บทที่ 13

ปฏิญาณกับตัวเองไว้ว่าจะเจ็บแค่ครั้งนี้ ครั้งเดียวและครั้งสุดท้าย

จะไม่เสียเวลากับผู้หญิงพรรค์นั้นอีก...

ไอ้เรื่องโกหกนอกใจมันไม่ควรมีอยู่แล้วในชีวิตคู่ แต่นี่ถึงขั้นนอกกาย เขาแม่งโคตรรับไม่ได้และที่สำคัญพิรญาไม่ได้นอกกายเขาด้วยการไปนอนกับผู้ชายแค่คนเดียวแต่เป็นผู้ชายมากหน้าหลายตาไม่ซ้ำราย ยิ่งกว่านั้นหนึ่งในชู้รักคือเพื่อนสนิทของเขา...

พอกันที!

ชายหนุ่มสูดลมเข้าปอดลึก ๆ แม้ในใจจะยังรู้สึกเจ็บกับความผิดหวังที่เพิ่งไปเจอมาไม่หาย เพราะบาดแผลมันยังสดและคงจะใช้เวลาสักพักกว่าจะหายดี อาจเป็นเดือน เป็นปี ไม่สามารถคาดเดาได้ บางทีอาจมีใครสักคนที่เข้ามาทำให้แผลเขาสมานเร็วกว่าเดิมก็ได้

ธนาธิปนั่งกินข้าวต้มกุ้งที่เมริสาซื้อให้จนหมดเกลี้ยง ก่อนจะขึ้นไปบนห้องนอนเพื่ออาบน้ำผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าและจัดการเก็บพวกรูปภาพรวมถึงสิ่งของต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องกับพิรญาเก็บใส่ในกล่องจนหมดก่อนจะเดินกลับลงด้านล่าง

"เฟื่อง เอากล่องนี้ไปเผาทิ้งอย่าให้เหลือซาก"

ตัดบัวไม่ให้เหลือใย ตัดใจจากผู้หญิงแบบนั้นก็จงตัดให้ขาดอย่าให้เหลือแม้แต่ความรู้สึกดี ๆ ต่อกัน...

"ค่ะคุณธัน" เฟื่องไม่ได้ละลาบละล้วงเรื่องของเจ้านายจนเกินหน้าที่ หล่อนทำตามคำสั่งนำกล่องนี้ไปเผาทิ้งที่ด้านหลังและนั่งเฝ้าจนกว่าจะมอดไหม้จนกลายเป็นเถ้าถ่านไม่เหลือเป็นชิ้นเป็นอัน...

ปิ้ง!

PIRAYAA : ธันคะ วันนี้พิญมีงานดึก เราคงจะไม่ได้เจอกันนะคะ

PIRAYAA : พิญรักธันมาก ๆ นะคะ

TUNWA.A : ครับ

เขาคว่ำหน้าโทรศัพท์ลงบนเตียงด้วยความรู้สึกรังเกียจขยะแขยงประโยคบอกรักนั่นอย่างบอกไม่ถูก ใช่ เมื่อก่อนอาจเป็นสิ่งที่ทำให้เขายิ้มออก และคล้ายเป็นเครื่องดื่มชูกำลังที่ช่วยฟื้นฟูชีวิตอันเหนื่อยล้าของเขา แต่ตอนนี้มันไม่ใช่อีกต่อไปแล้ว…

รังเกียจไปแล้ว!

เขาไม่รู้ว่าตลอดระยะเวลาที่คบหากันมาเกือบปี พิรญานอนกับผู้ชายไปแล้วกี่สิบคน หรืออาจถึงร้อยไหมวะ?

แม้นทุกครั้งเขาจะเซฟทั้งตัวพิรญาและตัวเองด้วยการสวมใส่ถุงยางอนามัยและเราก็ไม่ได้มีเซ็กซ์กันมานานพอสมควรแล้วตั้งแต่ที่เขาแต่งงานกับเมริสา เพราะเวลาว่างไม่ค่อยตรงกัน บางครั้งพิรญากลับมาก็เหนื่อยล้าเพราะเป็นช่วงขาขึ้นงานมากมายล้นมือ ซึ่งเขาเองก็ไม่มีปัญหา เขาไม่ได้เสพติดขนาดนั้น

แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่าข้ออ้างนั้นแม่งโคตรตอแหล! ไม่ใช่เหนื่อยจากการทำงานหรอก แต่เพราะเธอมีเซ็กซ์กับคนอื่นมาแล้วต่างหาก เปลี่ยนไม่ซ้ำหน้า ไม่รู้ว่าจะเก็บแต้มไปชิงโชคที่เกาหลีเหรอไง!

