Mag-log inShare
บทที่ 626
Kaugnay na kabanata
โคตรคนยอดปรมาจารย์ บทที่ 627
ฉีจื้อหมิงและพรรคพวกเดินขึ้นไปยังชั้นบนสุดของโรงเตี๊ยมด้วยท่าทีโอ่อ่าและไม่เกรงใจใครพอกวาดตามองก็พบเย่ซิวกับเฉอเซียจื่อนั่งอยู่ตรงนั้นเขาชะงักไปเล็กน้อย “ทำไมถึงเป็นพวกนาย? แล้วพี่หลงล่ะ?”เขาเคยพบเฉอเซียจื่อมาก่อนผู้หญิงคนนี้ถูกใจเขามาก แต่เพราะเธอเป็นคนของพี่หลง เขาจึงไม่กล้าล่วงเกิน เพื่อรักษาความสัมพันธ์ทางธุรกิจระหว่างกัน แม้จะไม่มีโอกาสได้ครอบครองเฉอเซียจื่อ แต่พอได้เห็นเธอยืนอยู่ตรงหน้าเขาในตอนนี้ เขาก็จ้องมองเธอด้วยสายตาโลมเลียราวกับอยากมีพลังมองทะลุผ่านทุกสิ่งเฉอเซียจื่อไม่ได้พูดอะไร แต่หันไปมองเย่ซิวแทนเย่ซิวเอ่ยเสียงเรียบ “นายคือฉีจื้อหมิงใช่ไหม ตอบคำถามฉันสักสองสามข้อแล้วฉันจะไว้ชีวิตนาย”สีหน้าของฉีจื้อหมิงบึงตึ้งทันที เขาจ้องมองเย่ซิวด้วยสายตาแหลมคม “แกเป็นใคร?”ด้วยตำแหน่งของเขาในอดีต เขาไม่เคยมีโอกาสได้พบกับเย่ซิวมาก่อน จึงจำไม่ได้ว่าผู้ชายตรงหน้านี้คือคนที่ทำให้หกตระกูลใหญ่ที่เคยรุ่งโรจน์ต้องตกต่ำถึงขั้นหนีหัวซุกหัวซุนมายังประเทศเล็ก ๆ แห่งนี้“ฉันเป็นใครนายไม่มีสิทธิ์รู้ รู้แค่ว่าต้องตอบคำถามฉันก็พอ”ฉีจื้อหมิงหัวเราะเสียงดัง แต่ในแววตาเต็มไปด้วยความเ
โคตรคนยอดปรมาจารย์ บทที่ 628
เย่ซิวเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “ทำลายแขนขาเขาซะ อย่าให้ส่งเสียงออกมาได้”เฉอเซียจื่อทำตามคำสั่งทันทีเธอพุ่งเข้าไปใกล้ฉีจื้อหมิง ใช้มือข้างหนึ่งปิดปากเขาไว้ และใช้อีกข้างหนึ่งโจมตีอย่างรุนแรงจนกระดูกแขนทั้งสองข้างของเขาแตกละเอียด จากนั้นเธอก็ใช้เท้ากระหน่ำเตะจนกระดูกขาทั้งสองข้างของเขาแตกหักในชั่วพริบตาฉีจื้อหมิงเจ็บปวดจนดวงตาเหลือกขาว เกือบจะหมดสติไปในทันทีแต่เฉอเซียจื่อใช้เล็บยาวขูดไปที่ลำคอของเขาจนเกิดรอยแผลเลือดซิบเป็นทางยาว ทำให้เขารู้สึกเจ็บแปลบจนได้สติกลับมา“ถ้าไม่อยากตายก็อยู่นิ่ง ๆ!”หลังจากได้เห็นพลังฝีมืออันน่าสะพรึงกลัวของเย่ซิวแล้ว เฉอเซียจื่อก็ไม่รู้สึกกลัวการแก้แค้นจากตระกูลฉีอีกต่อไป“ฉัน…ฉันยอมแล้ว! ฉันจะพูดทุกอย่าง ขอร้องล่ะอย่าฆ่าฉันเลย!”ตอนนี้ฉีจื้อหมิงตกใจกลัวจนสิ้นท่า เขารู้ตัวแล้วว่ากำลังเผชิญหน้ากับคนโหดเหี้ยม และไม่กล้าทำตัวโอหังอีกต่อไปเย่ซิวเอ่ยถาม “แกพอจะรู้ความเคลื่อนไหวของตระกูลใหญ่ในตอนนี้หรือเปล่า แล้วพวกเขาจะรวมตัวกันอีกทีเมื่อไหร่!”ฉีจื้อหมิงกลืนน้ำลายเพื่อลดความเจ็บปวดในร่างกายก่อนจะตอบ “เหมือนว่าช่วงนี้พวกเขากำลังระดมทุนเพื่อซื้ออาวุธหรืออะ
โคตรคนยอดปรมาจารย์ บทที่ 629
