บทที่ 38 การหลบหนีของเหยียนหลิ่ว (1)

บทที่ 38

การหลบหนีของเหยียนหลิ่ว (1)

            ย้อนกลับไปเมื่อหลายวันก่อน ในตอนที่ฉินเฟยอวี่เซ็นสัญญาซื้อขายสูตรหม้อไฟหมาล่า

            หลังจากได้สัญญามาเรียบร้อย ฉินเฟยอวี่ส่งให้หลงจู๊เหอด้วยสีหน้าโอหัง ราวกับว่าตนเป็นผู้ได้รับชัยชนะ

            “นำสัญญานี้กลับไปให้ท่านพ่อ”

            “ขอรับคุณชายรอง”

            หลงจู๊เหอรับหนังสือสัญญา พร้อมกับสังหรณ์ใจแปลกๆ ซึ่งเขาเองก็ไม่รู้ว่าตรงไหนกันแน่ที่แปลก

            แค่ขายสูตรหม้อไฟหมาล่า สองพ่อลูกตระกูลจางถึงกับยอมปิดร้านหนี!?

            คิดดูแล้ว ไม่สมเหตุสมผลสักนิด 

            หลงจู๊เหอคิดเท่าไรก็คิดไม่ออก กระนั้น เขาก็ถือหนังสือสัญญากลับโรงเตี๊ยมตระกูลฉิน

            เมื่อหลงจู๊เหอกลับไปแล้ว กู้อวี้ชุนก็หันมาบอกกับฉินเฟยอวี่ด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย “ไม่เห็นน่าสนุกตรงไหน แค่เด็กสาวจากโรงเตี๊ยมโทรมๆ เจ้าจัดการเองได้ไม่ใช่หรือ”

            ฉินเฟยอวี่พยักหน้าเห็นด้วย “แน่นอนว่าข้าจัดการเองได้”

            ให้จัดการกับโรงเตี๊ยมเล็กๆ นี้ไม่ใช่เรื่องยากเย็น แค่สร้างเรื่องใส่ความ โรงเตี๊ยมตระกูลจางที่ไม่มีเส้นสายอะไรก็จบสิ้นแล้ว

            “เพียงแต่…” ฉินเฟยอวี่กล่าวต่อ “เจ้าไม่รู้สึกหรือ เด็กน่าสมเพชบ้านเจ้าดูจะเปลี่ยนไปนิดหน่อยนะ”

            กู้อวี้ชุนย่นหัวคิ้ว ก่อนตอบกลับมาอย่างไม่รู้สึกเอะใจ

            “เปลี่ยนไปหรือ เจ้าคิดมากเกินไปแล้ว”

            “นั่นสิ ข้าคงคิดมากไปเอง” ฉินเฟยอวี่พูดพลางหยักไหล่

            “เสียเวลาข้าจริงๆ” กู้อวี้ชุนส่ายหัวแล้วบ่น

            ตามปกติ กู้อวี้ชุนจะพักที่สำนักศึกษาเป็นส่วนใหญ่

            บ้านพักของสำนักศึกษาสะดวกสบายอย่างยิ่ง ที่สำคัญ ไม่ต้องอดทนกับบ้านที่เต็มไปด้วยความอึดอัด

            เพราะกู้อวี้ชุนเป็นลูกชายคนโต มักถูกอบรมอย่างเข้มงวดมาตั้งแต่เกิด 

            ที่กู้อวี้ชุนยอมกลับบ้านเพราะฉินเฟยอวี่บอกว่ามีเรื่องสนุกๆ ให้ทำ 

            กู้อวี้ชุนกับฉินเฟยอวี่เป็นสหายสนิทตั้งแต่เด็ก ตอนนี้ทั้งสองคนเรียนอยู่ในสำนักศึกษาเดียวกัน เพียงแต่ฉินเฟยอวี่เดินทางไปกลับ

