Se connecterShare
4 ไม่สนใจ
Dernière mise à jour:
2025-03-16 14:26:31“เป็นอะไรทำไมทำหน้าแบบนั้น” ฉันเดินเข้าไปกอดแด๊ดที่กำลังคุยกันกับพี่พาร์ท
“เปล่า ว่าแต่แด๊ดคะ เปลี่ยนคนอื่นไม่ได้เหรอ” คนตัวเล็กทำหน้าอ้อน
“ทำไม หนูมีเรื่องอะไรกับนิธิภัทร์” แด๊ดจ้องหน้าอย่างจับผิด
“......” คนตัวเล็กเงียบริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันมองหน้าพี่ชาย
“ไม่มีอะไรหรอกครับอา น้องคงยังไม่ชิน” พี่พาร์ทเอ่ยขึ้น และเดินเข้ามาหา
“ใช่ค่ะแด๊ด ญี่ปุ่นคงคิดมากไปกลัวเขาจะทำงานออกมาไม่ดี แต่ถ้าแด๊ดว่าโอเคหนูก็ไม่มีปัญหา”
“งั้นก็ดี เพราะงานนี้แด๊ดตั้งใจทำให้หนู งั้นแด๊ดไปก่อนมีเรื่องจะคุยกับนิธิภัทร์ก่อน”
“ค่ะ”
“พี่เชื่อว่าน้องสาวพี่รู้จักแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัว” พี่พาร์ทเดินเข้ามาจับไหล่ให้กำลังใจ
“รู้ค่ะ แต่ญี่ปุ่นแค่...” มันรู้สึกยังไงก็ไม่รู้
“หรือเรายังรักเขาอยู่”
“ไม่ค่ะ ญี่ปุ่นไม่ได้คิดอะไรกับเขาแล้ว สนใจอะไรคนไม่มีใจ!”
“งั้นก็ดี พี่ไปประชุมก่อน”
“เดี๋ยวก่อนค่ะ” มือเล็กรีบดึงแขนพี่ชายไว้
“คืนนี้พาน้องไปเที่ยวได้ไหม พวกเราไม่ได้เที่ยวกันนานแล้วนะ” คนตัวเล็กทำหน้าอ้อน
“หนูไป! ไม่ได้ไปเที่ยวนานแล้ว หนูไป หนูไป” เป็นเธียรที่พูดแทรกขึ้น แล้วท่าทางน้องดูตื่นเต้นดีใจมาก
“งั้นก็โอเคเลย เดี๋ยวพี่ชวนโมจิ ขุนศึก ภูผา และภูพิงค์ไปด้วย ไปหลาย ๆ คนสนุกดี” แล้วฉันก็เดินไปหาเธียรแทน ต้องแบบนี้สิถึงจะเหมาะกับตำแหน่งสะใภ้ใหญ่ของตระกูลเรา
“ฉันไม่ให้ไป!” พี่พาร์ทเอ่ยเสียงแข็ง
“พี่พาร์ท!” เธียรจ้องหน้าพี่พาร์ทตาเขม็ง มือกอดอกอย่างไม่พอใจ
“หนูจะไป พี่ดูลูกด้วย นาน ๆ ที แล้วถือเป็นการฉลองที่พี่ญี่ปุ่นกลับมา อย่ามาห้าม!” เธียรเดินเข้าไปประจันหน้ากับพี่พาร์ท นี่คงไม่ทะเลาะกันเพราะฉันนะ
“ถ้าฉันไม่ไปด้วยเธอก็อย่าหวัง! จะได้ไป” พี่พาร์ทขึ้นเสียงดุ
“ใจเย็น ๆ นะคือว่า”
“งั้นพี่ก็ไปกับหนูแค่นี้ก็จบ ส่วนตัวเล็กลูกหลับแล้วเราค่อยออกจากบ้านนะคะ นะหนูอยากเที่ยวบ้าง” เธียรทำหน้าอ้อน ฉันนี่ได้แต่ยืนมองแล้วก็ยิ้ม แน่นอนพี่พาร์ทจอมเย็นชาใจอ่อนให้กับลูกอ้อนเมียไปแล้ว
“เฮ้อ...เธอนี่มันจริง ๆ แต่ไปผับเรา ถ้าไปที่อื่นไม่ได้” พี่พาร์ทหันมาพูดกับฉันแล้วเดินออกไปทันที
“แล้วเจอกันนะคะ” เธียรทำหน้าระรื่นแล้วรีบวิ่งตามพี่พาร์ท ออกไป
“เชอะ เกลียดจังพวกปากแข็ง” ฉันก็ได้แต่ส่ายหัวแล้วก็ยิ้มให้กับความน่ารักขี้อ้อนของเธียร ก่อนจะโทรหาโมจิ เพราะตัวเล็กหายไปนานมาก
หน้าบริษัท...
