บทที่ 9

เช้านี้ หนุ่ยมีนัดสัมภาษณ์เพื่อการฝึกงานในชั้นปีสี่กับบริษัทคอนซัลท์แห่งหนึ่งที่ภูวินทร์เป็นคนแนะนำให้

ชายหนุ่มรีบทานอาหารเช้าอย่างรวดเร็ว ก่อนจะออกจากบ้านพร้อมภูวินทร์ เพื่อให้เขาแวะลงระหว่างทาง แล้วต่อรถไปยังบริษัทดังกล่าว

แม้ภูวินทร์จะอาสาให้คนขับรถไปส่งถึงที่ แต่หนุ่ยเกรงใจ เพราะเส้นทางอยู่กันคนละทิศ จึงยืนยันจะเดินทางไปเอง

“ดู๊ ดู จะรีบอะไรขนาดนั้น! ดูซิ ยังมาทำหน้าทะเล้นอีก เจ้าหนุ่ยนี่!” ป้าสร้อยบ่นพลางส่ายหน้า เมื่อเห็นหนุ่ยรีบร้อนขึ้นรถแล้วหันมาทำหน้าทะเล้นใส่ พร้อมรอยยิ้มสดใสและท่าทีคล่องแคล่วกระฉับกระเฉง

คะนึงนิจหัวเราะเบา ๆ กับภาพนั้น ส่วนภาคินทร์ในอ้อมกอดของเธอก็โบกมือหย็อย ๆ ลาพ่อกับน้าของตัวเองที่นั่งอยู่ในรถซึ่งแล่นออกไปแล้วด้วยท่าทีร่าเริง

ปากเล็ก ๆ เอ่ยเสียงใส “บายพ่อ...บายพ่อ” ซ้ำไปซ้ำมาอย่างน่าเอ็นดู

“เห็นหนุ่ยบอกนิจว่าบริษัทนี้น่าสนใจมากเลยค่ะ ถ้าได้ฝึกงานก็คงมีโอกาสออกนอกสถานที่ไปพบลูกค้าด้วย ดูแล้ว...น่าจะถูกจริตกับหนุ่ยนะคะ”

“ป้าก็หวังให้หนุ่ยสมหวังเหมือนกัน” ป้าสร้อยพูดพลางยิ้มอ่อน “เห็นภูบอกว่า เขารู้จักกับเจ้าของบริษัท อาจพอจะช่วยพูดให้ได้”

“นิจก็อยากให้หนุ่