บทที่ 72 ความทรงจำ

บทที่ 72

ความทรงจำ

            แม้เข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิแล้ว แต่อากาศยังคงหนาวอยู่บ้าง

            กระนั้น ก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคสำหรับตงตงและเหยียนหลิ่วที่ออกมาเที่ยวชมทะเลสาบนอกเมือง

            หลังพิธีหมั้น จางไคเฮ่อกับเว่ยจ้งแนะนำให้ทั้งสองใช้เวลาร่วมกันในวันหยุด

            พอหยูฮูหยินกับเสี่ยวซินช่วยกันเตรียมอาหารว่างใส่ตะกร้าเสร็จ พวกเขาก็คะยั้นคะยอให้สองหนุ่มสาวออกมาเที่ยว

            ตอนแรก ทั้งสองไม่รู้เลยว่าจะไปเที่ยวกันที่ไหน แต่พอจิ่งฝางบอกว่ายามนี้ดอกไม้แถวๆ ทะเลสาบนอกเมืองกำลังผลิบานสวยมาก เหยียนหลิ่วก็ออกมาเช่ารถม้า จากนั้นสองหนุ่มสาวก็นั่งรถม้าออกมานอกเมือง

            เมื่อมาถึงริมทะเลสาบ ข้างทางเต็มไปด้วยต้นจื่อจิงฮวา(หงษ์ฟู่) ที่เรียงกันเป็นแถว พลันนั้น สารถีบังคับให้รถม้าหยุดวิ่ง

            เหยียนหลิ่วช่วยตงตงยกของออกมาวางบนพื้นหญ้า ใต้ต้นจื่อจิงฮวาอันไม่ไกลจากทะเลสาบ 

            เขาปูเสื่อฟางก่อน จากนั้นค่อยปูผ้าผืนหนาทับอีกชั้นหนึ่ง

            “เรียบร้อยแล้ว” ชายหนุ่มบอก

            ตงตงยิ้มแย้มแล้วนั่งลงบนเสื่อ

            ในที่ขณะหยิบกระบอกเก็บความร้อนออกมารินชาใส่จอก นางพูดกับเหยียนหลิ่วว่า “บรรยากาศดีอย่างที่พี่จิ่งฝางบอกเลย”

            “อืม”

            ชายหนุ่มตอบ พร้อมกับรับจอกชามาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

            กลิ่นชาหอมๆ ทิวทัศน์เบื้องหน้าสวยงาม ทั้งยังมีคนรักนั่งเคียงข้าง เพียงเท่านี้เขาก็สุขใจมากแล้ว

            ตอนที่ตงตงเปิดกล่องขนมที่หยูฮูหยินเตรียมให้ ครั้นเห็นว่าข้างในคือขนมเปี๊ยะไส้กุหลาบ สีหน้าของนางก็อ่อนโยนลงทันที

            “ขนมเปี๊ยะไส้กุหลาบหรือ หยูฮูหยินรู้ได้อย่างไรว่าข้าชอบ” ตงตงพูดพลางหยิบขนมในกล่องออกมา

            ขนมจากระบบร้านค้ามีมากมาย ทั้งขนมตะวันออกและตะวันตก แต่ที่ตงตงชอบมากที่สุดก็คือขนมเปี๊ยะไส้กุหลาบนี้

            “อืม ชวนให้ข้านึกถึงเมื่อหกปีก่อน”

            เหยียนหลิ่วว่า ดวงตาคมมองขนมเปี๊ยะในมือของนางอย่างลึกซึ้ง

            “นั่นสินะ”

            สำหรับคนอื่น ขนมเปี๊ยะไส้กุหลาบเป็นแค่ขนมราคาแพงนิดหน่อย แต่สำหรับเหยียนหลิ่วกับตงตง กลับเป็นขนมที่มีความทรงจำร่วมกัน

            นั่นก็เพราะทำให้นึกถึงค่ำคืนหนึ่งเมื่อหกปีก่อน ในตอนที่เหยียนหลิ่วได้เงินเดือนก้อนแรก

            …..

            …..

