บทที่ 71 หมั้นกันแล้ว

บทที่ 71

หมั้นกันแล้ว

            เหยียนหลิ่วไม่คิดจะปิดซ่อนความรู้สึกที่มีต่อตงตงอยู่แล้ว

            แต่ไหนแต่ไร ชายหนุ่มก็แสดงออกอย่างชัดเจน ทั้งยังเชื่อว่าทุกคนย่อมรู้ความหมายในสิ่งที่เขาแสดงออกมา  

            ทันใดนั้น เหยียนหลิ่วลงไปคุกเข่าบนพื้น ต่อหน้าจางไคเฮ่อ

            “อาจารย์ ข้ายอมรับว่าปิ่นไข่มุกชิ้นนี้มีความหมายซ่อนเร้นจริงๆ ขอรับ แต่…ไม่ใช่เรื่องไม่ดี”

            จางไคเฮ่อตีหน้าขรึม

            “หากข้าไม่ถาม เจ้าก็คงไม่คิดจะบอกนางสินะ”

            “ข้าตั้งใจจะบอกนางเร็วๆ นี้ขอรับ”

            “เร็วๆ นี้…?” จางไคเฮ่อทวนคำโดยจงใจใช้น้ำเสียงกดดัน “แล้วเร็วๆ นี้ของเจ้ามันเมื่อไรกันล่ะ หือ?”

            “....”

            ชายหนุ่มเม้มปาก นิ่งเงียบ

            เขาตั้งใจรอให้ตงตงพร้อม ถึงค่อยบอกความรู้สึก จากนั้นก็ขอหมั้นหมาย

            ทว่า…

            กลับไม่รู้ว่า เมื่อไรนางถึงจะรู้ตัวว่าเขามีใจให้ 

            ชายหนุ่มเลื่อนสายตามองหญิงสาว จากนั้นค่อยหันกลับมาจางไคเฮ่อ

            ในขณะที่เหยียนหลิ่วใช้ความคิด บรรยากาศในห้องโถงเริ่มคุกรุ่นด้วยแรงกดดันขึ้นเรื่อยๆ

            ตงตงเห็นท่าไม่ดีจึงรีบช่วยพูดแทนเหยียนหลิ่ว

            “พี่หลิ่ว ท่านคงแค่พูดเล่นกระมัง ความจริงแล้ว ท่านให้ปิ่นไข่มุกกับข้า เพราะเห็นว่ามันสวยดีเท่านั้นใช่หรือไม่ แหะๆ”

            เหยียนหลิ่วหันมองตงตงด้วยแววตาเต็มเปี่ยวด้วยความรัก จากนั้นก็ส่ายหน้า

            “ไม่หรอก อาจารย์พูดถูก ข้าให้เข้าเพราะมีเจตนาแฝงจริงๆ”

            “จิ๊! ท่านนี่นะ เอ่อออตามข้าหน่อยก็ไม่ได้” ตงตงเดาะลิ้นพร้อมกับพูดประชด

            เหยียนหลิ่วยิ้มจางๆ ให้กับนาง ก่อนจะหันมาทางจางไคเฮ่อ

            “อาจารย์ขอรับ ตั้งแต่ที่ข้าได้พบกับตงตง หัวใจของข้าก็มีเพียงนางคนเดียว…วันที่ข้าตัดสินใจหนีออกจากบ้านกู้ ข้าก็สัญญากับตัวเอง ว่าจะสร้างฐานะ ทำให้ท่านกับนางภูมิใจให้ได้ วันนี้ข้าได้เป็นหัวหน้าหน่วยจู่โจมแห่งสำนักราชองครักษ์หลวง ท่านภูมิใจตัวข้าหรือยังขอรับ”

            “อืม”

            จางไคเฮ่อตอบสั้นๆ ซึ่งนั่นหมายความว่า เขาภูมิใจในตัวลูกศิษย์คนนี้มาตั้งนานแล้ว 

            “ข้าเองก็ภูมิใจในตัวพี่หลิ่ว ท่านใช้ความพยายามและความสามารถของตัวเองขึ้นมาเป็นหัวหน้าหน่วย ท่านเก่งมากจริงๆ นะ” ตงตงเองก็ยอมรับ

