บทที่ 41 เจ็บยิ่งกว่าถูกด่า [2]

หนิงเซียนหอบเอาตำราตรงไปหาเหลียงอ๋องทันที แต่กระนั้นก็ไม่ลืมหยิบเอาหน้ากากอนามัยขึ้นมาสวม เพราะกลิ่นตัวเขามันช่างทำลายล้างเสียเหลือเกิน นี่ก็ผ่านมาเป็นเดือนแล้วนางก็ยังคงเหม็นเช่นเดิม

ร่างบางตรงเข้าไปนั่งเตียงตั่งที่ถูกวางเยื้องหน้าต่างฝั่งตรงกันข้ามกับคนตัวโต จากนั้นก็เริ่มเปิดตำราทีละหน้าแสร้งทำเป็นไม่สนใจท่าทางใคร่รู้ของอีกฝ่าย แต่ทั้งที่จริงแล้วกลับเหลือบตามองเป็นระยะ เฝ้ารอให้อ๋องปากร้ายเป็นฝ่ายทักทายก่อน ทว่านั่งอยู่เป็นนานรอแล้วรอเล่า เขาก็เอาแต่จับจ้องไม่ปริปากพูดแม้แต่คำเดียว

“อะแฮ่ม”

“นั่งเงียบจนน้ำลายติดคอหรือไร” เหลียงเฟิงวางงานตรงหน้าลง ก่อนจะพยักหน้าให้มู่หลางไปนำน้ำอุ่นและของว่างมาให้อนุคนงามได้ทานระหว่างนั่งอ่านตำรา หรือเขาควรจะหาสาวใช้สักคนไว้คอยปรนนิบัติหนิงเซียน แต่เมื่อฉุกคิดได้ว่าเรือนหลังนี้ทั้งเก่าและคับแคบไม่เหมาะจะอยู่หลายคน จึงเปลี่ยนความคิดเสียใหม่ อีกไม่นานก็จะพานางกลับวังอ๋อง ถึงเวลานั้นค่อยจัดหาคนไว้คอยดูแลก็แล้วกัน

หนิงเซียนแทบจะสำลักน้ำลาย โดนทุกดอกแล้วบอกเป็นห่วงตลอดเชียวนะเพคะ หญิงสาวรีบเก็บสีหน้าพร้อมกับปั้นยิ้ม แต่แล้วก็กลับเป็นทำปากขมุบขมิบต่อว่าอีกฝ่ายเป็นการใหญ่ ในเมื่อนางใส่หน้ากากอนามัยปิดบังครึ่งหน้าเอาไว้ ใครจะรู้ว่านางทำอะไรอยู่ตอนนี้

“นอกจากน้ำลายติดคอ เส้นเอ็นปากยังกระตุกอีกหรือ ให้ข้าเรียกหมอดีหรือไม่” ชายหนุ่มแอบยิ้มขัน ผ้าปิดปากขยับขึ้นลงเช่นนั้นมีหรือจะไม่รู้ว่านางแอบด่าเขาอยู่

“ไม่ ๆ เพคะ หม่อมฉันไม่ได้เป็นอะไร” คนที่กำลังร้อนตัวรีบปฏิเสธพัลวัน ด้วยไม่อยากให้เดือดร้อนไปถึงท่านหมอหลวง เพื่อให้มาตรวจร่างกายนาง ครั้งที่แล้วก็ได้ยินมาว่าท่านหมอถูกหิ้วปีกออกมากลางดึก ทั้งที่ยังอยู่ในชุดนอนด้วยซ้ำ

“ท่านอ๋องเพคะ หม่อมฉันมีเรื่องขอร้องจะได้หรือไม่”

“ก็ขึ้นอยู่ว่าคำขอของเจ้าคืออะไร” ชายหนุ่มมิได้รับปากในทันที เพื่อรอฟังถึงเหตุผลของหญิงสาวอย่างใจเย็น หากไม่ใช่เรื่องที่เหลือบ่ากว่าแรงเขาย่อมยอมรับปากอยู่แล้ว

