บทที่ 68 แขกไม่ได้รับเชิญ [1]

หนิงเซียนใช้เวลาในการเลือกหาทำเลการค้าค่อนข้างนาน เนื่องจากนางอยากได้ที่เหมาะสมสำหรับการเปิดร้านขายผ้าปักลาย ในตอนนี้นางตัดสินใจไม่ได้ระหว่างตึกแรกที่หมายตา หรือตึกที่อยู่ใกล้โรงเตี๊ยมแห่งนี้ ทั้งสองสถานที่ก็ไม่เลวเลย

ตึกแรกตั้งอยู่แถวหน้าทางเข้าเขตการค้า ก็นับว่าดี ไม่ว่าผู้ใดย่อมต้องผ่านตรงนี้ไปอยู่แล้ว ส่วนตึกที่ตั้งตระหง่านข้างโรงเตี๊ยมก็ดีเช่นกัน ผู้คนที่มักจะมาทานอาหารหรือเลี้ยงรับรอง ก็ล้วนเป็นผู้ที่มียศตำแหน่งสูงมีตำลึงจ่ายไม่อั้น ด้วยเหตุนี้ไม่ว่าที่ใดก็ล้วนแล้วแต่เป็นทำเลทองด้วยกันทั้งนั้น

“ยากถึงเพียงนั้นเชียวหรือ” เหลียงเฟิงนั่งจิบเหล้ารออย่างใจเย็น แต่ก็อดทักท้วงไม่ได้เมื่อเห็นคิ้วภรรยาแทบจะผูกกันเป็นปมได้อยู่แล้ว

“เพคะ ที่ตรงนี้ก็ดีอีกที่ก็ตัดใจไม่ได้” หญิงสาววางแผนที่ลง พร้อมกับชี้จุดที่ตนต้องการให้คนข้างกายช่วยเลือก

“เหตุใดต้องคิดหนักถึงเพียงนั้น เจ้าก็แค่เลือกมันไปทั้งสองที่จะเป็นไรไป” ตาคมเหลือบมองไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก เดิมทีหากนางต้องการมากกว่านี้เขาก็คิดว่าจะยกให้ทั้งหมดตามต้องการอยู่แล้ว

“แต่นี่เป็นการค้าแรกของหม่อมฉัน เกรงว่ามันอาจจะทำได้ไม่ดีนักหากต้องทำสองที่พร้อมกันเพคะ” อีกทั้งตอนนี้นางก็มีลูกน้อยให้ต้องดูแล เวลาส่วนใหญ่ก็คงจะใช้ไปกับการเลี้ยงบุตรเสียมากกว่า

“เจ้ามีข้าอยู่ทั้งคนจะกลัวอะไร ม่อตานข้าเลือกสองที่ตรงนี้ ที่เหลือเจ้าก็ช่วยจัดการให้ทีก็แล้วกัน” ในเมื่อภรรยาตัดสินใจไม่ได้ เขาจึงเป็นฝ่ายเลือกให้นางเอง มีเขาคอยช่วยเหลืออยู่ทั้งคนเหตุใดต้องกังวล

“เดี๋ยวก่อนนะเพคะ จุดแดงตรงนี้หรือว่าจะเป็น...” หนิงเซียนมองชายทั้งสองสลับไปมาอย่างต้องการคำตอบ และสิ่งที่ได้กลับมาคือการพยักหน้าให้นางพร้อม ๆ กัน

“ท่านเป็นผู้ใดกันแน่ ใช่โอรสที่ฝ่าบาทชิงชังแน่หรือเพคะ” เท่าที่นางได้สัมผัสมันไม่ใช่เช่นนั้นเลย ฮ่องเต้ชิงชังอันใดกัน นักเขียนหรือก็บรรยายไว้เสียน่าสงสารเกินไปหรือไม่ หากให้บอกว่าเป็นลูกรักนางจะไม่โต้แย้งเลยสักคำ

เหลียงเฟิงไม่ได้ตอบอะไร ทำเพียงแค่ส่ายหน้าและยิ้มขัน นางทำให้ยิ้มได้ทั้งวันมากกว่าที่ตนยิ้มเองทั้งปีก็ว่าได้ ชายหนุ่มยัดขนมเข้าปากอวบอิ่มนั่นด้วยความมันเขี้ยว เขาไม่ได้ใส่ใจเรื่องนั้นมาสักพักแล้ว ตั้งแต่ที่มีหนิงเซียนและลูกเข้ามาในชีวิต

ในบางครั้งก็เหมือนจะเข้าใจความรู้สึกของเสด็จพ่อ ที่แม้มีอำนาจมากล้นเพียงใด แต่ก็มีสิ่งที่ตนเองไม่สามารถทำได้เช่นกัน เสด็จพ่อก็อาจจะปกป้องเขาในแบบที่พระองค์พอจะทำได้ก็ได้ หากไม่เช่นนั้นป่านนี้เขาก็คงจะกลายไปเป็นปุ๋ยบำรุงต้นไม้สักต้นไปนานแล้ว

ม่อตานได้แต่นับถือชายารอง ช่างเป็นคนที่ไม่รักตัวกลัวตาย ถึงกล้าพูดเรื่องที่ท่านอ๋องไม่ชอบใจมากที่สุด แต่เรื่องที่น่าทึ่งยิ่งกว่าก็คงจะเป็นท่านอ๋อง ไม่มีแม้แต่โทสะแต่อย่างใดในเรื่องที่ตนนั้นถูกล้อเลียน เห็นแบบนี้แล้วเขาก็ไม่อยากจะอยู่ขัดคอคนกำลังมีความรัก จึงได้ขอตัวออกมาเพื่อให้คนทั้งสองได้อยู่ด้วยกันเป็นการส่วนตัว

คล้อยหลังม่อตานออกไปไม่นาน หลงจู๊คนเดิมได้เข้ามารายงาน เพราะมีคนใหญ่คนโตให้เขามาแจ้งเพื่อขอเข้าเฝ้า ด้วยไม่อยากให้มีปัญหาภายหลังจึงได้เข้ามาแจ้งพอเป็นพิธีเท่านั้น หากท่านอ๋องไม่ทรงอนุญาตเขาจะได้มีข้ออ้างบอกปัดอีกฝ่ายได้