로그인공유
บทที่ 1108
관련 챕터
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1109
เฟิ่งจิ่วเหยียนขมวดคิ้วอย่างสงสัย “เมืองหลวงก็มีหญ้าบัวแดงหรือ?” เซียวอวี้พูดอย่างจริงจัง“ตอนนี้ยังไม่ทราบอย่างแน่ชัด ว่าผู้ใดปลูกหญ้าบัวแดงในเขตชานเมืองตะวันตก และมีมากน้อยเพียงใด เราได้สั่งให้คนไปตรวจสอบแล้ว คงจะทราบผลในไม่ช้า” เฟิ่งจิ่วเหยียนพยักศีรษะ พร้อมนั่งครุ่นคิด เซียวอวี้ยื่นมือไปตักกับข้าวใส่ชามของนาง “ทานข้าวก่อน ดูเจ้าสิ ผอมหมดแล้ว ตอนนี้เจ้ากำลังตั้งครรภ์ ต้องทานให้มากขึ้น” เฟิ่งจิ่วเหยียนยังคงคิดอยู่อย่างเหม่อลอย “ยังไม่มีข่าวของเลี่ยอู๋ซินใช่หรือไม่เพคะ?” นางถาม เซียวอวี้ส่ายหน้าอย่างหนักใจ เกรงว่านางจะกงวลเกินไป เขาจึงพูดถึงเรื่องอื่นหลังจากพาเซียวจั๋วกลับเมืองหลวง เขาได้สั่งให้หมอหลวงรักษาแล้ว แต่บาดแผลเกิดที่ดวงตาทั้งคู่ของเซียวจั๋ว ไม่สามารถรักษาให้หายได้ง่าย ๆ ตอนนี้เขาไม่ต่างอะไรกับคนตาบอด การใช้ชีวิตตามลำพังไม่ใช่เรื่องง่ายจัดสาวใช้ให้เขา เขาก็ปฏิเสธ เฟิ่งจิ่วเหยียนถามด้วยสีหน้าสงบ “ตอนนี้ท่านได้จัดการให้เขาอยู่ที่ใด?” “เราได้หาบ้านหลังหนึ่ง ให้เขาอยู่ชั่วคราว และคอยปกป้องอยู่อย่างลับ ๆ ” เซียวอวี้เล่าเรื่องนี้ให้นางฟัง ไม่ใ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1110
เฟิ่งจิ่วเหยียนเอาแผนที่ที่ได้วาดไว้ก่อนหน้านี้ออกมา ชี้ให้เซียวอวี้ดู “ใช้เมืองหลวงเป็นที่ทำการหลัก สั่งการไปยังทั้งสี่ทิศ นี่คือเส้นทางการสั่งการของกลุ่มค้ามนุษย์โอสถ “ตามแบบแผนการดำเนินการของพวกเขา ตอนนี้ถูกราชสำนักและกลุ่มชาวยุทธ์บีบคั้นจนหมดหนทาง พวกเขาต้องตัดทุกช่องทางการติดต่อ เพื่อปกป้องที่ทำการหลัก “ดังนั้น สิ่งแรกที่พวกเขาต้องทำคือ กำจัดพวกพ้องของตนเอง “ภายในกลุ่มค้ามนุษย์โอสถในตอนนี้ คงเต็มไปด้วยความวุ่นวาย ง่ายต่อการเกิดความโกลาหลกันเอง” เซียวอวี้รับคำจากนาง “หมายความว่า พวกเราสามารถใช้โอกาสนี้ เริ่มบุกโจมตีจากสาขาของพวกมัน” เฟิ่งจิ่วเหยียนผงกศีรษะเห็นด้วย นางชี้ไปยังหลายจุด ที่ปรากฏบนแผนที่ “เหล่านี้คือแหล่งที่พวกเราค้นพบว่ามีการทำการของกลุ่มมนุษย์โอสถ “ส่วนใหญ่ตั้งอยู่ในพื้นที่รกร้าง เช่นในถ้ำหมู่บ้านจู๋ซาน “ฝ่าบาทยังจำได้หรือไม่ ปีนั้นพวกเราเคยพบมนุษย์โอสถ ที่ข้างใต้วัดในเมืองหลวง” เซียวอวี้จำได้แน่นอนอยู่แล้วครั้งนั้นนางถูกกลุ่มมนุษย์โอสถทำร้าย เขาเป็นคนช่วยชีวิตนาง แบกนางออกมาจากข้างในนั้น สายตาเฟิ่งจิ่วเหยียนเยือกเย็น “ตอนนี้
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1111
