บทที่ 66 โครงการหนิงเซียนชนะ [1]

นับแต่ย้ายมาเมืองหลวงได้เกือบเดือน เจ้าตัวก็มิได้ออกนอกวังเหลียงอ๋องเลยแม้แต่ครั้งเดียว หากเป็นเช่นนี้ต่อไปไม่ดีแน่ การค้าแรกในชีวิตของนางก็คงจะไม่มีวันสำเร็จกันพอดี แต่การขออนุญาตท่านอ๋องก็มิใช่เรื่องง่ายเช่นกัน

เหลียงอ๋องได้ยื่นคำขาดหากจะออกไปข้างนอก ต้องมีเขาไปด้วยเท่านั้น จึงเป็นการยากที่นางจะออกมาสำรวจตลาดด้วยตนเอง

ผ่านไปกว่าห้าวันหลังจากที่ทูลขอและแล้ววันที่นางเฝ้ารอคอยก็มาถึง วันที่เหลียงอ๋องว่างเว้นจากงานและภารกิจต่าง ๆ ท่านอ๋องอยู่อย่างสันโดษไม่ยุ่งเกี่ยวเรื่องอำนาจบ้านเมือง เว้นแต่จะมีรับสั่งจากฝ่าบาทจึงยอมเข้าร่วมภารกิจ นอกจากนั้นนางก็ไม่เห็นจะไปที่ใดเป็นกิจจะลักษณะ เช่นนั้นแล้วท่านอ๋องทำงานอันใดกันถึงได้ดูยุ่งทั้งวัน

“สวมชุดคลุมก่อน ด้านนอกอากาศหนาวนัก” กายหนาสวมชุดคลุมขนจิ้งจอกให้คนตัวเล็ก ดูแก้มและปากเล็กนั่นสิแดงราวกับมะเขือเทศสุก คงจะหนาวไม่น้อย

“ขอบพระทัยเพคะ” อ๋องหน้าดุอารมณ์ร้ายผู้นั้นหายไปตั้งแต่เมื่อไรไม่ทราบได้ บัดนี้มีเพียงบุรุษผู้หนึ่งที่คอยตามติดภรรยาไปทุกหนทุกแห่ง ราวกับลูกหมาตัวน้อย ๆ ตามติดแม่ของมันอย่างไรอย่างนั้น ที่เขาเป็นเช่นนี้ก็นับตั้งแต่วันที่ทั้งสองตกลงคบหาดูใจกัน ถึงแม้จะข้ามขั้นกว่าคู่อื่น ๆ ไปสักหน่อย แต่นางก็อยากจะให้โอกาสทั้งเขาและตนเอง หากไปกันไม่ได้ก็แค่ทำหน้าที่พ่อและแม่ให้ดีที่สุด นั่นจึงเป็นที่มาของการเริ่มต้นทำการค้าด้วยชื่อของหนิงเซียนเอง

รถม้าคันใหญ่แล่นออกนอกวัง จุดหมายปลายทางคือย่านการค้าที่คึกคักที่สุด ช่างชุ่ย คือศูนย์กลางการค้าขาย ที่มีเหล่าพ่อค้าแม่ค้าจากเมืองอื่นเข้ามาค้าขายแลกเปลี่ยนกันมาช้านาน หากจะทำการค้าสักอย่างการได้ทำเลจากเขตการค้าช่างชุ่ยถือว่าได้เปรียบ

แม้ตอนนี้อากาศจะเริ่มหนาวเพราะกำลังเข้าสู่ฤดูหนาวแล้ว ผู้คนก็ยังหนาแน่น ออกมาจับจ่ายใช้สอยกันอย่างคึกคัก หนิงเซียนมองบรรยากาศด้านนอกจากทางหน้าต่างรถม้า ภาพตรงหน้าทำให้นางรู้สึกตื่นเต้นเหลือเกิน บรรยากาศไม่ต่างอะไรเลยกับถนนคนเดินโลกใบเดิมในยามค่ำคืน สินค้าที่นำมาขายก็หลากหลาย มีแผงลอยไปจนถึงร้านอาหารและภัตตาคารใหญ่ ๆ

