บทที่ 70 ของหมั้น

บทที่ 70

ของหมั้น

            รุ่งเช้าวันถัดมา

            ในขณะนั่งกินข้าวกันพร้อมหน้า จางไคเฮ่อสังเกตเห็นปิ่นปักผมบนศีรษะของบุตรสาว อดไม่ได้จึงเอ่ยถาม

            “ปิ่นไข่มุกงดงามหายาก อาหลิ่วเป็นคนให้เจ้าหรือ”

            ตอนเห็นตงตงออกมาพร้อมกับปักปิ่นไข่มุก ทุกคนต่างสงสัยเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ติดตรงไม่กล้าถาม

            พอจางไคเฮ่อถามออกมา ทุกคนจึงมองปิ่นประดับของตงตงด้วยแววตาเปล่งประกาย

            “งดงามมากเลย พี่ตงตง” เสี่ยวซินชื่นชมด้วยสายตาวิบวับ

            ปีนี้เสี่ยวซินอายุสิบเก้า แม้ทำงานในครัวกับหยูฮูหยิน แต่ผิวพรรณของเสี่ยวซินกลับขาวเนียนอย่างยิ่ง นัยน์ตากลมโตเป็นประกาย ฉายแววฉลาด หลงจู๊ชิวจึงช่วยสอนหนังสือให้เพื่อที่นางจะได้ไม่ลำบากในอนาคต

            หากถามว่า ‘หลงจู๊ชิว’ คือใคร นางคือบัณฑิตยากไร้ที่เคยทำงานพาร์ทไทม์ให้กับโรงเตี๊ยมตระกูลจางเมื่อหกปีก่อน เมื่อสอบขุนนางไม่ผ่าน จึงตัดสินใจขอทำงานที่โรงเตี๊ยมตระกูลจางต่อ

            “เสี่ยวซิน ข้าได้ยินว่าพี่เจียฮุ่ยเพิ่งซื้อปิ่นหยกให้เจ้าไม่ใช่หรือ แหมๆ เจ้าใช้แต่ปิ่นไม้ ประเดี๋ยวเขาก็น้อยใจเอาหรอก” ตงตงเอ่ยพร้อมกับยิ้มทะเล้น

            ได้ยินเช่นนี้ เสี่ยวซินพลันบิดตัวเขิน

            หลงเจียฮุ่ยกับเสี่ยวซินคบหากันได้สองปีแล้ว

            แม้ทั้งสองยังไม่มีอะไรคืบหน้า แต่ฝ่ายชายดูรักเดียวใจเดียวอย่างยิ่ง 

            ในขณะเองนั้นเอง จางไคเฮ่อถามบุตรสาวว่า “อาหลิ่วให้ปิ่นกับเจ้า แล้วได้บอกอะไรอีกบ้าง”

            ตงตงยกมือขึ้นแตะปิ่นบนศีรษะ พอลดมือลง นางก็ตอบบิดาตามตรง

            “พี่หลิ่วบอกว่าเหมาะกับข้ามาก”

            “แค่นี้เองหรือ” จางไคเฮ่อเลิกคิ้วถามด้วยสีหน้าแปลกใจ

            ตงตงพยักหน้าทีหนึ่ง

            แต่เมื่อผ่านไปสักครู่ นางพลันย่นคิ้ว ทำหน้าตาสงสัย

            “เอ๊ะ หรือปิ่นนี้ไม่เหมาะกับข้า เขาแค่พูดเพื่อเอาใจข้าหรือ!?”