การสืบเรื่องตระกูลมู่หรง ไม่มีความคืบหน้ามาตลอดเซียวอวี้ขมวดคิ้วเล็กน้อย“ก่อนหน้านี้ที่ให้คนแอบสืบเรื่องตระกูลมู่หรง กลับไม่ได้ยินว่ามีเรื่องใดผิดปกติ เหตุใดจู่ ๆ จึงนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมา? หรือว่า...”เขาคาดเดาได้อย่างรู้ใจว่าเฟิ่งจิ่วเหยียนกำลังคิดอะไรอยู่นางกำลังสงสัย ว่าตระกูลมู่หรงมีส่วนเกี่ยวข้องกับคดีมนุษย์โอสถน้ำเสียงของเฟิ่งจิ่วเหยียนเคร่งขรึม“ตอนที่ศิษย์พี่สิงโจวสืบเรื่องคดีมนุษย์โอสถ เป็นช่วงเวลาหลังจากที่ท่านขึ้นครองราชย์ นั่นก็หมายความว่าก่อนที่อดีตฮ่องเต้จะสวรรคต ก็เกิดคดีมนุษย์โอสถขึ้นมานานแล้ว“ถ้าดูตามระยะเวลาแล้ว เป็นไปได้มากว่าอดีตฮ่องเต้จะทรงพบเบาะแสบางอย่าง“ดังนั้นหม่อมฉันจึงสงสัยว่าตระกูลมู่หรงอาจจะเกี่ยวข้องกับคดีมนุษย์โอสถ แน่นอนว่านี่เป็นเพียงการคาดเดาของหม่อมฉันเท่านั้น ไม่มีหลักฐานใดทั้งสิ้น”นางคิดว่าจำเป็นต้องสืบเรื่องตระกูลมู่หรงต่อไปเซียวอวี้ยังมีอารมณ์หยอกล้อนาง“เช่นนั้นก็เป็นการปรักปรำงั้นรึ?”ล้อเล่นก็ส่วนล้อเล่น ทว่าในใจของเขามีคำตอบแล้วคำสั่งเสียในตอนนั้นของอดีตฮ่องเต้ เห็นได้ชัดว่าตระกูลมู่หรงมีปัญหาทว่าที่ผ่านมาเหล่าองครักษ์ส
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1112
ณ วังหลวงภายในตำหนักเสียนซิ่งหลังจากอาการของเสียนเฟยกำเริบ ไม่นานนางก็สลบไปนางไม่รู้เลยว่าตงเซี่ยวิ่งไปขอพระเมตตาจากไทเฮา เพื่อขอหญ้าบัวแดงให้นาง“พระนาง...”เพี๊ยะ!เสียนเฟยพลันยกมือตบหน้าตงเซี่ยตงเซี่ยทำอะไรไม่ถูกนางไม่รู้ว่าตนทำอะไรผิด จึงถูกพระนางทำเช่นนี้เสียนเฟยกุมอกอย่างเหนื่อยล้า น้ำเสียงแหบ“ออกไป”ตงเซี่ยเพียงคิดว่าพระนางอารมณ์ไม่ดี ตอนที่กำลังจะออกไปก็มีคนเข้ามา“ฝ่าบาทมีคำสั่ง เชิญหมอเทวดาเหยียนมาตรวจรักษาให้เสียนเฟยพ่ะย่ะค่ะ!”สีหน้าของเสียนเฟยเปลี่ยนไปทันทีนางพูดกับคนด้านนอกผ่านผ้าม่านที่กั้นไว้ ด้วยท่าทางที่ดูสงบเยือกเย็น“รบกวนกงกงไปทูลฝ่าบาท ว่าข้าไม่เป็นไร..”หมอเทวดาเหยียนพูดแทรก“พระนาง ฝ่าบาททรงตรัสแล้วว่าจะต้องรักษาท่านให้หายขาด”จากนั้นเขาก็ไม่รอว่าเสียนเฟยจะเห็นด้วยหรือไม่ เขาเดินไปข้างหน้าแล้วพูดต่อไป “ขอพระนางโปรดยื่นมือออกมา กระหม่อมจะจับชีพจรให้พ่ะย่ะค่ะ”คนหลังม่านเงียบอยู่นานผ่านไปเนิ่นนาน จึงค่อย ๆ ยื่นมือออกมาจากช่องผ้าม่านตงเซี่ยหยิบผ้าไหมออกมาวางบนข้อมือพระนางอย่างคุ้นเคย เพื่อป้องกันไม่ให้ผิวของพระนางถูกบุรุษภายนอกสัมผัส
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1113
