Chapter 3

ปิ๊บ…ปี๊บ...

ฉันขยับตัวออกไปเพื่อให้รถผ่าน แต่แทนที่รถจะขยัยไปข้างหน้า มันก็หยุดอยู่ข้างๆฉัน กระจกลดลงและวันของฉันเริ่มต้นด้วย รูดท์

“ให้ฉันไปส่งเธอที่วิทยาลัยได้ไหม”

ฉันงงกับคำพูดของเขา เขาพูดอย่างนั้นจริงเหรอ? เป็นคนที่เขาถามฉันแบบนั้นจริงๆหรือ? เขาบีบแตรอีกครั้ง

"อะไร? อะไรของนาย” ดวงตาของฉันยังคงเบิกกว้าง

“ฉันไปเองได้” ฉันพูดแล้วเดินไปข้างหน้า

“ถ้าเธอจะเดินไปเองแบบนี้เหรอ มันเสี่ยงที่จะสาย และโดน แฮร์รี่ ดุอีกนะ รู้ใช่ไหม?” ขอบคุณที่เริ่มต้นวันใหม่ด้วยการเยาะเย้ยฉัน แต่เมื่อถึงจุดหนึ่ง เขาก็พูดถูก ฉันจะไปสายอีกไม่ได้แล้ว

“มาเถอะ ขึ้นมาบนรถ” ฉันอยู่ในสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

"มาเร็ว. เธอคิดอะไรอยู่เนี่ย? ฉันเป็นคนขับรถที่ดีนะ ฉันจะไม่ทำให้เกิดอุบัติเหตุใด ๆ สัญญา “ฉันตะลึง กับคำพูดนี้ มันออกจากปากเขาจริงหรือ? ยังไงก็ตามฉันไม่อยากสายอีก ฉันเลยตัดสินใจขึ้นไปบนรถ

“ทำไมเธอถึงมาทำดีกับฉัน คืออะไร” ฉันถามด้วยความอยากรู้ แต่เขาไม่ได้ตอบอะไร

เราเงียบกันตลอดการเดินทาง และฉันคิดแค่ว่า ทำไมรูดท์ต้องแบบนี้ คืออะไร?

“ทำไมต้องใช้เส้นทางที่แตกต่างกัน ในเมื่อจุดหมายของเราเหมือนกัน” เขาพูดเมื่อเรากำลังใกล้ไปถึง ไม่รู้ว่าทำไม แต่คำพูดของเขาดูเย้ายวนสำหรับฉันนะ หรือเขาพยายามจะจีบฉันจริง ๆ หรือเป็นเพียงความคิดของฉัน? แต่ถ้าเขาจีบฉันจริงๆ ล่ะก็ แสดงว่าเขากำลังแกล้งฉันแน่ๆ มันไม่ทางจะเป็นแบบนั้น

“จอดตรงนี้ก็พอ”

“แน่นอนว่าฉันต้องหยุดอยู่ตรงนั้น ฉันเอารถเข้าไปจนถึงห้องเรียนไม่ได้หรอกน่า” เขาพูดพร้อมกับหัวเราะสั้นๆ

“ฉันหมายถึง…ตอนนี้เราอยู่ห่างจากมหาวิทยาลัยห้านาที”

“เชื่อฉันเถอะ ” เขาพูด เขามองมาที่ฉัน และในขณะนั้นโลกก็หยุดนิ่ง ฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน ว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเมื่อฉันอยู่ใกล้รูดท์

ฉันก้าวลงจากรถเมื่อเราไปถึงมหาวิทยาลัย ฉันไม่รู้ว่าทำไมวันนี้รูดท์ ถึงใจดีกับฉัน แต่ยังไงก็ตามฉันควรจะขอบคุณเขา

“สำหรับสิ่งที่เธอคิด ฉันชื่อ เซน ไม่ใช่ รูดท์” ฉันอ้าปากค้างกับคำพูดของเขา ทำไมเขาถึงรู้ว่าฉันเรียกเขาว่านายรูดท์?

“ฉันอ่านใจคนออกนะ ที่รัก ” เขาพูดพร้อมกับขยิบตา ทำให้ฉันตกตะลึง ทำไมเขาถึงรู้ว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่?

“ฉันชื่อ แบลร์ ย่ะ ที่ไม่รัก! แต่ยังไงก็ขอบคุณ”

"แน่นอน. แบลร์”

ฉันอดคิดถึงนายรูดท์ไม่ได้ อ่อ...ขอโทษที เขาชื่อเซน ไม่มีใครสนใจว่าฉันมาเรียนตอนไหน ฉันควรจะปฏิเสธข้อเสนอของเขา และตอนนี้นักเรียนทุกคนที่จ้องมาที่ฉัน พวกเขาก็จ้องมาที่ฉันด้วยท่าตะลึงงัน เมื่อเห็นฉันเดินออกจากรถของเซน นี่มันน่าอึดอัดใจมาก แล้วเซนรู้ได้ยังไงว่าฉันเรียกเขาว่านายรูดท์? เขาอ่านใจฉันได้จริงเหรอ? ไม่ นั่นเป็นไปไม่ได้ เขาคงเคยได้ยินฉันเรียกเขาด้วยชื่อนั้น อย่างน้อยฉันก็ควรจะปฏิเสธข้อเสนอของเขาหรือควรจะกระโดดลงจากรถเมื่อเราอยู่ห่างจากมหาวิทยาลัยห้านาที เพื่อหลีกเลี่ยงการจ้องมองแบบนี้ ทำไมฉันไม่ทำอย่างนั้นนะ