            ส่วนเรื่องสนุกๆ ที่ว่ามานั้น คือเรื่องที่เหยียนหลิ่วออกมาเพ่นพ่านอยู่ข้างนอก

            ทันทีที่กู้อวี้ชุนกลับบ้านมา พลันเห็นว่าเจ้าคนน่าสมเพชเหยียนหลิ่วเปลี่ยนไปเล็กน้อย จากคนผอมแห้งกลับมีเนื้อมีหนัง ที่ฉินเฟยอวี่บอกว่ามันป้วนเปี้ยนอยู่ในโรงเตี๊ยมตระกูลจาง ได้กินของเหลือๆ จากก้นครัวก็คงเป็นเรื่องจริง

            แต่…แล้วมันจะทำไม

            “หนอนแมลงสองตัวอยู่ด้วยกันเหมาะสมกันดีไม่ใช่หรือ เจ้าจะสนใจไปทำไม”

            “ข้าก็แค่เป็นห่วงเจ้า กลัวว่าเจ้าจะควบคุมเจ้านั่นไม่ได้อีก”

            กู้อวี้ชุนฟังแล้วก็หัวเราะขึ้นจมูก พูดอย่างมั่นใจว่า “ไม่มีทางเสียละ เจ้าคนน่าสมเพชนั่น ไม่มีทางหนีไปจากการควบคุมของข้าได้ ถ้ามันคิดหนีคงไปจากจวนกู้นานแล้ว โอกาสให้หนีมีตั้งเยอะแยะ อย่างมากก็กระโดดข้ามกำแพงไปบ้านตระกูลจางไม่ใช่รึไง” 

            ฉินเฟยอวี่เลิกคิ้วแล้วยักไหล่ “นั่นสินะ ดูเหมือนข้าจะคิดเยอะไปจริงๆ”

            …..

            …..

            ตั้งแต่ตงตงบอกให้หนีออกจากจวนตระกูลกู้ เหยียนหลิ่วก็ไม่ลังเลใจอีก

            ที่ผ่านมาไม่ใช่เพราะกลัวว่าจะหนีไม่รอด เพียงแต่ความรู้สึกที่อยากหนีของเขายังไม่หนักแน่นพอ

            หลังจากพูดคุยกับตงตงและอาจารย์วันนั้น เหยียนหลิ่วก็ไม่ได้กระโดดข้ามกำแพงไปบ้านตระกูลจางอีกเลย

            เขากำลังรอจังหวะ รอให้กู้อวี้ชุนกลับสถานศึกษา

            2 วันต่อมา

            ทันทีที่กู้อวี้ชุนนั่งรถม้ากลับสำนักศึกษา ทุกคนในจวนกู้ก็เมินเหยียนหลิ่ว ทำทีเหมือนว่าเขาไม่มีตัวตนเหมือนทุกที

            ดีละ โอกาสมาแล้ว!

            ค่ำคืนอันเงียบสงัด เหยียนหลิ่วหยิบห่อผ้าขึ้นมาสะพายหลัง กระโดดขึ้นไปบนกำแพง ดวงตาอันแน่วแน่ของเด็กหนุ่มมองลานบ้านที่มืดสลัวของตระกูลจาง

            พรุ่งนี้แล่วที่ตงตงกับอาจารย์จะเดินทางไปเมืองหลวง   

            จากวันนี้ ไม่รู้ว่าเขาจะได้เจอนางอีกเมื่อไร

            แต่ไม่เป็นไร เขาจะต้องกลับมานางให้ได้! 

            คิดจบ แววตาเศร้าสร้อยของเด็กหนุ่มพลันเปลี่ยนเป็นมุ่งมั่น 

            กลางดึกคืนนั้น เหยียนหลิ่วมุ่งหน้าไปที่จวนตระกูลต้วน

            จวนของเจ้าเมืองนั้นหาไม่ยาก นอกจากเป็นกระสอบทรายให้กู้อวี้ชุนระบายความโกรธ เหยียนหลิ่วยังกลายเป็นบันไดคนให้กู้อวี้ชุนเหยียบตอนขึ้นรถม้า คนคนนั้นเดินทางไปที่ไหนบ้าง เขาจดจำได้ทั้งหมด 

            เด็กหนุ่มคิด พร้อมกับเดินลัดเลาะไปตามความมืด กระทั่งมาถึงท้ายจวนเจ้าเมือง

            เมื่อมาถึง เหยียนหลิ่วเห็นเด็กหนุ่มสวมชุดบ่าวรับใช้นั่งเท้าคางราวกับกำลังรอใครสักคน

            เหมือนอย่างที่ตงตงบอกเลย ท้ายจวนเจ้าเมืองจะมีบ่าวนั่งคอยเขาอยู่! 