เช้าวันถัดมา เซียวอวี้กลับมาที่วังหลวงเหล่าขุนนางในท้องพระโรงต่างพูดถึงเรื่องคดีมนุษย์โอสถ“ฝ่าบาท ในแต่ละพื้นที่เกิดความโกรธแค้นต่อการเปลี่ยนแปลง พวกค้ามนุษย์โอสถฉวยโอกาสก่อจลาจล ทำให้เกิดการปรักปรำหลายคดี มีขุนนางผู้บริสุทธิ์ได้รับผลกระทบเป็นจำนวนมาก ขอฝ่าบาทโปรดทรงสืบสวนจนได้ข้อเท็จจริงด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”เซียวอวี้เองก็รู้ว่ามนุษย์โอสถเหล่านั้นถูกส่งไปที่บ้านขุนนางแต่ละคนเพื่อลากพวกเขาลงน้ำโคลน ทำให้เป็นเรื่องใหญ่ จะได้ฉวยโอกาสจากความวุ่นวายทว่าก็ไม่อาจรับประกันได้ ว่าขุนนางพวกนั้นจะเป็นขุนนางมือสะอาดที่ไร้ความผิดทั้งหมดดังนั้นส่งผู้ตรวจการไปตรวจสอบก่อนย่อมดีที่สุดหลังจากเลิกว่าราชการ เซียวอวี้ก็ตรงไปที่ตำหนักเสียนซิ่งเสื้อคลุมมังกร ทำให้เขาดูน่าเกรงขามข้าหลวงตำหนักเสียนซิ่งที่ไม่ได้เห็นพระพักตร์ของฮ่องเต้มานาน รู้สึกตื่นเต้นอย่างยิ่ง“ถวายบังคมฝ่าบาทเพคะ!”ภายในตำหนักนางกำนัลตงเซี่ยวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วราวกับบิน “พระนาง! พระนาง! ฝ่าบาทเสด็จมาแล้วเพคะ!”เสียนเฟยกำลังนั่งดื่มยาอยู่ที่โต๊ะ ทั้งร่างดูอ่อนแอจากอาการป่วย สีหน้าไม่ดีเหมือนแต่ก่อนนางประหลาดใจมากฝ่าบ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1114
ดวงตาของเสียนเฟยว่างเปล่า นางพูดเสียงเบา“หรงเฟยกับฝ่าบาททรงเป็นสหายกันตั้งแต่เด็ก ตอนนั้นที่หรงเฟยได้รับความโปรดปราน ท่านพ่อเห็นว่าข้ามีส่วนคล้ายกับหรงเฟยอยู่หลายส่วน จึงรีบส่งข้าเข้าวัง“คนในวังล้วนพูดกันว่าหรงเฟยอ่อนโยนเมตตา ตอนที่หม่อมฉันเพิ่งจะเข้าวังมาก็คิดเช่นเดียวกัน“ทว่าไม่นานหม่อมฉันก็ได้เห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของนาง“ภายนอก นางแสร้งว่าเป็นพี่น้องที่ดีกับหม่อมฉัน นางส่งเครื่องประดับมาให้หม่อมฉันเป็นประจำ ถึงขนาดพาหม่อมฉันไปเข้าเฝ้าฝ่าบาทด้วยกัน...”เซียวอวี้จำเรื่องนี้ไม่ได้เลยตอนนั้นที่เขายกมู่หรงหลันเป็นหรงเฟย ไม่ได้มีความรู้สึกฉันท์คนรักเลยเขาเพียงถือว่านางเป็นสหายที่ดีตอนที่เพิ่งขึ้นครองราชย์มีราชกิจมากมาย เขามีเวลาไปพบสนมในวังหลังเสียที่ไหนกันทว่ามู่หรงหลันกลับเข้าออกห้องทรงพระอักษรเป็นประจำ...ทว่าในภาพความทรงจำ เขาจำไม่ได้เลยว่าเสียนเฟยก็อยู่ด้วยเสียนเฟยเห็นท่าทางของเขา ก็รู้ว่าเขาจำไม่ได้“ฝ่าบาท แต่ไหนแต่ไรมาท่านไม่เคยมองหม่อมฉันอย่างจริงจังมาก่อน“ทว่าหรงเฟยไม่ได้คิดเช่นนั้น ตอนงานคัดเลือก ท่านทรงชมว่าหม่อมฉันมีพรสวรรค์ด้านบทกวี ทำให้หรงเฟยรู้สึกพะว
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1115