ที่หน้าประตูร้านอาหาร มีหญิงสาวผู้หนึ่งยืนสง่างามโดดเด่นสะดุดตาอยู่เธอถอดเสื้อโค้ตยาวออกเผยให้เห็นชุดรัดรูปหนังสีดำที่สวมอยู่ด้านใน โชว์รูปร่างอันเร่าร้อนสะกดทุกสายตาเรียวขาของเธอยาวและตรงดั่งแกะสลัก ดูทรงพลังอย่างน่าประทับใจช่วงเอวคอดกิ่วพอดีมือและช่วงอกที่โดดเด่นจนใครต่อใครต้องยอมสยบเธอมีผมยาวสีม่วงแดงที่โดดเด่นสะดุดตา ดวงตาของเธอไม่ใช่สีดำสนิทเหมือนคนทั่วไป แต่กลับแฝงประกายสีฟ้าอ่อน ๆ ทันทีที่หญิงสาวผู้นี้ปรากฏตัวขึ้น อุณหภูมิรอบด้านก็เหมือนจะลดลงไปหลายองศาในทันใดเจ้าของร้านอาหารรีบก้าวออกมาต้อนรับ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสะท้านไปทั้งร่าง “ในที่สุดพี่หวังก็มา พวกเขาอยู่บนชั้นดาดฟ้า พลังฝีมือแข็งแกร่งมาก โดยเฉพาะผู้ชายคนนั้นที่สามารถทำให้เฉอเซียจื่อยอมรับใช้อย่างเต็มใจ แบบนี้ก็ยิ่งน่ากลัวเข้าไปใหญ่ ท่านมาคนเดียวจะไหวเหรอครับ?”หญิงสาวที่ถูกเรียกว่าพี่หวังยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ไม่ต้องกังวล เดี๋ยวฉันจัดการเอง ต่อให้พวกนั้นเป็นถึงระดับปรมาจารย์ หากไม่ใช่ระดับแปดหรือเก้าก็ไม่คณามือฉันหรอก”เจ้าของร้านอาหารเมื่อได้ยินดังนั้นก็เบาใจลงทันทีหญิงสา
โคตรคนยอดปรมาจารย์ บทที่ 630
เย่ซิวมองผู้หญิงคนนี้ด้วยความสนใจ “ในตัวคุณมีพลังบางอย่างที่แปลกประหลาด ไม่ใช่กำลังภายใน แต่กลับแข็งแกร่งยิ่งกว่ากำลังภายในเสียอีก อีกทั้งร่างกายของคุณก็ดูไม่เหมือนคนทั่วไป คล้ายกับว่าเคยถูกดัดแปลงอะไรบางอย่างมา สามารถบอกผมได้ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้น?”เหตุผลที่เย่ซิวยังไม่เดินจากไปในทันทีเพราะพลังจิตของเขาสัมผัสได้ถึงความผิดปกติของหญิงคนนี้พี่หวังเมื่อได้ยินคำพูดนี้ ใบหน้าของเธอก็แสดงอาการตกตะลึงอย่างชัดเจน จังหวะการเต้นของหัวใจพลันเร่งขึ้นอย่างรวดเร็วเธอจ้องเย่ซิวอย่างเอาเป็นเอาตาย “นายเป็นใคร? ใช่คนที่พวกเธอส่งมาหรือเปล่า?”เย่ซิวเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะถามด้วยความสงสัย “‘พวกเธอ’ ที่คุณพูดถึงคือใครล่ะ?”“นายไม่ใช่คนที่พวกเธอส่งมาเหรอ?”พี่หวังย่อตัวลง ร่างกายเต็มไปด้วยความระแวดระวัง กล้ามเนื้อทุกส่วนตึงเครียดราวกับเสือดาวที่พร้อมจะกระโจนใส่เหยื่อได้ทุกเมื่อพร้อมกับพลังงานอันดุดันที่แผ่ออกมาจากตัวเธอเย่ซิวไม่ใส่ใจกับท่าทางคุกคามของเธอแม้แต่น้อย เขากลับเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “อย่าคิดลงมือกับผมเลย มันจะไม่เป็นผลดีต่อคุณหรอก”สิ่งที่เย่ซิวสนใจไม่ใช่ท่าทีดุดันของเธอ แต่เป็นพ
โคตรคนยอดปรมาจารย์ บทที่ 631