“ช้ามาก!!!” ทันทีที่รถน้องจอดฉันก็บ่น ๆ ๆ ๆ ๆ
“ก็ขุนศึกแหละช้า ทีหลังไม่ไปรับแล้วนะ” โมจิพูดอย่างเบื่อหน่าย
“โอ๋ที่รักไม่งอนสิครับ ศึกแค่ติดสาวแป๊บเดียวเอง” ขุนศึกเดินมาโอบเอวโมจิ
“ส่วนตัวเอง มาให้กอดให้หายคิดถึงที” แล้วมันก็ทำหน้าทะเล้นเดินเข้ามากอดฉันอีกคน
“พอ ๆ ๆ หยุดไปได้แล้วหิว”
“ได้ครับได้ วันนี้สองสาวอย่างกินอะไร ป๋าศึกเลี้ยงเอง แต่ขอเดินควงอวดชาวบ้านหน่อย อยากได้อารมณ์แบบว่าสามคนผัวเมีย” ขุนศึกทำหน้าจริงจัง
“เฮ้อ...” ฉันกับน้องได้แต่ถอนหายใจมองหน้ากันอย่างเอือมระอา แต่ก็ยอมถือว่าขำ ๆ เล่นกับเขาหน่อยสนุกดี
“.......ผู้หญิงอย่างเธอมันก็เป็นแบบนี้สินะ” ...แบงค์ถึงกับกำหมัดแน่นเมื่อเดินลงมาเห็นหญิงสาวกอดหอมอยู่กับผู้ชาย
21.00 น.
ผับXXX
“ว่าไงแม่ลูกอ่อนนึกว่าจะมาไม่ได้ซะแล้ว” ฉันเดินเข้าไปกอดภูพิงค์
“ก็เกือบไม่ได้มา แต่อยู่นานไม่ได้นะกลัวสองแฝดตื่น”
“โอเคแค่มาก็ดีใจแล้ว คิดถึงมากรู้ไหม ไว้พรุ่งนี้เดี๋ยวไปหาหลาน ๆ” ฉันกอดหอมภูพิงค์ด้วยความคิดถึง
“ขอบคุณนะคะที่ยอมพาภูพิงค์มา” ฉันหันไปยิ้มให้อาไรเฟิล ที่นั่งหน้าขรึม อาเขาพยักหน้าแล้วคุยกับพาร์ท ส่วนภูผาผิดนัดไม่ยอมมา คอยดูอย่าให้เจอหน้านะ
เราทุกคนก็นั่งคุยนั่งดื่มกันตามปกติ ก่อนอาไรเฟิลจะพาภูพิงค์กลับ ก็เข้าใจแหละลูกยังเล็ก แต่ไม่เป็นไรขุนศึกกับโมจิยังอยู่ ส่วนพี่พาร์ทก็ทำเป็นหวงเมีย จะชวนไปแดนซ์ก็ไม่ยอม
“เต้นคนเดียวก็ได้” ว่าแล้วร่างบางในชุดสุดวาบหวิวก็เดินถือแก้วเหล้าไปเต้น กับกลุ่มนักดื่มคนอื่น ๆ
“จริง ๆ เลย” ...พาร์ทได้แต่มองน้องสาวแล้วส่ายหัว
“ปล่อยไปเถอะค่ะ คงจะเครียดคงอยากผ่อนคลายบ้าง” ...โมจิมองและส่งยิ้มให้พี่สาว
“อยากเต้น” ...เธียรทำหน้าอ้อนพาร์ทที่นั่งโอบเอวไว้แน่น
“หยุดคิด ไม่งั้นฉันจับเธอกระแทกตรงนี้” ...พาร์ทพูดเสียงกระซิบจ้องหน้าเมียอย่างเอาเรื่อง
“ฮึ...คนใจร้าย”
“ที่รักอยู่กับพี่พาร์ทนะ ศึกว่า” ...ขุนศึกมองไปที่พี่สาวแล้วเกิดอาการหวงเมื่อมีหนุ่ม ๆ เดินเข้ามาใกล้
“ไปเถอะ ดูพี่ด้วย” โมจิพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนขุนศึกจะรีบเดินเข้าไปหาพี่สาวทันที
“ขุนศึก มาเต้น ๆ” สองมือโอบคอน้องเมื่อเจ้าตัวแสบเดินเข้ามาหา
“หวงเหรอ” ฉันพูดยิ้ม ๆ พร้อมโยกย้ายส่ายสะโพกไปตามเสียงเพลง
“ก็แน่ละดูแต่งตัว แล้วดูที่พวกนั้นมอง” ขุนศึกพูดเสียงดุ
“เขาก็แค่มอง ถือว่าทำบุญ คิดมาก”
“จริง ๆ เลย แล้วต่อไปพี่จะไปเที่ยวไหนบอกผม ผมไม่อยากให้พี่ไปคนเดียวมันอันตราย” ขุนศึกทำหน้าจริงจัง
“โอเค” ใบหน้าหวานขยับเข้าไปใกล้ และหอมแก้มน้องชายแทนคำขอบคุณ เราสองคนพี่น้องก็เต้นคลอเคลียกันอยู่แบบนั้น
โต๊ะ...