            “ถ้าเช่นนั้น ข้าขอบอกความในใจของข้าได้หรือไม่…ตงตง ข้าชอบเจ้า ในใจข้ามีเพียงเจ้าคนเดียว เจ้าจะแต่งงานกับข้าได้หรือไม่ ข้าไร้ทรัพย์สินเงินทอง ไร้แซ่ แต่ข้าสัญญาว่าจะไม่มีวันรับอนุเด็ดขาด จะรักเพียงเจ้าแค่คนเดียว” ชายหนุ่มพูดอย่างแน่วแน่และจริงใจ 

            ดวงตาของจางไคเฮ่อแสดงออกอย่างปลาบปลื้ม

            แน่นอนว่า เพียงแค่แวบเดียวสั้นๆ เท่านั้น

            ในขณะที่ตงตงเขินอายพูดไม่ออก จางไคเฮ่อก็เอ่ยขึ้นมา

            “ข้าไม่รังเกียจลูกเขยที่ไร้ทรัพย์สิน ไม่มีแซ่ก็หาใช่สิ่งสำคัญ เป็นคนมีคุณธรรมต่างหากที่สำคัญ ตงตงก็คิดเช่นนั้น”

            “เจ้าค่ะ ท่านพ่อ”

            เหยียนหลิ่วได้ฟังแบบนั้นแล้ว สีหน้าก็ยิ่งปรากฏความมั่นใจ เพราะเขารักและมั่นคงกับตงตงเพียงคนเดียวมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว

            “ข้านั้นแน่วแน่ในความจริงใจของเอง แล้วเจ้าเล่า…เจ้าจะแต่งงานกับข้าได้หรือไม่ ตงตง” 

            “ขะ ข้า…”

            ตงตงอ้ำอึ้ง ทำเอาคนที่กำลังรอฟังคำตอบเกิดหวั่นใจ

            หากเมื่อผ่านไปสักครู่ สีหน้าของนางพลันเปลี่ยนเป็นเอียงอาย แต่แววตากลับฉายแววเด็ดเดี่ยว

            “ข้า…จะยอมรับคำขอของท่าน”

            ทันใดนั้น หัวใจของเหยียนหลิ่วก็เหมือนลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า

            “เจ้าจะไม่เสียใจทีหลังแน่นะ” จางไคเฮ่อถามบุตรสาว

            “คนที่ข้าจะใช้ชีวิตร่วมจนแก่เฒ่า ไม่จำเป็นต้องเป็นมีชื่อเสียง หรือเป็นคนยิ่งใหญ่คับฟ้า ขอแค่เสมอต้นเสมอปลายกับข้าก็พอ” ตงตงบอกแบบนั้น

            และแน่นอน นั่นคือคุณสมบัติที่เหยียนหลิ่วมีทั้งหมด

            ได้ฟังคำตอบ เหยียนหลิ่วมองหญิงสาวด้วยแววตาอ่อนโยนและแฝงไว้ด้วยความรู้สึกลึกล้ำ

            จางไคเฮ่อมองชายหนุ่มหญิงสาวที่กำลังจสบตากันอย่างหวานชื่น

            แม้วันนี้ตำแหน่งของเหยียนหลิ่วมั่นคงแล้ว เงินเดือนก็ไม่น้อย แต่เหยียนหลิ่วก็ไม่เหลือบแลมองหญิงอื่น หรือแอบเที่ยวสถานเริงรมย์ 

            เคยได้ยินมาว่า บุตรสาวของเจ้ากรมพิธีการตามจีบเหยียนหลิ่ว หากเขาได้แต่งงานกับบุตรสาวเจ้ากรมพิธีการ ตำแหน่งหัวหน้าหน่วยจู่โจมก็จะยิ่งมั่นคง

            แต่ทว่า…

            เหยียนหลิ่วกลับไม่เคยแสดงออกว่าสนใจฝ่ายหญิงแม้แต่นิดเดียว

            แค่เรื่องนี้ก็ทำให้จางไคเฮ่อรู้สึกว่าเหยียนหลิ่วมีความมั่นคงเหมือนกับตัวเขาในอดีต   

            “อาจารย์ขอรับ?”

            “ท่านพ่อ?”

