บทที่ 86 ความเจ็บปวด [1]

อายุครรภ์เข้าสู่เดือนที่เก้า หน้าท้องเริ่มยื่นและใหญ่ขึ้นจนน่าตกใจในสายตาผู้พบเห็น ด้วยความเป็นห่วงภรรยามากเกินไปของเหลียงอ๋อง เขาจึงสั่งห้ามไม่ให้หนิงเซียนทำงานใด ๆ โดยเด็ดขาด ร้านค้าผ้าที่กิจการกำลังไปได้ด้วยดี ได้ยกให้เป็นหน้าที่ม่อตานและนางกำนัลผิงเป็นผู้ดูแลชั่วคราว ด้วยเหตุนี้ทำให้หนิงเซียนว่างจนรู้สึกเบื่อหน่ายเหลือเกิน

ถึงจะรู้สึกขัดใจที่ถูกห้ามไปหมดเสียทุกอย่าง ทว่านางก็เข้าใจในความหวังดีของสามีในข้อนี้ดี จึงปล่อยเลยตามเลยได้แต่จำยอมอยู่แต่ในตำหนัก วันทั้งวันทำแค่กิน นอน เดินเล่นเพียงเท่านั้น

ส่วนเรื่องของเยว่สือกับท่านรองแม่ทัพตอนนี้ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ทั้งสองครอบครัวต่างก็เข้ากันได้เป็นอย่างดี จะเหลือก็แต่รอให้ถึงกำหนดฤกษ์ดี เขาทั้งสองก็จะเข้าพิธีได้ร่วมหมอนเป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้อง นี่แหละหนาการเกิดมาเป็นพระเอกกับนางเอก ทุกอย่างล้วนแล้วแต่จัดการได้โดยง่าย ไร้ซึ่งปัญหาให้หนักใจ ไม่เหมือนตนที่เป็นเพียงตัวประกอบ กว่าจะมาถึงจุดนี้ได้ไม่รู้ว่าต้องผ่านอะไรมาบ้าง

“หนิงหนิงทำอะไรอยู่หรือ” กายหนากลับจากปฏิบัติภารกิจตามรับสั่งพระบิดาก็ตรงดิ่งกลับจวนทันที พักหลังมานี้เสด็จพ่ออ่อนลงมากแล้ว ทรงตรัสถึงหนิงเซียนและบุตรในครรภ์อยู่บ่อยครั้ง ไม่แน่ว่าหากตนทำตัวดีอยู่ในโอวาท เสด็จพ่อก็อาจจะใจอ่อนยอมร่างราชโองการให้หนิงเซียนขึ้นเป็นหวังเฟยในสักวัน

“ท่านอ๋องกลับมาแล้วหรือเพคะ” หนิงเซียนตบเบาะนั่งด้านข้างตนเบา ๆ ให้คนตัวโตนั่งข้างกาย ก่อนจะยกหีบไม้เนื้อมันวาวขึ้นมาวางตรงหน้า “หม่อมฉันยกให้เพคะ”

“อะไรหรือ” ไม่รอช้าเหลียงเฟิงรับหีบไม้นั้นมา ก่อนจะเปิดมันออกดูด้วยความสงสัย

“เป็นของที่หม่อมฉันได้มาโดยบังเอิญเพคะ หม่อมฉันเชื่อว่าสักวันหนึ่งท่านอาจจะได้ใช้ประโยชน์จากมันในสักวัน” พักหลังมานี้นางฝันเห็นหนิงเซียนคนเก่าบ่อยมากขึ้น ไม่รู้ว่าตนนั้นจะได้อยู่กับพวกเขาอีกนานเท่าใด ให้ท่านอ๋องเก็บของทั้งหมดนี้เอาไว้จะดีกว่า ส่วนเรื่องหนิงเซียนกลับมาทวงร่างคืนนั้น นางไม่อยากจะให้สามีต้องกังวลจึงไม่ได้บอกอีกฝ่ายไป

