บทที่ 58 แม่ครัวน้อยที่มากพรสวรรค์

บทที่ 58

แม่ครัวน้อยที่มากพรสวรรค์

            เห็นแบบบนี้ หลินซืออิงส่งแป้งทอดรูปสามเหลี่ยมเข้าปากบ้าง

            กร๊วบ!

            ทันใดนั้นเอง ดวงตาของชายหนุ่พลันเบิกโพลง

            อาหารจานนี้รสชาติแปลกใหม่ มีความเผ็ดร้อน กรอบนอกนุ่มใน เครื่องเทศที่ผสมกับถู่โต้วเข้ากันอย่างดี

            สรุปว่า…อร่อยมาก!

            กรรมการทั้งสามกัดกินแป้งทอดคำแล้วคำเล่า

            ในตอนที่ทั้งจานเหลือซาโมซ่าชิ้นสุดท้าย เว่ยจ้งกับหลินซืออิงใช้ตะเกียบแย่งชิงกัน

            ท้ายที่สุด เว่ยจ้งเป็นฝ่ายชนะ ได้ซาโมซ่าชิ้นสุดท้ายไปกิน

            รู้สึกตัวอีกที แป้งทอดในจานก็หมดเกลี้ยง

            หลังจากทั้งสามคนเช็ดปากด้วยสีหน้าเสียดาย พวกเขาก็หันหน้ามาปรึกษากัน

            สักครู่หนึ่ง หลินซืออิงหันกลับมามอง ดวงตาคมเข้มกวาดมองพ่อครัวทั้งสาม รวมทั้งเด็กสาว ก่อนประกาศเสียงดัง

            “จางตงตงเป็นฝ่ายชนะ!”

            “เย้!!”

            “ชนะแล้ว ตงตงพ้นความผิดแล้ว!!!”

            “พ้นผิดแล้ว…”

            เหล่าผู้คนที่ตามมาให้กำลังใจตงตงได้ยินคำประกาศนั้น ต่างก็กระโดดด้วยความดีใจ พร้อมกับส่งเสียงเฮลั่น

            เมื่อมีฝ่ายยินดี ก็ต้องมีฝ่ายที่ผิดหวัง

            “ไม่จริงน่า ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้”

            “ทั้งที่ใช้เครื่องเทศเหมือนกับของข้าแท้ๆ ทำไมอาหารของข้าถึงขมเล่า”

            “ต้องบังเอิญแน่ๆ ให้ทำอีกครั้ง ก็ไม่อร่อยเหมือนครั้งแรกหรอก”

            พ่อครัวทั้งสามพึมพำอย่างยอมรับไม่ได้

            คำพูดเคลือบแคลงเหล่านั้น ทำให้หลินซืออิงกับเถ้าแก่ซวีร้านเครื่องเทศหันมองมาที่ตงตงด้วยแววตาสงสัย

            ยกเว้นเพียงเว่ยจ้งที่ยังเชื่อหมดใจ ว่าฝีมือทำอาหารของตงตงไม่ใช่ความบังเอิญ

            ครั้งแรกที่เว่ยจ้งให้ตงตงใช้ข้าวฟ่างทำอาหาร เขาก็แวะเวียนไปร้านของนางอยู่เสมอ ไม่ว่าจะให้นางทำเมนูข้าวฟ่างสักกี่ครั้ง รสชาติยังอร่อยเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน

            เว่ยจ้งเดินเข้ามาหาเด็กสาว แกล้งปั้นสีหน้าว่าไม่เข้าใจพร้อมกับเอ่ยถาม

            “ว่าไปแล้ว ข้าเห็นว่าแป้งทอดของเจ้ากับถู่โต้วผัดหมูจานนี้ใช้เครื่องเทศเหมือนกัน ปรุงรสแทบไม่ได้แตกต่าง แต่ทำไมรสชาติถึงได้ต่างกันคนละขั้วแบบนั้นหรือ”

            ตงตงให้เหตุผล “ต่อให้ใช้เครื่องเทศเหมือนกัน เครื่องปรุงรสเหมือนกัน ก็ใช่ว่าจะทำให้อาหารรสชาติเหมือนกัน แค่น้ำหนักมือเปลี่ยน สัดส่วนก็เปลี่ยนแล้ว อีกอย่าง หลักการปรุงอาหารไม่ได้มีแค่เครื่องปรุง ยังต้องควบคุมไฟด้วย ผัดถู่โต้วใส่หมูจานนั้นใช้ไฟแรงตอนที่คั่วเครื่องเทศ แม้เครื่องเทศไม่ได้ไหม้ แต่เครื่องเทศบางตัวไม่ชอบไฟแรง เพราะอย่างนั้น รสชาติจึงขม…พวกท่านชิมอาหารจานนั้นแล้ว มันขมใช่หรือไม่”