            เหยียนหลิ่วเดินเข้าไปหาบ่าวคนนั้น ตอนที่เขาส่งเสียงว่า “เอ่อ…” เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้น

            “ในที่สุดก็มาสักที เหยียนหลิ่ว”

            เหยียนหลิ่วมองไปทางต้นเสียง คนพูดคือชายหนุ่มแต่งตัวด้วยผ้าไหมชั้นดี หน้าตาแบบนี้เขาจำได้แม่น บุตรชายคนโตของเจ้าเมืองนั่นเอง

            “ขอรับ ข้าคือเหยียนหลิ่ว”

            เหยียนหลิ่วก้มศีรษะให้ฝ่ายนั้นอย่างนอบน้อม

            “อืม” ชายหนุ่มพยักหน้า “เจ้าเองก็รู้จักข้าอยู่แล้ว ดังนั้นพวกเราไม่ต้องแนะนำตัวกันให้เสียเวลา เข้ามาก่อน เถ้าแก่เนี้ยน้อยฝากบางอย่างให้ข้ามอบกับเจ้า”

            “ขอรับ”

            พูดคุยกันจบ จากนั้นเหยียนหลิ่วพลันเดินตามต้วนเซียวเข้าไปในจวน 

            ระหว่างทาง ต้วนเซียวบอกแผนการให้เขาฟังหนึ่งรอบ

            “อีก 2 วันตอนเช้ามืด ท่านย่าของข้าจะออกจากเมืองไปไหว้พระที่วัดนอกเมือง เจ้าปลอมตัวเป็นบ่าวแล้วไปกับรถม้าของท่านย่าข้า ที่นั่นจะมีเด็กรับใช้เตรียมม้าไว้ให้เจ้า”

            “ขอรับ”

            ฮูหยินผู้เฒ่าต้วนเป็นคนถือศีลกินเจ

            โชคดีมากที่อีก 2 วันเป็นวันพระ ซึ่งเดือนหนึ่งจะมีสองครั้ง ทุกวันพระฮูหยินผู้เฒ่าต้วนจะออกไปไหว้พระที่วัดนอกเมือง 

            ต้วนเซียวกล่าวต่อ “เถ้าแก่เนี้ยน้อยฝากกล่องใบหนึ่งให้กับเจ้า ประเดี๋ยวข้าจะหยิบมาให้ สองวันนี้เจ้าพักห้องเดียวกับบ่าวของข้าไปก่อน ทำงานร่วมกับเขา ขืนอยู่ห้องเฉยๆ จะถูกสงสัยเอา”

            “ขอรับ” เหยียนหลิ่วก้มหน้าตอบ เมื่อเงยหน้าขึ้น เด็กหนุ่มพูดขึ้นด้วยสีหน้าซาบซึ้ง “คุณชายต้วน ข้าไม่รู้จะตอบแทนคุณชายอย่างไร แต่ว่า…”

            ถึงกระนั้น เหยียนหลิ่วยังพูดไม่ทันจบ ต้วนเซียนพลันกล่าวแทรก 

            “เรื่องค่าตอบแทน ข้าได้รับจากเถ้าแก่เนี้ยน้อยมาแล้ว เจ้าไม่ต้องคิดมาก”

            “เอ๊ะ!?”

            ต้วนเซียวไม่ได้อธิบายเรื่องค่าตอบแทน เพราะสิ่งที่ได้รับมาจากจางตงตงไม่ใช่เงินทอง แต่เป็นของกิน!