“นี่มันเป็นของที่เจ้าเข้าไปเก็บในป่าเมื่อตอนนั้นมิใช่หรือ ข้าไม่ต้องการเจ้าเก็บไว้เถอะ” เขาจำได้ในวันที่ตนเองรีบร้อนเข้าป่าตามหาหนิงเซียน เพียงเพราะต้องการพิสูจน์เรื่องที่ว่านางตั้งครรภ์ ของทั้งหมดนี้เป็นของที่หนิงเซียนหวงแหนมาก นางหามาได้อย่างยากลำบาก จะให้รับมาได้อย่างไรเขาไม่ได้ต้องการ

“เช่นนั้นหม่อมฉันขอฝากพระองค์ไว้ก่อนได้หรือไม่เพคะ” นางไม่จำเป็นต้องใช้ของพวกนี้อยู่แล้ว ถึงมีไว้ครอบครองก็คงจะไม่ได้ใช้ประโยชน์ สู้ให้เขาไปจะดีกว่า

“พี่จะเก็บไว้ให้ลูกของเราก็แล้วกัน” ถือเสียว่าเป็นสมบัติตกทอดบุตร เพราะของทุกอย่างที่ภรรยาได้มาล้วนแล้วแต่เป็นของล้ำค่าด้วยกันทั้งนั้น

“ดีเพคะ เก็บไว้ให้ลูกดีกว่า” นางเห็นด้วยกับความคิดของเขา เก็บไว้ให้เป็นสมบัติของลูก ยามตนจากไปพวกเขาจะได้รู้ว่าแม่คนนี้รักเขามากแค่ไหน

ในระหว่างกำลังพูดคุยฉันสามีภรรยาอยู่นั้น หนิงเซียนเริ่มขมวดคิ้วเป็นปม สีหน้าดูเจ็บปวดอย่างเห็นได้ชัด บัดนี้นางรู้สึกเจ็บที่หน้าท้องเป็นระยะ เกร็งบริเวณหน้าท้องปวดร้าวไปถึงบริเวณก้นกบ แต่ก็ไม่ได้ปวดมากจนถึงขั้นทนไม่ได้

“หนิงหนิงเจ้าเป็นอะไร เจ็บท้องหรือข้าจะให้คนเรียกหมอเดี๋ยวนี้” เมื่อเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของภรรยา เหลียงเฟิงตระหนักได้ว่าท่าจะไม่ดีแล้ว เตรียมพร้อมเรียกหมอทำคลอดได้ตลอดเวลา

“หม่อมฉันไม่เป็นไร แค่เจ็บท้องนิดหน่อย เป็นปกติของสตรีใกล้คลอดเพคะ” พักนี้นางมักจะรู้สึกเจ็บเช่นนี้อยู่บ่อยครั้ง และได้ปรึกษาท่านหมอแล้ว จึงไม่ได้เป็นกังวลเท่าใดนัก ถึงจะเป็นเช่นนั้นก็ตามที เหตุไฉนคราวนี้ถึงได้ปวดหนักกว่าทุกครั้งเล่า

“ถ้าทนไม่ไหวบอกพี่ได้ตลอดเข้าใจหรือไม่ จะได้เรียกท่านหมอมาตรวจ พี่ว่าวันนี้ยกเลิกนัดท่านป้าจะดีกว่า” พักหลังมานี้เยว่ฮูหยินกับบุตรสาวมักจะมาพูดคุยเป็นเพื่อนภรรยาเขาอยู่บ่อย ๆ และนัดพูดคุยสังสรรค์กันอยู่เป็นประจำ นับเป็นเรื่องดีที่หนิงเซียนจะได้มีเพื่อนไว้คอยปรึกษา เกี่ยวกับการเลี้ยงบุตรไปในตัวด้วย

“ได้อย่างไรเจ้าคะ ฮูหยินก็มารอแล้ว อยู่ ๆ จะมาให้ท่านกลับจวนเสียมารยาทนะเพคะ ข้าไม่เป็นไรแล้ว”