“นักเวท คุณคือนักเวทในตำนานใช่ไหม!”เย่ซิวมองเธอ “นักเวทงั้นเหรอ?”“ใช่แน่ ๆ!” เฉอเซียจื่อพยักหน้าหงึก ๆ “หอกน้ำแข็งที่ปล่อยออกมานั่นคือพลังของนักเวทที่อยู่ในตำนานโบราณไม่ใช่เหรอ?”“ฉันเป็นแค่นักเวทระดับหนึ่ง” พี่หวังจ้องเย่ซิวอย่างไม่ละสายตา แววตาของเธอเต็มไปด้วยความโกรธแค้น “นายก็เป็นนักเวทใช่ไหม? นายแข็งแกร่งกว่าฉันมาก แบบนี้ต้องเป็นหัวหน้าของพวกเธอแน่ ๆ นายคิดจะมาจับฉันใช่ไหม?!”“ผมไม่รู้ว่าคุณพูดถึงใคร” เย่ซิวเอ่ยด้วยสีหน้านิ่งสงบ “แต่ผมบอกได้แค่ว่าผมไม่ใช่นักเวท สิ่งที่แสดงให้เห็นเมื่อกี้นี้ไม่ใช่เวทมนตร์ แต่เป็นอาคมต่างาหก”“อาคม… มันคืออะไร?” พี่หวังมีสีหน้าสับสน “นายไม่ใช่คนจากประเทศจ้านอิงตี้!”“ผมเป็นคนหลงเถิงโดยกำเนิด” เย่ซิวโบกมือเบา ๆ น้ำแข็งที่ลอยรอบตัวเธอก็มลายหายไป จากนั้นก็ถามต่อ “เล่าให้ผมฟังหน่อยสิว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณ?”เมื่อเธอมั่นใจแล้วว่าเย่ซิวไม่ได้มาจับตัว เธอจึงค่อยโล่งใจเธอบิดเอวที่แสนเย้ายวนของเธอแล้วเดินอวดเรียวขาที่เรียวตรงและดึงดูดสายตาเข้ามาหาเย่ซิว ก่อนจะลากเก้าอี้มานั่งตรงหน้าเขา“ก่อนอื่นต้องขอแนะนำตัวก่อน ฉันชื่อหวังซวง พ่อของฉันเป็นคนหลงเ
โคตรคนยอดปรมาจารย์ บทที่ 632
ส่วนในเรื่องผลประโยชน์ ถ้าคุณติดตามผม อย่างน้อยคุณจะมีพลังเพิ่มขึ้นมากกว่าตอนนี้เป็นสองเท่า”หวังซวงตื่นเต้นขึ้นมาทันที “นายพูดจริงหรือเปล่า?”เย่ซิวกวักมือเรียกเธอ “คุณมาให้ผมตรวจร่างกายคุณหน่อย”แม้การใช้พลังจิตจะสามารถตรวจสอบได้ แต่มันไม่สะดวกเท่ากับการสัมผัสทางร่างกายโดยตรงหวังซวงลังเลเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นเดินมาหาเย่ซิวและก้มหน้าถาม “นายจะตรวจยังไง? ฉันต้องถอดเสื้อผ้าหรือเปล่า?”เธอแอบคิดในใจว่าถ้าเย่ซิวบอกว่าต้องถอด เธอจะหันหลังเดินออกไปทันทีเย่ซิวส่ายหน้าพลางยิ้ม “ไม่ต้องหรอก คุณยื่นมือมาก็พอ”หวังซวงยื่นมือออกมาอย่างไม่ค่อยมั่นใจนักมือของเธอสวยงาม นิ้วเรียวยาว พออยู่ใต้แสงไฟแล้วก็สะท้อนแสงเงาอย่างอ่อนโยนร่างกายของเธออบอวลไปด้วยกลิ่นกายอันแปลกประหลาด มีกลิ่นหอมละมุนคล้ายกุหลาบ แต่กลับแฝงด้วยความนุ่มนวลเหมือนน้ำนม เป็นกลิ่นที่ชวนให้รู้สึกสดชื่นและผ่อนคลายอย่างประหลาดเย่ซิวจับข้อมือของเธอไว้ ผิวของเธอเย็นเล็กน้อย แต่สัมผัสนั้นกลับนุ่มลื่นน่าพิศวงหวังซวงสะดุ้งเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่เธอถูกชายแปลกหน้าจับมือ ความรู้สึกแปลกใหม่บางอย่างพลันก่อตัวขึ้นในใจใบหน้าขอ
โคตรคนยอดปรมาจารย์ บทที่ 633