ฉัน… ฉันถูกสะกดจิต…

ในตอนที่เขามองตาฉัน ฉันก็คิดอะไรไม่ออกเลย เหมือนฉันถูกสะกดจิต ไม่รู้ว่าเขามีความรู้เรื่องการสะกดจิตหรือเปล่านะ แต่ฉันปฏิเสธเขาไม่ได้ ตอนนั้นถ้าเขาขอให้ฉันกระโดดลงจากตึก ฉันก็จะทำอย่างนั้นด้วย มันเหมือนฉันอยู่ภายใต้การควบคุมของเขาโดยสิ้นเชิง

มันให้ความรู้สึกที่แตกต่างออกไปเมื่อได้เดินเล่นในตอนกลางคืน ในขณะที่คนทั้งโลกได้ล้มตัวลงนอนแล้ว แม้ว่าฉันจะกลัวความมืด แต่ในเวลานี้จะไม่มีใครมองคุณด้วยสายตาที่เหยียดหยาม ในเวลากลางคืนเป็นเวลาที่ดีกว่า เพราะอย่างน้อยตอนนี้คนอย่างฉัน ก็ไม่ต้องการมีปฏิสัมพันธ์กับมนุษย์คนไหน แต่ต้องการเพียงแค่สนุกกับเรื่องของตัวเอง มองถนนที่ดูสวยงามมาก เมื่อดวงจันทร์สะท้อนแสงบนพื้นถนนนั้น ฉันเดินมาเรื่อยๆ จนรู้สึกตัวอีกที ฉันก็เจอป่าที่อยู่ใกล้บ้านฉันแล้ว ฉันนั่งอยู่บนม้านั่งว่างๆ ไว้ใต้ไฟถนนสลัว

“อ๊ากกกกกกกก... ”

เมื่อกี้คืออะไร? ฉันรู้สึกหัวใจเต้นแรง เพราะในตอนกลางคืนเงียบสงบ แต่ก็แฝงไปด้วยอันตรายในเวลาเดียวกัน เสียงเมื่อกี้มาจากที่ไหนสักแห่งจากในป่า ราวกับว่ามีคนกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เวลานี้ใครจะอยู่ในป่าได้บ้าง? ฉันควรลองไปดูไหม ? ไม่... แล้วถ้าเป็นพวกลักลอบขนของหรืออาชญากรล่ะ จะทำอย่างไร ทำไมเวลาแบบนี้ จึงมีคนมาอยู่ในป่าล่ะ? แต่ถ้ามีคนต้องการความช่วยเหลือจริงๆจะทำอย่างไร ในใจฉันสับสนไปหมดว่าควรทำอย่างไร

เพื่อขจัดข้อสงสัยทั้งหมด เอาล่ะ... ฉันจะเข้าไปดู!!!!

"สวัสดี…"

"มีใครอยู่ที่นั่นไหม?" ไม่มีคำตอบ.

“ฉันมาเพื่อช่วยคุณนะ” ยังคงไม่มีคำตอบ ฉันคิดว่าอาจจะมีคนเป็นล้ม หรืออะไรทำนองนั้น คงไม่มีอะไรร้ายแรงหรอกน่า ฉันรีบกลับบ้านดีกว่า นี่ดึกมากแล้วและฉันมีเรียกแต่เช้าด้วย

วันรุ่งขึ้นขณะที่ฉันกำลังเดินไปวิทยาลัย ฉันเห็นคนจับกลุ่มพูดคุยกันอยู่ เสียงของพวกเขาเบาเกินกว่าที่ฉันจะได้ยิน แต่วิธีที่พวกเขาพูด ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังคุยเรื่องบางสิ่งที่สำคัญมาก

ฉันกำลังจะเดินผ่านพวกเขาไป ก็มีอีกกลุ่มหนึ่ง จับกลุ่มคุยในแบบเดียวกัน นี่มันมีเรื่องอะไรกันนะ ?? ฉันคิด

“เฮ้” ฉันรู้สึกถูกสะกิดที่ไหล่ นาย รูดท์ ยืนยิ้มกว้างอยู่ตรงนั้น

“สวัสดีค่ะ” ฉันทักเขากลับไป

“ฉันขอเดินไปกับเธอได้ไหม? พอดีรถผมเข้าอู่น่ะ และผมไม่อยากจะเดินคนเดียว

“อืม... ได้ซิ” ฉันพูด

“ขอบคุณ” เขาตอบ

เช่นเดียวกับครั้งที่แล้ว คราวนี้เราก็เดินกันเงียบๆ โดยไม่พูดอะไรเลย จนกระทั่งถึงมหาวิทยาลัย ผู้ชายคนนี้ไม่ได้อยากเดินคนเดียว แต่การเดินกับใครสักคน โดยไม่ได้พูดคุยอะไรเลย มันก็เหมือนกับเดินคนเดียวไหมนะ??

