บทที่ 73

ชายหนุ่มขับรถคันหรูพลางผิวปากอย่างอารมณ์ดี เมื่อสุดท้ายแล้วแม่ของลูกก็ยอมเก็บสัมภาระขนมนมเนย หอบลูกขึ้นรถเพื่อพามาเที่ยวสวนสัตว์ด้วยกัน มองลอดผ่านกระจกมองหลัง ร่างปุ้มปุ้ยแทบไม่อยู่นิ่งแม้กระทั่งนั่งมาบนคาร์ซีต หนูน้อยจับโน่นนี่ ดึงนั่นมาตลอดทาง เหลือบมองผู้เป็นแม่ก็เห็นว่ากำลังเล่นกับลูกอย่างสนุกสนาน

“น้องพาย สนุกไหมครับ”

“ฉนุก หนุก”

เมลานีมีความสุขที่เห็นลูกสาวตื่นตาตื่นใจกับบรรยากาศใหม่ เด็กน้อยส่งเสียงเจื้อยแจ้วและพูดคุยกับผู้เป็นแม่ไม่หยุดหย่อนจนกระทั่งถึงปากทางเข้าสวนสัตว์

“เอ้า ถึงแล้ว เราเข้าไปเยี่ยมเบิร์ดกันดีกว่า” กริชจอดรถและหันไปเย้าแหย่ลูกสาวพร้อมทั้งปลดเข็มขัดและเปิดประตูรถลงไปเตรียมเป้สำหรับใส่สัมภาระเด็กอ่อน เขาตื่นเต้นเป็นอย่างมากเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่จะได้ทำหน้าที่พ่อผู้เปิดจินตนาการของลูกน้อย

“เบิร์ด เบิร์ด” เด็กน้อยตบมือดีใจที่จะได้เจอกับเบิร์ดอีกครั้ง โผเข้ากอดคอกริชแน่น สอดส่ายสายตามองหาเบิร์ดตัวใหม่ แต่ก็ต้องผิดหวังเพราะลานจอดรถของสวนสัตว์วันนี้ไม่มีนกบินผ่านเลยสักตัว

“ไหน ไหน เบิร์ด”

“เดี๋ยวกริชพาเข้าไปดูเบิร์ดข้างในกัน ตามมาคุณแม่” ชายหนุ่มอุ้มเด็กน้อยด้วยแขนข้างเดียวพร้อมทั้งมีเป้สะพายหลังใบโต ส่วนมืออีกข้างก็พยายามชี้โบ๊ชี้เบ๊สิ่งต่าง ๆ รอบตัวให้กับน้องพายดู

เมลานีที่เพิ่งลงจากรถได้ก็รีบสาวเท้าตามสองพ่อลูกไปยังโซนแสดงสัตว์ ด้วยเพราะวันนี้มีแดดค่อนข้างแรง เธอจึงไม่ลืมที่จะหยิบหมวกเด็กติดมือมาให้น้องพายด้วย

“นี่คุณ ใส่หมวกให้ลูกด้วย เดี๋ยวหนูพายจะไม่สบาย” เมลานีที่วิ่งตามไปทันสองพ่อลูกยื่นหมวกแก๊ปใบเล็กให้กับชายหนุ่ม แต่ไม่วายที่จะทำตาเขียวใส่เขาอีกครั้ง

ก็บอกแล้วไม่ให้มา...ถ้าอยากจะมา ก็ต้องดูแลลูกให้ดีกว่านี้

สามคนพ่อแม่ลูกเดินเข้ามาไม่ไกลนักก็เจอกับบ่อน้ำขนาดใหญ่ ที่มีแผงกั้นเพื่อไม่ให้นักท่องเที่ยวเดินเข้าไปในบ่อได้ ภายในมีสัตว์ชนิดหนึ่งตัวใหญ่มหึมา เมลานีตื่นเต้นมาก เพราะจำได้ว่าครั้งหนึ่งเธอเคยสอนลูกสาวให้รู้จักกับสัตว์ชนิดนี้ผ่านหน้าจอทีวี วันนี้ได้เจอตัวจริงเธอก็อยากรู้ว่าลูกสาวจะยังจำได้หรือไม่

