บทที่ 62

ในชั้นผู้บริหารของไพน์กรุ๊ป กริชนั่งมองโมเดลรถรุ่นที่กำลังจะเปิดตัว อีกมือค่อย ๆ ล้วงเอาซองซิปล็อกที่บรรจุเก็บลูกสนเล็ก ๆ สีน้ำตาลแห้งขึ้นมาลูบเล่น บางจุดมันเริ่มมีร่องรอยแห่งการผุพัง แต่ความรู้สึกของเขากลับไม่เคยลดน้อยถอยลงหรือมีทีท่าว่าจะลบเลือนไปตามกาลเวลา

กริชสัมผัสไปที่พระกลางอกอีกครั้ง...หลับตาลงนิ่ง ๆ เขาทบทวนกับตนเองซ้ำไปซ้ำมา ตัวตนและความคิดเหมือนนั่งอยู่กลางเรือลำน้อยที่โล้ขึ้นลง วนเวียน หัวใจเหมือนอยู่ระหว่างจุดที่ต้องเลือกระหว่างดำดิ่งลงในความรักที่รู้สึกผิด หรือเลือกรักษาจุดที่ตนเองตั้งมั่นแม้จะเจ็บปวดและแสนอ้างว้าง

ชายหนุ่มเปิดเปลือกตาขึ้นช้า ๆ ด้วยความหวั่นไหว...

สองเท้าพาตัวเองไปยืนอยู่มุมฉากกั้น เขาเห็นเมลานีลากเอารีพอร์ตปึกหนามาแผ่ไว้ที่โต๊ะกลาง หน้าดำคร่ำเครียดมาตั้งแต่ตอนเช้าแล้ว ความจริงไม่จำเป็นต้องให้หญิงสาวมาทำเลย ระบบตัดสต็อกใช้โปรแกรมสำเร็จรูปทางบัญชีและมีออดิตตรวจสอบซ้ำอีก เพียงแต่นึกไม่ออกว่าจะเอาหญิงสาวขึ้นมาเก็บไว้บนนี้ได้อย่างไร

กริชแอบหัวเราะในลำคอเบา ๆ ให้กับความบ้าผู้หญิงของตนเอง...เป็นถึงขนาดนี้แล้วยังจะมาคิดอะไรมากอีก

สองขายาวก้าวเข้าไปใกล้ ๆ ทีละนิด ทีละนิด แต่หญิงสาวที่ก้มหน้าต่ำกลับยังไม่มีทีท่าจะรู้สึกตัว กริชเลิกคิ้วขึ้นนิดหนึ่งเมื่อพอจะเข้าใจกิริยาท่าทางของเธอได้ ก่อนจะกลั้นหัวเราะไม่ยอมให้มันหลุดออกมาทำให้คนกำลังเคลิ้มเตรียมหลับต้องสะดุ้งตกใจตื่น

โถ...นึกว่าขยัน ยายหนูน้อย...

ร่างสูงย่อตัวลงนั่งคุกเข่าอยู่หน้าโซฟา เอียงศีรษะตามในองศาเดียวกันกับหญิงสาวที่ค่อย ๆ สัปหงกลงในมุมต่ำเรื่อย ๆ จังหวะที่ฝ่ามือบางของเมลานีไหลหลุดออก กริชก็ใช้ฝ่ามือของตนเองรับศีรษะของเธอไว้แทนก่อนที่หัวจะตกกระทบกับพนักวางแขนโซฟา อีกมือจับต้นแขนเบา ๆ ประคองร่างน้อยให้นอนลง

“ให้หนุนแขน ต้องยอมเป็นแฟนแล้วละมั้ง” กริชพึมพำเบา ๆ ด้วยดวงตาอ่อนแสง ก้อนเนื้อในอกเหมือนละลายกลายเป็นน้ำหวานที่ไหลสูบฉีดไปทั่วร่าง ฝ่ามือหนาสากที่สัมผัสรองรับซีกหน้าของหญิงสาวแทนหมอนอุ่นซ่าน กระจ่างแจ้งกลางใจว่าความรักทั้งนั้นที่เป็นโซ่ผูกพันเขาไว้กับเธอ หาใช่ความแค้น

กริชไล่สายตาจากรอยหยักกลางหน้าผาก จมูกโด่งรั้นจนน่าหยิก แก้มของเมลานีนุ่มละมุนเป็นสีอมชมพู ก่อนจะอ้อยอิ่งอยู่ตรงปากอวบอิ่มที่เผยอขึ้นน้อย ๆ ตามจังหวะหายใจ