แววตาของเสียนเฟยปกคลุมไปด้วยความหมดอาลัยตายอยาก“ฝ่าบาท ขอเพียงท่านเต็มใจที่จะทำความเข้าใจหม่อมฉัน ท่านก็จะรู้ว่าหม่อมฉันแตกฉานในเรื่องยา“พิษที่วางยาหรงเฟย เป็นหม่อมฉันปรุงขึ้นมาเอง“น่าเสียดายที่หมอไม่อาจรักษาตนเองได้ หม่อมฉันพยายามอย่างสุดความสามารถก็ยังทำได้เพียงควบคุมอาการจากพิษเอาไว้ ไม่อาจรักษาให้หายขาดได้”สิ่งที่ควรพูด เสียนเฟยได้พูดออกมาหมดแล้วเซียวอวี้ส่งสัญญาณให้เฉินจี๋ปล่อยนางหลังจากถูกปล่อยแขน เสียนเฟยเขยับมาด้านหน้าก้มหมอบลงไปที่พื้นนางโขกศีรษะพลางอ้อนวอน“ขอฝ่าบาทได้โปรดปล่อยครอบครัวของหม่อมฉันไปด้วยเพคะ!”เฉินจี๋ยืนดูเงียบ ๆ อยู่ข้าง ๆ ในใจพลันเกิดความรู้สึกเห็นใจแน่นอนว่าเสียนเฟยมีความผิด ทว่าก็เป็นมู่หรงหลันที่ทำร้ายนางก่อนแววตาที่เย็นชาของเซียวอวี้ ยังคงดูไร้เยื่อใยเช่นเดิม“เสียนเฟยหลอกลวงเบื้องสูง ปิดบังเบื้องล่าง คุมตัวเข้าคุกเทียนเหลา รอการลงโทษ”เสียนเฟยไม่แปลกใจกับผลลัพธ์เช่นนี้นางเองก็ยินดีที่ไม่ได้สร้างปัญหาไปถึงครอบครัวหลังจากถูกองครักษ์พาตัวออกไปจากตำหนักเสียนซิ่ง เสียนเฟยก็เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า แล้วพูดกับตนเองเสียงเบา“ที่แท้ ท้องฟ้
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1116
เรื่องที่เสียนเฟยวางยาพิษมู่หรงหลัน เซียวอวี้บอกเฟิ่งจิ่วเหยียนแล้วหลังจากเขาไตร่ตรองอย่างดีแล้วก็ตัดสินใจ“จะเก็บเสียนเฟยไว้ไม่ได้“แม้นางจะมีความลำบากใจ ทว่าในใจของนางมีความโกรธแค้น เรากลัวว่าถ้าปล่อยนางอยู่ในวังต่อไป นางอาจจะทำร้ายเจ้ากับลูกได้”เมื่อใดที่ปลูกเมล็ดพันธุ์แห่งความชั่วร้าย มันก็จะเติบโตไม่หยุดเขาไม่อาจนำความปลอดภัยของภรรยาและลูกไปเดิมพันกับคุณธรรมของเสียนเฟยได้เฟิ่งจิ่วเหยียนฟังจบ ก็รู้สึกว่าที่เขาพูดมามีเหตุผลจากนั้นนางก็พูดต่อ“ยังต้องสืบสวนเรื่องครอบครัวของเสียนเฟย เรื่องหญ้าบัวแดง ทำให้ข้ารู้สึกว่าเรื่องนี้ยังมีส่วนที่ถูกปกปิดอยู่”เซียวอวี้พยักหน้า“เจ้าพูดถูก”จากนั้นเขาก็กอดนาง “จิ่วเหยียน ให้เรากอดเจ้าซักพัก เราก็อยากอู้เสียหน่อย”ตั้งแต่กลับถึงเมืองหลวง เขาแทบไม่ได้หยุดพักเลยนอกจากเรื่องคดีมนุษย์โอสถแล้ว ยังมีเรื่องทางชายแดน หลังจากเรียกค่าชดเชยจากแคว้นต่าง ๆ ก็กลายเป็นกำแพงป้องกันพื้นที่ของแคว้นหนานฉี เรื่องน่ารำคาญมากมายโผล่ขึ้นมาอย่างไม่ขาดสายแต่ละแคว้นต่างขับไล่ผู้อพยพและโจรไปที่เมืองเหล่านั้น เรื่องนี้ส่งผลกระทบต่อความเป็นอยู่ของราษฎรเ
최신 챕터
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1214
เฉินจี๋ได้รับการช่วยเหลือจากนายพรานผู้หนึ่ง ด้วยอาการบาดเจ็บรุนแรง กระทั่งตอนนี้ก็ยังหมดสติอยู่นี่จึงไม่น่าแปลกใจที่เขายังไม่ปรากฏตัว ที่แท้เป็นเพราะร่างกายไม่อาจเคลื่อนไหวได้นายพรานรู้ว่าเฟิ่งจิ่วเหยียนกับคณะรู้จักกับเฉินจี๋ จึงรู้สึกโล่งใจ“ข้าลำบากใจจริง ๆ เพราะคิดว่านี่คือชีวิตคนคนหนึ่ง จึงไม่อาจทอดทิ้งได้ ทว่าจะรักษาอาการบาดเจ็บของเขา ข้าก็ต้องใช้เงิน...”