            หกปีก่อน

            คืนนั้นขณะที่ตงตงกำลังเก็บของที่เพิ่งซื้อจากระบบร้านค้าอยู่ในห้อง หน้าต่างห้องของนางก็ถูกเคาะขึ้นเบาๆ

            ‘ตงตง เจ้านอนหรือยัง’

            เสียงกระซิบของเหยียนหลิ่วดังขึ้นจากนอกหน้าต่าง 

            ตงตงแปลกใจมาก เพราะเขาไม่เคยมาในเวลาแบบนี้

            ไม่สิ ปกติเหยียนหลิ่วจะเข้าออกทางประตู ไม่กล้าแอบย่องมาทางหน้าต่าง

            ด้วยความสงสัย นางจึงรีบไปเปิดหน้าต่าง

            ‘พี่ชายหลิ่ว มาเวลานี้ มีธุระด่วนหรือ’

            ดวงตาของเหยียนหลิ่วเหลือบมองซ้ายทีขวาที ทั้งสีหน้าของเขายังแสดงออกด้วยความเขิน

            ตงตงรอคอยอย่างใจเย็น

            สักครู่ เด็กหนุ่มก็ยื่นกล่องขนมมาให้ตงตง 

            ‘ข้าซื้อขนมมาฝากเจ้า’

            ริมฝีปากของตงตงเผยอเล็กน้อย ตั้งท่าจะถามว่า เอามาฝากเวลานี้เนี่ยนะ แต่เมื่อเห็นความตั้งใจของเด็กหนุ่ม ตงตงก็พูดไม่ออก

            ‘พี่ชายหลิ่วจะเข้ามาก่อนไหม’

            ‘ไม่เป็นไร ข้ายืนอยู่ตรงระเบียงได้’

            ห้องนอนของตงตงมีระเบียงเล็กๆ ยื่นออกไป แม้ไม่ได้กว้างมาก แต่ก็พอให้เหยียนหลิ่วยืนได้ไม่ลำบาก

            ‘งั้นก็ได้’ นางตอบ

            เหยียนหลิ่วยิ้มกว้างราวกับกำลังดีใจ

            เห็นท่าทางดีใจของเด็กหนุ่ม ตงตงยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจะเปิดกล่องขนมที่บนฝากล่องมีคำว่าฟู่จิน

            ครั้นเห็นว่าในกล่องคือขนมเปี๊ยะไส้กุหลาบ ดวงตาของนางพลันเบิกโต

            ‘ขนมเปี๊ยะไส้กุหลาบจากร้านฟู่จินนี่น่า ได้ยินว่าต้องต่อแถวยาวตั้งแต่เช้ากว่าจะซื้อได้สักกล่อง พี่ชายหลิ่วไปต่อแถวซื้อมาหรือ’

            ‘เอ่อ…ข้าขอให้เขาทำให้ใหม่น่ะ’

            ‘เอ๊ะ?’

            วันนี้เป็นวันแรกที่เงินเดือนออก เหยียนหลิ่วจึงไปต่อแถวซื้อขนมต้ังแต่เช้า แต่พอถึงคิวของเขา ขนมเปี๊ยะไส้กุหลาบก็ขายหมดเสียก่อน

            ความตั้งใจของเหยียนหลิ่วคืออยากให้ตงตงได้กินขนมอร่อยๆ จากร้านขึ้นชื่อในเมืองหลวง เขาเลยอ้อนวอนให้เถ้าแก่ทำให้ใหม่ 

            ขอร้องอยู่นาน เถ้าแก่ร้านฟู่จินถึงยอมทำให้

            นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงมาหานางเสียดึก 

            ‘มีอะไรหรือพี่ชายหลิ่ว’ 

            ‘ไม่มีอะไรหรอก’ เหยียนหลิ่วส่ายหัว ก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่อง ‘เจ้ากินขนมเปี๊ยะให้อร่อยนะ ข้ากลับละ’

            ‘ท่านก็กินด้วยกันสิ เอ้า!’

