4 ไม่สนใจ

“เป็นอะไรทำไมทำหน้าแบบนั้น” ฉันเดินเข้าไปกอดแด๊ดที่กำลังคุยกันกับพี่พาร์ท

“เปล่า ว่าแต่แด๊ดคะ เปลี่ยนคนอื่นไม่ได้เหรอ” คนตัวเล็กทำหน้าอ้อน

“ทำไม หนูมีเรื่องอะไรกับนิธิภัทร์” แด๊ดจ้องหน้าอย่างจับผิด

“......” คนตัวเล็กเงียบริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันมองหน้าพี่ชาย

“ไม่มีอะไรหรอกครับอา น้องคงยังไม่ชิน” พี่พาร์ทเอ่ยขึ้น และเดินเข้ามาหา

“ใช่ค่ะแด๊ด ญี่ปุ่นคงคิดมากไปกลัวเขาจะทำงานออกมาไม่ดี แต่ถ้าแด๊ดว่าโอเคหนูก็ไม่มีปัญหา”

“งั้นก็ดี เพราะงานนี้แด๊ดตั้งใจทำให้หนู งั้นแด๊ดไปก่อนมีเรื่องจะคุยกับนิธิภัทร์ก่อน”

“ค่ะ”

“พี่เชื่อว่าน้องสาวพี่รู้จักแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัว” พี่พาร์ทเดินเข้ามาจับไหล่ให้กำลังใจ

“รู้ค่ะ แต่ญี่ปุ่นแค่...” มันรู้สึกยังไงก็ไม่รู้

“หรือเรายังรักเขาอยู่”

“ไม่ค่ะ ญี่ปุ่นไม่ได้คิดอะไรกับเขาแล้ว สนใจอะไรคนไม่มีใจ!”

“งั้นก็ดี พี่ไปประชุมก่อน”

“เดี๋ยวก่อนค่ะ” มือเล็กรีบดึงแขนพี่ชายไว้

“คืนนี้พาน้องไปเที่ยวได้ไหม พวกเราไม่ได้เที่ยวกันนานแล้วนะ” คนตัวเล็กทำหน้าอ้อน

“หนูไป! ไม่ได้ไปเที่ยวนานแล้ว หนูไป หนูไป” เป็นเธียรที่พูดแทรกขึ้น แล้วท่าทางน้องดูตื่นเต้นดีใจมาก

“งั้นก็โอเคเลย เดี๋ยวพี่ชวนโมจิ ขุนศึก ภูผา และภูพิงค์ไปด้วย ไปหลาย ๆ คนสนุกดี” แล้วฉันก็เดินไปหาเธียรแทน ต้องแบบนี้สิถึงจะเหมาะกับตำแหน่งสะใภ้ใหญ่ของตระกูลเรา

“ฉันไม่ให้ไป!” พี่พาร์ทเอ่ยเสียงแข็ง

“พี่พาร์ท!” เธียรจ้องหน้าพี่พาร์ทตาเขม็ง มือกอดอกอย่างไม่พอใจ

“หนูจะไป พี่ดูลูกด้วย นาน ๆ ที แล้วถือเป็นการฉลองที่พี่ญี่ปุ่นกลับมา อย่ามาห้าม!” เธียรเดินเข้าไปประจันหน้ากับพี่พาร์ท นี่คงไม่ทะเลาะกันเพราะฉันนะ

“ถ้าฉันไม่ไปด้วยเธอก็อย่าหวัง! จะได้ไป” พี่พาร์ทขึ้นเสียงดุ

“ใจเย็น ๆ นะคือว่า”

“งั้นพี่ก็ไปกับหนูแค่นี้ก็จบ ส่วนตัวเล็กลูกหลับแล้วเราค่อยออกจากบ้านนะคะ นะหนูอยากเที่ยวบ้าง” เธียรทำหน้าอ้อน ฉันนี่ได้แต่ยืนมองแล้วก็ยิ้ม แน่นอนพี่พาร์ทจอมเย็นชาใจอ่อนให้กับลูกอ้อนเมียไปแล้ว

“เฮ้อ...เธอนี่มันจริง ๆ แต่ไปผับเรา ถ้าไปที่อื่นไม่ได้” พี่พาร์ทหันมาพูดกับฉันแล้วเดินออกไปทันที

“แล้วเจอกันนะคะ” เธียรทำหน้าระรื่นแล้วรีบวิ่งตามพี่พาร์ท ออกไป

“เชอะ เกลียดจังพวกปากแข็ง” ฉันก็ได้แต่ส่ายหัวแล้วก็ยิ้มให้กับความน่ารักขี้อ้อนของเธียร ก่อนจะโทรหาโมจิ เพราะตัวเล็กหายไปนานมาก

หน้าบริษัท...

