10 - อยากพิสูจน์

อยากพิสูจน์

ทางด้านของพงษ์พิพัฒน์เมื่อลูกสาวคนเล็กที่เกิดจากภรรยาอีกคน หายตัวไปหลายวันแล้ว แถมติดต่อก็ไม่ได้ ก็มีความกระวนกระวายใจอยู่ไม่น้อย จึงจ้างให้คนคอยตามสืบไปทุกที่ ที่หญิงสาวเคยไป หรือเพื่อนที่หญิงสาวรู้จัก แต่ก็ยังไร้วี่แววข่าวคราวของเธอ เพราะกระเป๋าและโทรศัพท์มือถือถูกตัดระบบหมด แถมหญิงสาวยังใช้เพียงโทรศัพท์เครื่องธรรมดาอีกด้วย จึงตามตัวได้ยาก

“หนูหายไปไหนแพรวา” เสียงทุ้มพูดคนเดียวอย่างเหนื่อยใจและหมดหวัง เมื่อคนที่จ้างวานสืบข่าวของลูกสาวคนเล็ก แจ้งมาว่ายังไม่มีข่าวคราวอะไร

เขาจ้างให้คนตามสืบข่าวอยู่เงียบ ๆ เพราะไม่อยากให้ภรรยาที่บ้านรับรู้ ถ้าจะไม่ตามหาเลยก็ตัดขาดไม่ลง เพราะหญิงสาวคือลูกในไส้ ที่เกิดจากเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองแท้ ๆ

เขารักเธอเท่ากับลูกสาวอีกคน แต่ทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้ เพราะเกรงใจภรรยาที่จดทะเบียนสมรสที่ถูกต้องตามกฎหมาย ถึงแม้ว่าจะหมดรักกันไปนานแล้วก็ตาม และเขาก็ทำผิดต่อภรรยาด้วยที่เผลอตัวเผลอใจไปรักกันกับหญิงสาวที่เป็นเพียงสาวใช้ภายในบ้าน

และอีกอย่างเขาก็ไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวของลูกคนนี้ด้วย จึงทำได้เพียงแต่คอยดูการเติบโตของเธออยู่ห่าง ๆ และอีกไม่นานเธอก็จะมีชีวิตที่อิสระ ออกไปจากบ้านหลังนี้แล้ว เมื่อเธออายุครบ 20 ปี บริบูรณ์ และสามารถเปลี่ยนชื่อนามสกุลได้เอง โดยไม่ต้องผ่านการอนุมัติจากผู้ปกครอง

เขาก็ไม่ทราบเหมือนว่าภรรยาของเขาอย่างพลอยไพลิน คิดอะไรอยู่ตอนที่ลูกสาวคนเล็กคลอดออกมา จึงตั้งชื่อให้ว่า ‘สิตาพัชร์’ ทั้ง ๆที่ลูกสาวคนโตก็ชื่อ ‘พัชร์สิตา’ อยู่แล้ว เหตุใดภรรยาเขาจึงให้เธอใช้ชื่อนี้ด้วย

ไร่อคิราห์

เมื่อเพื่อนต่างพากันกลับไปแล้ว อคิราห์ก็กลับมาที่บ้านพักของเขาทันที โดยที่ไม่ได้อยู่ที่บ้านของแม่ต่อเลย

“ไอ้วัฒน์...มึงให้คนสืบประวัติของยัยนี้ใหม่ที” อคิราห์เอ่ยสั่งลูกน้องคนสนิทขึ้นมาทันที ที่ยังคงนั่งอยู่รอเขากลับมาที่บ้าน

“คุณคินมีอะไรสงสัยในตัวคุณแพรวาหรือเปล่าครับ” ธวัฒน์ถามขึ้นมา

“กูก็สงสัยเหมือนที่มึงสงสัยนั่นแหละ กระเป๋าของเธอในนั่นมีอะไรบ้าง” อคิราห์ถามขึ้นเมื่อนั่งลงสนทนากับธวัฒน์ต่อ

“ก็มีแค่กระเป๋าสตางค์ข้างในมีเพียงบัตรประจำตัวประชาชนกับบัตรนักศึกษา และเงินสดเพียงแค่ไม่กี่ร้อยเองครับ ส่วนโทรศัพท์ก็เป็นแค่เครื่องธรรมดา ไม่ได้มีราคาแพงอะไร คนอื่นไม่สามารถตามตัวตัวได้หรอกครับ ผมจัดการเรียบร้อยแล้ว” ธวัฒน์ตอบออกมาตามตรงเมื่อจอนเอาตัวหญิงสาวมา เท่าที่เห็นของใช้ของเธอก็ไม่มีอะไรมาก และได้จัดการทำลายทิ้งหมดแล้ว เพราะผลที่จะตามมาทีหลัง

“อย่างอื่นล่ะ”

“อย่างอื่นก็มีแค่เกี่ยวกับการเรียนครับ”

“พ่อก็เปย์เธอไปตั้งเยอะขนาดนั้น แต่ทำไม่เธอถึงไม่มีของใช้ราคาแพงเลยวะ” อคิราห์พูดขึ้นพร้อมกับนึกถึงคำพูดของผู้เป็นพ่อเมื่อครั้งยังมีชีวิตอยู่ให้ฟังตลอดถึงหญิงสาวผู้นี้ว่าอย่างไรบ้าง

