บทที่ 71

มันเป็นมื้ออาหารที่ฝืดเฝื่อนที่สุดอีกมื้อหนึ่งในชีวิต และกริชก็พบว่าตนเองหน้าด้านที่สุดในจักรวาลเช่นกันที่ยังทนนั่งอยู่ตรงนี้ได้ แต่ก็ต้องทนให้ได้เพราะเขาอยากอยู่ตรงนี้ อยากมีครอบครัว อยากมีเมลานีและหนูพายอยู่ในชีวิต สิ่งที่ทำไว้กับเมลานีมันรุนแรงและร้าวลึก การที่เธอยังปล่อยให้เขาใช้พื้นที่ห่างกันเพียงแค่คนละฝั่งของโต๊ะอาหารก็ถือเป็นความกรุณาอย่างสูงแล้ว

หลังจากเก็บล้างจานเสร็จ กริชก็มานั่งเล่นเป็นเพื่อนหมูพายที่วันนี้น้าณัชของเธอกลับบ้านค่ำเพราะต้องเตรียมตัวไปเรียนต่างประเทศ

สิ่งที่พอจะเยียวยาหัวใจที่เหี่ยวแห้งของเขาให้พองฟื้นคืนกลับมาได้บ้างคงเป็นเสียงหัวเราะคิกคักของเจ้าตัวน้อย ยิ่งมองก็ต้องยอมรับว่าเมลานีเลี้ยงลูกได้ดีเหลือเกิน สำหรับเด็กอายุยี่สิบที่ถูกพี่ชายประคบประหงมมาโดยตลอด กลับเลี้ยงลูกสาวของเธอให้ช่วยเหลือตัวเองได้ทุกเรื่อง

เมื่อครู่เขาลองเล่นกับลูกด้วยการนับตัวอักษรและตัวเลขต่างๆ ปรากฏว่าลูกสาวของเขาช่างแสนวิเศษเหมือนเด็กอัจฉริยะอย่างไรอย่างนั้น หนูพายนับเลขได้แล้ว ลูกสาวฉลาดเหมือนเขาเสียจริง ย่าแก้วก็เคยบอกว่าเขานับเลขได้ตั้งแต่ยังพูดไม่ชัด เดินไม่แข็งด้วยซ้ำ วันข้างหน้าเขาจะทำไพน์กรุ๊ปให้ใหญ่โต เพื่อรอคอยผู้บริหารคนเก่งอย่างหนูพายมารับช่วงต่อในอนาคต แค่จินตนาการก็เกิดรอยยิ้ม ดวงตาอ่อนแสงเหมือนล่องลอยในความฝัน

“กลับเถอะค่ะคุณกริช นี่ก็ดึกมากแล้ว” เป็นเสียงแข็งของเมลานีที่กระชากอารมณ์เพ้อพกให้หล่นฮวบ

“แต่นี่มันเพิ่งสองทุ่มเองนะคะหนูเมล” ชายหนุ่มช่างฝันอ้อนเสียงอ่อน อยากยืดเวลาอยู่ในทาวน์เฮาส์หลังเล็ก ๆ แห่งนี้อีกสักนิดดีกว่าที่จะกลับไปเดียวดายบนคอนโดหรูที่แสนอ้างว้าง

“ลูกจะหลับ ฉันก็จะทำงาน”

“งานอะไรอีก ไม่ต้องทำแล้วนะ”

“เอ๊ะ คุณกริช”

ชายหนุ่มคอหดตัวลีบลงด้วยความตกใจ เป็นเมีย เป็นแม่ของลูกให้เขาก็เพียงพอแล้ว อย่างอื่นไม่ต้องกังวลใจเลย แต่เสียงนี้ก็ดังขึ้นเพียงในหัวของเขาเท่านั้น ไม่กล้าจะเอ่ยออกไปให้เมลานียิ่งโมโห ดูตาก็รู้ว่ารำคาญ อยากไล่เขาไปให้พ้น ๆ

ไม่มีทาง ในเมื่อเขามีตัวช่วยจอมซนอยู่ทั้งคน...