เขาจึงโทรไปนัดหมอที่โรงพยาบาล คัดเลือกหมอและชุดทีมงานที่ไว้ใจได้ว่าจะไม่เอาเรื่องของเขาไปพูดต่อ ไม่งั้นเขาฟ้องจนเจ๊งแน่! เพื่อตรวจดูโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์!! อย่างน้อยถ้าติดขึ้นมา รู้ตัวก่อนจะได้หนทางรักษาทัน

เสร็จเรื่องจากโรงพยาบาลกว่าจะเดินทางกลับถึงบ้านก็เย็นมากแล้ว โชคดีที่ผลตรวจวันนี้ออกมาว่าเขายังสะอาด ปลอดภัย ไม่ได้ติดโรคอุรังอุตังพวกนั้นมาให้พอได้สบายใจหน่อย

บีบแตรปี้นที่หน้าประตูรั้วสองสามครั้ง เฟื่องก็รีบสิ่งแจ้นออกมาเปิดให้โดยเร็ว พอเข้าไปจึงพบว่ารถBM ของเมริสาจอดอยู่ แสดงว่าวันนี้เธอคงไม่ตะแล็ดแต็ดแต๊ออกไปเที่ยวที่ไหน

ธนาธิปเดินพุ่งตรงขึ้นไปบนห้องอย่างเคย ไม่ได้แวะทักทายใครที่เดินผ่านไปผ่านมาทำราวกับว่าคนเหล่านั้นไม่มีตัวตน แต่คราวนี้มีบางสิ่งบางอย่างดูแปลกใจจนเขาต้องขมวดคิ้วเพราะเสียงเรียกแสบแก้วหูของเมริสา

“สามี๊!!!” เธอทำเสียงโคตรสูง จนขี้หูเขาเกือบไหลออกมาเต้นระบำอยู่ด้านนอก

แฮะ! เขาไม่ได้ตั้งใจมอง แต่วันนี้เมริสามาแปลก ปกติถ้าอยู่บ้านไม่ได้ออกไปผลาญเงินเล่นก็จะเห็นแค่ภาพที่เธอเดินลอยชายไปมาด้วยสถาพหน้าสดกิ๊ง มัดผมขมวด ๆ ไว้กลางหัว และใส่แค่เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ ๆ ยาวคลุมขาอ่อน

ทว่าวันนี้เธอถักเปียสองข้าง แต่งหน้าบาง ๆ สวมใส่เสื้อครอปตัวเล็กสั้นจิ๋วลอยเหนือเผยให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งและหน้าท้องแบนราบ ด้านหน้าสกรีนลายแมวน่ารัก ๆ สีชมพูบาร์บี้ตัดกับเนื้อเนียน ๆ พอดี ส่วนด้านล่างเป็นกางเกงขาสั้นทรงกระบอกสีขาว แต่ยังคงความเป็นคุณหนูเมริสาเอาไว้คือ ทั้งเนื้อทั้งตัว ไม่กี่ชิ้นนี่ แม่งรวมกันได้เกินครึ่งล้านแน่นอน เผลอ ๆ อาจมากกว่าด้วยซ้ำ

“มานี่” เธอลากตัวเขาให้เข้ามาในห้องรับรองแขกที่ตอนนี้มันถูกเปิดไฟสลัว ๆ และรอบ ๆ ติดไฟระยิบระยับหลากสี พร้อมเปิดเพลงคลอเบา ๆ ให้บรรยากาศเหมือนกำลังอยู่ในผับบาร์หรือร้านเหล้า

“นั่งตรงนี้ อะ แก้วของคุณ” พูดพลางก็รินไวน์ใส่ในแก้วและยื่นให้เขา “ไวน์นี่เป็นไวน์ชั้นดีเลยนะ ขวดหนึ่งตกอยู่ประมาณครึ่งแสน”

ไอ้เหี้ย!!! ไวน์ขวดเดียวครึ่งแสน

“คุณทำอะไร เมริสา?” เขาสงสัย ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเมริสาไม่อยากแม้กระทั่งสนทนากับเขาเลยด้วยซ้ำ เลี่ยงได้เลี่ยง ปั้นหน้าเสเเสร้งแค่ยามจำเป็นหรือมีเรื่องสำคัญเท่านั้น

“มาดื่มไวน์ด้วยกัน วันนี้ฉันจะเมาเป็นเพื่อนคุณเอง เอาให้หัวทิ่มกันไปเล๊ย” เมริสาหย่อนสะโพกลงนั่งข้างกายเขา ใช้แขนเรียวบางข้างหนึ่งยกขึ้นมาพาดคอเขาราวกับเราสนิทสนมกัน ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ?

