บทที่ 87 ความเจ็บปวด [2]

เหลียงเฟิงได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอา ตนเองไม่สบายถึงเพียงนี้ ยังต้องรักษาน้ำใจผู้อื่นไปเพื่ออะไรอีก ชายหนุ่มลุกขึ้นประคองร่างอุ้ยอ้ายของภรรยา เพื่อออกไปต้อนรับฮูหยินเยว่ตามความต้องการของเจ้าตัว

“มา ๆ นั่งตรงนี้” เยว่ฮูหยินปราดเข้าไปประคองหนิงเซียนอีกคน ตั้งแต่ได้เจอกันจากการแนะนำของว่าที่บุตรเขย นางรู้ได้ในทันทีว่าหนิงเซียนสมควรแล้วที่หลานชายหลงรัก ก็ในเมื่อเจ้าตัวทั้งน่ารักจิตใจดี และมักจะคิดถึงผู้อื่นอยู่เสมอ ทำให้นางพลอยเอ็นดูเหมือนลูกหลานไปด้วยอีกคน

“คารวะท่านป้าเจ้าค่ะ วันนี้มาแต่เช้าเชียว” หญิงสาวเย้าแหย่ไปตามประสาคนคุ้นเคย เยว่ฮูหยินมักจะมาแต่เช้าเช่นนี้เสมอ เมื่อผ้าปักลายใหม่ส่งมาจากหมู่บ้านหนานชุนมาถึง

“แหม เจ้าละก็ ป้าก็อยากจะชื่นชมผ้าปักลายใหม่ ๆ เผื่อว่าถูกใจจะได้เลือกสักม้วนสองม้วน” เยว่เจินหัวเราะคิกคักอย่างถูกใจ ก็ในเมื่อตอนนี้ในหมู่ฮูหยินด้วยกัน นางได้กลายเป็นผู้นำความนิยมด้านการแต่งกายไปเสียแล้ว มีหรือจะพลาดของสวย ๆ งาม ๆ ไปได้

“ของเพิ่งจะมาถึง มีหลายลายให้ท่านป้าเลือกเยอะเลยเจ้าค่ะ”

“ดี ๆ ข้าชักจะทนรอไม่ไหวเสียแล้วสิ”

หลังจากทุกคนนั่งลงประจำที่ หนิงเซียนได้สั่งให้บ่าวรับใช้นำม้วนผ้าที่เพิ่งมาถึงเมืองหลวงสด ๆ ร้อน ๆ ออกมาให้เยว่ฮูหยินได้เลือกก่อนใครเพื่อน แต่ละผืนที่ถูกนำมาวางเรียงรายตรงหน้าทำให้เยว่เจินตาลุกวาว ครั้งนี้นางเลือกไปตั้งห้าม้วน ไม่ว่าลายปักใดล้วนแล้วแต่ตัดใจเลือกไม่ได้ นางจึงเอามันทั้งหมดทุกลายที่มีไปเลยจะได้สิ้นเรื่องไป

ในระหว่างที่ทุกคนต่างก็สนใจผ้าปักลายตรงหน้า หนิงเซียนที่นั่งนิ่งมานาน เริ่มมีเหงื่อซึมเต็มกรอบหน้าหายใจติดขัด บัดนี้อาการเจ็บท้องเริ่มปวดร้าวไปถึงบริเวณก้นกบเป็นระยะๆ ค่อยๆ ถี่มากขึ้น หน้าท้องก็รู้สึกเกร็งไม่น้อย ทว่านางคิดว่านี่อาจจะเป็นเพียงแค่การเจ็บท้องเตือน ต้องใช้เวลาอีกนานกว่าจะคลอด ซึ่งกำหนดการไม่ใช่ในเร็ววันนี้ หญิงสาวจึงไม่ทันคิดว่าตนเองอาจจะคลอดก่อนกำหนดที่ท่านหมอแจ้งไว้ก็ได้

“อ๊ะ!” แรงบีบเกร็งเมื่อสักครู่ พานทำให้หนิงเซียนคว้าหมับเข้าที่แขนคนข้างกาย อีกทั้งใบหน้าก็ยังเหยเกเพราะความเจ็บปวดเหลือแสน

“หนิงหนิง เจ้าเป็นอะไร ใครอยู่ด้านนอกไปตามท่านหมอมาเดี๋ยวนี้” เหลียงเฟิงร้อนรนไปหมด เขาไม่เคยเห็นภรรยามีสีหน้าเจ็บปวดเช่นนี้มาก่อน เขาเองก็เริ่มทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน หากเจ็บปวดแทนได้ก็อยากจะให้เป็นเขาเองที่เจ็บปวด

“เจ็บท้องเจ้าค่ะ ข้าเจ็บท้อง โอ๊ย!” ยิ่งพูดก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวดมากขึ้นเป็นทวีคูณ ทว่าในบางครั้งแรงบีบลดน้อยลง ทำให้นางพอได้พักหายใจได้บ้าง

“มิใช่ว่าจะคลอดแล้วหรือ เหลียงเฟิง ป้าว่าพาน้องไปพักที่ห้องเตรียมคลอดก่อนเถอะ” ฮูหยินเยว่ผู้มีประสบการณ์มาก่อนย่อมรู้ดี อีกทั้งน้ำใส ๆ ที่หยดลงพื้นพอให้สังเกตได้ ก็ทำให้นางพอจะเดาออก ต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น

“แต่กำหนดคลอดข้าอีกตั้งสิบวันนะเจ้าคะ”

“เชื่อข้าเถอะ น้ำคร่ำเจ้าแตกแล้ว อย่างไรวันนี้ก็ต้องคลอด พวกเจ้าไปตามหมอตำแยมาเดี๋ยวนี้ ส่วนพวกเจ้าไปต้มน้ำร้อนเตรียมผ้าสะอาดด้วยเร็วเข้า” เยว่เจินออกคำสั่งแทนผู้เป็นนายของจวน ดีเหลือเกินที่นางมาถูกวัน หากปล่อยให้เหลียงเฟิงเจอปัญหาคนเดียวเขาคงได้สติแตกแน่ ถึงตอนนี้ก็ยังอุ้มภรรยาใบหน้าซีดเผือดทำตัวไม่ถูก เห็นแล้วช่างน่าขันยิ่งนัก

“เจ้าค่ะ/ขอรับ ฮูหยินเยว่” บ่าวรับใช้ต่างกระตือรือร้นแบ่งงานกันทำโดยไว แต่ละคนตื่นเต้นดีใจที่นายน้อยทั้งสองกำลังจะลืมตาดูโลก ลุ้นเหลือเกินจะเป็นท่านหญิงหรือท่านชาย หรือว่าจะเป็นทั้งหญิงและชายกันแน่

“หนิงหนิง เจ้าอดทนไว้นะ ท่านหมอกำลังมา” ชายหนุ่มวางภรรยาลงบนเตียงอย่างเบามือ ไม่ได้นึกรังเกียจน้ำคร่ำที่เปรอะเปื้อนตนเองเลยแม้แต่น้อย เหลียงเฟิงบีบมือให้กำลังใจภรรยา เพื่อหวังให้นางได้คลายความเจ็บปวดลงบ้าง

หนิงเซียนได้แต่พยักหน้ารับ บัดนี้นางเจ็บท้องเสียจนพูดอะไรไม่ออก มืออีกข้างกุมหน้าท้องอันใหญ่โตของตนเองเอาไว้ แรงบีบรัดแต่ละครั้งมันทำให้นางต้องจิกเล็บลงบนฝ่ามือหนาอย่างช่วยไม่ได้