“ลูกจ๋า แม่เขาดุกิดอีกแล้วครับ”

หนูน้อยเอียงคอ ขมวดคิ้ว และปล่อยมือจากตุ๊กตาหมูสีชมพูตัวโปรด มืออ้วนป้อมยกขึ้นตีบนแขนของชายหนุ่มเสียอย่างนั้น

“ตี แปะ”

“อ้าว ลูก” กริชถึงกับเกาหัวแกรก ๆ

เมลานีหลุดหัวเราะออกมา น่าจะเป็นเพราะป้าละไมที่เคยสอนหลานสาวไว้ว่าถ้าหากดื้อแล้วจะโดนดุ และทำโทษด้วยการโดนตีทำให้หนูน้อยเข้าใจว่าเมื่อกริชโดนดุแล้ว เด็กหญิงพายต้องช่วยทำโทษให้ครบถ้วนกระบวนความ

เด็กน้อยยังคงสาละวนอยู่กับการ ‘ตีแปะ’ ทำโทษชายหนุ่ม กริชก็รู้ชะตากรรมตัวเองแล้วว่าเขาคงต้องระเห็จออกจากบ้านเพราะแม่ลูกคู่นี้ต่างรุมขับไล่ไสส่ง ทำโทษเขากันทั้งคู่

“กลับได้แล้วคุณกริช ที่พึ่งสุดท้ายของคุณแปรพักตร์แล้วค่ะ” เมลานีคว้าตัวลูกสาวร่างจ้ำม่ำขึ้นมาอุ้ม พร้อมทั้งบุ้ยปากไปทางประตูเป็นการไล่กริชกลายๆ

“บุ้ย บุ้ย” หนูพายเห็นแม่บุ้ยปาก ก็ทำเลียนแบบอีกต่อ

ชายหนุ่มใช้สองมือกุมขมับ แม่ลูกคู่นี้ถึงเวลาก็เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย คืนนี้เขาคงไม่มีข้ออ้างในการอยู่ออเซาะสองแม่ลูกได้อีก จำใจต้องเดินออกไปที่หน้าประตูตามคำสั่งของคุณแม่ยังสาว แต่ก็ยังไม่วายหันกลับมาทำตาละห้อยหวังให้เดินออกมาส่งหน้าบ้านก็ยังดี

เมลานีกลับไม่สงสาร ถลึงตาใส่คนที่ทำหน้าหมาหงอยตรงประตู แต่ก็ยังใจดีพอจะให้ลูกสาวบอกลาคุณพ่อเสียหน่อย

“หนูพายบอกลาเพื่อนเล่นซะลูก บ๊ายบายกิดค่ะ” หนูน้อยจอมซนทำตามอย่างว่าง่าย โดยหันกลับมายกมือโบกลาเพื่อนเล่นต่างวัยและส่งยิ้มหวานเจี๊ยบให้

“จุ๊บ บ้าย” จากนั้นโบกมือหย็อย ๆ พร้อมทั้งยกฝ่ามือมาแตะที่ปากและเหวี่ยงออกไปทางชายหนุ่มหน้าประตู ส่งจุ๊บ เป็นสัญญาณบอกลาตามประสาเด็ก กริชเห็นดังนั้นก็ยกมือแตะปากและส่งจูบกลับคืนให้ลูกสาว

“จุ๊บบ้ายค่ะคนสวย” แต่ไม่วายเอียงคอไปหาผู้เป็นแม่พร้อมทั้งทำแบบเดิมอีกครั้งด้วยสายตาพราวระยับ “จูบนี้ให้คนเป็นแม่”

เมลานีกลอกตามองบนแกล้งทำเป็นไม่ใส่ใจ ปล่อยให้คนที่ตั้งใจหยอด คอตกซ้ำอีกครั้ง แต่หญิงสาวคงจะประเมินความหนังหนาหน้าทนของกริชต่ำไปสักนิด เพราะเพียงครู่เดียวหมาหงอยก็กลับมาเว้าวอนใส่อีกครั้ง ทำเสียงออดอ้อนเหมือนปลวกกินไม้อยู่ข้างประตู เมลานีต้องกลั้นหัวเราะจนปวดกราม

“บ๊ายบายนะลูก พรุ่งนี้เจอกันใหม่ ฝันดีนะครับคุณแม่”