บทที่ 14

เอาจริง ตอนนี้เขาไม่รู้จะอึ้งกับอะไรก่อนดี ระหว่างมุมมองแปลกใหม่ในตัวเมริสาที่เขาไม่เคยได้สัมผัส เช่น การสบถถ้อยคำหยาบโลนออกมา หรือ เรื่องราวในอดีตที่เธอเคยพบเจอมา…

เขาเคยคิดว่าชีวิตตัวเองโคตรเพอร์เฟ็กต์ที่สุด แต่พอได้มาทำความรู้สึกกับเมริสาเธอกลับเลยในสิ่งที่เขามี เขาเป็นขึ้นไปในอีกระดับหนึ่งที่เขาหรือแม้กระทั่งคนอื่น ๆ ก็คงถีบตัวเองขึ้นไปถึงจุดนั้นได้ยาก…เมริสาเรียนจบจากต่างประเทศด้วยปริญญาสองใบ มีคุณพ่อคุณแม่ที่ทั้งรัก ทั้งเข้าใจ หวงแหวน และตามใจเธอทุกอย่าง ไม่ว่าของสิ่งนั้นจะยากเย็นแค่ไหนพวกเขาก็พร้อมซัพพอร์ตหากเป็นความต้องการของลูกสาว ทรัพย์สินเงินทองไม่ต้องพูดถึง ตระกูลนั้นร่ำรวยเป็นอันดับต้น ๆ ของประเทศ ลำพังเพียงหุ้นสามสิบเปอร์เซ็นต์ที่ถืออยู่ของบริษัทดังระดับโลกซึ่งตั้งอยู่ ณ ประเทศอังกฤษก็เฉลี่ยเดือนละหลายร้อยล้าน และที่สำคัญเธอไม่ต้องทำการทำการอะไรสักอย่าง ลอยชายช็อปปิ้งไปวัน ๆ

ลูกคุณหนูสัส ๆ

แต่เขาเพิ่งรู้ก็วันนี้ว่าอดีตเธอโคตรแย่ เจอกับความสัมพันธ์เหี้ย ๆ เหตุผลในการบอกเลิกแบบคนเห็นแก่ตัว จนกระทั่งคิดจะฆ่าตัวตาย หากในวันนั้นคุณอาทั้งสองขึ้นไปไม่ทัน ก็คงไม่มีเมริสามานั่งเล่นหัวเขาอยู่ตอนนี้หรอก…

“เทคแคร์นะคุณธัน ฉันเนี่ย จะไม่ปล่อยให้คุณอยู่คนเดียวเด็ดขาด เพราะถ้าคุณอยู่เดียว คุณก็จะคิดฟุ้งซ่าน พอคุณคิดฟุ้งซ่าน คุณก็จะฆ่าตัวตาย ไม่น๊าา” เมริสาต่างจากตอนที่ไม่เมาราวกับเป็นคนละคนเลย

“อือ” เขาพยักหน้า แล้วยกแก้วไวน์ขึ้นมากระดกดื่มไปพร้อม ๆ กับเธอ เผื่อว่าช่วงเวลาในตอนนี้จะช่วยให้เขาลืมเรื่องทุกข์ทรมานใจนั่นไปได้บ้างสักเล็กน้อยก็ยังดี

เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันแม่ง ว่าทำไมยกแก้วไวน์ขึ้นมากระดกเฉย ซ้ำยังอ้าปากรับเอ็นไก่ทอด และพวกขนมขบเคี้ยวกับแกล้มสารพัดที่เมริสาป้อนให้โดยไม่คิดปฏิเสธ ทั้ง ๆ ที่เขาควรลุกออกไปไม่ใช่เหรอวะ?

เออแม่ง ช่างเหอะ คงเพราะหัวอกเดียวกัน คงจะเข้าใจกันมากที่สุดมั้ง…

“โช้นนนนนนน!!!” เมริสาลุกขึ้น แทรกตัวเข้ามายืนกลางหว่างขาเขา วาดแขนเรียวบางขึ้นมาพาดบ่าคล้ายกับเด็กที่คอยเอ็นเตอร์เทนลูกค้าในผับในบาร์ ส่วนฝ่ามืออีกข้างที่ถือแก้วไวน์ไว้ชูลอยขึ้นเหนือศีรษะพร้อมออกแรงส่ายพลางโยกตัวไปมาตามจังหวะเพลงที่เปิดคลอเบาๆ

“วู้ เอ้า โยก โยก โยก เอ้า โยก โยก โยก” เมริสาหย่อนสะโพกลงนั่งบนหน้าขาแกร่งแขนยาว ฟุบคอพาดบ่ากำยำด้วยความรู้สึกหนักอึ้งเต็มที

