยคนตัวใหญ่ หากแต่ว่าร่างกายกลับปราศจากเสื้อผ้า ปฏิธานเดินตามเธอเข้ามาตัวเปล่าเล่าเปลือยแบบนั้นโดยที่ไม่ได้รู้สึกอายเธอเลยสักนิด ไม่คิดบ้างเลยหรือไงว่าหน้าอกแน่นๆกับกล้ามท้องเป็นลอนงามนั่นมันก็อาจตะทำให้เธอใจสั่นได้

"ปล่อยเพลินค่ะพี่เต็ม"

นอกจากไม่ปล่อย ปฏิธานยังเริ่มฝังจมูกไซ้ไปตามลำคอขาว มือไม้ลูบไล้ไปตามอกอิ่มแล้วค่อยเลือนลงไปหาหน้าท้องแบนราบด้านล่าง แน่นอนว่าเพลินตาสัมผัสได้ถึงความแข็งขื่นด้านหลังที่เริ่มแหย่ดันสะโพกเธอเข้ามา ทำเอาหัวใจดวงน้อยที่ตอนนี้มีสติสัมปชัญญะครบถ้วนแล้วนั้นเต้นแรงโครมครามเสียยิ่งกว่ากลองเพล

"ปล่อยก็ได้ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้"

หลังจากกดแนบตัวเธอให้ชิดไปกับกระจกบานใหญ่ แก่นกายแข็งแกร่งก็ถูกสอดดันเข้ามาจากทางด้านหลัง เขาจับเธอแยกขาออกแล้วจึงค่อยกดสะโพกดันเข้ามา สายตามองจ้องประสานสบตากับเธอผ่านบานกระจกใสพร้อมทั้งออกแรงโยกขยับ

"อื้ม ซี้ด ลื่นมากเลยเพลินจ๋า"

"อื้อ พี่เต็มกำลังเอาเปรียบเพลินนะคะ"

"เพลินก็รู้นี่ว่าพี่ไม่ใช่คนดีเด่อะไร"

"แต่เพลินก็แค่ไม่คิดว่าพี่จะเอาเปรียบเพลินไปมากกว่านี้"

"อะไรกัน ใครว่าพี่เอาเปรียบ ทีเมื่อคืนเพลินจับพี่ปล้ำจนเกือบถึงเช้าพี่ยังยอมตามใจเพลินได้เลย"

"แต่นั่นมันเป็นเพราะว่าเพลินโดนวางยา"

"งั้นก็ถือเสียว่าตอนนี้พี่กำลังถูกมอมเมาเพราะเพลินอยู่ก็แล้วกันนะ ช่วยพี่หน่อย เมื่อกี้ตอนเห็นก้นขาวๆของเพลินเดินลงมาจากเตียงมาแล้วพี่ก็แข็งจนทนไม่ไหวจริงๆ"

เสียงครางกระเส่าบวกเสียงกระแทกกระทั้นของเนื้อกระทบเนื้อดังสนั่นออกมาจากทางห้องน้ำ กว่าปฏิธานจะยอมปล่อยให้เธอได้อาบน้ำชำระร่างกาย เขาก็รีดเอาแรงพละกำลังที่พึ่งจะฟื้นคืนมาของเธอออกจนหดหายไปอีกรอบ คิดแล้วแม้ว่ามันอาจจะเป็นความผิดของเธอเองที่ยอมตามใจ แต่ที่เธอยอมให้ก็แค่จะถือเสียว่าเป็นสินน้ำใจที่เขายอมช่วยพาเธอกลับมาที่นี่เมื่อคืน

ยังดีที่ว่าเป็นเขา..ถึงแม้ว่าเธอและเขาจะไม่ได้ถึงขั้นที่เรียกว่าสนิทกันมาก แต่อย่างน้อยเธอก็ได้เห็นและได้รู้จักเขามานาน เธอไม่อยากให้เป็นคนอื่น..