“หนูพาย หนูเห็นไหมคะนี่ตัวอะไร จำได้ไหม” คุณแม่คนสวยยกนิ้วชี้ไปยังบ่อน้ำ ลูกสาวตัวน้อยหันมองตามมือ แล้วทำตาโตส่งเสียงโวยวายดังลั่น

“โปโป้ ปูโป้ ว้าวว้าว” เด็กน้อยที่เพิ่งเห็นฮิปโปตัวใหญ่ กำลังชูคอพ้นบ่อน้ำขึ้นมา ก็ตื่นเต้นดีใจ ใช้มือเล็ก ๆ ตีบ่าผู้เป็นพ่อไม่หยุด

“ฮิปโปหรือเปล่า ลูก ฮิปโป” ชายหนุ่มได้ยินลูกสาวออกเสียงไม่ชัดก็ช่วยแก้ให้ อดหัวเราะไม่ได้กับท่าทางของหนูพายที่ดูสนอกสนใจฮิปโปตัวโตเอาเสียมาก ๆ

ถัดจากฮิปโปตัวเขื่อง ทั้งสามพ่อแม่ลูกก็เข้าสู่อาณาจักรของเจ้าเสือตัวใหญ่ กริชเฝ้ามองอาการของลูกแต่หนูพายก็ไม่ได้มีทีท่าหวาดกลัว ตรงกันข้ามกลับยื่นตัวไปข้างหน้าเหมือนอยากให้บิดาเดินเข้าไปให้ใกล้อีกนิด

“หนูพาย นี่ตัวอะไรลูก” กริชตั้งคำถามกับลูกน้อยในอ้อมแขน

“แมว เหมียว เมี้ยว” หนูพายตอบชัดถ้อยชัดคำ ดูแล้วมั่นอกมั่นใจมากว่าสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในกรงนั้นคือแมวตัวโต พร้อมทั้งเลียนแบบเสียงร้องของแมวให้ผู้เป็นพ่อฟัง “เหมียว เหมียว”

“นั่นมันแมวซะที่ไหนล่ะลูก พี่เสือ”

“โอ้ ทาเกอร์” ได้ยินดังนั้นหนูพายจึงเรียกแมวตัวใหญ่ด้วยภาษาอังกฤษอีกครั้ง คราวนี้คนเป็นพ่อถึงกับตาโตและหันกลับไปมองเมลานีด้วยสายตาที่ชื่นชม เธอสอนลูกสาวได้มากกว่าที่เขาคิด

“เก่งมากเลยค่ะ หนูพายลูกสาวของแม่” เมลานีเผยรอยยิ้มอย่างภูมิใจในตัวลูกสาวตัวน้อย อารมณ์ดีจนอยากหันไปแบ่งปันความภาคภูมิใจกับคนเป็นพ่อ “หนูพายหัวดีเหมือนพี่กริชนะคะ จำเก่ง ชอบตัวเลขด้วย”

“ลูกเราน่าจะเป็นอัจฉริยะนะ” กริชหัวใจพองฟู ทั้งปลาบปลื้มกับความเก่งล้ำเลิศของลูกสาว และระทวยกับคำพูดอ่อนหวาน รอยยิ้มชวนฝันจากแม่ของลูก

หนูพายเองก็ดูจะมีความสุขกับการที่ได้พบเจอสัตว์ตัวเป็น ๆ ไม่ใช่ภาพนิ่งในหนังสือนิทาน เด็กน้อยจึงดูจะสนอกสนใจและพูดคุยกับสัตว์ที่เดินผ่านแทบทุกชนิด จนมาถึงกรงขนาดใหญ่ เด็กหญิงที่สอดส่ายสายตาไปทั่ว รีบยกแขนขึ้นชี้นิ้วพร้อมทั้งกระตุกคอเสื้อผู้เป็นพ่อไม่ยอมหยุด