ไม่รอให้นายพรานพูดจบ เฟิ่งจิ่วเหยียนก็ส่งสัญญาณให้อู๋ไป๋นำเงินให้อู๋ไป๋ถนัดการจัดการเรื่องต่าง ๆ สักพักก็เริ่มคุ้นเคยกับนายพราน และเอ่ยขอบคุณอย่างสนิทสนม“พี่ชาย ขอบคุณจริง ๆ ที่เจ้าช่วยสหายข้าไว้! เงินเล็กน้อยนี้ไม่พอจะทดแทนคำขอบคุณได้! ใช่แล้ว เจ้ายังจำได้หรือไม่ว่า เจอสหายข้าที่ใด แล้วเขาได้รับบาดเจ็บอย่างไร? และเจอคนที่น่าสงสัยคนอื่นหรือไม่?“เจ้าอย่าเพิ่งเข้าใจผิด ข้าเพียงแค่อยากรู้ให้ชัดเจน ว่าผู้ใดทำร้ายสหายข้า บาปมีคนก่อหนี้ย่อมมีเจ้าหนี้”คำพูดของอู๋ไป๋ ล้วนเป็นความรู้สึกตามธรรมชาติของคนนายพรานลองคิดทบทวนอย่างละเอียดรอบหนึ่ง“ข้าช่วยเขาตรงริมแม่น้ำ ตอนนั้นไม่พบผู้อื่น ขอโทษจริง ๆ ที่ข้าช่วยพวกท่านไม่ได้”“
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1213
ปลายเดือนสิบสอง ปีใหม่ใกล้เข้ามาเส้นทางมุ่งหน้าไปทางเหนือเต็มไปด้วยน้ำแข็ง การเดินทางนั้นยากลำบากเฟิ่งจิ่วเหยียนในช่วงอยู่ไฟมิได้พักฟื้นอย่างเต็มที่ ตอนนี้ยังต้องเดินทางท่ามกลางพายุหิมะอีก จึงมักจะปวดเมื่อยเอว และเหงื่อออกมากอยู่บ่อย ๆในช่วงกลางคืนเข้านอน ก็มักรู้สึกเย็นที่ไหล่ และหนาวอย่างรุนแรงอู๋ไป๋เห็นสีหน้าของนางไม่สู้ดีนัก จึงเตือนนาง“นายท่าน ไม่สู้ให้หมอมาตรวจดูบ้าง?”เฟิ่งจิ่วเหยียนรีบร้อนจะตามหาคน จึงไม่อยากล่าช้าครั้งนี้อู๋ไป๋ยืนหยัดอย่างเต็มที่“นายท่าน ต่อให้ท่านไม่คำนึงถึงตนเอง ก็ควรนึกถึงฝ่าบาท หากท่านเจ็บป่วย จะยิ่งไม่ล่าช้ามากกว่าหรอกหรือ?”เขาเอ่ยเช่นนี้ เฟิ่งจิ่วเหยียนจึงเริ่มลังเลก็จริงหากนางเจ็บป่วยจนลุกไม่ขึ้น ก็จะไม่คุ้มกับสิ่งที่เสียไปตรงชายแดนหนานฉี เฟิ่งจิ่วเหยียนได้ไปที่สำนักการแพทย์แห่งหนึ่งหลังจากหมอจับชีพจรของนาง ก็เอาแต่ส่ายหัว“ฮูหยินท่านนี้ ท่านมีภาวะร่างกายไม่สมดุลหลังคลอด จึงเป็นต้นเหตุเกิดโรคเรื้อรัง“อาการปวดตามข้อเป็นเรื่องปกติ โดยเฉพาะในระยะนี้ที่ฝนหิมะรุนแรง แน่นอนว่าย่อมไม่สบายตัว“ในยามปกติรู้สึกว่าไม่เป็นไร ทนหน่อยก็ผ่
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1212
บนบัลลังก์มังกร เซียวถงเต็มเปี่ยมด้วยจิตวิญญาณของจักรพรรดิ “เรารับพระราชโองการจากเสด็จอา มาทำหน้าที่รักษาการแทนตำแหน่งฮ่องเต้ชั่วคราว ทุกท่านมีเรื่องใดก็เสนอได้”เหล่าขุนนางในราชสำนักมองไปรอบ ๆ ด้วยความงุนงงบางคนถึงกับสงสัยว่าเซียวถงแย่งชิงบัลลังก์ทว่าคิดดูอีกที ฮองเฮาทรงมีทักษะเพียงนั้น ผู้ใดจะกล้าแย่งชิงบัลลังก์?ณ วังหลังเฟิ่งจิ่วเหยียนรู้สึกอาวรณ์อย่างยิ่งที่จะกล่าวอำลาต่อบุตรทั้งสองพวกเขายังคงนอนหลับอยู่ ใบหน้าขณะหลับดูสงบนิ่งเป็นพิเศษ นางจุมพิตบนหน้าผากของพวกเขา หัวใจราวกับถูกบีบเข้าหากันสาวใช้หว่านชิวรู้สึกเศร้าใจ “ฮองเฮา จักต้องเสด็จไปให้ได้หรือเพคะ?”