บทที่สามสิบเก้า

คนในจวนของนายท่านฟางอี้หลุนได้เริ่มเดินทางออกจากจวนไปทีละกลุ่ม ตัวท่านเดินทางไปกับหลานรักทั้งสองคนปล่อยให้บุตรเขยไปกับบุตรสาวที่นั่งทำหน้าเหมือนหมาโดนเจ้าของทิ้งที่โดนพระชายาไม่สนใจ

ทำอะไรเอาไว้เยอะก็รับกรรมกันไปละกันท่านไม่ยุ่งกับเรื่องของสามีภรรยาเพราะได้สั่งสอนทั้งสองคนไปแล้วจะคืนดีหรือไม่คืนท่านก็ไม่ได้ว่าอะไร  เพราะถึงอย่างไรเด็กสองคนก็รับรู้แล้วบิดาคือใคร เดี๋ยวพอโตขึ้นมาพวกเขาจะเข้าใจในเหตุผลของผู้ใหญ่ที่บิดามารดาแยกกันอยู่ดี ที่หลานทั้งสองคนนั้นถูกบุตรสาววเลี้ยงมาด้วยความรักและรู้ความ ไม่เคยงอแงถึงบิดาพอบอกว่าเสียชีวิตไปแล้วเด็กทั้งสองคนก็เข้าใจเพราะไม่คิดว่าตัวเองขาดอะไรมาก

แต่พอรู้ว่าบิดายังไม่เสียชีวิตเด็กสองคนก็เข้าหาบิดาเหมือนเด็กคนอื่นในจวนและให้ความรักกับบิดาที่ห่างกันไปนานเพราะว่าพวกเขาไม่รู้สาเหตุของพ่อแม่ที่ไม่เต็มใจแต่งกัน  มารดาก็ไม่เคยสอนให้ลูกเกลียดชังบิดาเพราะนางก็ไม่คิดว่าพระสวามีจะตามมาถึงเมืองจี่เป่ย

แต่พอมาเห็นหน้าลูกน้อยท่านอ๋องก็ทุ่มเททั้งชีวิตเพื่ออยากจะให้ตัวเองมีครอบครัวที่อบอุ่นเหมือนคนอื่นๆและลึกๆ แม่ทัพคิดว่าท่านอ๋องหยวนอวิ๋นฉีนั้นหลงรักบุตรสาวของท่านเข้าแล้ว แต่ท่านจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวเพราะคิดว่าบุตรสาวของท่านนั้นสามารถจัดการปัญหาได้ดี

เพราะขนาดเรื่องในจวนนางยังทำออกมาได้ดีทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นคนงานหรือทำการเกษตรการค้าขาย กอย่างนางสามารถจัดการได้ด้วยตนเองเป็นอย่างดี

ฟางอี้หลิงคือขบวนสุดท้ายที่ออกเดินทางกับท่านอ๋อง นางเลือกนั่งรถม้าท่านอ๋องขี่ม้าตามประกบรถม้าของพระชายาเข้าในเมืองจี่เป่ย เพื่อจัดการกับนายอำเภอคนใหม่ให้จบสิ้นสักทีจะได้พาพระชายาเดินทางกลับเมืองหลวงเสียทีตามที่ท่านอ๋องวางแผนการเอาไว้รอประกาศราชโองการของฝ่าบาท

ตอนนี้ชาวเมืองเริ่มเดินทางเข้าเมืองมาจนแน่นศาลของเมืองจี่เป่ยแล้ว ซึ่งท่านรองแม่ทัพนั้นได้พาตัวหัวหน้าโจรเดินทางมาถึงแล้ว  ทุกอย่างรอนายอำเภอเดินทางมาที่ศาลเพื่อตัดสินโทษของโจรป่าเสียงชาวบ้านต่างร้องสาปแช่งหัวหน้าโจรป่าไม่หยุด บ้างก็ปาผักเน่า ไข่เน่าใส่หัวหน้าโจรจนทหารต้องมากันเขาออกมากลัวว่าจะตายเสียก่อนจะได้รู้ผู้ที่อยู่เบี้ยงหลังโจรชั่ว ตอนนี้กลายเป็นผู้คนต่างโห่ร้องยกย่องทหารของท่านอ๋องหยวนอวิ๋นฉีที่สามมารถจับหัวหน้าโจรป่าได้และนำกลับมารับโทษได้ที่อำเภอจี่เป่ยได้

