บทที่ 39 การหลบหนีของเหยียนหลิ่ว (2)

บทที่ 39

การหลบหนีของเหยียนหลิ่ว (2)

            หลังจากเข้ามาในเรือนของต้วนเซียว ชายหนุ่มก็ยกกล่องไม้ขนาด 1.5 ฉื่อ (15 นิ้ว) ใบหนึ่งให้กับเหยียนหลิ่ว

            “นี่คือกล่องฉุกเฉินของเจ้า”

            “กล่องฉุกเฉินหรือขอรับ”

            “เห็นนางเรียกเช่นนั้น ข้าก็เลยเรียกตามนาง”

            เหยียนหลิ่วได้ยินแบบนั้นก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ

            คำพูดของตงตงบางครั้งก็เข้าใจยาก ถึงอย่างนั้น กลับเป็นความน่ารักอย่างหนึ่ง

            พอเหยียนหลิ่วรับกล่องฉุกเฉินมา ต้วนเซียวก็ปิดปากหาววอดๆ 

            เหยียนหลิ่วไม่อยากรบกวนเวลานองของคุณชายต้วน เขาจึงขอตัวออกมา

            เมื่อเข้ามาในห้องพักของบ่าวที่ติดตามต้วนเซียว อีกฝ่ายก็ยื่นชุดกับอาหารให้

            “คุณชายให้ข้าเตรียมไว้ให้น่ะ เจ้าก็ใช้ห้องนี้ได้ตามสบายเลย” บ่าวผู้ติดตามต้วนเซียวบอก

            เหยียนหลิ่วรับของทั้งหมดมาพร้อมกับกล่าวขอบคุณ

            คนที่ดีกับเขา เขาย่อมดีตอบ 

            ตอนที่เหยียนหลิ่วเปลี่ยนมาสวมชุดสะอาดเสร็จ บ่าวคนนั้นก็เข้านอนแล้ว

            เขาหยิบซาลาเปากับกล่องไม้เดินไปข้างหน้าต่าง

            เด็กหนุ่มกินซาลาเปาพร้อมกับอาศัยแสงจันทร์ค่อยๆ เปิดดูของในกล่อง

            ภายในกล่องนี้มีห่อยาอยู่หลายห่อ ทั้งยาเม็ดและสมุนไพรแห้ง วิธีใช้ก็เขียนกำกับอย่างชัดเจน

            ถัดมาคือก้อนบะหมี่แห้งกับโถกระเบื้องสีขาวเล็กๆ สามใบ บนโถกระเบื้องเขียนบอกไว้ว่า ‘รสหมู รสไก่ และรสผัก’

            ด้วยความสงสัย เหยียนหลิ่วหยิบกระดาษขึ้นมาเปิดอ่าน

            ที่แท้ ในโถกระเบื้องก็คือผงปรุงรส

            ก้อนบะหมี่แห้ง นางเขียนวิธีกินเอาไว้ให้ด้วย แค่เติมน้ำร้อน รอให้เส้นนุ่ม เติมผงปรุงรสเล็กน้อยหรือจะเติมไข่กับเนื้อต้มสุกลงไปก็ได้

            ก้อนบะหมี่แห้งเก็บไว้ได้นาน เพราะฉะนั้นจึงเป็นอาหารยามฉุกเฉิน

            อ่านจบเด็กหนุ่มขำพรืด

            สมแล้วที่เป็นแม่ครัว ความอร่อยมาก่อนสินะ

            เหยียนหลิ่วก้มมองดูของในกล่องต่อ ทันทีที่เห็นถุงเงิน ดวงตาของเขาก็คลอด้วยน้ำตา

            พอลองเทเงินในถุงออกมาดู มีทั้งตำลึงเงินและตำลึงทองหลายก้อน

            เหยียนหลิ่วยิ้มอย่างขมขื่น 

            แค่อาหารกับยาที่ให้มา สำหรับเขาก็มากเกินพอแล้ว แต่นางให้กระทั่งเงิน ค่าตอบแทนนี้ เขาไม่รู้จะใช้คืนให้นางอย่างไร

            ทว่า…

            แม้ในตอนนี้เขายังเป็นคนน่าสมเพช ไม่มีอะไรสักอย่าง แต่เขาจะสร้างเนื้อสร้างตัวให้เร็วที่สุด ต้องทำให้นางภาคภูมิใจ และรู้สึกว่านางช่วยเหลือคนไม่ผิด

            เด็กหนุ่มปาดน้ำตาจนเกลี้ยง จากนั้นหยิบจดหมายของจางไคเฮ่อขึ้นมาอ่าน

            ในนี้เขียนบอกสถานที่ที่เขาต้องเดินทางไป ทั้งยังมีจดหมายแนะนำตัวที่ต้องมอบให้กับแม่ทัพเสวี่ย

            เหยียนหลิ่วเห็นจดหมายของอาจารย์ เขาถึงกับหลั่งน้ำตาออกมาอีกครั้ง

            ทุกคนช่างดีกับเขาเหลือเกิน!

            …..

            …..

            ช่วงเช้ามืด

            2 วันถัดมา

            เหยียนหลิ่วเก็บข้าวของทั้งหมดเสร็จ ก็ตามต้วนเซียวออกมายังขบวนรถม้าของฮูหยินผู้เฒ่าต้วน

            เด็กหนุ่มล่ำลาและขอบคุณคุณชายต้วนเซียวพอเป็นพิธี 

            เมื่อแฝงตัวเป็นบ่าวรับใช้ของฮูหยินผู้เฒ่าต้วน เหยียนหลิ่วก็ผ่านจุดตรวจหน้าประตูเมืองได้อย่างฉลุย

            พอมาถึงวัดนอกเมือง เหยียนหลิ่วแบกข้าวของทั้งหมดไปยังป่าที่อยู่ท้ายวัด

            ที่แห่งนี้มีเณรน้อยคนหนึ่งกำลังรอคอยเหยียนหลิ่วอยู่จริงๆ ข้างๆ นั้นมีม้าตัวหนึ่งผูกเอาไว้กับต้นไม้

            “ท่านคงเป็นเหยียนหลิ่ว?”