เพลินตาไม่รู้จริงๆว่าควรดีใจหรือว่าเสียใจที่เมื่อคืนมันเกิดเรื่องราวเกินเลยระหว่างเธอและปฏิธานขึ้น แน่นอนว่าความรู้สึกผิดบาปต่อคนในครอบครัวโดยเฉพาะพี่สาวนั้นย่อมต้องมีอยู่แล้ว แต่ในเมื่อมันเป็นเรื่องที่เกินกว่าที่จะควบคุมได้ นาทีนี้สิ่งที่ทำได้ก็คือการทำใจยอมรับมัน

"หิวไหม อยากกินอาหารเช้าก่อนหรือเปล่า เดี๋ยวพี่ทำให้ เสร็จแล้วแล้วเดี๋ยวพี่ค่อยไปส่งเพลินที่คอนโด"

เพลินตาส่ายหน้าในขณะที่จัดการแต่งตัวหยิบเสื้อผ้าที่วางเกลื่อนพื้นด้วยฝีมือใครก็ไม่อาจรู้ขึ้นมาใส่ ทุกอย่างมันควรจบสิ้นได้แล้ว เมื่อคืนความผิดพลาดมันเกิดขึ้นมาจากการที่เธอถูกวางยา และในตอนเช้ามันก็ผิดพลาดตรงที่เธออยากตอบแทนความมีน้ำใจของเขา แต่ว่าตอนนี้เธอควรที่จะตกลงกับเขาให้มันรู้เรื่องว่าสิ่งที่มันเกิดขึ้นไปนี้มันคือความผิดพลาดของเธอเอง เธอพลาดที่ดันชอบเที่ยวแต่กลับไม่รู้จักระวังตัวจนได้เรื่อง

"เพลินทำฟาสติ้งอยู่ค่ะพี่เต็ม กินได้ก็ตอนสิบเอ็ดโมงโน่น นี่มันพึ่งจะแปดโมงเช้าเองค่ะ ยังไม่ถึงเวลาค่ะ"

"แต่การไม่กินมื้อเช้า พี่ว่ามันไม่ค่อยดีสำหรับเพลินนะครับเด็กน้อย แค่นี้ก็หุ่นดีจะตายอยู่แล้ว พี่ว่าเพลินไม่ต้องฟงต้องฟาสมันหรอก แต่ถ้าอยากถูกฟาด..อันนี้พี่ช่วยเพลินได้นะ"

ปฏิธานยิ้มเท่ยักคิ้วให้เธอหนึ่งที ถึงแม้ว่ามันจะเป็นรอยยิ้มที่มองแล้วรู้สึกว่ากร้าวใจมากก็เถอะ แต่เชื่อสิว่ารอยยิ้มนั้นมันจะไม่มีทางเป็นของเธอ ดวงตาคมคู่นั้นที่จ้องมองกันเกือบทั้งคืน คิ้วเข้มสีดำสนิท ดั้งจมูกโด่งเป็นสัน แม้กระทั่งริมฝีปากสีแดงสดที่ปรนเปรอจูบให้เธอทั้งคืน วันหนึ่งมันก็จะต้องเป็นของพราวมุกเท่านั้น พี่สาวเธอเท่านั้นที่จะเป็นคนได้ครอบครองมันอย่างถูกต้องตามกฎหมาย

"พี่เต็มคะ คือว่า..เพลินมีเรื่องจะขอร้อง"

"อื้ม ว่ามาสิ"

"คือว่า เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเพลินกับพี่เมื่อคืน.. พี่เต็มช่วยทำเป็นลืมมันไปให้หมดเลยได้ไหมคะ ทุกอย่างมันเป็นเพราะความผิดพลาดของเพลินเอง แต่ว่าเพลินก็ไม่อยากให้พี่เต็มพูดถึงมันอีก"

หลังจากที่เธอพูดไปปฏิธานก็นิ่งเงียบ รอยยิ้มที่เคยประดับอยู่บนริมฝีปากได้รูปเมื่อสักครู่จางหายไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะผุดรอยยิ้มร้ายและเสียงหัวเราะหึขึ้นมาใส่เธอ

"เพลินคิดว่าเพลินเป็นใคร ถึงได้คิดจะมาสั่งให้พี่ลืมหรือไม่ลืมอะไรก็ได้"

"เพลินไม่ได้จะสั่ง แต่เพลินแค่อยากขอร้อง ได้โปรดเถอะนะคะพี่เต็ม"