บทที่ 26

“หิวหรือยังคะหนูพาย” เมลานีพูดช้า ๆ เพื่อให้ลูกสาวที่กำลังอยู่ในวัยหัดพูดสามารถเข้าใจคำถามของเธอได้ทุกคำ หญิงสาวเคยอ่านผ่านตามาบ้างว่าหากอยากให้ลูกเรียนรู้ได้เร็วและเป็นคนมีเหตุผล ต้องปฏิบัติกับลูกให้เหมือนกับเขาคือผู้ใหญ่ที่พูดรู้เรื่องแล้วคนหนึ่ง เมลานีจึงแทบไม่เคยทำเสียงเล็กเสียงน้อยกับลูกสาวเลยเพราะเธออยากให้ลูกมีพัฒนาการที่ดีและพูดได้ชัดเจน

“หม่ำ หิว” หนูน้อยเข้าใจในสิ่งที่มารดาต้องการถาม แม้เธอจะยังพูดได้เป็นคำ ๆ แต่ก็เรียกรอยยิ้มจากเมลานีรวมถึงคนที่ยืนมองอยู่พักหนึ่งจนกระทั่งสาวเท้าเข้ามายืนอยู่เบื้องหลังโดยไม่รู้ตัว

“กินไข่ตุ๋นน้ำมะพร้าวนะคะ แม่เตรียมมาให้แล้วหนูพายไม่ต้องกลัวหิวเลยลูก” เมลานีหยิบเอากล่องสี่เหลี่ยมบรรจุอาหารที่เตรียมเป็นเสบียงให้ลูกสาวออกมา จัดการตักไข่ตุ๋นเนื้อนุ่มที่เป็นอีกหนึ่งของโปรดไว้เผื่อลูกสาวจะหิว เมื่อมีเวลาว่างหญิงสาวชอบเปิดดูสูตรทำอาหารสำหรับเด็กเพราะที่ผ่าน ๆ มาก่อนมีลูกเธอทำอะไรแทบไม่เป็นเลย จนตอนนี้ทำอาหารได้หลากหลายมากขึ้นพอที่จะล่อหลอกลูกสาวในวัยนี้ให้กลายเป็นเจ้าก้อนแป้งตัวกลมดิก

“กิน ฉุน พ้าว” เจ้าตัวน้อยรีบตบมือเมื่อเห็นของโปรดที่มารดาเตรียมพร้อมมาเป็นเสบียง ความหมายของหนูพายคือเธออยากกินไข่ตุ๋นมะพร้าวแล้วค่ะคุณแม่ขา

“อ้าม” เมลานีตักไข่ตุ๋นนุ่มฟูที่มีเนื้อมะพร้าวหั่นเป็นชิ้นเล็ก ๆ ใส่ลงไปด้วยให้กับลูกสาวที่อ้าปากกว้างรอรับของโปรดแถมยังเคี้ยวแก้มตุ่ย จนไม่กี่อึดใจก็ร้องหาไข่ตุ๋นคำใหม่

“อีก เอาอีก” เด็กน้อยเขย่าตัวและส่งเสียงบอกให้ผู้เป็นมารดารู้ว่าความต้องการไข่ตุ๋นมะพร้าวอ่อนของตนเองยังไม่เพียงพอ เมลานีจึงค่อย ๆ บรรจงตักของอร่อยให้ลูกสาวเพิ่ม

“อร่อยไหมคะ”

“หย่อย” หนูพายหลับตาปี๋พร้อมพยักหน้าและตอบคำถาม แถมยังยืนยันโดยการซุกตัวลงที่อกของมารดาแล้วถูไถหน้าไปมาเหมือนทุกครั้งเมื่อต้องการออดอ้อนออเซาะ แม้จะอายุเพียงแค่ขวบกับสิบเดือนแต่เด็กน้อยก็เรียนรู้ได้ว่าควรจะแสดงออกอาการแบบใดที่ทำให้ผู้เป็นแม่ใจอ่อน เพราะทุกครั้งที่หนูพายทำกิริยาเหมือนแมวน้อยขี้อ้อน เมลานีจะใจอ่อนยวบและยอมตามใจลูกสาวไปซะทุกอย่าง

“ลูกสาวเหรอ ตาแป๋วน่ารักเหมือนเมลเลย”