“ทางนี้ครับ” ...พาร์ทเรียกแบงค์และกลุ่มเพื่อน ที่วันนี้เขาได้นัดเลี้ยงขอบคุณและเลี้ยงต้อนรับน้องสาวไปในตัว
“…...” แบงค์พยักหน้ารับ ก่อนจะมองไปเห็นหญิงสาวในชุดน้อยชิ้น คลอเคลียนัวเนียอยู่กับผู้ชาย แล้วต้องกำหมัดแน่น
“ไอ้แบงค์ ไอ้แบงค์” สุดเขตสะกิดเพื่อน เมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบ
“เชิญตามสบายนะครับ เต็มที่” พาร์ทพูดเอ่ยกับทุกคน
“ครับท่านประธาน” ดนัยถึงกับยิ้มกริ่มเพราะวันนี้จะได้กินฟรี แต่เสียดายที่ไม่มีสาว ๆ มานั่งด้วย
“ไอ้แบงค์มันเป็นอะไรดื่มเอาดื่มเอาไม่พูดไม่จา” ดนัยกระซิบถามเพื่อน เมื่อเห็นเพื่อนรักเอาแต่กระดกแก้วเหล้าเข้าปาก สีหน้าท่าทางเหมือนไม่พอใจใคร
“อยากรู้ถามมันสิ” สุดเขต พูดอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะหันไปบอกน้อง ๆ ทุกคนที่มาด้วยกัน
“ดื่มได้เมาได้ แต่พรุ่งนี้ต้องทำงานได้!”
“วันหยุดครับพี่ ไม่เมาไม่กลับ” หนึ่งในพนักงานเอ่ยขึ้น
“5555 งั้นเต็มที่ไอ้น้อง เอาดื่ม ๆ ๆ ๆ” แล้วทุกคนก็ต่างดื่มเต้นกันอย่างสนุกสนาน มีเพียงหัวหน้าแผนกสุดหล่อที่เอาแต่นั่งจ้องใครบางคนที่ยังเต้น อยู่ท่ามกลางผู้ชาย
“ไปเข้าห้องน้ำก่อนเดี๋ยวมา”
“ศึกไปเป็นเพื่อนไหม”
“ไม่ต้อง ๆ ไปรอที่โต๊ะก็ได้”
“ไหวแน่นะ ดื่มเยอะเลยนะเรา” วันนี้ขุนศึกมาแปลก
“แค่นี่เองสบายมาก” แล้วเราสองคนก็เดินกลับไปที่โต๊ะ แต่แล้วก็ต้องอารมณ์เสียเมื่อเจอใครบางคนนั่งอยู่กับพี่พาร์ท
“มาก็ดีแล้วดึกแล้ว” พี่พาร์ทเอ่ยขึ้น
“พี่พาเธียรกับโมจิกลับก่อน ญี่ปุ่นจะอยู่ต่ออีกหน่อย กำลังสนุก” ฉันหันไปพูดกับพี่ชาย โดยไม่ได้สนใจสายตาเลือดเย็นนั้นที่มองมา
“พี่กลับเถอะศึกดูแลเอง”
“ดีมากค่ะที่รัก เดี๋ยวเขามา” มือเล็กดึงน้องชายเข้าใกล้แล้วจุ๊บเบา ๆ ไปหนึ่งที ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำ
“งั้นตามสบาย ไปกลับบ้าน” ...... พาร์ทดึงร่างเล็กที่เอาแต่ทำหน้ามุ่ย พร้อมน้องสาวตัวน้อยเดินออกจากผับก่อนจะขึ้นรถกลับบ้าน ส่วนขุนศึกก็ไม่ปล่อยให้เสียโอกาสรีบเดินเข้าไปหาสาว ๆ ระหว่างที่รอพี่สาว
“ขอตัว” ... แบงค์ลุกพรวดแล้วเดินออกจากตรงนั้นทันที ท่ามกลางความมึนงงของเพื่อน ที่ได้แต่มองหน้ากันแล้วเกาหัว…
Related chapter
โซ่คล้องใจ Intro