            ฟังแล้ว เว่ยจ้งก็พยักหน้าเข้าใจ

            หลินซืออิงกับเถ้าแก่ซวีพึมพำอย่างเห็นด้วยเบาๆ

            “จริงด้วย”

            “ขมจริงๆ นั่นละ”

            “แม่นางน้อย เจ้ายังใช้เครื่องเทศพวกนี้ทำอาหารอย่างอื่นได้อีกหรือไม่” เถ้าแก่ซวีร้านเครื่องเทศถามด้วยสีหน้ากระตือรือร้น เหมือนว่าเขาจะสนใจเครื่องเทศนี้เป็นอย่างมาก

            อันที่จริง ตงตงก็อยากตอบให้จบๆ ไปเลย แต่ถ้าทำแบบนั้นตัวตนของนางจะยิ่งน่าสงสัย

            จังหวะนั้น เว่ยจ้งกระแอมเพื่อตัดบท ทั้งยังชี้แนะให้หลินซืออิงประกาศปิดคดีก่อน

            หลินซืออิงสั่งให้เจ้าหน้าที่จับเจ้าทุกข์จอมปลอมทั้งสามไปขัง รอการไต่สวนและตัดสินอีกครั้ง

            แน่นอน พวกเขาคร่ำครวญขอความเมตตาไปตลาดทาง

            “ใต้เท้าาาาา!!!”

            หลินซืออิงอดคิดไม่ได้ว่า วันนี้ต้องฟังคนตะโกนคำว่า ‘ใต้เท้า’ กี่ครั้งแล้วนะ

            อย่างไรก็ตาม ทุกคนในที่นั้นล้วนส่ายหน้าด้วยความสมเพช

            คนต้นคิดต้องโง่เง่าขนาดไหน ถึงเอาพ่อครัวตัวปลอมและพ่อครัวไร้ความสามารถมาหาเรื่องแม่ครัวน้อยที่มากพรสวรรค์อย่างจางตงตง

            แต่เรื่องนั้นช่างเถอะ

            คดีนี้ตัดสินอย่างยุติธรรม และปิดจบอย่างสมบูรณ์

            ตงตงเดินยิ้มเข้าไปหาเสนาธิการเว่ยจ้ง ประสานมือแล้วย่อกายคำนับ

            “ขอบคุณท่านเว่ยที่ช่วยเหลือเสมอมาเจ้าค่ะ”

            “เพราะความสามารถของเจ้าเป็นของจริง เจ้าก็เลยพ้นข้อกล่าวหา ข้าแทบไม่ได้ช่วยอะไรเลย”

            “ท่านเว่ยช่วยสร้างโอกาสพลิกสถานการณ์ จะบอกว่าไม่ได้ช่วยอย่างไรเจ้าคะ”

            “เอาแบบนี้ หากเจ้าอยากขอบคุณข้าจริงๆ ละก็ เลี้ยงหม้อไฟอย่างที่สัญญาไว้ก็พอ”

            คำพูดของเว่ยจ้งเรียกความสนใจของหลินซืออิงและเถ้าแก่ซวี

            พวกเขาทำท่าหูผึ่ง

            จากนั้น หลินซืออิงก็ถามขึ้นมาอย่างหน้าด้านๆ

            “ข้าขอร่วมด้วยได้หรือไม่”

            “ข้าก็ดีใจท่ีพ้นผิดอยู่หรอกนะ แต่ว่า…”

            พูดเพียงเท่านั้น ตงตงก็ท่าทำท่าบีบๆ นวดๆ ต้นคอ

            “แต่ว่าอะไรหรือ”

            “ข้าถูกจับทั้งที่ไร้ความผิด ต้องนอนในคุกตั้งหนึ่งคืน ตอนนี้ยังไม่หายตกใจเลย พูดไปแล้ว หัวหน้าศาลต้าหลี่อย่างท่านต้องชดเชยข้าที่เป็นผู้บริสุทธิ์ไม่ใช่หรือ”

            “ชดเชยหรือ”

            “ร้านของข้าต้องปิดชั่วคราว เสียเวลาทำมาหากิน ขาดทุนไปไม่น้อย”

            หลินซืออิงส่งเสียงว่าเข้าใจแล้ว

            ด้านของจางไคเฮ่อ พอได้ฟังคำพูดของบุตรสาวก็แทบจะหลุดขำ

            ทุกวันนี้นางซื้อของต้นทุนต่ำเพราะมีระบบอะไรสักอย่าง ปิดร้านหนึ่งเดือนก็ไม่ทำให้ขาดทุน

            แต่ว่า เขาเองก็โกรธไม่หาย คนพวกนั้นทำให้ตงตงเดือดร้อนถึงขั้นต้องมานอนในคุก

            จางไคเฮ่ออยากตามไปไล่ฟาดคนพวกนั้นให้สลบ แต่แบบนั้นจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ไม่จบไม่สิ้น

