“ฝ่าบาท องค์ชายทั้งสามได้ออกเดินทางแล้วพ่ะย่ะค่ะ”หลิวกงกงก้าวเข้ามารายงาน อวี้หลางเงยพระพักตร์ขึ้นจากกองฎีกา พลางผ่อนลมหายใจช้าๆ เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นกับจ้าวเหมยฮวาทำให้สามองค์ชายไม่พอใจอย่างมาก พวกเขาจึงตัดสินใจออกเดินทางไปฝากตนเป็นศิษย์กับสำนักมังกรฟ้าที่โด่งดังไปทั่วทั้งสี่แคว้น เพื่อจะไปให้พ้น
“ฮึ่ม ตาแก่ขี้ขโมย ตาเฒ่าเจ้าเล่ห์ ฉวยโอกาสตอนข้าไม่อยู่แอบมาพาลูกข้าไป ทำลับหลังอย่างนี้ไม่ใช่ลูกผู้ชายชัดๆ คอยดูนะข้าไม่ยอมให้เป็นแบบนี้หรอก”จ้าวหมิงหลงนอนร้องโวยวาย ร่างสูงดิ้นไปมาพลางสูดปากด้วยความเจ็บปวดจากบาดแผลที่ถูกฮูหยินฝากไว้ จางฟงมองเจ้านายที่ยามนี้ยังนอนหยอดน้ำข้าวต้ม ก่อนจะส่ายหน้าให้แ
นางโกรธมากมายขนาดนี้ ขืนเขารับผิดไม่ตายก็เกือบแน่ๆ อย่างไรเสียตายเป็นตาย เขาก็ต้องยืนกระต่ายขาเดียว ไม่รับไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น จ้าวเฟยเซียนมองแล้วคลี่ยิ้มก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ“หากท่านยังยืนกรานกระต่ายขาเดียวเยี่ยงนี้ ข้าก็จำเป็นต้องลงมือสอบสวนให้ท่านยอมสารภาพความผิดให้ได้เสียแล้วกระมั
พูดจบคนร่างใหญ่ก็หิ้วปีกคนตัวเล็กกว่าไปทันที โดยไม่คิดจะให้อีกฝ่ายได้มีโอกาสปฏิเสธแม้แต่น้อย เฉินเหลาฟงถูกอีกฝ่ายลากมาขึ้นรถม้าท่ามกลางสายตาคนที่อยู่ขณะนั้น ทุกคนต่างหันไปซุบซิบกันเงียบๆ อย่างออกรสชาติขณะเดียวกันจ้าวหมิงหลงที่นั่งอยู่ในรถม้าก็มองหน้าคนตรงหน้างงๆ เขาเพียงแค่ให้ตามไปคุยเรื่องงานที่จว
หลังผ่านเรื่องราวยุ่งเหยิงอันแสนวุ่นวาย วังหลวงก็ได้ต้อนรับการกลับมาของกองทัพไร้พ่าย ที่มาพร้อมความสำเร็จในการปราบปรามกองโจร“พวกเจ้าพยายามกันได้ดีมาก”ฮ่องเต้ตรัสกับเหล่าทหารหาญด้วยความชื่นชม ทุกคนในกองทัพต่างมีสีหน้ายินดีกันถ้วนหน้า เพราะการกลับมาคราวนี้ของพวกเขาต่างได้รับการปูนบำเหน็จอย่างงามจากฮ
เยว่หลินได้ยินคำพูดจากคนรุ่นคราวลูก ในใจนั้นขุ่นเคืองแทบกระอักเลือด เขาเกือบจะอดทนไม่ไหวอยากเข้าไปบีบคออีกฝ่ายให้ตายคามือเลยทีเดียวจ้าวเฟยเซียนปรายตามองท่าทางไม่พอใจของเยว่หลินกับไทเฮา นางกล่าวคำพูดต่อไปด้วยท่าทีไม่แยแสต่อการแสดงออกของคนทั้งสอง“ที่สำคัญ... ไทเฮากับใต้เท้าเยว่คงจะยังไม่ลืมกระมัง ว่