“Hi เมืองไทย กี่ปีแล้วนะที่เราไม่ได้เจอกัน”“แดดดี้หนูกลับมาแล้ว แต่ขอหนีเที่ยวก่อนสักสองวันแล้วจะไปรายงานตัวนะคะ” หญิงสาวหุ่นดี ในชุดเดรสสั้นรัดรูปสีดำ สุดเซ็กซี่ราคาแพง ปากแดงพูดบ่นอย่างอารมณ์ดี ทันทีที่เท้าแตะสนามบิน พร้อมสอดส่องสายตาหาใครบางคนที่จะมารับแต่ก็ไม่เจอ ก่อนมือเรียวเล็กจะหยิบมือถือ iPhone 13 pro max สีเซียร์ร่าบลู ออกมาแล้วกดโทรออก หาอีกคนทันที“ภูผา ที่รักอยู่ไหนเขารออยู่นะ ทำไมช้าจัง”“……กำลังไป” ชายหนุ่มได้แต่ถอนหายใจแล้วเดินตรงไปหาหญิงสาวร่างบางที่ยืนส่งยิ้มหวานให้“คิดถึงจัง”“ญี่ปุ่น!” ภูผาเค้นเสียงดุเมื่อถูกเพื่อนรักจู่โจม หอมแก้มโดยที่เจ้าตัวไม่ทันได้ตั้งรับ“อะไร แค่นี้ทำเป็นหวงตัว เมื่อก่อนยังไม่เห็นเป็นอะไร” หญิงสาวทำหน้าอ้อน กอดแขนชายหนุ่มทันที“.......” ภูผาได้แต่ถอนหายใจ ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี เธอก็ไม่เคยเปลี่ยน ยังคงมั่นใจในตัวเอง แก่นเฟี้ยว แต่ต้องยอมรับว่า ผู้หญิงคนนี้เก่งและเข้มแข็งมาก อายุแค่ 24 แต่ประสบความสำเร็จในอาชีพที่เธอใฝ่ฝันมาตั้งแต่เด็ก ทั้งทำงานทั้งเรียนจนเป็นที่รู้จัก เป็นดิไซเนอร์อันดับต้น ๆ ที่ถูกพูดถึง“ไปเถอะ อยากเต้นจะแย่แล้ว เสียดายที่ภู
Dernière mise à jour : 2025-03-16โซ่คล้องใจ 1 รู้สึกเจ็บ
“ปล่อย!”“.......” เขายังคงเงียบและกอดไม่ยอมปล่อย“เป็นบ้าอะไร ปล่อยสิ!”“......” และเขายังคงเงียบเหมือนเดิม จะเล่นสงครามประสาทกันใช่ไหม ได้!“ไม่ปล่อยใช่ไหมได้!” ร่างเล็กจ้องหน้าคนตรงหน้าอย่างไม่เกรง ก่อนจะตีเข่าเข้าตรงส่วนนั้นเขาจัง ๆ แต่ทว่า...พรึบ!“ฮึ......” เขาเค้นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน ดันร่างบางติดกำแพง“ปล่อย!” ฉันพยายามใจเย็นสุด ๆ ทำไมต้องมาเจอเขาอีกด้วย กรุงเทพฯ มันเล็กมากหรือไง บ้าชะมัด“คิดว่าฉันอยากอยู่ใกล้เธอหรือไง” น้ำเสียงและสายตาเขาที่มองมามันยังคงเย็นชาเหมือนเดิม“ใครจะไปรู้ ก็ไม่ปล่อยสักที ก็นึกว่าอยากกอด ทำไมญี่ปุ่นสวยขึ้นเหรอ พี่เลยอยากอยู่ใกล้ หรือว่าอยากมากกว่านั้น ได้นะ ไปต่อที่ไหนดี!” ฉันพูดจายั่วยวน ทำทุกอย่างที่เขาไม่ชอบ“ฮึ...ผู้หญิงอย่างเธอใครจะไปอยากอยู่ใกล้ แค่จะบอกว่า” สายตาคู่นั้นมองฉันอย่างดูถูก“อย่ามามองญี่ปุ่นด้วยสายตาแบบนั้น ถ้าพี่ไม่รู้จักญี่ปุ่นดีพอ ไม่ชอบหน้าก็ต่างคนต่างอยู่!” สองมือดันแผงอกแกร่งอย่างแรงแต่เขากลับไม่ขยับแม้แต่นิดเดียว“จะเอายังไง ถ้าไม่ปล่อยญี่ปุ่นจะถือว่าพี่อยากอยู่ใกล้ ๆ หรือเวลาหลายปีที่ไม่เจอกัน ใจพี่มันเปลี่ยนไป” จาก
