บทที่ 51 สิ่งที่หายไป [1]

หลังจากที่ใช้เวลาบนหลังม้าไปมากโขในที่สุดก็มาถึงตีนเขาจนได้ แต่ทางเดินขึ้นเขาต่อจากนี้จะไม่สามารถขี่ม้าขึ้นไปได้ จึงเปลี่ยนเป็นเดินแทน

“ขึ้นมาสิ” เหลียงเฟิงย่อตัวลงเพื่อให้ภรรยาขี่หลังตนเองได้สะดวก ทว่ารอเท่าไรนางก็ไม่แม้แต่จะขยับตัวเลยสักนิด

“หม่อมฉันเดินเองได้เพคะ” ใครจะไปคิดว่าท่านอ๋องผู้ยิ่งใหญ่ จะคุกเข่าลงเพียงเพื่อให้นางได้ขึ้นขี่หลังกันเล่า นี่เขาจะลงทุนมากเกินไปหรือไม่

“ข้าไม่ไว้ใจให้เจ้าเดินเอง ขึ้นมาได้แล้วเจ้ากลัวค่ำก่อนมิใช่หรือ”

“เช่นนั้นขออภัยนะเพคะ” หญิงสาวยอมขึ้นขี่หลังแต่โดยดีไม่มีอิดออดอีกต่อไป ถือว่าเป็นเรื่องดีที่นางไม่ต้องเดินเองให้เหนื่อย เมื่อปีนขึ้นหลังได้สำเร็จ เพื่อไม่ให้ตกลงมาได้รับอันตราย หนิงเซียนกอดคอเขาไว้แน่นโดยที่อีกฝ่ายไม่ต้องพูดให้มากความ

“จับให้แน่น ๆ ล่ะ”

กายหนาลุกขึ้นยืนเต็มความสูง พร้อมกับก้าวเดินอย่างระมัดระวัง เขาเดินลัดเลาะไปตามทางเดินที่ชาวบ้านทำเอาไว้สัญจรเป็นประจำยามออกหาของป่า

คนตัวเล็กที่อยู่บนหลังยังคงพูดเจื้อยแจ้วไม่หยุดปากไปตลอดการเดินทาง ทั้งบอกทางและบ่นให้คนตัวโตที่แกล้งทำเป็นเดินหลงทาง ทำเอาองครักษ์ที่ติดตามมาด้วยได้แต่ขยี้ตา ไม่อยากจะเชื่อภาพที่พวกเขาได้เห็นอยู่เบื้องหน้า ทั้งที่ท่านอ๋องสามารถใช้วิชาตัวเบาได้ แต่ก็เลือกที่จะเดินขึ้นเขาแทน ไม่เข้าใจความคิดท่านอ๋องเลยสักนิด จะเดินให้เสียเวลาทำไมกัน

“หัวหน้ามู่ เหตุใดท่านอ๋องมิใช้วิชาตัวเบาล่ะขอรับ”

“เมื่อถึงยามเจ้ามีใครสักคนก็จะรู้เอง”

“เป็นเช่นนั้นหรือขอรับ” ถึงจะได้คำตอบแต่ก็ไม่เข้าใจกันอยู่ดี ไม่แน่ว่าแม้แต่หัวหน้ามู่เองก็คงจะมิได้เข้าใจ

ระยะทางขึ้นเขาใช้เวลากว่าชั่วยามกว่าจะมาถึงที่หมาย องครักษ์ทุกคนถูกสั่งให้รออยู่ด้านนอก มีเพียงเหลียงอ๋องและหนิงเซียนเท่านั้นที่เข้าไปในถ้ำ ภายในยังคงเหมือนเดิมไม่มีสิ่งใดเปลี่ยน บ่อน้ำพุร้อนก็ยังมีควันพวยพุ่งขึ้นมาตลอดเวลา พานทำให้หนิงเซียนอยากจะเล่นน้ำก่อนกลับเหลือเกิน แต่ว่าการมาในวันนี้สิ่งที่นางต้องการมิใช่การแช่น้ำ มันคือบ่อน้ำวิเศษต่างหากคือจุดประสงค์การมาเยือนในครั้งนี้

“ไม่มี หายไปไหนแล้ว” หนิงเซียนเดินตามหาจุดที่พบเห็ดหลินจือและสมุนไพรต่าง ๆ ไม่ว่าเดินสักกี่รอบก็ไม่พบสิ่งใด

“เจ้าหาอะไรอยู่หรือ”  เหลียงเฟิงเอ่ยถาม เขาเห็นหนิงเซียนเดินหาบางอย่างอยู่นาน จึงอดที่จะสงสัยไม่ได้

“เป็นเห็ด บ่อน้ำและสมุนไพรเพคะ” หญิงสาวชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งจึงตัดสินใจตอบออกไป ในเมื่อมาถึงที่นี่ด้วยกันแล้วจะปิดบังอะไรได้อีก จึงได้ตอบออกไปตามตรงเอาไว้ค่อยไปอธิบายภายหลังก็แล้วกัน

“ลักษณะเป็นเช่นไร เดี๋ยวข้าช่วยหา” เหลียงเฟิงมิได้สนใจสิ่งที่ภรรยาคนงามตามหา เขาเพียงแค่อยากจะช่วยหาให้พบโดยไวก็เท่านั้น หากเป็นไปได้ก็อยากจะให้นางนั่งอยู่กับที่ หน้าที่หาให้เป็นเขาทำเอง

หนิงเซียนบอกลักษณะของที่นางตามหา รวมไปถึงบ่อน้ำที่มีสีเขียวมรกต แต่ไม่ว่าจะหาอย่างไรทุกอย่างก็ได้หายไปอย่างไร้ร่องรอย แม้แต่ต้นท้อที่นางชื่นชอบรสชาติเปรี้ยวอมหวานเมื่อคราวนั้น ก็หายไปด้วยเช่นกัน

“หนิงเซียนเจ้าแน่ใจหรือว่ามีของที่ว่าอยู่จริง” เขาไม่ได้คิดว่าหนิงเซียนโกหกแต่อย่างใด เพียงแค่นางอาจจะหลงลืมจึงได้ถามย้ำเพื่อความแน่ใจ

“ไม่ผิดเพคะ หม่อมฉันพบอยู่ตรงนี้หม่อมฉันมั่นใจ” ไม่รู้ว่าของทั้งหมดหายไปได้อย่างไร แต่ก็น่าเสียดายเหลือเกิน รู้เช่นนี้นางน่าจะเก็บเอาไว้ให้มากหน่อย เผื่อจะได้ใช้ประโยชน์ในภายหน้า