“จะไม่ปล่อยให้ลำบากอีกแล้ว”

“อือ”

หญิงสาวรู้สึกถึงความชุ่มละมุนแตะต้องผ่านผิวแก้มแล้ววนมาคลุกคลอเคลียที่เรียวปาก กะพริบเปิดเปลือกตากลับเห็นเพียงสันจมูกโด่ง ดวงตาสีสนิมโชนชัดด้วยอารมณ์ ก่อนริมฝีปากอันเจนจัดของเขาจะเข้าดูดดื่มชักนำให้เธอหลับตาลงในห้วงหวิวหวามเคลิบเคลิ้มอีกครั้ง

เรียวลิ้นร้อนร้ายกาจค้นลึกลงไปที่โพรงปากชุ่มฉ่ำ ตักตวงความหวานราวน้ำผึ้งรวงครั้งแล้วครั้งเล่าจนหญิงสาวตัวสั่น ชั่วจังหวะถอนริมฝีปาก เมลานีก็ใช้ฝ่ามือแตะหยุดริมฝีปากสีคล้ำคล้ายคำวิงวอนให้หยุดความปั่นป่วนที่เธอไม่อาจตั้งตัวหรือเตรียมใจ

“พี่คิดถึงเมล คิดถึงมาตลอด” ชายหนุ่มลนลานเสียงพร่าต่ำ ยามหญิงสาวผุดพรวดขึ้นนั่งและมองเขาด้วยแววตาแข็งกระด้าง

“พูดอะไรของคุณ”

“เรากลับมาเริ่มต้นกันใหม่ได้ไหมเมล ลืมทุกอย่างไปให้หมด มีแค่พี่ แค่หนูเมล” กริชยกเอาฝ่ามือว่างเปล่าที่ยังพอเหลือไออุ่นจากการหนุนนอนของเธอมากำเก็บไว้ คุกเข่าอยู่ตรงหน้ารอคอยคำตอบของเธอทั้งที่ก็หวาดกลัวจับใจ เขาวางทุกอย่างลงแล้ว และยอมแพ้ให้กับความรักครั้งนี้ สิ่งใด ๆ ที่เคยเจ็บปวด สูญเสีย เขาจะก้าวผ่านเพื่อแลกกับการมีหญิงสาวอยู่ในอ้อมแขนไปตลอดชีวิต

“ลืมอะไร ลืมว่าฉันกับพี่เมฆทำให้คุณติดคุก ลืมว่าคุณเข้ามาหลอกใช้ฉันเป็นเครื่องมือ ลืมว่าพี่ชายฉันตาย ลืมว่าย่าคุณเองก็ตายโดดเดี่ยวงั้นเหรอ” เมลานีตัวสั่นเทาไปหมดด้วยความอัดอั้น น้ำตาเป็นสายไหลรินผ่านร่องแก้ม

“พี่จะลืมทุกอย่าง”

“แต่เมลไม่ลืมไง ถ้ามันลืมง่าย พี่คงไม่กลับมาแก้แค้นเมลเมื่อสามปีก่อนหรอก” หญิงสาวผลักไสเมื่อร่างหนารวบเธอเข้าไปกอดไว้แน่น แต่อ้อมแขนของกริชแข็งแรงเกินกว่าเธอจะหลบหนี สุดท้ายก็ได้แต่สะอื้นอยู่กับวงแขนเขาเหมือนคนพ่ายแพ้หมดเรี่ยวแรง

“พี่ขอโทษที่ทำเมลเจ็บ”

“ใช่ เมลเจ็บ เจ็บมาก” ยิ่งเมลานีสะอื้นฮักหนักขึ้น ชายหนุ่มก็ยิ่งกระชับวงแขนแนบแน่น กลัวเหลือเกินว่าความฝันและความหวังจะหลุดลอยไปอีก

“พี่รักเมลจริง ๆ นะ ขอโอกาสให้พี่แก้ตัวซักครั้ง” กริชวิงวอนข้างหูหญิงสาวที่เขามั่นใจขึ้นทุกขณะว่าไม่อาจสูญเสียเธอไปได้อีก เกลือกหน้าที่ชุ่มน้ำตาของตนเองกับปอยผมนุ่มสลวย

“โอกาสของคนเราไม่ได้ผ่านมาบ่อย ๆ หรอกค่ะ”