บทที่ 57 เครื่องเทศจากแดนทะเลทราย

บทที่ 57

เครื่องเทศจากแดนทะเลทราย

            ทันทีที่ผ้าคลุมวัตถุดิบถูกเปิดออก ทุกคนก็แสดงสีหน้าตกใจปนสงสัย

            ตงตงเองก็มองวัตถุดิบพวกนั้นด้วยความแปลกใจเหมือนกัน

            เพียงแต่ความคิดของนางแตกต่างจากผู้อื่น

            ตงตงรู้จักวัตถุดิบที่อยู่บนโต๊ะทั้งหมด ในขณะที่คนอื่นๆ เพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก

            แล้วในตอนนั้น รองหัวหน้าศาลต้าหลี่ก้าวออกมาข้างหน้า อธิบายว่า วัตถุดิบหลักที่ใช้ประลองคือถู่โต้ว (มันฝรั่ง) กับเครื่องเทศจากดินแดนทะเลทราย อันได้แก่ ขมิ้น ยี่หร่า ลูกผักชี กระวาน อบเชย กานพลู เม็ดพริกไทยดำ ดอกจันทน์เทศ…โดยจะเลือกใช้อย่างใดอย่างหนึ่งก็ได้

            ที่กำหนดให้ใช้วัตถุดิบเหล่านี้ เครื่องเทศจากดินแดนทะเลทรายเป็นของแปลกใหม่ หลายคนยังไม่รู้วิธีนำมาปรุงอาหาร ไม่เว้นแม้แต่หัวหน้าห้องเครื่องในราชวัง

            นอกจากนี้ ถู่โต้วไม่เป็นที่นิยมเช่นเดียวกับข้าวฟ่าง น้อยคนจะรู้วิธีทำให้อร่อย

            เพราะฉะนั้น ต้องพิสูจน์กันด้วยฝีมือ

            ถือว่ายุติธรรมต่อทุกฝ่าย

            ขณะที่ฟังคำอธิบาย เหล่าเจ้าทุกข์จอมปลอมแสดงสีหน้ากังวล โจทย์ครั้งนี้นับว่าหินสุดๆ

            หากทว่า…

            ตงตงกลับมองวัตถุดิบด้วยแววตาสนใจ

            ยุคนี้มีเครื่องเทศอินเดียด้วยหรือ

            เพราะไม่เคยเห็นเครื่องเทศเหล่านี้วางขายในร้าน ตงตงเลยคิดว่ายุคนี้ยังไม่มีสินค้านำเข้าจากประเทศอื่น

            แต่ความเป็นจริง ความรู้ในการใช้วัตถุดิบของคนยุคนี้น้อยนัก พวกเขาไม่รู้ว่าจะใช้ของเหล่านี้มาปรุงอาหารอย่างไร วัตถุดิบแปลกๆ จึงไม่เป็นที่นิยม

            เมื่อไม่เป็นที่นิยม สินค้าก็ขายไม่ออก พ่อค้าเลยไม่รับมาขาย

            แบบนี้นี่เอง!

            ตงตงสรุป

            “ผู้ตัดสินคือ…เสนาธิการเว่ยจ้ง หัวหน้าศาลต้าหลี่ หลินซืออิง และเถ้าแก่ซวี เจ้าของร้านเครื่องเทศ”

            รองหัวหน้าศาลต้าหลี่ประกาศอีกครั้ง

            จากนั้นผู้ตัดสินทั้งสามก็นั่งลงที่เก้าอี้ของกรรมการ

            ตงตงเริ่มรู้สึกเหมือนว่ากำลังออกรายการทีวีแชมเปี้ยน ตื่นเต้นขึ้นมาแล้วสิ!

            “เอาละ เช่นนั้น…”

            ในจังหวะที่รองหัวหน้าศาลต้าหลี่กำลังจะประกาศให้เริ่ม เจ้าทุกข์จอมปลอมคนหนึ่งยกมือขึ้น แล้วขอถอนตัว

            เจ้าหน้าที่ศาลพาคนผู้นั้นออกไป

            คราวนี้ การประลองค่อยดำเนินต่อ

            “เริ่มได้!”