“คุณจะยอมเป็นลูกศิษย์ของผมไหม?”จนถึงตอนนี้เย่ซิวยังไม่เคยมีลูกศิษย์มาก่อนแม้อายุของเขาจะยังไม่มาก แต่เขาก็มีคุณสมบัติเหมาะสมที่จะเป็นอาจารย์แล้ว ทั้งในด้านพลังฝีมือและประสบการณ์หวังซวงถึงกับตะลึงในทันทีเพราะนึกไม่ถึงว่าเย่ซิวจะพูดคำนี้ออกมาเดิมทีเธอคิดว่าเย่ซิวอาจจะสนใจตัวเธอในแง่อื่นแต่หลังจากที่ได้สติ เธอก็คุกเข่าลงตรงหน้าเย่ซิวทันทีโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย “ท่านอาจารย์ ศิษย์ขอน้อมคารวะ”เย่ซิวพยักหน้าด้วยความพอใจ “ดีมาก ลุกขึ้นเถอะ”หวังซวงลุกขึ้นยืน เฉอเซียจื่อที่อยู่ด้านข้างมองด้วยความอิจฉาตอนนี้หวังซวงมีที่พึ่งอันทรงพลังอยู่ในมือแล้ว ไม่ว่าเธอจะไปที่ไหนในอนาคต เธอก็สามารถเดินอย่างมั่นใจได้โดยไม่ต้องเกรงกลัวใครอีกต่อไปที่เย่ซิวเปลี่ยนใจรับหวังซวงเป็นลูกศิษย์อย่างกะทันหันเพราะระหว่างที่ตรวจร่างกายของเธออยู่ เขาพบว่าร่างกายของเธอมีคุณสมบัติพิเศษบางอย่างแต่คุณสมบัติพิเศษนั้น ในตอนนี้ยังไม่ปรากฏชัดเจน คาดว่าน่าจะเกี่ยวข้องกับสภาพร่างกายของหวังซวงในตอนนี้ที่เหมือนถูกดึงพลังออกไปจนหมดสิ้น ทำให้คุณสมบัติพิเศษของเธอไม่สามารถแสดงออกมาได้เย่ซิวหยิบชามสะอาดมาหนึ่งใบแล้วล
โคตรคนยอดปรมาจารย์ บทที่ 634
เงินจำนวนนั้นเพียงพอที่จะให้เด็กสาวเหล่านี้ได้กินดีอยู่ดีไปอีกหลายเดือนหวังซวงตอบรับด้วยความนอบน้อมและจดจำทุกคำพูดของเย่ซิวไว้ในใจอย่างแม่นยำจากนั้นเธอก็ถือเงินก้อนนั้นและเอ่ยกับเด็กสาวเหล่านั้นเป็นภาษาท้องถิ่น ก่อนจะแบ่งเงินให้พวกเธออย่างเท่าเทียมเด็กสาวแต่ละคนแสดงสีหน้าตกตะลึงอย่างไม่อยากเชื่อราวกำลังฝันไป ทุกอย่างดูเหมือนไม่ใช่ความจริงเมื่อหวังซวงพูดย้ำอีกครั้งพวกเธอถึงเชื่อ และก้มศีรษะคำนับเย่ซิวด้วยความซาบซึ้งและเคารพบางคนถึงกับน้ำตาไหลพรากลงมาไม่หยุด นี่เป็นครั้งแรกที่ได้สัมผัสกับความอบอุ่นจากการได้รับความใส่ใจ ความรู้สึกนี้จะกลายเป็นความทรงจำที่ไม่มีวันเลือนหายไปจากหัวใจของพวกเธอหนึ่งชั่วโมงต่อมา เย่ซิวก็มาถึงที่พักของหวังซวงมันเป็นอพาร์ตเมนต์เล็ก ๆ ที่ดูเก่าไปบ้าง ลักษณะคล้ายกับตึกในยุคแปดศูนย์ถึงเก้าศูนย์ของหลงเถิงแต่ในพื้นที่นี้ถือว่าเป็นที่พักระดับสูงแล้ว คนทั่วไปไม่มีทรัพย์สินมากพอที่จะอาศัยอยู่ได้ห้องพักไม่ใหญ่มากนัก ประมาณเก้าสิบตารางเมตร และตกแต่งอย่างเรียบง่ายเฟอร์นิเจอร์ก็มีไม่มาก สิ่งที่ดูมีมูลค่าที่สุดคือโทรทัศน์สีขนาดยี่สิบนิ้วหวังซวงเอ่ยอย
Pinakabagong kabanata
โคตรคนยอดปรมาจารย์ บทที่ 1176
“รู้…แล้ว...”เฉินเยียนจือตอบเสียงแผ่วเบาอย่างที่ใคร ๆ ว่ากันไว้ คนเลวต้องเจอกับคนที่เลวยิ่งกว่า คนแบบเธอ มีแต่ต้องเจอคนที่โหดเหี้ยมกว่าเท่านั้น ถึงจะถูกกำราบอยู่หมัด“ในเมื่อเข้าใจแล้ว ลองเรียกคำว่านายท่านให้ฉันฟังหน่อยสิ”เย่ซิวไม่ได้หลงเชื่อว่าเธอจะยอมสยบง่าย ๆ สิ่งที่เธอแสดงออกตอนนี้มีแต่จะเป็นการยอมจำนนแบบชั่วคราวเท่านั้นและก็จริงตามคาด สีหน้าของเฉินเยียนจือพลันแข็งกระด้างขึ้นมาอีกครั้ง“หืม ไม่อยากพูดงั้นเหรอ” เย่ซิวแกล้งทำหน้าบึ้ง “แสดงว่าบทเรียนเมื่อกี้ยังเบาเกินไปสินะ”เฉินเยียนจือถึงกับสั่นไปทั้งตัว เรื่องเมื่อกี้ยังคงเป็นฝันร้ายที่เธอไม่อยากเผชิญซ้ำอีก“นาย…ท่าน...”