Dernière mise à jour : 2025-03-16โซ่คล้องใจ 2 อ้อมกอดที่อบอุ่น
“แล้วนี่พี่พักที่ไหน?” ตอนนี้เราสองคนพี่น้องกำลังเดินออกจากผับ“โรงแรม......แต่ตอนนี้พี่อยากไปนอนกับตัวเล็ก เราสองคนไม่ได้นอนเมาท์กันนานแล้วนะ”“งั้นกลับบ้านกันค่ะ ถ้าแดดดี้กับแม่รู้ว่าพี่กลับมาต้องดีใจแน่เลย” โมจิยิ้มอย่างดีใจ“ว่าแต่เราไม่เมาแน่นะ!” ฉันหันไปจ้องหน้าน้อง ก็เมื่อกี้เราสองคนดื่มไปเยอะพอสมควร“แค่นี่เองสบายมาก” โมจิพูดอย่างมั่นใจ“งั้นกลับบ้านเรากัน”แล้วฉันกับน้องก็เดินโอบเอวกันไปขึ้นรถ แต่กว่าจะกลับถึงบ้านก็ปาไปตีสอง แด๊ดกับแม่ก็คงนอนกอดกันอยู่ในห้อง ไว้พรุ่งนี้เช้าค่อยเซอร์ไพรส์แต่เช้าแล้วกัน“พี่ใส่ได้ไหม” โมจิส่งชุดนอนให้“สั้นไปนิดแต่ใส่ได้ ว่าแต่เราเนี่ยใหญ่ไม่เบาเลยนะ”หมับ!!“พี่ไม่เอาไม่เล่น”“ไม่ได้เล่น พี่แค่จับดูว่ามันใหญ่จริง หรือแค่หลอกตา” ฉันพูดยิ้ม ๆ มือยังคงบีบจับหน้าอกสองเต้าที่มันใหญ่เกินตัว“พอแล้วนอนได้แล้วค่ะ” น้องทำหน้างอน“โอ๋ ๆ ๆ ๆ ไม่งอนสิตัวเล็ก อ๊ะ ให้จับคืน” ร่างบางแอ่นอกให้น้อง“ไม่เอา หนูไม่ใช่โรคจิตเหมือนพี่ ชอบจับแต่หน้าอกหนู” โมจิเดินทิ้งตัวลงนอน ดึงผ้าห่มมาคลุมตัว“ก็มันใหญ่น่าจับ นุ่มนิ่มด้วย เนี่ย ๆ”หมับ!!“พี่ญี่ปุ่น ไม่เอาพอแล้วจ
Dernière mise à jour : 2025-03-16โซ่คล้องใจ 3 แค่ธาตุอากาศ
“พี่พาร์ท!!!!!!!!” ฉันร้องอย่างดีใจและวิ่งเข้าไปกอดพี่ชายด้วยความคิดถึง“คิดถึงจังค่ะ” และแน่นอน ไม่ได้เจอกันนานมันต้องหอมแก้มซ้ายขวา ให้หายคิดถึงเสียหน่อย“ญี่ปุ่น!” พี่พาร์ทเอ่ยเสียงดุ มือดันหัวน้องออกจากตัว“ก็ญี่ปุ่นคิดถึง ไม่ได้เจอกันตั้งนาน ขอกอดหน่อย” คนตัวเล็กไม่ยอมพยายามจะกอดพี่ชาย แต่คนพี่กลับเอาแต่ผลักไส“โอ้ ลืมไป” แล้วตามันไปสะดุดกับใครบางคนที่ยืนทำหน้านิ่ง“โอเค ไม่กอดแล้วก็ได้ ไม่คิดมากใช่ไหมเธียร” ฉันหันไปยิ้มให้น้อง“ไม่เป็นไรค่ะ แต่ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นหนูตบ!” เธียรทำหน้าจริงจัง“นี่พี่เอง พี่ญี่ปุ่นไง” ฉันทำหน้าอ้อน“ฮึ...