ถึงแม้เมื่อก่อนเธอจะสังสรรค์กับเพื่อนกับฝูง เข้าผับเข้าบาร์บ่อยแทบจะเกือบทุกวันจนกลายเป็นลูกค้าวีวีไอพี แต่ก็ไม่รู้ทำไม๊ เธอจึงไม่คอแข็งเหมือนคนอื่นเขาสักที กินแค่แก้วสองแก้วสามแก้วไม่เกินนั้นก็เมาคอพับ ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรแล้ว

ยังจำได้เมื่อสมัยที่เพิ่งเรียนจบมหาวิทยาลัยใหม่ ๆ ไปเลี้ยงสังรรค์ส่งท้ายกับเพื่อนในคณะเดียวกัน เธอซัดหนักมาก ดื่มเต็มที่ แม่ง เมาไม่รู้ห่าเหวอะไรเลย ขึ้นไปบนเวทีทั้งร้อง ทั้งเต้น จนเจ้าของร้านออกมาไล่ เธอไม่รู้ไปเอาความบ้าบิ่นมากจากไหนท้าต่อย แต่ด้วยความเมาหัวทิ่มจึงโดนจับโยนออกไปจากร้าน เท่านั้นยังไม่พอ นั่งข้างฟุตพาธคุยกับหมาข้างถนนเป็นตุเป็นตะ อีพวกเพื่อนสนิทก็รักเธอเหลือเกิน อัดคลิปเก็บเอาไว้แล้วโพสต์บนหน้าเฟซบุ๊ก เธอดังภายในชั่วข้ามคืน ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาก็ไม่กล้ากินจนเมาแอ๋ขนาดนั้นอีกเลย

“ขอเพลงมันส์ ๆ หน่อย วู้วววว” เมริสาดีดตัวลุกขึ้น แล้วขึ้นไปยืนบนโซฟานุ่มพร้อมออกลวดลายเต้นโยกย้ายชนิดที่เขาต้องยกฝ่ามือขึ้นกุมขมับ

ธนาธิปเดินไปหาคนสนิททั้งสองคน “เฟื่อง บุญช่วย ไปนอนได้แล้ว” ทั้งสองคนพยักหน้าแล้วเดินออกไปตามคำสั่งเจ้านาย

เขาไม่รู้ว่าเมริสาจะออกผีบ้าไปจนถึงขนาดไหน อาจเต้นรูดเสา กระเด้าพื้น จึงไม่อยากให้เฟื่องกับบุญช่วยต้องมาเจอนายหญิงของตนในสภาพแบบนี้ เขายังต้องการให้พวกเขาจดจำเมริสาในตอนปกติมากกว่าก็เลยไล่ออกไป

“จะเมาให้ลืมเธอ ลืมความรักที่แสนห่วย ความรักควาย ๆ เอากลับคืนไปเลยปายยยยยยยย”

“ใครอกหักกันแน่วะ” ธนาธิปขมวดคิ้ว ก่อนหน้าเธอบอกว่าจะชวนเขากินเหล้าเพื่อให้เขาลืมความทุกข์ แต่ตอนนี้แม่งไม่ใช่แล้วไอ้เหี้ย

“เฮ้ย ไอ้ธันนน” เมริสากระโดดตัวลงจากโซฟา แล้วเดินโซเซมาหาเขา

ตอนนี้สรรพนามเริ่มเปลี่ยนละ เมื่อกี้เพิ่งจะคุณธันทุกคำไปหยก ๆ มาไอ้ธัน กูว่าอีกแป๊บเดียวไอ้เหี้ยธันมาแน่

“นั่งอยู่ทำเชี้ยอารายยย ลุกขึ้น มาเต้น” เมริสายืนท้าวสะเอว ค้ำหัวกูอยู่นี่ ไม่เคารพกูแล้วด้วยตอนนี้

“คุณเต้นเลย ผมขอนั่งเฉย ๆ”

เพี๊ยะ ไอ้ฝ่ามือเล็กๆ นั่นฟาดลงหน้าศีรษะของเขาอย่างเต็มแรง เขาหันขวับไปจ้องมองหน้าเธออย่างคาดโทษ แต่ก็เพิ่งนึกออกว่า อย่าถือคนบ้า อย่าว่าคนเมา เมริสาคงไม่รู้ตัวหรอกมั้ง…