สองคำนั้นหลุดออกจากปากเธอด้วยความรู้สึกอัปยศเกินบรรยายเย่ซิวยิ้ม แล้วบิดแหวนผนึกของจากนิ้วของเธอออกมา “เปิดมันซะ”เฉินเยียนจือรู้ว่าขัดขืนไปก็ไม่มีประโยชน์ จึงทำตามอย่างว่าง่ายเย่ซิวใช้พลังจิตสำรวจภายในทันที ด้านในมีทั้งศิลาวิญญาณจำนวนมาก สมุนไพรหายาก และโอสถล้ำค่า รวมมูลค่าแล้วไม่น่าจะต่ำกว่าสิบล้านศิลาวิญญาณเย่ซิวเก็บทั้งหมดเอาไว้โดยไม่ลังเลเฉินเยียนจือเจ็บใจจนแทบร้องไห้ทรัพยากรจำนวนมหาศา
โคตรคนยอดปรมาจารย์ บทที่ 1175
“ฉัวะ!!”สายฝนสีเลือดโปรยปรายลงมาทั่วฟ้าเย่ซิวฉีกสัตว์วิญญาณของเฉินเยียนจือเป็นชิ้น ๆ อย่างไม่ลังเลจากนั้นเตะเข้าหน้าอกเธอเข้าเต็มรักร่างของเธอลอยละลิ่วไปกระแทกกับเนินเขาอย่างรุนแรงเสียงกระดูกหักดังทั่วร่าง ไม่รู้ว่าหักไปกี่จุดเฉินเยียนจือมองเย่ซิวที่ลอยตัวอยู่ตรงหน้า ใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บแค้น“ไอ้สารเลว แกตายแน่ แกต้องตาย ฉันไม่มีวันปล่อยแกไปเด็ดขาด!!!”ถึงจะเจ็บปางตาย เธอก็ยังไม่หยุดอาฆาต ใจคิดแต่จะแก้แค้นให้ได้ในภายหลัง“เพียะ ๆ ๆ”เย่ซิวไม่ใช่คนที่จะใจอ่อนให้กับคนอย่างเธอเขาตบซ้ายทีขวาที เพียงพริบตาก็ฟาดไปกว่าร้อยครั้งแรงฝ่ามือแต่ละครั้ง ทำให้ใบหน้าที่เคยสวยงามของเธอบวมช้ำจนดูไม่ได้ความแค้นในใจของเธอระเบิดออกจนแทบปิดไม่อยู่ ดวงตาแดงก่ำราวกับจะสังหารได้ทุกสิ่งเธอไม่เคยถูกปฏิบัติแบบนี้มาก่อน ตั้งแต่เด็กก็เป็นดั่งแก้วตาดวงใจของพ่อแม่และแฟนหนุ่มถูกตามใจทุกอย่างราวกับแตะต้องไม่ได้ แต่วันนี้กลับโดนกระทืบจนแทบจำหน้าตัวเองไม่ได้เย่ซิวเห็นสภาพเธอก็รู้ทันทีว่าผู้หญิงคนนี้ยังไม่ยอมแพ้ในเมื่อเป็นแบบนี้ ก็ไม่ต้องปรานีอีกต่อไปเขาควักโอสถสองเม็ดออกมา แล้วยัดใส่ปาก
โคตรคนยอดปรมาจารย์ บทที่ 1174
เจ้าสำนักจ้องมองห้าพี่น้องตรงหน้า พยายามทำให้ท่าทางของตัวเองดูเป็นมิตรมากที่สุด “ไม่ต้องกลัวไปนะ พวกเราไม่ได้มาร้าย เคยได้ยินชื่อสำนักอวิ้นหลิงกันบ้างไหม…”ทั้งห้าคนพยักหน้าเบา ๆผ่านไปครึ่งชั่วโมง เหล่าผู้อาวุโสที่ออกไปตรวจสอบหมู่บ้านก็กลับมาจากที่ตรวจสอบข้อมูลแล้ว ไม่พบอะไรผิดปกติ ห้าพี่น้องก็อยู่ที่หมู่บ้านแห่งนี้มาตลอดแต่พวกเขาไม่มีทางรู้เลยว่า คนทั้งหมู่บ้านถูกฝังความทรงจำบางอย่างเพิ่มเติมเข้าไปและเรื่องนี้ แน่นอนว่าเป็นฝีมือของจอมมารโลหิตนั่นเอง ซึ่งเชี่ยวชาญด้านนี้โดยเฉพาะส่วนระดับพลังของห้าร่างแยกในตอนนี้ ก็ถูกถ่ายโอนมาไว้ที่ร่างหลักของเย่ซิวชั่วคราวทั้งหมดดังนั้น พวกเขาจึงดูเป็นเพียงคนธรรมดา ไม่มีใครจับพิรุธได้แม้แต่น้อยแนวคิดนี้ เย่ซิวเคยคิดไว้ตั้งแต่ตอนสอบเข้าเป็นศิษย์ใหม่แล้วสายเซียนกระบี่ในลัทธิ เป็นสายที่มีอิทธิพลและมีพลังมากการเผชิญหน้าตรง ๆ ไม่มีทางชนะแน่นอนเย่ซิวจึงวางแผนจะส่งร่างแยกไปแฝงตัวอยู่ฝั่งนั้นเพราะหากเจออัจฉริยะระดับนี้ แน่นอนว่าทางสำนักต้องทุ่มสุดตัวในการฝึกฝนแน่ซึ่งก็หมายความว่าเหล่าศิษย์รุ่นใหม่คนอื่น ๆ จะได้รับทรัพยากรน้อยลงอย่างมาก
โคตรคนยอดปรมาจารย์ บทที่ 1173
เจ้าสำนักนำเหล่ายอดฝีมือมาถึงหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งหนึ่งในหุบเขาหนึ่งในผู้อาวุโสเอ่ยถามขึ้นว่า “เจ้าสำนัก พวกเรามาที่นี่ทำอะไรกันแน่? ตลอดทางที่มาคุณก็ไม่พูดอะไรสักคำ”เจ้าสำนักส่ายหน้า “ก่อนอื่น ไปปิดล้อมหมู่บ้านนี้ไว้ก่อน แล้วลองหาดูว่ามีเด็กชายที่มีหน้าตาเหมือนกันห้าคนไหม”แม้ทุกคนจะไม่เข้าใจนัก แต่ก็เริ่มลงมือทันทีเจ้าสำนักระงับพลังของตัวเองไว้ แล้วเดินเข้าไปในหมู่บ้านอย่างเงียบ ๆ พร้อมกับปล่อยพลังจิตออกไปตรวจสอบทั่วพื้นที่ที่นี่เป็นเพียงหมู่บ้านธรรมดา ผู้คนภายในก็ล้วนแต่เป็นชาวบ้านธรรมดา ไม่มีอะไรผิดปกติแต่เมื่อเขาเดินมาถึงกลางหมู่บ้าน กลับพบเด็กหนุ่มที่หน้าตาธรรมดาห้าคน แต่เปล่งพลังวิญญาณออกมาอย่างชัดเจน แต่ละคนกำลังช่วยกันแบกฟืนและตักน้ำอย่างขยันขันแข็งบรรยากาศอบอุ่นและมีความสุขอย่างน่าประหลาดหัวใจของเจ้าสำนักสั่นสะเทือนเบา ๆ ก่อนที่เขาจะไปเคาะประตูบ้านหลังหนึ่งไม่นานก็มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินมาเปิดประตู “สวัสดีครับ มีธุระอะไรหรือเปล่าครับ?”เจ้าสำนักยิ้มอย่างเป็นมิตร “พอดีผ่านมาแถวนี้ รู้สึกคอแห้งนิดหน่อย เลยอยากขอน้ำดื่มสักแก้วน่ะ”เด็กหนุ่มเกาหัวแล้วยิ้มอย่างซื่อ
โคตรคนยอดปรมาจารย์ บทที่ 1172
“แกจะส่งมาดี ๆ หรือจะให้ฉันลงมือเอามาเอง”เย่ซิวขมวดคิ้วเล็กน้อย “ผมไม่เข้าใจว่าคุณพูดเรื่องอะไร”“แกน่าจะรวยมากเลยสินะ บอกไว้เลยนะ ฉันนี่แหละที่เป็นคนขายปีศาจแมวให้แก”เย่ซิวจึงเข้าใจทันที “ก็แสดงว่านายแอบทำอะไรไว้ในตัวเสี่ยวโหรว เพื่อใช้ติดตามฉัน… ดูท่าจะไม่ใช่ครั้งแรกที่นายทำแบบนี้สินะ”ดูจากท่าทางก็รู้ว่าเป็นมืออาชีพใช้วิธีเอาเสี่ยวโหรวไปขายในตลาดมืด พอมีคนซื้อก็ค่อยตามไปแล้วหาจังหวะชิงตัวกลับมาจากนั้นก็เอาไปขายใหม่ วนลูปแบบนี้ไปเรื่อย ๆถือเป็นวิธีหาเงินที่รวดเร็วจริง ๆแต่น่าเสียดายที่คราวนี้ดันมาเจอของแข็งเข้าแล้ว“ใช่เลย แกน่ะเป็นคนที่อ่อนที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาเลยนะ อยู่แค่ระดับสร้างรากฐานปราณแท้ ๆ แต่กลับพกศิลาวิญญาณมามากขนาดนั้น อย่างนี้ต้องรวยมากแน่…”พูดยังไม่ทันจบ อีกฝ่ายก็ลอบโจมตีทันทีทั้งที่มีพลังระดับวิญญาณก่อกำเนิด แต่ยังเล่นสกปรกด้วยการลอบจู่โจม เรียกได้ว่าทั้งเลวทั้งเจ้าเล่ห์สุด ๆเปรี้ยง!