หนูล้อเล่น กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ คิดถึงจัง” ร่างบางโผเข้ากอดฉันทันที“เมื่อวาน พี่ก็คิดถึงเราแล้วน้องพลอยเป็นไงบ้าง เห็นโมจิบอกตัวจริงน้องน่าฟัดมาก”“อยู่กับคุณแม่ค่ะ พอดีวันนี้หนูมาเรียนรู้งานกับพี่พาร์ท” เธียรหันไปยิ้มให้พี่พาร์ทที่ยืนนิ่งมือล้วงกระเป๋า คนอะไรขี้เก๊กไม่เลิก มีดีแค่หล่ออย่างที่เธียรว่าจริง ๆ พี่ชายฉัน“เข้าไปข้างใน อารออยู่” พี่พาร์ทพูดเสียงตึง ๆ แล้วคว้ามือดึงเมียเดินกลับเข้าไปในห้อง“เขาเป็นอะไร” ฉันหันไปถามโมจิ“......” ตัวเล
Dernière mise à jour : 2025-03-16
Latest chapter
โซ่คล้องใจ 4 ไม่สนใจ
“เป็นอะไรทำไมทำหน้าแบบนั้น” ฉันเดินเข้าไปกอดแด๊ดที่กำลังคุยกันกับพี่พาร์ท“เปล่า ว่าแต่แด๊ดคะ เปลี่ยนคนอื่นไม่ได้เหรอ” คนตัวเล็กทำหน้าอ้อน“ทำไม หนูมีเรื่องอะไรกับนิธิภัทร์” แด๊ดจ้องหน้าอย่างจับผิด“......” คนตัวเล็กเงียบริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันมองหน้าพี่ชาย“ไม่มีอะไรหรอกครับอา น้องคงยังไม่ชิน” พี่พาร์ทเอ่ยขึ้น และเดินเข้ามาหา“ใช่ค่ะแด๊ด ญี่ปุ่นคงคิดมากไปกลัวเขาจะทำงานออกมาไม่ดี แต่ถ้าแด๊ดว่าโอเคหนูก็ไม่มีปัญหา”“งั้นก็ดี เพราะงานนี้แด๊ดตั้งใจทำให้หนู งั้นแด๊ดไปก่อนมีเรื่องจะคุยกับนิธิภัทร์ก่อน”“ค่ะ”“พี่เชื่อว่าน้องสาวพี่รู้จักแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัว” พี่พาร์ทเดินเข้ามาจับไหล่ให้กำลังใจ“รู้ค่ะ แต่ญี่ปุ่นแค่...” มันรู้สึกยังไงก็ไม่รู้“หรือเรายังรักเขาอยู่”“ไม่ค่ะ ญี่ปุ่นไม่ได้คิดอะไรกับเขาแล้ว สนใจอะไรคนไม่มีใจ!”“งั้นก็ดี พี่ไปประชุมก่อน”“เดี๋ยวก่อนค่ะ” มือเล็กรีบดึงแขนพี่ชายไว้“คืนนี้พาน้องไปเที่ยวได้ไหม พวกเราไม่ได้เที่ยวกันนานแล้วนะ” คนตัวเล็กทำหน้าอ้อน“หนูไป! ไม่ได้ไปเที่ยวนานแล้ว หนูไป หนูไป” เป็นเธียรที่พูดแทรกขึ้น แล้วท่าทางน้องดูตื่นเต้นดีใจมาก“งั้นก็โอเคเลย
โซ่คล้องใจ 3 แค่ธาตุอากาศ
“พี่พาร์ท!!!!!!!!” ฉันร้องอย่างดีใจและวิ่งเข้าไปกอดพี่ชายด้วยความคิดถึง“คิดถึงจังค่ะ” และแน่นอน ไม่ได้เจอกันนานมันต้องหอมแก้มซ้ายขวา ให้หายคิดถึงเสียหน่อย“ญี่ปุ่น!” พี่พาร์ทเอ่ยเสียงดุ มือดันหัวน้องออกจากตัว“ก็ญี่ปุ่นคิดถึง ไม่ได้เจอกันตั้งนาน ขอกอดหน่อย” คนตัวเล็กไม่ยอมพยายามจะกอดพี่ชาย แต่คนพี่กลับเอาแต่ผลักไส“โอ้ ลืมไป” แล้วตามันไปสะดุดกับใครบางคนที่ยืนทำหน้านิ่ง“โอเค ไม่กอดแล้วก็ได้ ไม่คิดมากใช่ไหมเธียร” ฉันหันไปยิ้มให้น้อง“ไม่เป็นไรค่ะ แต่ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นหนูตบ!” เธียรทำหน้าจริงจัง“นี่พี่เอง พี่ญี่ปุ่นไง” ฉันทำหน้าอ้อน“ฮึ...