“เบิร์ด เบิร์ด เบิร์ด” สายตาและท่าทางที่แสดงออกถึงความดีอกดีใจที่ได้เจอเบิร์ดตัวใหญ่ของลูกสาว เรียกรอยยิ้มให้คนเป็นพ่อแม่ได้อย่างมากล้น โดยเฉพาะกริชที่เป็นตัวตั้งตัวตีพาลูกสาวมาตามหานก คำสัญญาของเขาต่อลูกสาวถือเป็นอันสำเร็จไปอีกหนึ่ง

เมลานีมองความตื่นเต้นของลูกสาวกับกริช รู้สึกอิ่มเอมอย่างบอกไม่ถูก ปกติหนูพายก็เป็นเด็กที่ร่าเริงอยู่แล้ว แต่พอมีคู่หูที่พากันแสบพากันซนอย่างกริช ก็ยิ่งเริงร่าไปกันใหญ่

“หนูพายหิวน้ำไหมครับ เดี๋ยวพ่อหยิบน้ำให้” ชายหนุ่มหยิบเป้ที่สะพายลงจากบ่าและรูดซิปหยิบเอาน้ำเปล่าที่มีหลายขวดออกมาให้ลูกสาวได้ดื่มแก้กระหาย ด้วยเพราะเดินวนอยู่ในสวนสัตว์นานนับชั่วโมงแล้ว กระนั้นก็ยังไม่ลืมหันไปถามแม่ของลูกสาว

“หนูเมล ดื่มน้ำไหมคะเดี๋ยวพี่หยิบให้” สิ้นคำพูดก็เปิดฝาขวดและยื่นให้กับหญิงสาวไปก่อน หันกลับมาเปิดฝาและจิ้มหลอดในขวดยื่นให้ลูกสาว เด็กน้อยที่กำลังจ้องมองฝูงกวางอยู่ในขณะนั้นรีบหันกลับมาคว้าหลอดจากมือพ่อและใช้ปากงับดูดน้ำกินเอง ชายหนุ่มมองภาพนั้นของลูกสาวด้วยความเอ็นดู

“เหนื่อยหรือยังครับหนูพาย”

“ไม่ ม่าย” หนูน้อยเหมือนยังมีพลังมหาศาล และพร้อมจะเรียนรู้กับสิ่งแปลกใหม่ไม่จบไม่สิ้น ทว่าคนเป็นแม่มองมาด้วยความเป็นห่วงแกมร้อนใจ

“อย่าปล่อยให้ลูกเหนื่อยมากเลยนะคะ มันไม่ดีกับลูก คุณก็รู้ว่าลูกมีโรคประจำตัว”

“พี่รู้” เห็นสีหน้ากังวลของเมลานี ชายหนุ่มก็ใช้อีกมือที่ว่างบีบแขนเบา ๆ ราวกับปลอบประโลมและให้กำลังใจ เขาเพียงต้องการที่จะให้ลูกได้สัมผัสและเปิดจินตนาการใหม่ ๆ จากของจริง แล้วก็คิดไม่ผิด วันนี้น้องพายดูสดใสร่าเริงมากเป็นพิเศษ ทำเอาเขาแช่มชื่นไปด้วยเช่นกัน สิ่งที่เมลานีจะพูดไม่ใช่เขาไม่ตระหนัก แต่เขาเตรียมพร้อมทุกอย่างไว้สำหรับลูกสาวตัวน้อยแล้วต่างหาก

“เมลไม่ต้องกังวล พี่นัดหมอที่ดีที่สุดไว้แล้ว วันนี้พี่ถึงได้พาน้องพายมาผ่อนคลายซะหน่อยก่อนที่จะเข้ารับการรักษาจริงจังเสียที”