ทันใดนั้นก็มีสายฟ้าสีม่วงเส้นหนึ่งก็ผ่าลงมากลางหัวอย่างจังชายคนนั้นถูกฟาดจนร่างแหลกละเอียดกลายเป็นเศษธุลีแทบไม่เหลือชิ้นดีเสี่ยวโหรวที่ยืนข้าง ๆ ถึงกับหน้าซีด
โคตรคนยอดปรมาจารย์ บทที่ 1171
“สินค้าชิ้นที่สองของงานประมูล เป็นจิตวิญญาณนักรบระดับถอดจิตขั้นต้นเนื่องจากได้รับบาดเจ็บสาหัส ตอนนี้สภาพจิตวิญญาณจึงยังไม่คงที่เราต้องใช้วิชาเฉพาะตัวเพื่อรักษาสภาพเอาไว้ชั่วคราว ต้องพาไปที่ที่มีพลังหยินหนาแน่น หรือไม่ก็ต้องมีจิตวิญญาณนักรบที่แข็งแกร่งช่วยรักษาให้ ราคาเริ่มต้นที่หนึ่งแสนศิลาวิญญาณ”พูดจบ เธอก็หยิบลูกแก้วคริสตัลออกมา ภายในมีวิญญาณของปีศาจหมาป่าตนหนึ่งถูกผนึกไว้บนร่างมันมีรูโหว่อยู่หลายแห่งมีหลายคนให้ความสนใจ ต่างเริ่มเสนอราคากันเย่ซิวเองก็ถูกจิตวิญญาณนักรบตนนั้นดึงดูดสายตาเข้าแล้วเขาไม่ได้สังเกตเลยว่าหลังจากให้กระบี่แม่ลูกกับเสี่ยวโหรวไป เธอก็มีสีหน้าที่เปลี่ยนไปเล็กน้อยไม่นานราคาก็ถูกดันขึ้นไปถึงสองล้านกว่าศิลาวิญญาณถ้ามันไม่บาดเจ็บล่ะก็ ต่อให้มีหลายสิบล้านก็อาจจะยังซื้อไม่ได้ด้วยซ้ำจำนวนคนที่ร่วมประมูลค่อย ๆ ลดลงเย่ซิวจึงเสนอราคาไปที่สามล้านศิลาวิญญาณในครั้งเดียว และชนะการประมูลไปอย่างราบรื่นของก็ถูกส่งมาถึงมือเย่ซิวอย่างรวดเร็วเขานำมันเก็บเข้าไปในธงหมื่นวิญญาณแล้วให้จิตวิญญาณนักรบทั้งสามที่อยู่ภายในช่วยรักษาบาดแผลให้แน่นอนว่าจอมมารโลหิตดู
โคตรคนยอดปรมาจารย์ บทที่ 1170
แน่นอนว่าการค้างคืนด้วยกันนั้นไม่ได้ทำให้เย่ซิวเสียสมาธิอะไรหากพูดถึงความเย้ายวน ก็ไม่มีใครจะสู้เสวี่ยเหมยได้อยู่แล้วในตลาดมืดแห่งนี้มีขายเสื้อคลุมแบบเดียวกับที่เย่ซิวสวมอยู่เขาซื้อมาเพิ่มอีกสองชุดเก็บไว้หนึ่งชุด อีกชุดให้เสี่ยวโหรวสวมไม่งั้นสายตาโลมเลียจากรอบข้างจะมากเกินไปหน่อยจากนั้นเขาก็พาเสี่ยวโหรวเดินเล่นในตลาดมืดต่อจริง ๆ แล้วเขาไม่ได้ตั้งใจจะมาซื้อของอะไรเดินวนไปหนึ่งรอบก็ไม่เจอของอะไรที่ดูมีค่าเป็นพิเศษแบบที่ในนิยายบางเรื่องชอบเขียนว่าพระเอกเดินผ่านตลาดแป๊บเดียวก็เจอสมบัติล้ำค่าอะไรแบบนั้น เรื่องแบบนั้นไม่มีเกิดขึ้นที่นี่หรอกสุดท้ายเขาก็มาถึงอาคารจัดประมูลของตลาดมืดถึงจะเรียกว่าอาคาร แต่จริง ๆ ก็แค่โรงเรือนที่มีขนาดใหญ่กว่าร้านทั่วไปนิดหน่อยเท่านั้นเองการเข้าไปข้างในต้องจ่ายค่าผ่านประตูคนละหนึ่งร้อยศิลาวิญญาณเย่ซิวจ่ายไปสองร้อยแล้วก็จับมือเสี่ยวโหรวเดินเข้าไปมือของเธอนุ่มมาก แถมยังเย็นนิด ๆ ชวนให้รู้สึกอยากจับไม่ปล่อยตอนเข้าไป ที่นั่งก็เหลือว่างอยู่ไม่มากแล้วคนอื่น ๆ แค่เหลือบมองเย่ซิวแล้วก็หันหน้ากลับไปทันทีเพราะที่นี่ ถ้าจ้องใครนานเกินไปจะถูก