ฮองเฮาทรงตัดใจจากเลือดเนื้อเชื้อไขของตนได้อย่างไร?เฟิ่งจิ่วเหยียนพยักหน้าอย่างหนักแน่นการไปของนางครั้งนี้ จะมีชีวิตอยู่หรือตายยังไม่แน่นอนการพาบุตรทั้งสองคนไปด้วย หนึ่งจะเป็นภาระให้กับนาง สองอาจจะนำภัยอันตรายถึงแก่ชีวิตมาให้พวกเขาการแยกจากบุตร ย่อมต้องทุกข์ใจอยู่แล้ว ทว่าหากให้นางกับลูกรออยู่ในวัง และทนทรมานกับการรอฟังข่าว นางยิ่งไม่ยินยอม“ฮองเฮา หนิงเฟยมาถึงแล้วเพคะ” เฟิ่งจิ่วเหยียนรีบปรับอารมณ์ทันที และเ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1211
ที่ดินที่โซ่วอ๋องได้รับมอบไม่ถือว่าไกลจากเมืองหลวงมากนัก หลังจากได้รับคำสั่งจากฮองเฮา ซื่อจื่อเซียวถงก็ออกเดินทางภายในวันเดียวกันห้าวันต่อมา เซียวถงก็มาถึงพระราชวัง และตรงไปยังห้องทรงพระอักษรเพื่อเข้าเฝ้าครั้งล่าสุดที่เขามาเมืองหลวง ก็คือเมื่อสามปีก่อน ช่วงที่เกิดความวุ่นวายในวิหารบรรพบุรุษ เขาได้รับมอบหมายภารกิจสำคัญจากฮ่องเต้ ให้ขึ้นครองบัลลังก์ชั่วคราว เพื่อหลอกลวงพรรคเทียนหลงกับกองทัพศัตรูให้สับสนในตอนนั้นเขารู้สึกประหลาดใจอย่างมาก พระราชโองการพินัยกรรมของฝ่าบาท ได้แต่งตั้งให้เขาเป็นว่าที่จักรพรรดิครั้งนี้ฮองเฮาทรงเรียกเขามา ไม่รู้ว่ามาเพราะเรื่องใดทว่าก็รู้สึกอยู่ลึก ๆ ว่า น่าจะเกี่ยวข้องกับพระราชโองการพินัยกรรมก่อนที่เขาจะมาเมืองหลวง ท่านพ่อก็ยังเตือนเขาว่า ตอนนี้ฮองเฮาทรงประสูติองค์ชายแล้ว เช่นนั้นเขาที่เคยเป็นคนที่อ้างถึงในพระราชโองการพินัยกรรม ก็เท่ากับเป็นตัวขัดขวางขององค์ชายดังนั้น การมาเมืองหลวงครั้งนี้ ก็เสี่ยงอันตรายอย่างมากในใจของเซียวถงเต็มไปด้วยความสงสัยมากมาย ทว่าสีหน้ายังคงสงบนิ่ง ไม่ถือตัวไม่ถ่อมตนเกินพอดีแต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยสนใจตำแหน่งฮ่องเต้ แล
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1210
วันต่อมา องค์หญิงเซี่ยนอี๋เสด็จมาพบองค์ชายสี่ด้วยพระองค์เององค์ชายสี่ทรงยิ้มแย้ม ทำเหมือนไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น“แขนของน้องหญิงเป็นอย่างไรบ้าง?”องค์หญิงเซี่ยนอี๋โมโหจนเก็บอารมณ์ไม่อยู่“เหตุใดเสด็จพี่ต้องขัดขวางข้า!”รอยยิ้มขององค์ชายสี่เลือนหายไป และตอบอย่างมีเหตุมีผล“เซี่ยนอี๋ ข้าคิดว่าเจ้าแค่พาลไร้เหตุผล นึกไม่ถึงว่าเจ้าจะโง่เขลาเพียงนี้ เจ้าคิดได้อย่างไรที่จะวางยาผู้อื่น แล้วบังคับขืนใจเขา?“หากเจ้าพลีกายให้กับฮ่องเต้ฉี แล้วจะให้ข้าทูลเสด็จพ่ออย่างไร?“คืนก่อนเจ้าเกือบจะแขนหักไปข้างหนึ่ง ก็น่าจะจำเป็นบทเรียนได้แล้วกระมัง”เซี่ยนอี๋รู้ตัวว่าทำผิดทว่าเรื่องที่นางยังทำไม่เสร็จสิ้น จะไม่ยอมแพ้และเลิกล้มเช่นนี้“หากข้าได้เป็นฮองเฮาของหนานฉี หนานฉีก็จะไม่เล่นงานเป่ยเยี่ยนอีก นี่ไม่ดีหรอกหรือ?”