            ทันทีที่คำนั้นหประกาศออกมา พ่อครัวที่อ้างว่าเป็นเจ้าทุกข์ทั้งสามเดินมาเลือกวัตถุดิบ พวกเขาเลือกถู่โต้วกลับไปคนละ 4-5 หัว และหยิบเครื่องเทศติดมือไปด้วย

            สีหน้าของพวกเขาหนักอกหนักใจอย่างยิ่ง

            นอกจากถู่โต้วกับเครื่องเทศอินเดีย บนโต๊ะวัตถุดิบยังมีเนื้อหมู แป้ง ข้าวสาร และเครื่องปรุงรสคุ้นหน้าคุ้นตา อย่างเช่น เกลือ ซีอิ๊ว น้ำตาลทราย และน้ำส้มสายชู

            พ่อครัวทั้งสามกลับมาที่โต๊ะวัตถุดิบอีกครั้ง หยิบเนื้อหมูกลับไปคนละชิ้น

            เนื่องจากเวลามีจำกัดจึงทำอาหารได้เพียงอย่างเดียว

            ในหัวของตงตงคิดเมนูออกมาได้หลายอย่าง แต่น่าเสียดาย ต้องทำแค่อย่างเดียวนี่สิ

            ถ้าอย่างก็ทำเจ้านั่น

            เจ้านั่นที่ว่าคือซาโมซ่า เป็นอาหารอินเดียรูปทรงสามเหลี่ยม

            สำหรับคนยุคนี้ ซาโมซ่าน่าจะกินง่ายที่สุด มันคล้ายกับเกี๊ยวซ่าและแป้งทอด

            ตงตงปอกเปลือกถู่โต้วอย่างคล่องแคล่ว ลวกถู่โต้วเสร็จ นางหันมานวดแป้ง โขกเครื่องเทศจนละเอียด

            นำถู่โต้วที่ลวกสุกแล้วมาผัดกับเครื่องเทศ ปรุงรสด้วยเกลือ จากนั้นเอามาห่อกับแป้งที่เตรียมไว้ พับเป็นรูปสามเหลี่ยมเหมือนพีระมิด ห่อเสร็จก็เอาไปทอด

            เสียงทอดดังชู่ๆ ผสมกับกลิ่นหอมของเครื่องเทศ เรียกความสนใจของผู้คนที่มาดูและกรรมการทั้งสาม

            ขณะที่ตงตงตักซาโมซ่าที่ทอดสุกแล้วใส่ตะกร้า รอให้สะเด็ดน้ำมันอยู่นั้น ผู้เข้าแข่งขัน…ไม่สิ เจ้าทุกข์จอมปลอมทั้งสามก็ยกอาหารของตนออกมาวางบนโต๊ะกรรมการ

            “ผัดเส้นถู่โต้วราดน้ำมันพริกเสฉวนขอรับ” ชายคนแรกอธิบายเมนู

            ชายคนนี้คือคนที่อ้างว่าตงตงลอกเลียนสูตรน้ำมันพริกเสฉวน

            ฝีมือของเขาคงเด่นไปทางอาหารเสฉวน ก็เลยเลือกผัดถู่โต้วกับน้ำมันพริกสไตล์เสฉวน

            แต่ว่า วัตถุดิบครั้งนี้ต้องมีเครื่องเทศอินเดียเป็นส่วนประกอบ ราดด้วยน้ำมันพริกเสฉวนจะเข้ากันหรือ

            คำตอบคือ…ไม่เข้ากันอย่างแน่นอน

            “แล้วเครื่องเทศที่ทางเรากำหนดเล่า?” รองหัวหน้าศาลต้าหลี่ถาม

            “เอ่อ…” ชายคนดังกล่าวปาดเหงื่อ ก่อนจะตอบว่า “ข้าน้อยเพิ่มรสเผ็ดของน้ำมันพริกด้วยการโขกเม็ดพริกไทยดำใส่ลงไป ท่านบอกว่าให้เลือกอย่างใดอย่างหนึ่งก็ได้ ข้าเลยเลือกเม็ดพริกไทยดำขอรับ”