            คิดจบ จางไคเฮ่อก็ก้าวขึ้นมาข้างหน้า

            “ข้าก็คิดเหมือนลูกสาว อยากให้ท่านช่วยจับตัวการมาเข้าคุก อย่าให้มายุ่งกับพวกเราอีกเป็นครั้งที่สอง”

            หลินซืออิงฟังแล้วก็ครุ่นคิด สักครู่เขาก็รับปากอย่างเป็นมั่นเป็นเหมาะ

            “ได้ ข้าจะจับตัวการมาลงโทษพร้อมกับเงินชดเชย”

            “รบกวนใต้เท้าแล้ว” จางไคเฮ่อประสานมือ ก้มศีรษะให้หลินซืออิง

            ขณะเดียวกัน ตงตงคิดว่าในเมื่อหลินซืออิงรับปาก เช่นนั้นก็คุยกันง่ายหน่อย

            “หม้อไฟต้องกินด้วยกันหลายคนถึงจะอร่อย อีกอย่าง ข้าอยากจัดเลี้ยงเพื่อตอบแทนที่ทุกท่านช่วยเหลือ ถึงตอนนั้นขอเชิญพวกท่านมาที่โรงเตี๊ยมตระกูลด้วยนะเจ้าค่ะ”

            …..

            …..

            หลังจากประทับลายนิ้วมือ ตงตงก็ถูกปล่อยตัวกลับบ้าน

            ทุกคนเข้ามาล้อมหน้าล้อมหลังตงตงอย่างยิ้มแย้มยินดี

            ระหว่างนั้น จิ่งฝางก็เอ่ยขึ้น ทั้งยังตั้งคำถามด้วยความสงสัยอีกด้วย

            “ข้ารู้อยู่แล้ว ตงตงของเรานั้นเก่งมาก แต่ที่ไม่เข้าใจคือ ตงตงรู้จักเครื่องเทศพวกนั้นได้อย่างไรหรือ”

            “พี่จิ่งฝางก็ถามแปลก ข้าจะไปรู้จักเครื่องเทศพวกนั้นได้ยังไง ข้าเองก็เพิ่งเคยเห็นครั้งแรกเหมือนกับคนอื่นๆ นั่นแหละ อาศัยเพียงการดมกลิ่น แล้วเดารสชาติเอาเท่านั้นเอง”

            ตงตงตั้งใจตอบเหมือนว่าเป็นแค่เรื่องบังเอิญ

            “แบบนี้เองหรือ” จิ่งฝางตอบกลับพลางพยักหน้าเหมือนเข้าใจ

            “ถึงตงตงจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญ แต่ข้าก็คิดว่าตงตงมีพรสวรรค์ในการทำอาหาร คนทั่วไปไม่อาจเดารสชาติของเครื่องเทศได้ แต่แม่ครัวน้อยของเราทำได้ เก่งที่สุดเลยเนอะ” หยูฮูหยินชมเชยด้วยสีหน้าภูมิใจ

            เสี่ยวซิน เสี่ยวกวาง และอาฉี ก็คิดแบบเดียวกัน

            “ใช่ๆ เถ้าแก่เนี้ยน้อยของเราเก่งที่สุด!”

            ทั้งสามพูดออกมาอย่างพร้อมเพรียง

            จางไคเฮ่อรู้ความลับของบุตรสาว

            ส่วนหนึ่ง แม้รู้ว่าความสามารถของตงตงได้มาเพราะมีเทพธิดาแห่งการทำอาหารเป็นผู้ชี้นำ กระนั้น หากไม่ใช่ความกล้าหาญของนางเอง ก็คงไม่รอดวิกฤตอย่างตอนนี้

            สรุปแล้ว ที่ชนะการประลองวันนี้เพราะความสามารถของตงตงเอง

            “เอาละ พวกเจ้าเลิกถามเซ้าซี้นางได้แล้ว ให้นางได้กลับบ้านไปพักผ่อนให้สบาย”

            จางไคเฮ่อตัดบท ซึ่งตอนนั้น จิ่งฝางกำลังถามตงตงเป็นชุด ‘ในคุกเป็นอย่างไร ได้กินข้าวหรือไม่ แล้วมีใครรังแกเจ้าหรือเปล่า’

            แต่เมื่อจางไคเฮ่อกล่าว จิ่งฝางจึงเลิกเซ้าซี้ถาม

            ระหว่างกำลังเดินกลับโรงเตี๊ยมตระกูลจาง จู่ๆ ก็มีละอองสีขาวโปรยปรายลงจากท้องฟ้า

            ทุกคนหยุดเท้า แหงนหน้ามองฟ้าที่สว่างสดใส ก่อนจะพึมพำออกมาว่า…

            “หิมะ?”

            “เข้าฤดูหนาวแล้วหรือ”

            “ฤดูหนาวมาเยือนแล้วสินะ”