องค์ชายสี่แย้มพระสรวล“เซี่ยนอี๋ หากเสด็จพ่อได้ยินคำพูดนี้ของเจ้า เกรงว่าจะต้องถูกลงโทษสถานหนัก“การเกี่ยวดองของสองแคว้น เดิมทีไม่อาจหยุดยั้งความโหดเหี้ยมของหนานฉีได้“เจ้าจะทำให้ตนเองเสียหายโดยเปล่าประโยชน์ และถูกผู้อื่นหัวเราะเยาะ“บุรุษดี ๆ ในเป่ยเยี่ยนของเรามีมากมาย เหตุใดเจ้าต
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1209
ช่วงหลายวันที่เซียวอวี้ถูกขังอยู่ในคุกลับ หาได้นั่งนิ่งรอความตายไม่ จากการสังเกตของเขา องค์ชายสี่แห่งเป่ยเยี่ยนมิได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้เยี่ยน แต่กลับเป็นหินที่ไว้ปูทางเดิน เพื่อผลักดันความทะเยอะทะยานให้องค์ชายเจ็ด หากสามารถโน้มน้าวใจองค์ชายสี่ได้ เขาก็จะหนีออกจากที่นี่ได้ กระนั้น องค์ชายสี่ของเป่ยเยี่ยนไม่โง่ ทันทีที่เขาได้ยินคำพูดของเซียวอวี้ ก็รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการชนะใจตน เพื่อยุแยงเขากับเจ้าเจ็ด รวมถึงตัวเขาและเสด็จพ่อด้วย “ฮ่องเต้ฉี ยิ่งพูดยิ่งพลาด ท่านตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ ควรพูดให้น้อยลงจะดีกว่า” องค์ชายสี่พูดจบก็คิดจะเดินจากไป จู่ ๆ เซียวอวี้หัวเราะเยือกเย็นขึ้นมา “ในเวลาหนึ่งเดือน ฮ่องเต้เยี่ยนจะแต่งตั้งองค์ชายเจ็ดเป็นองค์รัชทายาท” องค์ชายสี่หยุดชะงัก ฮ่องเต้ฉีมั่นใจขนาดนั้นเชียวหรือ? ตำแหน่งองค์รัชทายาทนั้นเย้ายวนใจนัก องค์ชายสี่ต้องหันกลับมา พิจารณาเซียวอวี้อีกครั้ง เขาหาได้รุกถามใด ๆ ไม่ เพียงรอให้เซียวอวี้พูดต่ออย่างเงียบ ๆ เซียวอวี้ไม่ทำให้ผิดหวัง เอ่ยอย่างไม่รีบร้อน “กองทัพเยี่ยนเดินทัพลงใต้ เพื่อพิชิตแ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1208
ในคุกลับ เซียวอวี้กินอาหารตามปกติ ไม่นานก็รู้สึกถึงความผิดปกติในร่างกาย เขาตระหนักได้ทันที มันเป็นฤทธิ์ยาปลุกกำหนัด! ดวงตาเย็นชาของเขามืดลง ความโกรธพลุ่งพล่านขึ้นมา ไม่ต้องคิดก็รู้ว่า เป็นฝีมือของผู้ใด จริงตามคาด เพียงไม่นาน องค์หญิงเซี่ยนอี๋ก็มาที่คุกลับ คืนนี้นางแต่งกายอย่างพิถีพิถัน สวมอาภรณ์สีสันสดใส ประทินโฉมประณีตงดงาม สายตาเต็มไปด้วยความทะเยอทะยานและความต้องการครอบครอง นางมองใบหน้าที่แดงเพราะฤทธิ์ยาของเซียวอวี้ รู้สึกปรีดาบนความทุกข์ของผู้อื่น “สิ่งใดที่ข้าอยากได้ ไม่มีคำว่าไม่ได้!” เซียวอวี้พยายามสงบจิตใจอย่างหนัก เพื่อไม่ให้ถูกควบคุมโดยฤทธิ์ยา เขาไม่กล้าคิด หากสัมผัสผู้หญิงคนอื่นแล้ว เขาจะเผชิญหน้ากับจิ่วเหยียยอย่างไรในอนาคต ให้ตาย! เขาอยากจะฆ่าคน ทว่ากลับสูญเสียกำลังภายในทั้งหมด แม้คุกลับจะคุมขังผู้คนไว้มากมาย แต่ห้องขังของเซียวอวี้อยู่ในจุดที่ลับตาคน และเป็นเอกเทศ องค์หญิงเซี่ยนอี๋จึงไม่กลัวที่จะมีคนมารบกวน นางปลดอาภรณ์ชั้นนอกของตนออก หัวเราะอย่างหยาบคาย “ฮ่องเต้ฉี ข้ารอให้เจ้าขอร้องข้าอยู่” ถูกฤ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1207