เมลานีหันกลับไปมองชายหนุ่มในชุดครุยแถบสีเดียวกันกับณัชชา ผู้ชายที่เธอแทบไม่ได้คุยและไม่ได้พบปะหลังจากเมฆาถูกวิสามัญฆาตกรรม ในตอนนั้นธนนท์แสดงอาการรังเกียจถึงขั้นตัดการคบหาไม่ยอมแม้กระทั่งมาร่วมงานศพของพี่ชาย จนเธอกลับมาเรียนอีกครั้งในช่วงสั้น ๆ ก่อนจะพบว่าตัวเองตั้งครรภ์ เขาก็ไม่เคยกลับมาแสดงความเป็นมิตรฉันเพื่อน จะมีพูดคุยบ้างก็แค่กับณัชชา ซึ่งเมลานีก็ยอมรับการตัดสินใจของเพื่อนหากเขารังเกียจภูมิหลังที่มาจากพี่ชายผู้ค้ายาเสพติด วันนี้การที่ธนนท์เดินเข้ามาทักทายเธอด้วยตนเองจึงเป็นเรื่องที่เหนือความคาดหมายอยู่พอสมควร

“ลูกสาวเราเอง ชื่อน้องพาย”

“น่ารัก จ้ำม่ำดีจริง ๆ สวัสดีครับหนูพาย” ธนนท์ย่อตัวลงนั่งบนส้นเท้าของตนเอง เป็นระดับที่พอดีกับใบหน้าจิ้มลิ้มของเด็กน้อย หนูพายผู้กินไข่ตุ๋นจนอิ่มแปล้จึงส่งยิ้มร่าให้อย่างเด็กอารมณ์ดี เมลานีเห็นดังนั้นก็พลอยยิ้มตามและสอนให้ลูกสาวเรียกชื่อของเพื่อนด้วย

“น้านนท์ หนูพายลองเรียกชื่อน้านนท์สิคะลูก” เมลานีค่อย ๆ พูดช้า ๆ ชัด ๆ แต่อ่อนโยนตามนิสัย

“น้านง”

“น้านนท์” คราวนี้เป็นธนนท์ที่นึกสนุกพยายามสอนหนูพายเรียกชื่อตนเองให้ถูกดูบ้าง

“น้านุน”

“น้านนท์”

“นูน นูน” หนูน้อยพยายามออกเสียงตามคำบอกของคุณน้าคนใหม่แต่ก็ยังฟังแปร่งแปลกจน ‘น้านูนนูน’ หัวเราะออกมา

“ก็ได้ค่ะ นูนนูน ก็นูนนูน”

“กำลังหัดพูดน่ะ จะยังพูดได้เป็นคำสั้น ๆ อยู่ แต่ฟังเข้าใจได้เกือบหมดแล้ว”

“นี่ก็พูดเก่งมากแล้วนะ ยังไม่ถึงสองขวบใช่ไหม” ธนนท์คำนวณเวลาเอาจากช่วงที่เมลานีลาออกจากการเป็นนักศึกษา ในตอนนั้นเขาทั้งเสียใจที่เมลานีไปมีแฟนและรับไม่ได้ที่หญิงสาวมีพี่ชายเป็นอาชญากรในคดียาเสพติด ต่อมาเธอตั้งท้องและลาออกไปเงียบ ๆ ธนนท์รู้เรื่องนี้จากณัชชาเพราะเมลานีก็ไม่ได้ปิดบัง

หลังจากวันนั้นจนถึงวันนี้ธนนท์พบว่าตนเองยังคงแอบคิดถึงเมลานีอยู่บ่อย ๆ ยามที่เขาพบเจอผู้หญิงที่มีลักษณะใกล้เคียงกับเธอ หลังจากเมลานีลาออกไปแล้วชายหนุ่มก็ยังใช้ชีวิตวัยรุ่นเหมือนเด็กมหาวิทยาลัยทั่วไป คือเดตกับคนที่ถูกใจไปทั่วแต่กลับไม่ได้คบหาใครจริงจัง เมื่อลองพิจารณาเด็กสาวแต่ละคนที่เขาคบหามักจะมีบางอย่างที่คล้ายคลึงหรือชวนให้นึกถึงหญิงสาวร่างบางคนนี้ แต่ก็ยังไม่มีใครที่เขาคลั่งไคล้ได้เท่าเธอ

เมลานีอาจจะเป็นเหมือนอาหารที่เขาหมายตามานานแต่ดันถูกตัดหน้าไปเสียก่อน แม้วันนี้จะเป็นแค่ของเหลือก็ยังดูน่ากินกว่าอาหารสดใหม่จานอื่นที่ถูกเสิร์ฟมาให้ถึงที่ เขาคงติดค้างอยู่ในใจเพราะยังไม่ได้ลองลิ้มชิมรสเธอ

“เมลมาหาณัชใช่ไหม ได้เจอกันหรือยัง”

“เจอแล้ว ถ่ายรูปกับณัชแล้วด้วย”