“เธอไม่คิดว่าเราควรมาวิทยาลัยด้วยกันทุกวันเหรอ” มันเหมือนเป็นสิ่งที่ไม่ได้คาดฝัน

“แล้วทำไมเธอถึงคิดอย่างนั้นล่ะ”

“แค่… การเดินทางนั้นดูเหมือนสั้น?” เขาตอบกลับ.

“แต่ฉันว่าเราไม่ควร!” เขาดูสับสนกับคำพูดของฉัน “ฉันทนสายตาที่ทุกคนในวิทยาลัยจ้องมาทางเราไม่ได้”

“ด้วยตาและปากที่ขี้นินทาของพวกเขา” ฉันพูดต่อ

เขามองไปรอบๆ ในมหาวิทยาลัยก่อนจะพูดว่า “เธอไม่ต้องสนใจพวกนั้นหรอก”

“พูดง่ายจัง” ฉันพูดแล้วเดินให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อที่เขาจะไม่ต้องตามฉันอีก

เมื่อฉันเข้าไปในห้องเรียน เซน ก็นั่งอยู่บนม้านั่งข้างๆ ที่ที่ฉันนั่งประจำอยู่แล้ว ม้านั่งอื่นๆ ในชั้นเรียนเต็มไปหมด ดังนั้นฉันจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากนั่งข้างๆ เขา

“สวัสดีอีกครั้งครับคุณแบลร์” เขายิ้ม

“ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ก่อนฉันได้ล่ะ ทั้งที่ฉันเป็นคนเดินนำหน้าเธอ”

“เธอเคยได้ยินเรื่อง กระต่ายกับเต่า ไหม” ฉันมองเขาแปลก ๆ เหมือนว่ามันจะไม่เกี่ยวข้อง

“หรือเพราะตอนที่ฉันหยุดล้างมือที่ห้องน้ำหญิง ความผิดฉันเอง เอ่อออ ฉันเข้าห้องผู้ชายด้วยซิ ต้องใช่.. ต้องเป็นเพราะตอนนั้นที่ฉันล้างมือจากสีที่บันได มันไม่แห้ง และมันติดที่มือฉัน”

หลังจากชั้นเรียนภาษาอังกฤษจบลง มาดาม จูลี่ เข้ามาในชั้นเรียนเพื่อประกาศว่า คาบเรียนที่เหลือได้ถูกยกเลิกเนื่องจากเหตุผลบางประการ นั่นดีสำหรับเลยล่ะ ฉันแค่ต้องการหนังสือจากห้องสมุด และจะกลับบ้าน

บรรยากาศในห้องสมุดวันนี้แตกต่างจากวันอื่นๆ ทุกคนถือหนังสือพิมพ์อยู่ในมือ และหมกมุ่นอยู่กับมันอย่างเต็มที่ ฉันสงสัยว่าในหนังสือพิมพ์วันนี้ มีอะไรน่าสนใจมากจนไม่มีใครอยากละสายตาจากมัน ด้วยความอยากรู้ ฉันจึงหาหนังสือมาอ่านบ้าง เมื่อฉันคลี่กระดาษออก พาดหัวข่าวนั่นทำให้ฉันตกใจ

'พบคนตายในป่าใกล้ถนนโคลัมบัส!!!!'

ป่า… ใช่... นั่นคือป่าใกล้บ้านฉัน...

'ชายอายุสี่สิบถูกพบศพในป่าใกล้ถนนโคลัมบัส ตามรายงาน เหตุการณ์เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ เวลา 02.30 น. ตำรวจอาวุโส เดรก กล่าวว่าพบรอยกัดที่คอของชายผู้นี้ และบ่งบอกว่าเขาถูกสัตว์ป่าโจมตี'

02.30 น. ป่าใกล้ถนนโคลัมบัส ฉันอยู่ที่นั่นและในเวลาเดียวกัน ฉันนั่งอยู่บนม้านั่งที่อยู่นอกป่า หมายความว่าเสียงกรีดร้องที่ฉันได้ยินเมื่อวาน เป็นของชายผู้นี้ที่ตายไปแล้วในตอนนี้ เมื่อฉันได้ยินเขากรีดร้อง ตอนนั้นคือตอนที่เขากำลังถูกโจมตี ฉันรู้สึกชา ฉันรู้สึกชาไปหมดทั้งตัว สมองของฉันหยุดสั่งการ ฉันเสียการทรงตัว ก่อนที่จะล้มลงมีคนจับฉันไว้และช่วยให้ฉันไม่ตกลงกระแทกพื้น

"เธอโอเคไหม?"

“เซน… ฉัน…” ฉันไม่รู้จะพูดอะไร ฉันรู้สึกชาไปหมดทั้งตัว