“ช้ามาก!!!” ทันทีที่รถน้องจอดฉันก็บ่น ๆ ๆ ๆ ๆ

“ก็ขุนศึกแหละช้า ทีหลังไม่ไปรับแล้วนะ” โมจิพูดอย่างเบื่อหน่าย

“โอ๋ที่รักไม่งอนสิครับ ศึกแค่ติดสาวแป๊บเดียวเอง” ขุนศึกเดินมาโอบเอวโมจิ

“ส่วนตัวเอง มาให้กอดให้หายคิดถึงที” แล้วมันก็ทำหน้าทะเล้นเดินเข้ามากอดฉันอีกคน

“พอ ๆ ๆ หยุดไปได้แล้วหิว”

“ได้ครับได้ วันนี้สองสาวอย่างกินอะไร ป๋าศึกเลี้ยงเอง แต่ขอเดินควงอวดชาวบ้านหน่อย อยากได้อารมณ์แบบว่าสามคนผัวเมีย” ขุนศึกทำหน้าจริงจัง

“เฮ้อ...” ฉันกับน้องได้แต่ถอนหายใจมองหน้ากันอย่างเอือมระอา แต่ก็ยอมถือว่าขำ ๆ เล่นกับเขาหน่อยสนุกดี

“.......ผู้หญิงอย่างเธอมันก็เป็นแบบนี้สินะ” ...แบงค์ถึงกับกำหมัดแน่นเมื่อเดินลงมาเห็นหญิงสาวกอดหอมอยู่กับผู้ชาย

21.00 น.

ผับXXX

“ว่าไงแม่ลูกอ่อนนึกว่าจะมาไม่ได้ซะแล้ว” ฉันเดินเข้าไปกอดภูพิงค์

“ก็เกือบไม่ได้มา แต่อยู่นานไม่ได้นะกลัวสองแฝดตื่น”

“โอเคแค่มาก็ดีใจแล้ว คิดถึงมากรู้ไหม ไว้พรุ่งนี้เดี๋ยวไปหาหลาน ๆ” ฉันกอดหอมภูพิงค์ด้วยความคิดถึง

“ขอบคุณนะคะที่ยอมพาภูพิงค์มา” ฉันหันไปยิ้มให้อาไรเฟิล ที่นั่งหน้าขรึม อาเขาพยักหน้าแล้วคุยกับพาร์ท ส่วนภูผาผิดนัดไม่ยอมมา คอยดูอย่าให้เจอหน้านะ

เราทุกคนก็นั่งคุยนั่งดื่มกันตามปกติ ก่อนอาไรเฟิลจะพาภูพิงค์กลับ ก็เข้าใจแหละลูกยังเล็ก แต่ไม่เป็นไรขุนศึกกับโมจิยังอยู่ ส่วนพี่พาร์ทก็ทำเป็นหวงเมีย จะชวนไปแดนซ์ก็ไม่ยอม

“เต้นคนเดียวก็ได้” ว่าแล้วร่างบางในชุดสุดวาบหวิวก็เดินถือแก้วเหล้าไปเต้น กับกลุ่มนักดื่มคนอื่น ๆ

“จริง ๆ เลย” ...พาร์ทได้แต่มองน้องสาวแล้วส่ายหัว

“ปล่อยไปเถอะค่ะ คงจะเครียดคงอยากผ่อนคลายบ้าง” ...โมจิมองและส่งยิ้มให้พี่สาว

“อยากเต้น” ...เธียรทำหน้าอ้อนพาร์ทที่นั่งโอบเอวไว้แน่น

“หยุดคิด ไม่งั้นฉันจับเธอกระแทกตรงนี้” ...พาร์ทพูดเสียงกระซิบจ้องหน้าเมียอย่างเอาเรื่อง

“ฮึ...คนใจร้าย”

“ที่รักอยู่กับพี่พาร์ทนะ ศึกว่า” ...ขุนศึกมองไปที่พี่สาวแล้วเกิดอาการหวงเมื่อมีหนุ่ม ๆ เดินเข้ามาใกล้

“ไปเถอะ ดูพี่ด้วย” โมจิพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนขุนศึกจะรีบเดินเข้าไปหาพี่สาวทันที

“ขุนศึก มาเต้น ๆ” สองมือโอบคอน้องเมื่อเจ้าตัวแสบเดินเข้ามาหา

“หวงเหรอ” ฉันพูดยิ้ม ๆ พร้อมโยกย้ายส่ายสะโพกไปตามเสียงเพลง

“ก็แน่ละดูแต่งตัว แล้วดูที่พวกนั้นมอง” ขุนศึกพูดเสียงดุ

“เขาก็แค่มอง ถือว่าทำบุญ คิดมาก”

“จริง ๆ เลย แล้วต่อไปพี่จะไปเที่ยวไหนบอกผม ผมไม่อยากให้พี่ไปคนเดียวมันอันตราย” ขุนศึกทำหน้าจริงจัง

“โอเค” ใบหน้าหวานขยับเข้าไปใกล้ และหอมแก้มน้องชายแทนคำขอบคุณ เราสองคนพี่น้องก็เต้นคลอเคลียกันอยู่แบบนั้น

โต๊ะ...