“หม่อมฉันอยากจะขอสอนชาวบ้าน ถนอมผักไว้กินยามขาดแคลนอาหารเพคะ” จากนั้นร่างบางจึงได้รีบนำตำราที่อยู่ในมือกางออกตรงหน้าเหลียงอ๋อง พร้อมกับชี้แจงถึงเรื่องที่นางต้องการถ่ายทอดวิชาการถนอมอาหาร และประโยชน์ที่ชาวบ้านจะได้รับในอนาคตอย่างกระตือรือร้น

ในขณะที่หนิงเซียนกำลังอธิบายขั้นตอนต่าง ๆ อย่างออกรสออกชาติ พร้อมกับเปิดตำราทีละหน้าไปด้วยนั้น มือหนาก็ค่อย ๆ โอบเอวที่เริ่มจะดูอวบขึ้นเล็กน้อยจากการตั้งครรภ์ ก่อนจะดึงรั้งให้คนตัวเล็กนั่งลงบนตักของตนเองอย่างแนบเนียน พร้อมกันนั้นยังคงแอบสูดดมกลิ่นหอมหวานยามเจ้าตัวเผลอ และลูบไล้หน้าท้องแบนราบอย่างเผลอไผล

ไม่รู้ว่าเมื่อไรที่เขาทำตัวหน้าไม่อายได้ถึงเพียงนี้ ในความดื้อรั้นและเป็นจอมวางแผน เพื่อจะหนีไปจากเขาตลอดเวลา แต่ในขณะเดียวกันนั้นนางก็ยังคอยเอาใจใส่ไม่แพ้เช่นกัน โดยเฉพาะการแพ้ถั่วของตน หากผสมเข้าไปในอาหารแม้เพียงเล็กน้อย ก็จะทำให้เขาถึงขั้นแน่นหน้าอก หายใจไม่ออก และเกิดผื่นแดงไปทั่วทั้งตัว ในบางครั้งก็เหมือนจะตายเสียให้ได้ หลายต่อหลายครั้งทุกคนล้วนแล้วแต่หลงลืมเรื่องสำคัญนี้ไป

แต่กับหนิงเซียนนางไม่ใช่ ถึงแม้นางมักจะบอกกับเขาว่าตนชอบกินถั่วมากกว่าสิ่งใด ห้ามเขาแย่งไปกินโดยเด็ดขาด และมักจะแย่งของกินไป โดยที่เขาและคนสนิทไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสิ่งนั้นมีถั่วผสมอยู่ไปกินเสียเอง นอกจากท่านแม่แล้วจะมีใครที่ใส่ใจเขาเช่นนี้ แม้แต่เสด็จพ่อก็ยังจำเรื่องเกี่ยวกับเขาไม่ได้สักอย่าง หนิงเซียนเป็นเช่นนี้แล้วจะให้เขาปล่อยมือจากนางไปได้อย่างไร คนที่ยอมปล่อยมือนับว่าเป็นคนโง่

“ตกลงนะเพคะท่านอ๋อง” หนิงเซียนอาศัยช่วงจังหวะที่เหลียงอ๋องเผลอ ให้เขาตกปากรับคำเป็นผู้ออกหน้าจัดการทั้งหมด ส่วนนางจะขอเป็นเพียงผู้อยู่เบื้องหลัง

“อืม” คนที่ตกอยู่ในภวังค์ตอบรับอย่างง่ายดาย แต่เมื่อรู้สึกตัวอนุคนงามก็ลุกออกจากตักเขาไปเสียแล้ว แม้จะเสียดายแต่ก็ยอมปล่อยให้นางเป็นอิสระ

ส่วนหนิงเซียนที่ทำภารกิจบรรลุเป้าหมาย ร่างบางก็รีบวิ่งแจ้นออกไปทันที การได้อยู่ใกล้ชิดเช่นนี้มันทั้งเป็นภัยต่ออัตราการเต้นของหัวใจเหลือเกิน อีกทั้งอาการแพ้ท้องก็ยังไม่ทุเลา ถ้าให้อยู่นานเกินกว่านี้มีหวังได้อาเจียนออกมากันพอดี

หุ หุ แต่ก็นะ ยอมเปลืองตัวสักนิด แต่ผลที่ได้ก็นับว่าคุ้มค่าแล้ว