            “อ้อ”

            เมื่อพ่อครัวคนแรกเดินกลับไป พ่อครัวคนที่สองก็อธิบายเมนูของตน

            “เมนูนี้คือหมูตุ๋นใส่ถู่โต้วและใบหยี่หร่าขอรับ

            หมูตุ๋นใส่ถู่โต้วและใบหยี่หร่าของเขาหน้าตาจืดชืด เหมือนไม่ได้ปรุงอะไรนอกจากเกลือ

            รองหัวหน้าศาลต้าหลี่มองหมูตุ๋นในถ้วย ยิ้มอ่อนแล้วถามว่า “เจ้าเลือกใบหยี่หร่าเป็นวัตถุดิบสินะ”

            “ขอรับๆ”

            “อืม เข้าใจแล้ว”

            เมื่อชายคนที่สองเดินกลับไป ชายคนที่สามก็เข้ามา

            “อาหารจานนี้คือผัดถู่โต้วหอมเครื่องเทศเจ็ดชนิด” พ่อครัวคนที่สามบอก

            เขาเลือกผัดถู่โต้วใส่หมูเช่นเดียวกับชายคนแรก แต่ถู่โต้วของเขาไม่ได้ขูดเป็นเส้น กลับหั่นเป็นชิ้นสี่เหลี่ยมเหมือนลูกเต๋า เครื่องเทศที่ใช้จัดเต็มระบบเหมือนของตงตง หน้าตาอาหารจานนี้จึงมีสีสัน และหอมเครื่องเทศสไตล์อินเดีย

            ตอนที่ตงตงนำเครื่องเทศมาโขก ชายคนนี้ชะโงกมองว่าตงตงใช้อะไรบ้าง

            เขาตั้งใจผัดอาหารจานนี้ โดยใช้เครื่องปรุงเหมือนตงตงนั่นเอง

            ถึงอย่างนั้น ตงตงกลับยักไหล่ไม่สนใจ

            ความโดดเด่นของเครื่องเทศอินเดียคือความหอม ถึงใช้เครื่องเทศเหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะปรุงออกมารสชาติเดียวกัน

            “แล้วของเจ้า…”

            รองหัวหน้าศาลต้าหลี่หันมาถามตงตง

            “แป้งทอดไส้ถู่โต้วหอมเครื่องเทศทะเลทราย!”

            ตงตงไม่สันทัดการตั้งชื่อ นางจึงอธิบายลักษณะของอาหารแทน

            ขืนบอกชื่อเมนูว่า “ซาโมซ่า” พวกเขาจะต้องถามว่า ศัพท์นี้หมายความยังไง แล้วนางไปรู้ได้อย่างไร จากนั้นตัวตนของนางก็จะยิ่งน่าสงสัย

            อาหารทั้งสี่จานมีเพียงอาหารของตงตงที่เป็นแป้งทอด ดูแล้วไม่น่าเบื่อ

            กรรมการทั้งสามต่างพยักหน้า

            ถึงตรงนี้ ทั้งสามคนต้องชิมอาหารและตัดสิน

            หลินซืออิงคีบอาหารจานแรก

            ตอนนั้นเอง รองหัวหน้าศาลต้าหลี่เข้ามากระซิบว่า “ใต้เท้า กินไม่ได้ขอรับ”

            “ทำไมหรือ” หลินซืออิงถาม

            “พ่อครัวคนนี้ใช้ถู่โต้วที่มีรากงอกผสมลงไป”

            ฟังแบบนั้นแล้ว หลินซืออิงก็วางเส้นถู่โต้วคืนลงจาน

            เว่ยจ้งกับเจ้าของร้านเครื่องเทศก็เช่นกัน ราวกับเข้าใจความหมาย

            พวกเขาไม่แตะต้องอาหารของชายคนแรก

            เห็นแบบนั้น พ่อครัวคนแรกถามอย่างเลิ่กลั่กเพราะไม่เข้าใจปฏิกิริยาของผู้ตัดสินทั้งสามคน