หนูล้อเล่น กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ คิดถึงจัง” ร่างบางโผเข้ากอดฉันทันที“เมื่อวาน พี่ก็คิดถึงเราแล้วน้องพลอยเป็นไงบ้าง เห็นโมจิบอกตัวจริงน้องน่าฟัดมาก”“อยู่กับคุณแม่ค่ะ พอดีวันนี้หนูมาเรียนรู้งานกับพี่พาร์ท” เธียรหันไปยิ้มให้พี่พาร์ทที่ยืนนิ่งมือล้วงกระเป๋า คนอะไรขี้เก๊กไม่เลิก มีดีแค่หล่ออย่างที่เธียรว่าจริง ๆ พี่ชายฉัน“เข้าไปข้างใน อารออยู่” พี่พาร์ทพูดเสียงตึง ๆ แล้วคว้ามือดึงเมียเดินกลับเข้าไปในห้อง“เขาเป็นอะไร” ฉันหันไปถามโมจิ“......” ตัวเล
โซ่คล้องใจ 2 อ้อมกอดที่อบอุ่น
“แล้วนี่พี่พักที่ไหน?” ตอนนี้เราสองคนพี่น้องกำลังเดินออกจากผับ“โรงแรม......แต่ตอนนี้พี่อยากไปนอนกับตัวเล็ก เราสองคนไม่ได้นอนเมาท์กันนานแล้วนะ”“งั้นกลับบ้านกันค่ะ ถ้าแดดดี้กับแม่รู้ว่าพี่กลับมาต้องดีใจแน่เลย” โมจิยิ้มอย่างดีใจ“ว่าแต่เราไม่เมาแน่นะ!” ฉันหันไปจ้องหน้าน้อง ก็เมื่อกี้เราสองคนดื่มไปเยอะพอสมควร“แค่นี่เองสบายมาก” โมจิพูดอย่างมั่นใจ“งั้นกลับบ้านเรากัน”แล้วฉันกับน้องก็เดินโอบเอวกันไปขึ้นรถ แต่กว่าจะกลับถึงบ้านก็ปาไปตีสอง แด๊ดกับแม่ก็คงนอนกอดกันอยู่ในห้อง ไว้พรุ่งนี้เช้าค่อยเซอร์ไพรส์แต่เช้าแล้วกัน“พี่ใส่ได้ไหม” โมจิส่งชุดนอนให้“สั้นไปนิดแต่ใส่ได้ ว่าแต่เราเนี่ยใหญ่ไม่เบาเลยนะ”หมับ!!“พี่ไม่เอาไม่เล่น”“ไม่ได้เล่น พี่แค่จับดูว่ามันใหญ่จริง หรือแค่หลอกตา” ฉันพูดยิ้ม ๆ มือยังคงบีบจับหน้าอกสองเต้าที่มันใหญ่เกินตัว“พอแล้วนอนได้แล้วค่ะ” น้องทำหน้างอน“โอ๋ ๆ ๆ ๆ ไม่งอนสิตัวเล็ก อ๊ะ ให้จับคืน” ร่างบางแอ่นอกให้น้อง“ไม่เอา หนูไม่ใช่โรคจิตเหมือนพี่ ชอบจับแต่หน้าอกหนู” โมจิเดินทิ้งตัวลงนอน ดึงผ้าห่มมาคลุมตัว“ก็มันใหญ่น่าจับ นุ่มนิ่มด้วย เนี่ย ๆ”หมับ!!“พี่ญี่ปุ่น ไม่เอาพอแล้วจ
โซ่คล้องใจ 1 รู้สึกเจ็บ