เมื่อคิดมาถึงข้อนี้ กำลังทรัพย์ของนางมีในตอนนี้ ก็คงจะได้เพียงแผงลอยหน้าร้านผักสักแห่งกระมัง หากนางรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ ก็คงจะขอเงินท่านอ๋องอย่างสตรีหน้าด้านไว้เสียก็ดี ทั้งเนื้อทั้งตัวมีไม่ถึงตำลึง การลงทุนในครั้งนี้คงไม่พ้นขอหยิบยืมท่านอ๋องเสียแล้วกระมัง

“ท่านอ๋อง ท่านว่าถ้าข้าตั้งแผงลอยหน้าอาคารตรงนั้นดีหรือไม่เพคะ” ดูจากสายตาคงจะเป็นอาคารที่ว่างเว้นมิได้ทำการค้าอะไร ตรงละแวกนั้นก็มิได้มีแผงลอยมาวางขายของมากเกินไป อีกทั้งยังตั้งอยู่จุดทางเข้าเขตช่างชุ่ยพอดี ไม่ว่าผู้ใดเข้ามาก็จะผ่านตรงนี้เป็นจุดแรก

“นั่งลงดี ๆ เถิด ประเดี๋ยวท้องก็กระแทกกับรถกันพอดี เรื่องนั้นเจ้าไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ข้าหาไว้ให้หมดแล้ว” ชายหนุ่มดึงแขนภรรยาให้ลงมานั่งกับที่ การที่นางคุกเข่าเกาะขอบหน้าต่างรถม้าเช่นนั้นทำให้เขาใจไม่ดีเอาเสียเลย หากระหว่างทางเกิดรถสะดุดก้อนหินขึ้นมา แล้วนางทรงตัวไม่อยู่จะเกิดอะไรขึ้น

 “ขออภัยเพคะ หม่อมฉันตื่นเต้นไปหน่อย ก็เลยไม่ทันได้คิด” หญิงสาวทำหน้าสลดพร้อมกับสำนึกผิด กลับมานั่งที่ตามเดิม เมื่อนึกได้ว่าการกระทำของตนเองนั้นอาจจะเกิดอันตรายต่อเด็กในครรภ์ได้ทุกเมื่อ แต่กระนั้นก็ไม่วายตื่นตาตื่นใจกับบรรยากาศสองข้างทางอยู่ดี ในยามนี้นางอยากจะลงไปเดินสำรวจตลาดจนตัวสั่นแล้ว แต่ก็ต้องสำรวมกายเอาไว้

เหลียงเฟิงได้แต่ส่ายหน้ายิ้มขำ พลางยื่นมือออกไปกุมมือบางเอาไว้มิให้ห่าง นางเคยบอกเขาว่ามาจากโลกอื่น จึงไม่แปลกที่จะดูตื่นเต้นไปกับสิ่งแปลกใหม่ที่เคยเห็นเป็นครั้งแรก เช่นนั้นต่อไปเขาคงต้องพานางออกมาเที่ยวเล่นให้ผ่อนคลายบ่อย ๆ เสียแล้ว

รถม้าคันใหญ่แล่นไปตามท้องถนนได้หยุดลงเมื่อมาถึงจุดหมายปลายทาง การเดินทางจากวังเหลียงอ๋องมาถึงเขตช่างชุ่ยใช้เวลากว่าครึ่งชั่วยาม( 1 ชั่วโมง) เพราะเมื่อเข้าเขตย่านการค้ารถม้าก็ไม่สามารถแล่นได้เร็วตามอำเภอใจ ทำได้เพียงแค่เคลื่อนตัวไปอย่างช้า ๆ เท่านั้น