“หรือว่าเราจะเอาตัวมาผิดครับ” ธวัฒน์พูดขึ้น เมื่อเก็บความสงสัยไม่อยู่

“กูก็สงสัยอยู่นี้แหละ แต่พ่อก็บอกว่าเธอชื่อนี้ แต่กูสงสัยว่าเธอแทนตัวเองว่าแพร ไม่ใช่พราวอย่างที่พ่อบอก”

“คุณคินไม่ลองถามคุณแพรวาดูครับ”

“กูถามมาแล้ว แต่เธอไม่พูดอะไร แล้วเธอเห็นรูปพ่อ เธอก็ไม่ได้ตกใจหรือตื่นเต้นอะไร ทำหน้างงเหมือนไม่รู้จักเสียด้วยซ้ำ” อคิราห์ตอบออกมาอย่างเหนื่อยใจ

“พิสูจน์ดูสิครับว่าใช่คนเดียวกัน กับคนที่นายใหญ่ชอบหรือเปล่า” ธวัฒน์เมื่อคิดอะไรขึ้นมาได้ ก็เสนอแก่เจ้านายหนุ่มขึ้นมาทันที

“พิสูจน์! มึงจะให้กูพิสูจน์ยังไง ก็ในเมื่อเธอไม่ยอมปริปากพูดอะไรออกมาเลย” อคิราห์เลิกคิ้วขึ้นถามด้วยความสงสัย ในสิ่งที่ธวัฒน์พูด

“นายใหญ่บอกว่า นอนกับเธอทุกครั้งที่ไปมาหาสู่กัน แถมเธอยังเป็นคนเอาใจเก่งเสียด้วย ผมพูดแบบนี้ คุณคินก็น่าจะรู้นะครับว่าหมายความว่าอย่างไร” ธวัฒน์พูดพร้อมกับยกมือขึ้นถูคางเบา ๆ พลางชึความคิดไปด้วย

“ไอ้วัฒน์! มึงจะส่งกูเข้าคุกหรือยังไงไอ้เวรนี่ แล้วอีกอย่างกูไม่มีวันเอาผู้หญิงคนเดียวกันกับพ่อกูหรอก” อคิราห์เบิกตากว้างขึ้นมาทันที พร้อมกับขึ้นเสียงดังตะคอกใส่ลูกน้องคนสนิททันที ที่คิดวิธีนี้ออกมา

เพราะหญิงสาวอายุยังไม่ถึง 20 ปี เขาก้เคยมีอะไรกับเด็กมหาวิทยาลัยอยู่ แต่ไม่เด็กขนาดนี้ เพราะเคยนอนกับผู้หญิงที่เด็กสุดก็ 23 ปีเอง แถมไม่สดอีกต่างหาก เพราะผู้หญิงที่เขานอนด้วยล้วนแต่เป็นผู้หญิง หาเงินทั้งนั้น แล้วอีกอย่างเขาไม่ใช้ผู้หญิงคนเดียวกันกับคนที่ใกล้ชิด

“ถ้าอย่างนั้นให้ไอ้วัฒน์คนนี้พิสูจน์ให้ไหมล่ะ” ธวัฒน์พูดขึ้น พร้อมยักคิ้วใส่ให้เจ้านายหนุ่มแล้วส่งสายตาเจ้าเล่ห์มองทางเจ้านาย

“พอเลย มึงเลิกคิดวิธีพิสูจน์แบบนี้ เดี๋ยวกูจัดการเอง มึงกลับไปเตรียมข้าวเย็นมาให้ด้วยสองที่” อคิราห์รีบห้ามขึ้นมาทันที แล้วเปลี่ยนเรื่องบอกให้ธวัฒน์กลับไปเอาอาหารมาให้ เพราะนี้ก็เย็นมากแล้ว

เมื่อลูกน้องคนสนิทกลับไปแล้ว อคิราห์จึงเดินเข้ามาภายในบ้านต้องพบกับความเงียบ เพราะไม่มีแม้เงา หรือเสียงของหญิงสาวเลยแม้แต่น้อย จึงเดินขึ้นไปชั้นบนของบ้านต่อ

“พอให้อยู่แต่ในห้อง เธอก็นอนสะคุ้มเลยน่ะ ไม่น่าล่ะถึงได้อวบขนาดนี้ กินแล้วนอน ไม่รู้เธอมีอะไรดีพ่อถึงได้หลังนักหลงหนา” เสียงทุ้มพูดขึ้นมาเบา ๆ พร้อมกับส่ายหน้าให้แก่หญิงสาวที่หลับอยู่บนที่นอน

ร่างสูงเดินเข้าไปที่นอนที่มีหญิงสาวหลับอยู่ แล้วหย่อนก้นลงข้าง ๆ จ้องมองหญิงสาวอย่างพิจารณา มือหนายกขึ้นปัดปอยผมที่ลงมาปกหน้าให้แก่เธอ

“เธอเป็นใครกันแน่น่ะ” เสียงพูดขึ้นมาเบา ๆ พร้อมกับจ้องมองไปที่ใบหน้าของเธอ แล้วมองไปที่ฝามือของหญิงสาว ที่ตอนนี้พองขึ้นทั้งแดงทั้งบวม

มือหนาลูบลงที่แผลบนฝามือของเธอเบา ๆ และรู้สึกสับสนไปหมดตอนนี้ เพราะไม่รู้ว่าตัวเองมทำอะไรอยู่ และสิ่งที่กำลังทำอยู่ในตอนนี้ไม่รู้ว่าพ่อจะภูมิใจไหม

“จริงสิ! พ่อเคยบอกว่าเธอมีปานตรงเนินอกทางซ้ายนี้ ลืมไปได้ไงว่ะ”