“งั้นเมลกับหนูพายถ่ายรูปกับเราหน่อยได้ไหม ที่ผ่านมานนท์ขอโทษที่เคยทำตัวไม่ดีกับเมลนะ”

“เราเข้าใจนนท์ อย่าคิดมากเลยเรื่องมันผ่านไปแล้ว มาถ่ายรูปกันดีกว่า ถ่ายรูปกับน้านนท์คะหนูพาย”

“ฉ่ายยูบ” ดูเหมือนเด็กหญิงจะชื่นชอบการถ่ายรูปอยู่ไม่น้อยเพราะพอได้ยินคำว่าถ่ายรูปก็ยิ้มร่าทันทีทำเอาทั้งเมลานีและธนนท์หัวเราะตามไปด้วย ชายหนุ่มเป็นฝ่ายหยิบเอาสมาร์ตโฟนของตนเองขึ้นมาใช้กล้องหน้าถ่ายรูป เมื่อเห็นว่ายังไม่ได้ภาพในมุมที่กว้างมากพอจึงหันไปขอความช่วยเหลือกับรุ่นน้องกลุ่มหนึ่งที่บังเอิญเดินผ่านมา

“ใช่ พี่เมล ที่เคยเป็นดาวคณะหรือเปล่าคะ” เมลานีเองก็เคยเป็นนักศึกษาที่มีคนให้ความสนใจไม่น้อยเพราะเธอเป็นถึงดาวคณะมาก่อน

“ค่ะ” เมลานีพยักหน้ารับ พอเห็นสายตารุ่นน้องมองไปที่ลูกสาวบนตักก็ยิ่งกอดลูกเอาไว้แน่น มือเธอแอบสั่นโดยไม่อาจระงับ

“พี่ท้องจริง ๆ เหรอคะ ตอนนั้นนึกว่าข่าวลือซะอีก” หนึ่งในนักศึกษากลุ่มนั้นถามออกมาโดยไม่สนใจสีหน้าซีดเผือดของหญิงสาวเลยสักนิด จนธนนท์รู้สึกหงุดหงิดใจและโมโหที่ตนเองเรียกรุ่นน้องกลุ่มนี้มาถ่ายรูปจนทำให้บรรยากาศดี ๆ เมื่อครู่หายไปโดยสิ้นเชิง

“ขอโทรศัพท์พี่คืนด้วยครับ” ชายหนุ่มพูดกับรุ่นน้องเสียงกระด้างทำให้ทั้งกลุ่มรู้สึกได้ว่ารุ่นพี่บัณฑิตใหม่ไม่พอใจจึงส่งโทรศัพท์คืนและแยกตัวออกมา

ธนนท์หันมามองเพื่อนสนิทที่เขาเคยหมายปองและคิดว่าเธอเป็นดอกฟ้า ตอนนี้เธอกลายมาเป็นดอกหญ้าแล้วแต่ก็ยังงดงามจนเขาไม่อาจตัดใจมองข้าม

“ขอแสดงความยินดีกับบัณฑิตใหม่นะนนท์ แต่เมลต้องกลับแล้วล่ะ ยายหนูพายน่าจะง่วง” เมลานีเก็บกล่องบรรจุไข่ตุ๋นมะพร้าวที่เหลืออยู่เพียงเล็กน้อยลงในถุงผ้า จัดการป้อนน้ำให้ลูกสาวโดยมีธนนท์ยืนมองอยู่ด้วยสายตาทึ่ง ๆ เมลานีเปลี่ยนจากคุณหนูผู้บอบบางแสนเฉิดฉายมาเป็นมารดาผู้อ่อนโยน ละเมียดละไมมองแล้วช่างจับตาจับใจเหลือเกิน คงจะดีกว่านี้มากถ้าคนที่เป็นพ่อของลูกในท้องเธอจะเป็นเขา...ไม่ใช่ผู้ชายคนอื่น

ธนนท์ตัดสินใจที่จะลองเดินหน้ากับเมลานีดูอีกครั้ง สมัยก่อนเธอสูงส่งเป็นดาวคณะแต่วันนี้เป็นแค่แม่หม้ายลูกติด เธอคงจะให้โอกาสเขาได้ไม่ยากเย็น อยากรู้เหมือนกันว่าหญิงสาวผู้จองหองในอดีต พอตกอับไร้หนทางจะยังเล่นตัวกับผู้ชายที่มีใบปริญญาและมีหน้าที่การงานที่ดีแบบเขาอยู่ไหม

“นนท์ขอเบอร์เมลไว้ได้ไหม”

“ได้สิ นนท์ก็เป็นเพื่อนของเราเสมอ”

“นนท์คิดถึงและไม่เคยลืมเมลจากหัวใจเลย”