            “ปิ่นไข่มุกเหมาะกับเจ้ามาก คิดมากน่า” จิ่งฝางว่า ก่อนจะหัวเราะฮะๆ

            “เจ้าคิดมากไปแล้ว ปิ่นไข่มุกเหมาะกับเจ้ามากจริงๆ” หยูฮูหยินยืนยันอีกเสียง

            จากนั้นทุกคนก็บอกว่าปิ่นไข่มุกชิ้นนี้งดงามเหมาะกับตงตงมาก

            “ข้าก็แค่สงสัย อาหลิ่วลงทุนกับของขวัญชิ้นนี้มาก เหมือนกับว่าจะใช้เป็นของหมั้นยังไงยังงั้น” จางไคเฮ่อพูดขึ้นมาอีกครั้ง

            “พูดไปก็จริง” หยูฮูหยินทำหน้าเหมือนเพิ่งนึกออก “การที่บุรุษมอบปิ่นทำมือให้ฝ่ายหญิง ยังมอีกความหมายหนึ่ง”

            “หมายความว่ายังไงหรือ หยูฮูหยิน” ตงตงถาม เพราะไม่รู้จริงๆ

            “ก็หมายถึงการจับจองหรือใช้แทนของหมั้นหมาย”

            พอหยูฮูหยินบอกเช่นนี้ ทุกคนที่นั่งล้อมโต๊ะอาหารต่างร้อง “ว้าว” พร้อมกับแสดงสีหน้าปลื้มระคนยินดี 

            หากจะมีก็แต่ตงตงเท่านั้นที่ร้อง “เอ๊ะ!?” อย่างไม่เข้าใจ จากนั้นดึงปิ่นออกมาพิจารณาซ้ำๆ

            “ปิ่นเงินที่ประณีตแบบนี้ พี่หลิ่วน่าจะซื้อมาไม่ใช่หรือ…ถ้าเขาจะหมั้นกับข้า ทำไมไม่เห็นบอกอะไรข้าสักคำ” ตงตงกล่าวด้วยความขัดแย้ง

            “ตัวของปิ่นที่ทำจากเงินเกลี้ยงเกลาประณีต แสดงออกถึงความใส่ใจ ไข่มุกเม็ดงามนั้น เจ้าคิดว่าเขาต้องใช้เงินเดือนกี่เดือนซื้อมากันล่ะ ในทางกลับกัน หากรวบรวมวัสดุแล้วทำปิ่นขึ้นมาเอง จะประหยัดค่าแรงถึงครึ่งหนึ่งเลยทีเดียว” จางไคเฮ่อธิบาย เพราะรู้ว่าเงินเดือนครึ่งหนึ่งของเหยียนหลิ่ว ตงตงเป็นคนเก็บ 

            เพราะอย่างนั้น ปิ่นชิ้นนี้เหยียนหลิ่วไม่มีทางซื้อมา แต่ทำขึ้นเอง และคงใช้เวลาเป็นปีๆ 

            “ข้ารู้ว่าปิ่นนี้ราคาแพง แต่ไม่นึกว่าจะแพงขนาดนั้น”

            “เขาอาจจะลืม หรือไม่ก็…คิดว่าเจ้าเข้าใจความหมายของการให้ปิ่น ก็เลยไม่ได้พูดอะไร” หยูฮูหยินบอก

            ตงตงฟังคำบอกกล่าวของผู้ใหญ่ทั้งสอง พลันแก้มแดงขึ้นมาทันที

            “เพื่อความแน่ใจ รอเขามา ข้าจะถามให้ เอาละ กินข้าวๆ”

            “อ๊ะ ท่านพ่อ ท่านจะถามหรือ”

            “เป็นบุรุษต้องทำอะไรให้ชัดเจน ข้าพูดผิดหรือไง”

            “มะไม่เจ้าค่ะ”

            “กินข้าวได้แล้ว ประเดี๋ยวต้องเปิดร้านอีก”

            จางไคเฮ่อตัดบท ก่อนจะพุ้ยข้าวเข้าปากหน้าตาเฉย

            ทางด้านของตงตงนั้นไม่ต้องพูดถึงเลย หัวใจของนางว้าวุ่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน 

            …..

            …..