            ไม่พูดเปล่า ตงตงยังหิบขนมเปี๊ยะหนึ่งชิ้นส่งให้เขา

            ‘แต่…’

            ‘กินหลายคนถึงจะอร่อยนะ’

            เมื่อเห็นใบหน้ายิ้มแย้มของตงตง เขาก็ไม่อยากปฏิเสธ จึงรับขนมเปี๊ยะมา

            พอกัดไปคำแรกความหอมหวานและกลิ่นของกุหลาบอบอวลไปทั่วปาก แป้งบางกรอบร่วนกำลังพอดี

            ‘อร่อยจัง’

            ตงตงกินไปยิ้มไป

            ครั้นเห็นรอยยิ้มของสตรีในดวงใจ เหยียนหลิ่วก็ยิ่งรู้สึกมีความสุข

            บรรยากาศยามดึกเงียบสงัดยิ่งนัก

            ระหว่างกำลังยืนกินขนมกันอย่างเงียบเฉียบ ตอนนั้นเอง เหยียนหลิ่วหยิบถุงเงินออกมาแล้วยื่นให้ตงตง

            ‘อะไรหรือ’ นางถามด้วยสีหน้างุนงง

            ‘เงินเดือนเดือนแรกของข้า ข้ายกให้เจ้า’

            ‘ท่านเก็บไว้เถอะ ท่านยังจำเป็นต้องใช้ยิ่งกว่าข้าไม่ใช่หรือ’

            ‘เจ้าช่วยเหลือข้ามาตลอด ข้าไม่มีอะไรจะตอบแทนเจ้าได้เลย เพราะอย่างนั้นข้าเลยอยากให้เจ้าเก็บเงินนี้ไว้ อ้อ…ไม่ใช่แค่เงินก้อนนี้ จากนี้ตลอดไป ข้าจะยกเงินเดือนของข้าให้กับเจ้า’

            ขณะที่ประกาศออกมาอย่างนั้น สีหน้าของเหยียนหลิ่วเต็มไปด้วยความแน่วแน่

            ไม่รู้ทำไม หัวใจของตงตงถึงสั่นไหวขึ้นมา

            เด็กสาวกระแอม ก่อนจะบอกออกไป

            ‘ข้าช่วยท่านไม่ได้หวังผลตอบแทน’ 

            ‘ข้ารู้ ถึงอย่างนั้น ข้าก็อยากให้เจ้าเก็บเงินไว้’

            ‘แต่นี่เป็นเงินที่ท่านใช้ความพยายามหามาได้ ท่านเก็บไว้ใช้เถอะ’ พูดแล้ว ก็ผลักถุงเงินคืนไป

            ถูกปฏิเสธซ้ำๆ สีหน้าของเหยียนหลิ่วก็ยิ่งเศร้าซึม

            ตงตงจนใจจึงรีบถุงเงินมาพลางว่า ‘คนเราอยู่ไม่ได้หรอกนะหากไม่มีเงินติดตัวสักแดง ดังนั้นข้าจะเก็บเงินเดือนท่านไว้ครึ่งหนึ่ง อีกครึ่งหนึ่งท่านก็เก็บไว้ หากท่านไม่ยอมรับข้อตกลงนี้ ข้าจะไม่รับของจากท่านอีก’

            ‘แค่เจ้ายอมรับเศษเงินของข้า ข้าก็ดีใจแล้ว’ เหลียนหลิ่วยิ้มอ่อนโยน ทั้งยังลูบศีรษะเล็กๆ ของตงตง ‘ขอบใจนะ’

            นางพยักศีรษะเบาๆ พร้อมกับหัวใจที่เต้นแรง

            ภายใต้แสงจันทร์และแสงเทียนจากในห้อง เขามองดวงตาของคู่งามที่สั่นไหวของนาง

            …..

            …..

            พอย้อนคิดถึงอดีต ตงตงรู้สึกว่า ครั้งแรกที่นางหวั่นไหวกับเหยียนหลิ่ว คงเป็นตอนที่ได้กินขมเปี๊ยะไส้กุหลาบในตอนนั้น

            ครั้นเห็นหญิงสาวนั่งนิ่งอย่างเหม่อลอย เหยียนหล่วจึงเอ่ยทักว่า “คิดอะไรอยู่หรือ”

            ตงตงดึงสติกลับมา สั่นศีรษะเบาๆ แล้วตอบ “ไม่มีอะไร แค่คิดว่าขนมเปี๊ยะไส้กุหลาบร้านฟู่จินอร่อยมาก กินเท่าไรก็ไม่เบื่อ”

            “เห็นเจ้าชอบ ข้าก็ดีใจ”

            ไม่พูดเปล่าๆ ริมฝีปากบางของชายหนุ่มผุดเผยรอยยิ้มอ่อนโยน

            เห็นแบบนั้น ตงตงถึงกับหน้าแดงด้วยความเขินอาย