ตำหนักหย่งเหอ เมื่อไทเฮาและหนิงเฟยมาถึง กลับไม่เห็นฮองเฮา เด็กทารกน้อยร้องไห้ระงมราวกับหัวใจจะแตก แม้พวกนางได้ยินแล้วยังรู้สึกปวดใจนัก หมอหลวงกำลังถวายโอสถให้องค์ชายน้อย ปริมาณยาทำให้คนเห็นแล้วอกสั่นขวัญแขวน หนิงเฟยขมวดคิ้ว อดไม่ได้ที่จะเตือน “พวกเจ้าระวังหน่อย! อย่าทำให้เด็กสำลัก!” ไทเฮาอดไม่ได้ที่จะตำหนิ “ฮองเฮาอยู่ที่ใด? นี่คือลูกชายแท้ ๆ ของนาง กลับทิ้งไว้แบบนี้รึ?” สาวใช้หว่านชิวตอบ “มีรายงานด่วนจากชายแดนเพคะ ฮองเฮาประทับที่ห้องทรงพระอักษร เพื่อหารือกับเหล่าแม่ทัพ...” ไทเฮาทนไม่ไหวอีกแล้ว น้ำเสียงจริงจังขึ้น “หารือตลอดทั้งวัน นางคิดถึงลูกชายทั้งสองบ้างหรือไม่? “คนหนึ่งถูกนางใช้เป็นเครื่องมือว่าราชการหลังม่าน อีกคนถูกนางทิ้งให้โดดเดี่ยวในวังหลัง นางทนได้อย่างไร!” ไทเฮาทราบดีว่าฮองเอามีราชกิจรัดตัว ทว่าเห็นเด็กน้อยที่น่าสงสารเช่นนี้ ก็อดจะทุกข์ใจมิได้ หว่านชิวไม่กล้าโต้แย้ง หนิงเฟยเกลี้ยกล่อม “ท่านป้าเพคะ ฮองเฮาต้องเห็นราชกิจสำคัญที่สุด ส่วนองค์ชายมีหมอหลวงถวายการดูแล เขาจะปลอดภัยแน่นอนเพคะ” ไทเฮามองทารกด้วยค
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1206
หลังจากที่ฮ่องเต้เยี่ยนได้ฟังคำขอของพระธิดา ก็หาได้ปฏิเสธทันทีไม่ ฮองเฮาของเซียวอวี้——เฟิ่งจิ่วเหยียน มิใช่สตรีธรรมดา สาเหตุที่เป่ยเยี่ยนพ่ายแพ้ต่อหนานฉีหลายครั้ง ล้วนมีฝีมือของสตรีคนนี้อยู่ในนั้น ถึงแม้เซี่ยนอี๋ไม่เอ่ย เขาก็ต้องการกำจัดเฟิ่งจิ่วเหยียนอยู่แล้ว “ได้ พ่อรับปากเจ้า” องค์หญิงเซี่ยนอี๋รู้สึกพอใจมาก “ขอบพระทัยเสด็จพ่อ!” สิ่งใดที่นางไม่ได้ครอบครอง คนอื่นก็อย่าหวังจะได้ ทว่า ฮ่องเต้เยี่ยนยังไม่หายแคลงใจ เขาถาม “เรื่องในคุกลับนั้น ผู้ใดบอกเจ้า” องค์หญิงเซี่ยนอี๋ยังมีจิตสำนึกอยู่ หาได้ทรยศองค์ชายสี่ไม่ “เป็น...เสด็จพี่เจ็ดเพคะ” สีหน้าของฮ่องเต้เยี่ยนพลันมืดลง เจ้าเจ็ดนี่ เลอะเลือนเกินไปแล้ว! องค์หญิงเซี่ยนอี๋ขอร้อง “เสด็จพ่อ เสด็จพี่เจ็ดก็ถูกหม่อมฉันบังคับ ท่านอย่าตำหนิเขาเลย และอย่าบอกเขาด้วยว่า หม่อมฉันพูด มิฉะนั้นต่อจากนี้เขาคงไม่รักเอ็นดูหม่อมฉันอีกเพคะ” ใบหน้าของฮ่องเต้เยี่ยนแสดงความอดกลั้นไม่ใส่ใจ “ได้ เราเข้าใจแล้ว”…… เมื่อองค์หญิงเซี่ยนอี๋ออกจากวังหลวง ก็ตรงไปที่คุกลับอีกครั้ง ครั้