            มือเช้าของเหยียนหลิ่วส่วนใหญ่เป็นอาหารง่ายๆ

            แม้อยากเห็นหน้าของตงตงทุกวัน หากก็ไม่อยากไปรบกวน เนื่องจากร้านอาหารตระกูลจาง ลูกค้าเข้าร้านตั้งแต่ร้านเปิด

            หลังจากกินข้าวเช้าที่ทำเองง่ายๆ อิ่มแล้ว เหยียนหลิ่วเก็บถ้วยชามล้าง ก่อนเดินทางเข้าสำนักราชองครักษ์หลวง ทำหน้าที่ของตนต่อไป 

            หากไม่มีงานที่ต้องเดินทาง ในหนึ่งวันที่อยู่เมืองหลวง เหยียนหลิ่วจะฝึกฝนร่างกาย ขัดเกลาวิชาดาบ อ่านรายงานที่ลูกน้องส่งเข้ามา 

            เผลอแป๊บเดียวก็หมดไปอีกวันหนึ่ง 

            “หัวหน้า ยามโหย่ว (17.00 - 19.00 น.) แล้วนะขอรับ” ซวีหยวน เป็นทั้งลูกน้องและมือขวาของเหยียนหลิ่วเอ่ยเตือน

            “อืม”

            “ข้าขอตัวกลับบ้านก่อนนะขอรับ ท่านก็อย่ากลับดึกนักล่ะ”

            “เข้าใจแล้ว”

            หลังจากนั้น ซวีหยวนก็ออกจากห้องทำงานไป 

            เหยียนหลิ่วมองท้องฟ้ายามค่ำผ่านหน้าต่าง พลันใบหน้าของตงตงก็ผุดของมากลางใจ

            คิดถึงจัง…

            เมื่อคืนวาน เขาให้ปิ่นไข่มุกกับนางไป นางอาจไม่เข้าใจความหมาย แต่ถ้านางปิ่นที่เขาให้ปั้น สามารถไล่หนูไล่แมลงที่วนเวียนอยู่รอบๆ ตัวนางได้ก็คงดี 

            พูดถึงปิ่น ก็อดคิดถึงความทุ่มเทของเหยียนหลิ่วไม่ได้

            ตัวของปิ่น เขาใช้พลังปราณค่อยๆ หลอมแท่งเงินจนเกลี้ยงเกลา ดอกไม้ที่ประดับค่อนข้างทำยาก เขาจึงทำซ้ำแล้วซ้ำอีกอยู่เป็นปีๆ ส่วนไข่มุกก็ได้มาตอนที่เดินทางลงใต้ ดังนั้นปิ่นไข่มุกที่เขามอบให้นาง จะเป็นปิ่นไข่มุกชิ้นเดียวในโลกที่หาซื้อจากร้านอื่นไม่ได้อีกแล้ว 

            คิดถึงตรงนี้ท้องฟ้าก็มืดพอดี

            เหยียนหลิ่วจัดเรียงหนังสือและเอกสารให้เข้าที่ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วออกจากห้อง

            พอมาถึงโรงเตี๊ยมตระกูลจาง ทุกคนเตรียมกับข้าวขึ้นโต๊ะเรียบร้อย เหยียนหลิ่วคารวะจางไคเฮ่อ ก่อนจะนั่งลงข้างๆ ตงตง

            “ตงตง”

            “หือ?”

            “ขอโทษทีนะ ข้ามาช่วยเจ้าเตรียมมื้อเย็นไม่ทัน”

            “งานท่านเยอะ ข้าเข้าใจ อีกอย่างข้าก็บอกแล้ว ขอเพียงแค่ท่านมากินข้าวด้วยกันก็พอแล้วนี่”

            ชายหนุ่มยิ้มให้หญิงสาวอย่างอ่อนโยน

            เมื่อทุกคนมากันครบแล้ว พวกเขาก็หยิบตะเกียบขึ้น ตั้งท่าจะคีบกับข้าว

            แต่แล้ว…

            จู่ๆ เสียงอันเคร่งขรึมจางไคเฮ่อก็ดังขึ้น

            “อาหลิ่ว เจ้าให้ของหมั้นกับลูกสาวข้า แต่ไม่ได้บอกอะไรนาง หมายความว่ายังไง”  

            สิ้นคำพูดของจางไคเฮ่อ ทุกคนนั่งตัวแข็งทื่อราวกับทุกอย่างถูกแช่แข็ง มีก็แต่สายตาที่เหลือบมองเหยียนหลิ่วเป็นตาเดียว