บทที่ 25 ความรู้สึก [2]

“เสร็จเรียบร้อยพ่ะย่ะค่ะ”

มู่หลางคอยทำหน้าที่เป็นผู้ทำแผลและทายาให้นายเหนือหัว เขารู้สึกทึ่งเป็นอย่างมาก ยาของอนุหนิงที่ให้นำมาด้วย มันช่างวิเศษและใช้ได้ผลชะงัดนัก แผลที่ถูกฟันของทั้งเขาและท่านอ๋องมันสมานกันได้อย่างรวดเร็ว

อีกทั้งยังแห้งตกสะเก็ดได้ภายในแค่ไม่กี่วัน ทั้งที่บาดแผลใหญ่ขนาดนั้น ต้องใช้เวลารักษาอย่างน้อยถึงหนึ่งเดือนถึงจะหายด้วยซ้ำ ยาแก้ปวดลดไข้ก็ยังใช้ได้ผลดียิ่งนัก กินเพียงหนึ่งเม็ดก็หายเจ็บปวดได้อย่างทันตาเห็น นางทำได้อย่างไรกัน

“อืม” เหลียงเฟิงขยับชุดเสื้อคลุมขึ้นสวม ในขณะที่เขากำลังจะไล่คนสนิทออกไป เพราะต้องการจะพักผ่อน แต่กลับมีทหารยามได้มาเคาะประตูเรียกพอดี ยิ่งทำให้เขาไม่สบอารมณ์มากขึ้นเมื่อรู้ว่าใครที่ต้องการขอเข้าพบ

“เรียนท่านอ๋องแม่นางเยว่สือขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ” ทหารยามหน้าห้องกล่าวรายงานอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ก่อนจะมีเสียงตอบรับอนุญาตให้สตรีเพียงหนึ่งเดียวเข้าพบได้

เมื่อได้รับอนุญาตจากเจ้าของห้อง เยว่าสือก็ได้รีบร้อนเข้าพบทันที บัดนี้นางร้อนใจเหลือเกิน อาการของหย่างจวินมิสู้ดีนัก จำเป็นต้องได้หมอหลวงช่วยเหลืออีกแรง เพราะตัวนางเองฝีมือการแพทย์ยังไม่ถึงขั้น ครั้งนี้จำเป็นต้องขอร้องท่านอ๋องด้วยตัวเอง แม้จะต้องแลกด้วยอะไรนางก็ยอม ขอเพียงแค่ให้คนรักมีชีวิตรอดก็พอ

“คารวะท่านอ๋อง ขออภัยที่หม่อมฉันเข้ามารบกวนเวลาพักผ่อนของพระองค์เพคะ” หญิงสาวย่อกายทำความเคารพอย่างอ่อนช้อย สมกับเป็นบุตรสาวของท่านราชครูผู้ที่ได้รับการอบรมมาเป็นอย่างดี แม้จะแต่งกายด้วยชุดธรรมดา แต่ก็ไม่สามารถบดบังความงดงามของเจ้าตัวได้เลย

“แม่นางเยว่มีอะไรหรือ ถึงได้มาขอพบข้าในยามนี้” ชายหนุ่มมองสตรีตรงหน้าด้วยสายตาว่างเปล่า อารมณ์เสียไม่น้อยที่ถูกขัดจังหวะการพักผ่อน

“หม่อมฉันมีเรื่องขอร้องท่านอ๋องเพคะ ตอนนี้พี่จวินอาการหนักและยังหายาแก้พิษไม่ได้ หากเกินเจ็ดวันนี้ ยังมิได้ยาแก้พิษเขาอาจจะตายก็ได้เพคะ ที่หม่อมฉันมารบกวนครั้งนี้ เพื่อขอให้พระองค์ช่วยเรียกตัวท่านหมอต้วนมาช่วยรักษาอีกแรงได้หรือไม่เพคะ” หญิงสาวคุกเข่าลงตรงหน้า ขอร้องอีกฝ่ายช่วยเหลือเป็นการด่วน ท่านหมอต้วนเป็นถึงหมอหลวงส่วนพระองค์ของฝ่าบาท มีฝีมือเก่งกล้าสามารถ หากท่านอ๋องทรงร้องขออย่างไรท่านหมอก็ไม่กล้าขัดพระองค์อย่างแน่นอน

“มู่หลางให้ม้าเร็วไปตามท่านหมอต้วนมาที่นี่ อ๋อ เอายานั่นให้นางไป” ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ที่เขายอมช่วยมิใช่เห็นใจหยางจวิน หรือรู้สึกดีกับนางเหมือนเมื่อก่อนแต่อย่างใด แต่เพราะว่าเขาอยากตัดปัญหาเรื่องวุ่นวายทั้งหมดออกจากตัวโดยไว แล้วกลับหมู่บ้านไปหาอนุคนงามเสียที

“ขอบพระทัยเพคะ บุญคุณครั้งนี้หม่อมฉันจะไม่ลืมไปชั่วชีวิตเพคะ”  หญิงสาวกล่าวขอบคุณเป็นการใหญ่ ไม่นึกว่าเหลียงอ๋องจะทรงช่วยเหลือโดยง่าย ไม่แม้แต่จะมีข้อแลกเปลี่ยนอย่างที่เคยกระทำมาตลอด

“ท่านอ๋อง” หลังจากมู่หลางออกไปจัดการตามที่ท่านอ๋องสั่ง เขาก็กลับมาพร้อมกับยาขวดหนึ่งในมือ ก่อนจะนำยาขวดนั้นส่งให้เยว่สือ

“ข้าไม่รู้หรอกนะว่าจะช่วยได้หรือไม่ แต่ก็คงจะช่วยยื้อชีวิตหยางจวินได้จนกว่าท่านหมอจะมาถึง” เขารู้สึกเสียดายไม่น้อยที่ต้องแบ่งสิ่งของที่นางทำเพื่อเขาให้คนอื่น หนิงเซียนเคยบอกว่าให้ดื่มยาในขวดนี้ทันทีเมื่อต้องพิษ มันสามารถช่วยเหลือเขาได้ แม้จะเสียดายแต่เพื่อตัดความรำคาญและเป็นการพิสูจน์ว่ายาที่นางให้มาใช้ได้จริง ครั้งนี้เขาจะยกให้หนึ่งขวดก็แล้วกัน ถึงอย่างไรก็เหลืออยู่ที่เขาอีกตั้งห้าขวด

“ขอบพระทัยเพคะ หม่อมฉันจะนำไปให้พี่จวินดื่มเดี๋ยวนี้” เยว่สือมิได้คลางแคลงใจเลยแม้แต่น้อย ครั้งนี้นางกลับรู้สึกเชื่อในคำพูดของเหลียงอ๋อง อย่างไรพระองค์คงไม่คิดร้ายต่อหยางจวินอย่างแน่นอน เพราะหากเป็นเช่นนั้นจริง พระองค์ไม่ให้การช่วยเหลือแต่เลือกที่จะเมินเฉยต่อคำพูดนาง แล้วปล่อยหยางจวินตายไปเองก็ยังได้มิใช่หรือ