"นั้นไงรองแม่ทัพคู่ใจของท่านอ๋องหยวนอวิ๋นฉีที่ฝ่าบาทให้นำกำลังทหารเดินทางมาปราบโจรป่าโดยตรง ข้าถามทหารที่ประจำการของที่ศาลมาแล้วนะ"

เสียงของชาวบ้านหนึ่งร้องบอกชาวบ้านสองสามสี่ที่ยืนมองทหารสามร้อยกว่านายที่นำตัวหัวหน้าโจรมาอีกทั้งมีรถม้านับสิบคันที่เหมือนจะขนของบรรทุกมาด้วย

"จริงเหรือดูสิยังหนุ่มอยู่เลยทั้งหล่อเหลาข้าอยากมีบุตรสาวจะได้ยกให้เป็นอนุในจวนของรองแม่ทัพของท่านอ๋องจังเลย"  ทุกคนต่างก็พูดกันไปต่างๆนาๆ

"ไม่ใช่มีแต่ท่านรองแม่ทัพนะท่านกุนซือของท่านอ๋องหยวนอวิ๋นฉีที่ขี่ม้าคู่กันนั้นข้าแอบได้ยินทหารคุยกับเอ่ยเรียกชื่อของท่านกุนซือด้วยละ"

คนเล่านี้ทำสีหน้าภาคภูมิใจที่ตัวเองได้เรื่องดีๆมาเล่าสู่เพื่อนขาพูดคุยทั้งหลายจึงเกิดการฮือฮามองจ้องไปที่สองหนุ่มที่ขี่ม้าที่ด้านหน้าสุดอย่างสนใจที่หล่อเหลาบึกบึน

"ทำไมท่านนายอำเภอยังไม่มาถึงเสียทีละข้าอยากเห็นการลงโทษของโจรถ่อยเต็มที่แล้ว"  เสียงของชาวบ้านตะโกนถามกันดังอื้ออึง

"นั้นนะสิข้ามารอตั้งแต่เช้ามืดแล้วนะเมื่อวานที่ข้าได้ยินข่าวเรื่องที่ทหารประกาศว่าจับหัวหน้าโจรป่าได้ข้าก็ตื่นมาแต่เช้าแล้วรีบมาดูนี้ละ"

เสียงของชาวบ้านยังส่งเสียงคุยกันเรื่อยๆ

ตัดมาที่จวนของนายอำเภอตอนนี้นั่งขว้างปาข้าวของด้วยความโกรธที่ลูกน้องมารายงานว่าหัวหน้าโจรที่ตนเองซุบเลี้ยงเอาไว้มันโดนทหารของท่านอ๋องหยวนอวิ๋นฉีจับได้และรอเวลาศาลเปิดก็จะสำเร็จโทษเลย รวมถึงจะหาคนที่อยู่เบี้ยงหลังของมันในวันนี้โดยการควบคุมของทหารของท่านอ๋องหยวนอวิ๋นฉีโดยตรง

"นายท่านจะให้ทำยังไงกับมันดีขอรับ" คนสนิทถามเจ้านายจะฆ่าปิดปากมันตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วเพราะทหารของท่านอ๋องเยอะมากไม่สามารถเข้าใก้ลนักโทษได้เลย

"จะทำยังไงได้ละถ้ามันบอกว่าข้าเป็นคนอยู่เบี้ยงหลังข้าก็จะยืนยันว่าไม่ได้รู้จักกันกับมันใครจะไปเชื่อโจรถ่อยอย่างมันเขาต้องเชื่อข้าที่เป็นนายอำเภออยู่แล้ว นี้ก็สายมากแล้วไปเตรียมรถม้าให้ข้าจะไปที่ศาลเพื่อเป็นคนรับฟังคนตัดสินของหัวหน้าศาลในวันนี้ด้วย"