ก่อนที่จะชูมืออีกข้างหนึ่งซึ่งถือแก้วไวน์เอาไว้ลอยขึ้นเหนือศีรษะ “น้อง ขอเพลงมันส์ ๆ ดิ วู้ววววว”

เขาหันไปตามมือของเธอ ปรากฏว่าคนที่คอยอยู่ควบคุมเพลงคือ บุญช่วยและเฟื่อง!

“นี่มันเรื่องอะไรกัน” เขางงไปหมดแล้ว

“ฉันรู้นะว่าเมื่อวานคุณไปเจออะไรมา ถึงจะรู้ไม่ละเอียดก็เหอะ! ฉันจะบอกอะไรให้ อย่าไปแคร์เลยผู้หญิงแบบนั้น คุณทั้งหล่อ ทั้งรวย หน้าที่การงานก็ดี ต่อให้ขี้เก๊กไปหน่อย แต่โดยรวมแล้วคุณเป็นผู้ชายที่โคตรเพอร์เฟกต์เชื่อเหอะ เธอไม่คู่ควรกับความรักของคุณหรอก” เมริสาเข้าใจหัวอกของเขาดีว่ามันรู้สึกอย่างไร

“พูดเหมือนตัวเองเคยเจอน่ะ” ธนาธิปหรี่ตามองร่างบางที่กำลังยกแก้วไวน์กระดกเข้าปาก

“ก็ใช่ไง ฉันเข้าใจดีว่าคุณรู้สึกยังไง แม่งโคตรเจ็บเลยใช่ไหม ตอนที่ถูกคนที่เรารัก คนที่เราไว้เนื้อเชื่อใจแทงข้างหลังเนี่ย ฉันเองก็เคยเจอ ไอ้ผู้ชายเฮงซวยนั่นทำให้ฉันเกือบไม่ได้มานั่งข้าง ๆ คุณในฐานะภรรยาที่ถูกตามกฎหมายแล้วรู้ปะ” น้ำเสียงเมริสาค่อนข้างติดยาน ๆ เอื่อย ๆ เขาสันนิษฐานว่าเธอน่าจะดื่มล่วงหน้าไปก่อนแล้วหลายแก้วกว่าเขาจะมาถึงและตอนนี้คงกำลังเริ่มกรึ่ม ๆ หรือเมาไปแล้วก็ได้

ยอมรับว่าเขาไม่เคยเห็นเมริสาในแง่มุมนี้มาก่อน ปกติเธอจะค่อนข้างกินหรู อยู่ดี รูดบัตรวันละสิบล้าน อาหารข้างทางเธอไม่มีทางชายตาแล บางครั้งก็ดูหยิ่ง ๆ เข้าถึงยาก เว้นระยะห่างกับเขาเพื่อรักษาขอบเขต แต่บางทีก็กวนตีน ชอบปั่นประสาทเขา แต่วันนี้มาแปลกเเฮะ…

“ทำไม?” หัวคิ้วขมวดแน่น เมริสาบอกว่า ไอ้ผู้ชายเฮงซวยคนนี้ทำให้เธอเกือบไม่ได้มานั่งข้าง ๆ เขาในฐานะภรรยาที่ถูกตามกฎหมายแล้ว…

“ตอนนั้นฉันโง่มั้ง แค่ผู้ชายคนเดียวทิ้งไปมีผู้หญิงคนใหม่ แถมยังควงอีหนัาปลาดุกนั่นมาเย้ยฉันถึงหน้าตึกคณะ ฉันประชดชีวิต ไม่กิน ไม่นอน คิดสั้นเกือบฆ่าตัวตาย แล้ววันนั้นก็เป็นวันแรกที่ฉันเห็นพ่อกับแม่ร้องไห้สะอื้นหนัก พวกท่านบอกกับฉันว่า แค่ผู้ชายคนเดียวทำให้ลูกไม่อยากอยู่กับพ่อกับแม่เลยเหรอ ฉันแม่ง โคตรแย่ปะ ทำให้พวกท่านเสียใจ” เมริสาเล่าพลางก็หยิบเอ็นไก่ทอดเคี้ยวเข้าปาก พลางป้อนให้เขาด้วย

“…” ธนาธิปนิ่งเงียบ

“ฉันก็เลยได้สติ ต่อให้ไม่มีไอ้ผู้ชายสารเลวคนนั้น อย่างน้อยฉันก็มีครอบครัวที่รักฉันมาก…แล้วคุณรู้ปะ พอย้อนกลับไปเหตุผลที่มันขอเลิกกับฉันโคตรเหี้ย เหี้ย เหี้ยเลย มันบอกว่าฉันไม่ยอมให้มันเอา มันก็เลยต้องไปเอาคนอื่น อีดอกก เหี้ยมาก”