“จะเก๊กไปถึงไหน ห๊ะ ถามหน่อยเหอะไอ้ธันน ทำไมชอบวางมาดตลอดเวลา ไม่เหนื่อยเหรอไง ห๊าาาา” สองฝ่ามือเล็กคว้าหมับเข้าที่คอปกเสื้อของดเขาแล้วออกแรงเขย่าติดต่อกันห้าหกครั้ง แต่เพราะขนาดร่างกายที่แตกต่างกันลิบลับ จึงกลายเป็นตัวเธอแทนที่สั่นไหวเอง “ชอบทำตัวเป็นผู้ลากมากดี เข้าถึงยาก แม่ง รู้ปะคุณทำให้ฉัน ให้ฉันเนี่ย คุณหนูเมริสาผู้สูงส่งดูต้อยต่ำทันที อ้าว เหี้ยไร มองหน้าหาเรื่องอ๋อออออ”

ธนาธิปมองเมริสาพูดพร่ำเพรื่อไปเรื่อยด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง คือ กูไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกยังไง ควรจะทำสีหน้าแบบไหน ตอนนี้เขาเองก็เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าเธอเมามายไม่ได้สติจนพูดออกมาโดยไม่รู้ตัวจริง ๆ หรือ กำลังหลอกด่ากูกันแน่วะ

“หน้าตาก็หล่อ” สองฝ่ามือเลื่อนขึ้นไปจับกรอบใบหน้าคมเข้มของชายหนุ่มประคองเอาไว้ “ตาเฉี่ยวน่ามอง” แล้วเลื่อนขึ้นไปใช้สองนิ้วชี้โป้งวางเป็นตัวยูให้ดวงตาอยู่ระหว่างกลางแล้วเบะฉีกออก “ปลายจมูกสันโด่ง ศัลยกรรมปะ หมดไปกี่ล้านถึงได้ทรงนี้”

เมริสาพูดพร้อมกับทดสอบเพื่อหาคำตอบที่ตนเองคลางแคลงสงสัยด้วยการใช้นิ้วบีบจมูกเขาแล้วโยกไปมาแรง ๆ สองสามที “อุ้ปส์!!” เธอฝ่ามือปิดปาก เปล่งเสียงคล้ายกับตกใจมากจนต้องร้องอุทานออกมา “ของจริงงง ชาติที่แล้วทำบุญวันหนายหย๋อ”

“…” เขาไม่เคยคิดเลยว่าผู้หญิงแบบเมริสาพอเหล้าเข้าปากแล้วจะเปลี่ยนเป็นคนละคนได้ขนาดนี้ เอ๊ะ!!!! หรือนี่คือตัวตนที่แท้จริงของเธอกันแน่วะ ส่วนภาพ และลุคที่เขาเห็นมาตลอดระยะเวลาห้าเดือนที่ผ่านมาตั้งแต่แต่งงานเป็นผัวเมียตามกฏหมายคือ ปลอม แสดง ใส่หน้ากาก เป็นเพียงเกราะนอกที่สร้างขึ้นมาเพื่อให้เป็นอีกคนหนึ่งเช่นเดียวกันกับเขาที่เก็บซ่อนความเป็นตัวตนเอาไว้เพื่อรักษาภาพลักษณ์นักธุรกิจไฟแรงผู้ที่เป็นเจ้านายให้ลูกน้องในปกครองเคารพ

ปลายนิ้วหัวแม่โป้งลูบไล้กลีบปากหยักเบา ๆ ไปมา “ปากนุ่มจางงงง”

ธนาธิปลอบกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ ทำไมเขารู้สึกลำคอแห้งผาดขนาดนี้ ดูเหมือนเธอกับเขาจะใกล้ชิดกันเกินไปจนอยู่ในระยะที่ค่อนข้างอันตรายต่อความรู้สึก เขาพยายามเบี่ยงหน้าหลับตามองไปทางอื่น แต่เธอกลับใช้ฝ่ามือประคองแล้วดึงกลับมาอย่างแรง

หัวกูแทบหลุดออกจากบ่า!

เขาก็รู้อยู่แหละ ภาพมันก็ประจักษ์ให้เห็นอยู่ทุกวันว่าเมริสาน่ะเธอสวยไม่แพ้พิรญา เผลอ ๆ อาจมากกว่าด้วยซ้ำเพราะเธอมีเงินที่จะสามารถซื้อเครื่องสำอางค์พวกเคาน์เตอร์แบรนด์ เข้าคลินิค ฉีดนู้นฉีดนี่ ดึงนั่นดึงนี่ แต่เพราะเขามีอคติกับเธอจึงไม่เคยสนใจในส่วนนี้

ทว่าวันนี้เพิ่งได้อยู่ใกล้ชิดจนสัมผัสได้ถึงลมอุ่นร้อนรินรัดใบหน้ากัน ทำให้เห็นความสวยเธอชัดเจนยิ่งขึ้น

“แต่สงสัยเลี้ยงสุนัขไว้หลายตัว ก็เลยปากหมาไปหน่อย” ว่าจบเมริสาก็หัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