บทที่ 67 โครงการหนิงเซียนชนะ [2]

เมื่อลงจากรถม้าหนิงเซียนจึงได้รู้ว่าตรงหน้าคือโรงเตี๊ยมที่ใหญ่ที่สุดในเขตช่างชุ่ย หากจะเปรียบเทียบกับโลกเดิมก็คงจะเป็นโรงแรมระดับห้าดาว ที่ไม่เพียงตกแต่งอย่างหรูหรายังมีการบริการชั้นเลิศครบครัน ผู้ใดเงินหนาก็จะได้รับการบริการราวกับเป็นพระเจ้าก็ว่าได้

“เชิญท่านอ๋อง ชายารอง ห้องชั้นบนพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมได้เตรียมห้องที่ดีที่สุดเอาไว้ให้แล้ว” หลงจู๊ผู้ดูแลรีบออกมาต้อนรับพัลวัน เมื่อเห็นว่าผู้ใดก้าวเท้าเข้ามาเยือนถึงที่

นับแต่ขบวนเหลียงอ๋องย่างเท้าเข้ามา ผู้คนทั้งโรงเตี๊ยมได้ให้ความสนใจกันเป็นอย่างมาก หากเสด็จมาเพียงผู้เดียวก็คงจะเป็นเรื่องปกติ ทว่าสตรีชุดชมพูอ่อนพลิ้วไหวนั่นคือผู้ใด พวกเขาได้ข่าวว่าเหลียงอ๋องขับไล่สตรีทั้งหลายออกจากวังไปหมดแล้วมิใช่หรือ แล้วแม่นางน้อยที่ท่านอ๋องดูแลประคบประหงมราวกับไข่ในหินคือผู้ใด หรือว่าพวกเขาตกข่าวสำคัญอะไรไป

หนิงเซียนที่ถูกมองราวกับตัวประหลาดไม่ค่อยจะแปลกใจนัก ก็ในเมื่อคนข้างกายที่แทบจะอุ้มกันอยู่แล้วคือเหลียงอ๋อง แต่ที่น่าแปลกใจเขาพานางมาทำอะไรในโรงเตี๊ยมแห่งนี้ ในเมื่อธุระของทั้งเขาและนางคือการออกมาหาทำเลดี ๆ ในการทำการค้ามิใช่หรือ

“ท่านม่อตานรออยู่แล้วพ่ะย่ะค่ะ” หลงจู๊กล่าวรายงาน ก่อนจะนำทางผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสองเข้าไปห้องที่ตนได้เตรียมไว้ต้อนรับอย่างดี หลังจากส่งเหลียงอ๋องกับชายารองถึงที่หมาย เขาจึงหลบออกมาทำงานตามหน้าที่ของตนเองต่อ

“คารวะท่านอ๋อง คารวะชายารอง” ม่อตานเป็นบุรุษรูปร่างสมส่วน ผิวขาวราวกับบัณฑิตทว่าร่างกายกำยำเหมือนนักรบที่ฝึกตนเองมาอย่างดี

เหลียงเฟิงพยักหน้ารับ ก่อนจะจัดแจงให้ภรรยานั่งลงที่นั่งข้างตนเอง ทั้งสามร่วมโต๊ะอาหารเดียวกันทว่าข้างกายม่อตานกลับมีเอกสารต่าง ๆ กองเต็มไปหมด หนิงเซียนที่ไม่รู้จะทำตัวเช่นไรได้แต่รับของกินเข้าปาก เมื่อท่านอ๋องป้อนสิ่งใดมานางก็ทำเพียงรับมันมาจัดการกลืนลงท้องไป

“หนิงเซียน คนผู้นี้คือม่อตานเป็นคนดูแลเรื่องการค้าให้ข้า” หากจะพูดให้ถูกก็คงจะเป็นผู้ดูแลกิจการทั้งหมดแทนเขา ซึ่งมีม่อตานเป็นคนออกหน้าออกตาทางสังคมแทน แท้จริงแล้วกิจการทั้งหมดที่ม่อตานครอบครองคือเขาที่เป็นผู้อยู่เบื้องหลัง