“ปล่อย!”“.......” เขายังคงเงียบและกอดไม่ยอมปล่อย“เป็นบ้าอะไร ปล่อยสิ!”“......” และเขายังคงเงียบเหมือนเดิม จะเล่นสงครามประสาทกันใช่ไหม ได้!“ไม่ปล่อยใช่ไหมได้!” ร่างเล็กจ้องหน้าคนตรงหน้าอย่างไม่เกรง ก่อนจะตีเข่าเข้าตรงส่วนนั้นเขาจัง ๆ แต่ทว่า...พรึบ!“ฮึ......” เขาเค้นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน ดันร่างบางติดกำแพง“ปล่อย!” ฉันพยายามใจเย็นสุด ๆ ทำไมต้องมาเจอเขาอีกด้วย กรุงเทพฯ มันเล็กมากหรือไง บ้าชะมัด“คิดว่าฉันอยากอยู่ใกล้เธอหรือไง” น้ำเสียงและสายตาเขาที่มองมามันยังคงเย็นชาเหมือนเดิม“ใครจะไปรู้ ก็ไม่ปล่อยสักที ก็นึกว่าอยากกอด ทำไมญี่ปุ่นสวยขึ้นเหรอ พี่เลยอยากอยู่ใกล้ หรือว่าอยากมากกว่านั้น ได้นะ ไปต่อที่ไหนดี!” ฉันพูดจายั่วยวน ทำทุกอย่างที่เขาไม่ชอบ“ฮึ...ผู้หญิงอย่างเธอใครจะไปอยากอยู่ใกล้ แค่จะบอกว่า” สายตาคู่นั้นมองฉันอย่างดูถูก“อย่ามามองญี่ปุ่นด้วยสายตาแบบนั้น ถ้าพี่ไม่รู้จักญี่ปุ่นดีพอ ไม่ชอบหน้าก็ต่างคนต่างอยู่!” สองมือดันแผงอกแกร่งอย่างแรงแต่เขากลับไม่ขยับแม้แต่นิดเดียว“จะเอายังไง ถ้าไม่ปล่อยญี่ปุ่นจะถือว่าพี่อยากอยู่ใกล้ ๆ หรือเวลาหลายปีที่ไม่เจอกัน ใจพี่มันเปลี่ยนไป” จาก
โซ่คล้องใจ Intro
“Hi เมืองไทย กี่ปีแล้วนะที่เราไม่ได้เจอกัน”“แดดดี้หนูกลับมาแล้ว แต่ขอหนีเที่ยวก่อนสักสองวันแล้วจะไปรายงานตัวนะคะ” หญิงสาวหุ่นดี ในชุดเดรสสั้นรัดรูปสีดำ สุดเซ็กซี่ราคาแพง ปากแดงพูดบ่นอย่างอารมณ์ดี ทันทีที่เท้าแตะสนามบิน พร้อมสอดส่องสายตาหาใครบางคนที่จะมารับแต่ก็ไม่เจอ ก่อนมือเรียวเล็กจะหยิบมือถือ iPhone 13 pro max สีเซียร์ร่าบลู ออกมาแล้วกดโทรออก หาอีกคนทันที“ภูผา ที่รักอยู่ไหนเขารออยู่นะ ทำไมช้าจัง”“……กำลังไป” ชายหนุ่มได้แต่ถอนหายใจแล้วเดินตรงไปหาหญิงสาวร่างบางที่ยืนส่งยิ้มหวานให้“คิดถึงจัง”“ญี่ปุ่น!” ภูผาเค้นเสียงดุเมื่อถูกเพื่อนรักจู่โจม หอมแก้มโดยที่เจ้าตัวไม่ทันได้ตั้งรับ“อะไร แค่นี้ทำเป็นหวงตัว เมื่อก่อนยังไม่เห็นเป็นอะไร” หญิงสาวทำหน้าอ้อน กอดแขนชายหนุ่มทันที“.......” ภูผาได้แต่ถอนหายใจ ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี เธอก็ไม่เคยเปลี่ยน ยังคงมั่นใจในตัวเอง แก่นเฟี้ยว แต่ต้องยอมรับว่า ผู้หญิงคนนี้เก่งและเข้มแข็งมาก อายุแค่ 24 แต่ประสบความสำเร็จในอาชีพที่เธอใฝ่ฝันมาตั้งแต่เด็ก ทั้งทำงานทั้งเรียนจนเป็นที่รู้จัก เป็นดิไซเนอร์อันดับต้น ๆ ที่ถูกพูดถึง“ไปเถอะ อยากเต้นจะแย่แล้ว เสียดายที่ภู