            “ขอรับ”

            “นั่นม้า ท่านใช้เดินทางเถิด”

            “ขอบพระคุณมากขอรับ”

            เณรน้อยพยักหน้าตอบว่า “อืม” จากนั้นก็เดินกลับวัด

            เหยียนหลิ่วหยิบแผนที่ออกมาจากอกเสื้อ เมื่อกำหนดเส้นทางที่จะไปเป็นที่เรียบร้อย เขาก็ควบม้ามุ่งหน้าออกไป

            ระหว่างกำลังบังคับบังเหียนม้า เหยียนหลิ่วรู้สึกแปลกใจอย่างมาก เป็นเพราะว่าเขาไม่เคยขี่ม้าจริงๆ มาก่อน หากกลับเข้าใจตั้งแต่วิธีขึ้นเหยียบ รวมไปถึงการควบความเร็วขณะควบคุมบังเหียน แค่เพียงฟังมาจากคำสอนของจางไคเฮ่อ

            เห็นชัดว่า ตัวเขานั้นมีพรสวรรค์

            สถานที่ที่ต้องไปก็คือเมืองซินหยาน ทางเหนือ!

            …..

            …..

            ทางด้านต้วนเซียว

            พอมองส่งขบวนรถม้าของฮูหยินผู้เฒ่าที่เคลื่อนตัวไปบนถนนอย่างช้าๆ จนลับสายตา เขาก็หมุนตัวเดินเข้าจวน

            จังหวะนั้น ลมหนาวของฤดูใบไม้ร่วงพัดมาระลอกหนึ่ง

            ชายหนุ่มยกมือขึ้นกอดอก ตัวสั่นเล็กน้อย

            “บรือ…หนาว!”

            “เสื้อคลุมขอรับ คุณชาย”

            บ่าวติดตามนำเสื้อคุลมมาห่มให้ 

            ต้วนเซียวเงยหน้ามองท้องฟ้าพลางพึมพำว่า “อากาศหนาวๆ แบบนี้ ต้องหม้อไฟหมาล่าสินะ”

            บ่าวชายที่ติดตามไม่เข้าใจว่าคุณชายพูดเรื่องหม้อไฟหมาล่าขึ้นมาทำไม จึงเอ่ยถามออกไป “ให้บ่าวเตรียมรถม้าไปโรงเตี๊ยมตระกูลฉินหรือไม่ขอรับ”

            ตั้งแต่โรงเตี๊ยมตระกูลจางปิดกิจการ ทั้งเมืองอู่เฉิงในตอนนี้ ร้านที่ขายหม้อไฟหมาล่ามีก็แต่โรงเตี๊ยมฉิน

            ช่วงนี้คุณชายต้วนเซียวเหมือนจะติดใจหม้อไฟหมาล่า หลังจากได้เครื่องเทศกับน้ำซุปสำเร็จมา คุณชายก็มักจะชวนนายท่าน ฮูหยิน น้องชายและน้องสาว ตั้งโต๊ะล้อมวงกินหม้อไฟหมาล่าด้วยกัน สีหน้าของทุกคนตอนกินหม้อไฟหมาล่าดูมีความสุขกันมาก

            แต่ว่า…

            จู่ๆ ก็พูดขึ้นมาเวลานี้ หรือว่าคุณชายอยากเปลี่ยนบรรยากาศ

            บ่าวผู้ติดตามคิด 

            “ถ้าหม้อไฟหมาล่าต้องโรงเตี๊ยมตระกูลจางเท่านั้น” ต้วนเซียวบอก

            “ขอรับ เช่นนั้นจะให้บ่าวไปบอกห้องครัวให้เตรียมเครื่องปรุงกับวัตถุดิบหรือไม่ขอรับ”

            “ดี ถ้าอย่างนั้น เจ้าไปบอกเสี่ยวหรงกับเสี่ยวจินจินด้วย พวกเขาก็ชอบกินม้อไฟเหมือนกัน” ต้วนเซียวบอก ทั้งยังสั่งให้ไปตามน้องชายกับน้องสาวมากินด้วยกัน

            “ขอรับ”  

            ตั้งแต่ได้ก้อนซุปสำเร็จของหม้อไฟหมาล่า ต้วนเซียวก็ไม่ได้ไปอุดหนุนโรงเตี๊ยมตระกูลฉิน

            ไม่ใช่เพราะทางนั้นทำเรื่องไร้มโนธรรม เพียงแต่ก้อนซุปสำเร็จรูปก็อร่อยไม่แพ้รสมือของจางตงตง

            ที่สำคัญ!

            การได้กินร่วมกับคนในครอบครัว ยิ่งเพิ่มความอร่อยมากขึ้นไปอีก

            “ว่าไปแล้ว คงต้องหาเวลาเดินทางไปเมืองหลวงสักครั้ง…ชักอยากกินของอร่อยๆ ฝีมือนางเสียแล้วสิ”

            ท่ามกลางลมหนาวของฤดูใบไม้ร่วง ชายหนุ่มพึมพำขณะเดินเข้าบ้าน