โคตรคนยอดปรมาจารย์ บทที่ 1169
“วันนี้บังเอิญมีงานประมูลจัดขึ้นพอดี หนึ่งในของประมูลสำคัญคือหุ่นเชิดโบราณตัวหนึ่งมีพลังระดับถอดจิต ถ้าคุณมีฝีมือก็ลองประมูลดูได้”เย่ซิวสะดุดใจขึ้นมาทันที พลังต่อสู้ของหุ่นเชิดระดับถอดจิตนั้นสูงมากถ้าได้มาจะช่วยยกระดับพลังโดยรวมของเขาได้มากทีเดียวเขาพยักหน้าแล้วก็ตรงเข้าสู่เขตตลาดมืดทันทีบรรยากาศภายในตลาดมืดดูไม่ต่างจากตลาดนัดทั่วไปผู้บำเพ็ญตนนั่งเรียงกันสองฝั่งข้างทาง หน้าแต่ละคนมีแผงเล็ก ๆ วางของขายหลากหลาย“แวะมาดูได้เลย ของดีราคาถูก รับประกันไม่มีโกง”“คัมภีร์ประจำตระกูลของแท้ ขอแลกกับหินธาตุไฟ”“หญิงแท้ ขอแลกแต่งงานกับร้อยศิลาวิญญาณ”……ของหลากหลายจนมองตามแทบไม่ทันเย่ซิวเดินผ่านแผงขายของทีละอันของบางอย่างเขาก็สนใจ แต่ส่วนใหญ่ก็ไม่มีประโยชน์กับเขามากนัก เลยไม่ได้ซื้ออะไรจู่ ๆ เขาก็หยุดที่แผงหนึ่งแผงนี้ไม่ได้มีของวางขายเหมือนแผงอื่น ๆ แต่มีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่แทนเธอสวมเสื้อผ้าบางเบา ร่างเล็กบอบบางแต่รูปร่างกลับพอดีสัดส่วน หน้าตาจัดว่าระดับแปดเต็มสิบที่เด่นที่สุดคือดวงตาสีฟ้าราวกับไพลินแค่เห็นแวบเดียวก็ยากจะละสายตามีคนจำนวนไม่น้อยหยุดมองที่แผงนี้
โคตรคนยอดปรมาจารย์ บทที่ 1168
เย่ซิวเก็บร่างแยกทั้งห้าไว้ในจุดตันเถียนจากนั้นเขาก็ขังตัวเองบำเพ็ญตนในถ้ำอยู่อีกหลายวันเมื่อออกมาอีกครั้ง เขาก็ทยอยส่งมอบโอสถให้กับแต่ละคนตามที่สั่งไว้ แลกกับวัตถุดิบล้ำค่าหลายชิ้นหลังจากนั้นเย่ซิวก็ตรงไปหาจางเสี่ยวอวี๋ “ฉันอยากไปตลาดมืด เธอพอมีช่องทางไหม”ตลาดมืดนี่ เย่ซิวเคยได้ยินมาตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาอยู่ในสำนักอวิ้นหลิงแล้วเขาว่ากันว่าสถานที่ตั้งลึกลับสุด ๆนอกจากคนในสำนัก ก็ยังมีผู้บำเพ็ญจากสำนักอื่น ๆ แอบเข้ามาทำการค้าด้วยเบื้องหลังตลาดมืดเหมือนจะมีผู้มีอิทธิพลหนุนหลังอยู่หลายรายการซื้อขายข้างในถือว่าปลอดภัยมากมีของดี ๆ หลายอย่างที่โลกภายนอกหาไม่ได้แน่นอนว่าถ้ามีสมบัติติดตัวมากเกินไปแล้วโดนรู้เข้าตอนออกจากตลาดมืดอาจถูกตามฆ่าปิดปากหรือโดนปล้นก็ได้“ฉันรู้สิ สถานที่แบบนั้นต้องใช้ชุดพิเศษในการเข้าไปด้วย”จางเสี่ยวอวี๋พูดจบก็ดึงชุดคลุมสีดำออกมาจากแหวนผนึกของ“ในนั้นทุกคนต้องใส่ชุดนี้ ห้ามเปิดเผยตัวตน และต้องจ่ายค่าผ่านประตูสิบศิลาวิญญาณด้วยนะ”เย่ซิวรับเสื้อคลุมมาถือไว้แล้วจางเสี่ยวอวี๋ก็อธิบายเส้นทางไปตลาดมืดให้ซึ่งก็อยู่ไม่ไกลจากสำนัก เป็นเมืองเล็ก ๆ แ