ตอนนี้สองนายน้อยโม่เฉียงชุนกับนายน้อยหลี่เจิ้นหยางก็เดินทางมาถึงศาลแล้ว สองหนุ่มต่างก็มองหาท่านอ๋องกับพระชายาที่ยังไม่เห็นมา นายน้อยโม่เฉียงชุนจึงเดินไปหาท่านรองแม่ทัพกับท่านกุนซือเพื่อถามหาทั้งสองคน

"ท่านรองแม่ทัพพระชายากับท่านอ๋องยังไม่เดินทางมาถึงอีกหรือขอรับ" นายน้อยโม่เฉียงถามรองแม่ทัพของท่านอ๋อง

"กำลังเดินทางมาขอรับคงอีกไม่นานก็คงจะถึง เชิญนายน้อยทั้งสองคนเข้าไปรอในห้องที่ศาลเปิดรอชาวบ้านเข้าร่วมการตัดสินของหัวหน้าโจรป่าได้เลยขอรับ"

รองแม่ทัพตอบคำถามของนายน้อยโม่เฉียงชุน

"ขอรับถ้าเช่นนั้นข้าขอตัวเข้าข้างในก่อน" นายน้อยโม่เฉียงบอกลารองแม่ทัพแล้วเดินกลับไปหานายน้อยหลี่เจิ้นหยาง กระซิบบอกกันแล้วสองหนุ่นจึงเดินเข้าไปด้านในห้องตัดสินของหัวหน้าศาลที่มองเข้าไปเห็นมีพ่อค้าขุนนางมาถึงบางส่วนจนเกือบจะเต็มห้องแล้ว เหมือนกันมองไปเห็นนายท่านฟางอี้หลุนกับสองแฝดสองนายน้อยทั้งสองจึงเดินไปทักทายแล้วขอนั่งด้วยกันเลย

ตอนนี้ฟางอี้หลิงเดินทางมาถึงศาลนางลงรถม้าแล้วจึงเดินเข้าไปในศาลเลยโดยมีท่านอ๋องเดินเคียงข้างเข้าไปด้วยไม่ห่างกาย

"ข้าได้ข่าวใหม่ๆมาด้วยละพวกแกอยากได้ยินไหมว่าบุตรสาวของอดีตท่านแม่ทัพใหญ่ฟางอี้หลุนคือคุณหนูฟางอี้หลิงที่ทำไร่ทำสวนในที่ดินเดิมของมารดาจนร่ำรวยเจ้าของที่ดินนับสองพันกว่าหมู่นั้นคือที่ดินพระชายาของท่านอ๋องหยวนอวิ๋นฉี"

 "!!!!!โอ้ะจริงหรือเจ้าไปได้ข่าวมาจากไหนถ้าท่านอ๋องเสด็จมาที่เมืองจี่เป่ยพร้อมรองแม่ทัพกับกุนซือข้าว่าอาจจะเป็นความจริงหรือ นี้คือเป็นการมากำจัดโจรแล้วเดินทางมาหาพระชายาด้วยเลยพวกเองว่าจริงไหม"

ชาวบ้านป้องปากคุยกันเพราะไม่อยากให้คนอื่นได้ยินมากไปกว่าพวกตนสามสี่คน

"ข้าว่าก็อาจจะมีส่วนนะนั้นพวกเจ้าเห็นคนที่เดินเข้าไปในศาลกับแม่นางฟางอี้หลิงเถ้าแก่เนี้ยของร้านขายผักไหม ดูดีมีสง่าราศรีองอาจขนาดนั้นหรือจะเป็นท่านอ๋องหยวนอวิ๋นฉีลงมาเอง!!!ข้าอยากรู้ยิ่งนัก"   สี่ขาเม้าท์ขยับหัวชนกันซุบซิบกับสิ่งที่ได้ยินมาด้วยความตื่นเต้น