            เพราะเห็นจางไคเฮ่อเอาแต่นิ่งเงียบ เหยียนหลิ่วกับตงตงจึงกลัวว่าจะไม่ได้รับการอนุญาตให้คบหากันในฐานะคนรัก

            สองหนุ่มสาว…ไม่สิ ทุกคนในห้องโถงต่างทำหน้าสีหน้าลุ้นระทึก

            ตอนนั้นเอง จางไคเฮ่อเอ่ยขึ้นมา…

            “ข้าอนุญาตให้พวกเจ้าหมั้นกันก่อน เรื่องแต่งงานค่อยหารือทีหลัง”

            เหยียนหลิ่วยิ้มกว้างในอกเอ่อล้นด้วยความสุข เมื่อได้ยินคำตอบของ ‘ว่าที่พ่อตา’

            ในด้านตงตง และทุกคนล้วนดีใจไม่ต่างกัน

            เหยียนหลิ่วที่ยังนั่งคุกเข่าอยู่ รีบโขกคำนับจางไคเฮ่อ

            “อาจารย์ จากนี้ข้าจะดูแลตงตงอย่างดีขอรับ”

            “หึ…ทุกวันนี้เจ้าก็ดูแลนางเป็นอย่างดีไร้ที่ติ ขืนดีกว่านี้ เจ้าไม่ยกขึ้นหิ้ง บูชานางเป็นเทพเจ้าเสียเลยเล่า”

            จางไคเฮ่อไม่เพียงพูดประชด เขายังยิ้มแล้วส่ายหัว

            รอยยิ้มของจางไคเฮ่อได้ทำลายบรรยากาศกดดันแล้วด้วย

            ฝ่ายเหยียนหลิ่ว พอได้ยินคำประชดของว่าที่พ่อตา เขาพลันเกาแก้มยิ้มเขิน

            สามวันต่อมา โรงเตี๊ยมตระกูลจางปิดทำการ เนื่องจากเป็นวันหมั้นของเหยียนหลิ่วและตงตง

            พิธีหมั้นหมายของทั้งสองจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย

            แลกของแทนใจ และยกน้ำชาให้ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายรับรู้

            ทว่าเหยียนหลิ่วนั้นตัวคนเดียวมาตั้งแต่แรก

            ด้วยเหตุนี้ ผู้ใหญ่ฝ่ายชายจึงเป็นเว่ยจ้งที่เป็นหัวหน้าและผู้คุมสำนักราชองครักษ์หลวงทั้งหมด การหมั้นของทั้งสอง นับว่าเป็นเกียรติอย่างยิ่ง

            ของแทนใจของเหยียนหลิ่วคือเงินเก็บทั้งหมดและปิ่นไข่มุกทำมือ

            ส่วนของแทนใจที่ตงตงมอบให้เหยียนหลิ่วก็คือมีดสั้น ด้ามจับและปอกหนังสลักอย่างประณีตและมีเอกลักษณ์

            แน่นอนว่า ตงตงซื้อมีดสั้นเล่มนี้มาจากระบบออนไลน์จากร้านที่มีชื่อเสียง นอกจากจะมีราคาแพงมาก มีดสั้นเล่มนี้ยังเป็นของที่ขายจำนวนจำกัด 

            หากบอกว่าปิ่นไข่มุกทำมือของเหยียนหลิ่วเป็นของชิ้นเดียวในโลกนี้ มีดสั้นของตงตงที่มอบให้เขาก็เป็นของชิ้นเดียวในโลกนี้เหมือนกัน

            “ยินดีกับพวกเจ้าด้วย” เว่ยจ้งกล่าว หลังจากเสร็จสิ้นพิธีหมั้นหมาย

            “ขอบคุณท่านเว่ยขอรับ ข้าทำให้ท่านลำบากแล้ว” เหยียนหลิ่วประสานมือคำนับผู้อาวุโสสูงศักดิ์

            “วันที่เจ้าบาดเจ็บและถูกเหิงเจาพามาที่เมืองหลวง ข้าได้แนะนำให้เจ้าสอบเข้าสำนักราชองครักษ์หลวง นับจากนั้น เจ้าก็ไม่เคยทำให้ข้าผิดหวัง ถือว่าข้ามองคนไม่ผิด แล้วยังมีอะไรที่เจ้าทำให้ข้าลำบากงั้นรึ” เว่ยจ้งกล่าว

            “ขอบพระคุณที่ท่านเว่ยไว้ใจข้าเสมอมาขอรับ” เหยียนหลิ่วก้มศีรษะยอมรับคำชมของเว่ยจ้ง  

            “พวกเจ้าเหมาะสมกันมาก กำหนดวันแต่งงานได้เมื่อไร รีบบอกข้าเลยนะ”

            “ขอรับ/เจ้าค่ะ”

            หลังพิธีหมั้น ต่อไปก็เป็นงานเลี้ยงเล็กๆ ที่จัดงานขึ้นภายในโรงเตี๊ยมตระกูลจาง