            “ใต้เท้า เกิดอะไรขึ้นกับอาหารของข้าน้อยหรือขอรับ”

            “ถู่โต้วที่แตกหน่อแทงรากมีพิษ” รองหัวหน้าศาลต้าหลี่ตอบสั้นๆ แล้วสั่งให้คนพาตัวชายคนนี้ออกไป

            “แค่เลือกวัตถุดิบยังทำไม่ได้ ปรับแพ้” หลินซืออิงประกาศ

            เสียงร้องคร่ำครวญดังขึ้น “ใต้เท้าาาา!!!!” แล้วเสียงนั้นก็ไกลออกไปเรื่อยๆ

            ทุกคนหันมาสนใจอาหารของชายคนที่สอง

            หมูตุ๋นใส่ถู่โต้วและใบหยี่หร่า แม้ไม่มีสีสันของเครื่องเทศ แต่รสชาติคงใช้ได้

            เพิ่งคิดแบบนั้น พอกรรมการทั้งสามชิมไปคำแรกต่างก็รีบวางช้อน

            “จืด ไม่อร่อย” หลินซืออิงติ

            เว่ยจ้งกับเจ้าของร้านเครื่องเทศก็พยักหน้าเห็นด้วย

            “นอกจากความเค็มของเกลือ ไม่มีความอร่อยสักนิด”

            “ไร้รสชาติ ไม่มีความน่าสนใจเลยขอรับ”

            “ปรับแพ้”

            กรรมการทั้งสามกล่าวด้วยสีหน้าผิดหวัง

            คำวิจารณ์ที่ตรงไปตรงมาทำเอาชายคนที่สองไหล่ตกอย่างห่อเหี่ยว

            อาหารจานที่สามสีสันชวนรับประทาน หนำซ้ำยังเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของเครื่องเทศ

            “น่าจะคาดหวังได้”

            “ถู่โต้วผัดเครื่องเทศใส่หมูสินะ”

            “หน้าตาน่ากิน กลิ่นก็ใช้ได้”

            ชายคนที่สามพอได้ยินเสียงชมก็ทำหน้าดีใจ

            ทว่า…

            “พรวด!”

            หลินซืออิงพ่นอาหารที่เพิ่งส่งเข้าปากออกมา

            ในขณะที่เว่ยจ้งกับเถ้าแก่ร้านเครื่องเทศค่อยๆ คายอาหารอย่างสุภาพ

            อาหารจานนี้เต็มไปด้วยกลิ่นหอมของเครื่องเทศ แต่รสชาติไม่มีความลงตัวแม้แต่นิดเดียว ยิ่งกว่านั้น มันยังขมมาก!

            พอเห็นท่าทางของกรรมการ พ่อครัวคนที่สามทำหน้าตกใจราวกับสายฟ้าฟาดลงมากลางหัว

            “น่าผิดหวังทั้งสามจาน” หลินซืออิงบ่น

            ยิ่งมองมาที่แป้งทอดซึ่งเป็นจานที่สี่ หลินซืออิงพลันส่ายหัวด้วยความผิดหวังรอแล้ว

            “ท่านเว่ย ท่านจัดการประลองนี้ขึ้น เพื่อกลั่นแกล้งข้าใช่หรือไม่” หลินซืออิงถามเว่ยจ้งราวกับจะจับผิด

            “ผิดแล้ว” เว่ยจ้งตอบยิ้มๆ ขณะที่มองแป้งทอดของตงตง แววตาของเขาเต็มไปด้วยความคาดหวัง

            “แต่อาหารทั้งสามจาน…”

            “จานนี้ไม่เหมือนกัน”

            เว่ยจ้งกล่าวอย่างมั่นใจ จากนั้นก็ไม่รอช้า กัดแป้งทอดเสียงดังกร๊วบ

            ความกรอบและกลิ่นหอมของแป้งกับเครื่องเทศ ทำเอาหลินซืออิงกลืนน้ำลายอย่างไม่รู้ตัว

            อึก!