“ยินดีที่ได้รู้จักเจ้าค่ะ” หญิงสาวยิ้มให้คนตรงหน้าอย่างเป็นมิตร แต่ก็มิวายหันกลับไปอ้าปากรับเนื้อเป็ดย่างกรอบ ๆ ที่ถูกป้อนถึงปาก แม้จะเป็นการเสียมารยาท ทว่ายามนี้นางตามใจท่านอ๋องจะเป็นการดีที่สุด

“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันขอรับ” เขาได้รับรายงานมาไม่เกินจริง เรื่องที่ว่าท่านอ๋องทรงรักและหลงชายารองเป็นอย่างมาก ดูจากการกระทำทั้งหลายที่แสดงออกก็เห็นจะเป็นเช่นนั้น

“เจ้าเตรียมของที่ข้าสั่งมาเรียบร้อยหรือไม่” เลยเวลาอาหารว่างของหนิงเซียนมานานแล้ว เขาจึงไม่อยากจะให้เสียเวลาไปมากกว่านี้

“เรียบร้อยแล้วพ่ะย่ะค่ะ นี่เป็นโฉนดที่ดินและร้านค้าในย่านช่างชุ่ย โฉนดที่ดินกระหม่อมได้เปลี่ยนให้เป็นชื่อชายารองตามรับสั่งทั้งหมดแล้ว” ม่อตานนำโฉนดที่ดินผืนละยี่สิบไร่จำนวนทั้งหมดห้าแห่งออกมา ก่อนจะยื่นแผนที่ตั้งจุดร้านค้าที่เป็นของท่านอ๋องทั้งหมดในเขตการค้านี้ ให้หนิงเซียนได้เป็นคนเลือกด้วยตนเอง “ส่วนร้านค้าก็คงจะให้ท่านเลือกด้วยตัวเองขอรับ”

“นี่มันอะไรกันหรือเพคะ” หญิงสาวเอ่ยถามสามีด้วยความมึนงง การมอบที่ดินให้ไม่เท่าไร แต่การเลือกร้านค้านี้มันอันใดกัน มิใช่ตกลงกันว่าจะเช่าที่หรอกหรือ

“เจ้าลงมือทำการค้าแรกด้วยตัวเองทั้งที ข้าที่เป็นสามีและเป็นผู้สนับสนุนจะให้น้อยหน้าผู้คนภายนอกได้อย่างไร” สิ่งที่เขามอบให้ยังถือว่าน้อยมากเสียด้วยซ้ำ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาไม่เสียเวลาไปกับกลการเมืองแต่ก็มิใช่ว่าจะนิ่งเฉยไม่ทำอะไรเลย

“ขอบพระทัยเพคะ” นางจะไม่พูดว่ามากเกินไปและไม่ยอมรับหรอกนะ ในเมื่อคนให้เต็มใจ คนรับเช่นนางก็จะรับมาด้วยความเต็มใจเช่นกัน

 “ฮึ ๆ ดี ข้าชอบ” ชายหนุ่มหัวเราะออกมาอย่างถูกใจ ที่หนิงเซียนไม่เอาแต่เหนียมอายแล้วปฏิเสธสิ่งที่เขามอบให้ เหมือนดังเช่นสตรีทั่วไปที่มัวแต่เหนียมอายทำตัวน่ารำคาญ หากอยากได้ก็แค่พูดออกมาตามตรงก็สิ้นเรื่อง เหตุใดต้องพูดอ้อมโลก ในเมื่อสุดท้ายพวกนางก็แค่ต้องการสิ่งเหล่านั้นอยู่ดี

“ชายารอง จุดสีแดงคือร้านค้าที่อยู่ในการครอบครองของเรา ท่านสามารถเลือกได้ทั้งหมดขอรับ” ม่อตานอธิบายจุดการค้าให้หนิงเซียนเข้าใจ

เมื่อมองให้ดีแผนที่ที่อยู่ในมือ หากเป็นไปตามที่ม่อตานบอกไปเมื่อสักครู่ จุดสีแดงที่กระจายไปทั่วเขตการค้านี้ เรียกได้ว่ากินพื้นที่ไปครึ่งเขตช่างชุ่ยก็ว่าได้ นี่มิใช่ว่านางตกลงคบหาดูใจกับพ่อมหาเศรษฐีหรอกหรือ โอ๊ยยยย พ่อบุญทุ่มของข้าน่ารักที่สุด เช่นนั้นหนิงเซียนคนนี้จะขอเลือกอย่างไม่เกรงใจก็แล้วกัน