“ทางนี้ครับ” ...พาร์ทเรียกแบงค์และกลุ่มเพื่อน ที่วันนี้เขาได้นัดเลี้ยงขอบคุณและเลี้ยงต้อนรับน้องสาวไปในตัว

“…...” แบงค์พยักหน้ารับ ก่อนจะมองไปเห็นหญิงสาวในชุดน้อยชิ้น คลอเคลียนัวเนียอยู่กับผู้ชาย แล้วต้องกำหมัดแน่น

“ไอ้แบงค์ ไอ้แบงค์” สุดเขตสะกิดเพื่อน เมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบ

“เชิญตามสบายนะครับ เต็มที่” พาร์ทพูดเอ่ยกับทุกคน

“ครับท่านประธาน” ดนัยถึงกับยิ้มกริ่มเพราะวันนี้จะได้กินฟรี แต่เสียดายที่ไม่มีสาว ๆ มานั่งด้วย

“ไอ้แบงค์มันเป็นอะไรดื่มเอาดื่มเอาไม่พูดไม่จา” ดนัยกระซิบถามเพื่อน เมื่อเห็นเพื่อนรักเอาแต่กระดกแก้วเหล้าเข้าปาก สีหน้าท่าทางเหมือนไม่พอใจใคร

“อยากรู้ถามมันสิ” สุดเขต พูดอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะหันไปบอกน้อง ๆ ทุกคนที่มาด้วยกัน

“ดื่มได้เมาได้ แต่พรุ่งนี้ต้องทำงานได้!”

“วันหยุดครับพี่ ไม่เมาไม่กลับ” หนึ่งในพนักงานเอ่ยขึ้น

“5555 งั้นเต็มที่ไอ้น้อง เอาดื่ม ๆ ๆ ๆ” แล้วทุกคนก็ต่างดื่มเต้นกันอย่างสนุกสนาน มีเพียงหัวหน้าแผนกสุดหล่อที่เอาแต่นั่งจ้องใครบางคนที่ยังเต้น อยู่ท่ามกลางผู้ชาย

“ไปเข้าห้องน้ำก่อนเดี๋ยวมา”

“ศึกไปเป็นเพื่อนไหม”

“ไม่ต้อง ๆ ไปรอที่โต๊ะก็ได้”

“ไหวแน่นะ ดื่มเยอะเลยนะเรา” วันนี้ขุนศึกมาแปลก

“แค่นี่เองสบายมาก” แล้วเราสองคนก็เดินกลับไปที่โต๊ะ แต่แล้วก็ต้องอารมณ์เสียเมื่อเจอใครบางคนนั่งอยู่กับพี่พาร์ท

“มาก็ดีแล้วดึกแล้ว” พี่พาร์ทเอ่ยขึ้น

“พี่พาเธียรกับโมจิกลับก่อน ญี่ปุ่นจะอยู่ต่ออีกหน่อย กำลังสนุก” ฉันหันไปพูดกับพี่ชาย โดยไม่ได้สนใจสายตาเลือดเย็นนั้นที่มองมา

“พี่กลับเถอะศึกดูแลเอง”

“ดีมากค่ะที่รัก เดี๋ยวเขามา” มือเล็กดึงน้องชายเข้าใกล้แล้วจุ๊บเบา ๆ ไปหนึ่งที ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำ

“งั้นตามสบาย ไปกลับบ้าน” ...... พาร์ทดึงร่างเล็กที่เอาแต่ทำหน้ามุ่ย พร้อมน้องสาวตัวน้อยเดินออกจากผับก่อนจะขึ้นรถกลับบ้าน ส่วนขุนศึกก็ไม่ปล่อยให้เสียโอกาสรีบเดินเข้าไปหาสาว ๆ ระหว่างที่รอพี่สาว

“ขอตัว” ... แบงค์ลุกพรวดแล้วเดินออกจากตรงนั้นทันที ท่ามกลางความมึนงงของเพื่อน ที่ได้แต่มองหน้ากันแล้วเกาหัว…