ใครจะยอมให้คุณเป็นของคนอื่น

บทนำ... ณ บ้านหลังงามของตระกูลพ่อค้าทองคำแห่งเมืองสมุนไพรอย่างโรจนวาณิชย์ บัดนี้เนืองแน่นไปด้วยแขกเหรื่อที่เดินทางมาเพื่อเป็นสักขีพยานรักของลูกสาวคนสุดท้องของบ้าน วลี โรจนวาณิชย์ เจ้าของร้านเครื่องประดับสุดหรูของปราจีนบุรีอย่าง Larimar Jewelry ที่ควงคู่ทายาทร้านอะไหล่จากมิตรภาพยานยนต์เช่น แทนคุณ วงศ์ชวาลา เข้าประตูวิวาห์หลังจากทั้งคู่คบหากันมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมปลาย เป็นเวลาเก้าปีของบ่าวสาวที่ช่วยกันปลูกต้นรักจนสุกงอมได้ที่ พร้อมผลิดอกออกผลในวันที่ทั้งคู่โตพอจะสร้างครอบครัวด้วยกันอย่างวันนี้ โดยมีใครบางคนที่ปีติไม่ต่างจากบ่าวสาว ใครคนนั้นที่อยู่เคียงข้างคู่รักมาตั้งแต่ในรั้วโรงเรียน ด้วยฝ่ายชายอายุมากกว่าสองปี มีช่วงที่แทนคุณเข้าไปเรียนมหาวิทยาลัยในเมืองหลวง รักทางไกลย่อมมีปัญหาบ้าง ก็ได้ใครคนนั้นช่วยเป็นตัวกลางคอยเชื่อมให้เสมอ วันนี้ใครคนนั้นมาในฐานะเพื่อนเจ้าสาว...พินรี เพื่อนที่ดีที่สุดของน้องเล็กแห่งบ้านพ่อค้าทองคำ เจ้าหล่อนมองดูเพื่อนสนิทในชุดเจ้าสาวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ด้วยตนเองมีความสุขไม่ต่างจากบ่าวสาวเลย เพราะนอกจากจะได้ส่งเพื่อนรักและรุ่นพี่เข้าประตูวิวาห์แล้วนั้น ว

แผนการที่ถูกกลั่นออกจากมันสมองอันเฉลียวฉลาดของน้องสาว ถูกพี่ชายสานต่ออย่างสามัคคี กลายเป็นคู่หูที่ทำงานด้วยกันอย่างเข้าขา แม้ว่าเขาจะถูกน้องรักหยิกจนหลังเขียวก็ตาม หลังเลิกงานพี่ๆ ในกลุ่มก็เดินทางกลับคอนโดมิเนียมเพื่อพักผ่อน เว้นก็แต่รถคันของท่านสส. ที่มีผู้เชี่ยวชาญอย่างพี่ชายแท้ๆ กับพลขับซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของตน ที่วนไปส่งเจ้านายที่เพนต์เฮาส์ กับตัวเขาเองที่ถูกโยกมาดูแลความปลอดภัยของเมียเจ้านายที่ร้านชาเฮาส์ เขาเมินข้อความของคมชาญที่ส่งมาถามในกลุ่มว่าคืนนี้จะออกไปไหนไหม เพราะมีเรื่องสำคัญให้ต้องจัดการ ตอนนี้สดายุนั่งอยู่ในมุมหนึ่งของร้านกาแฟ โดยมีอีกสองชีวิตช่วยกันเก็บร้าน เป็นอัปสราและชื่นพธู คนพี่ท้องได้สามเดือนนิดๆ แต่ไม่ยอมลางาน เพราะไม่มีอาการแพ้ท้องที่รุนแรง เขาจึงถูกส่งมาประจำที่นี่แทนที่จะไปช่วยงานสัตรา คนน้องเพิ่งเรียนจบไม่รู้จะทำอะไร อาศัยทักษะการชงเครื่องดื่มที่มีติดตัวมาสมัครงาน เดิมทีชยินซึ่งเป็นเจ้าของร้านหน้าเลือดไม่คิดจะจ้างใครเพิ่ม แต่เพราะอัปสราตั้งครรภ์จึงไม่อยากให้ทำงานหนัก สุดท้ายก็ยอมจ้างชื่นพธู ส่วนตัวเจ้าของวันนี้ไม่ได้เข้ามาที่ร้านอีกเช่นเคย สองสาวพูดคุ

“ช่วยย้ายเข้าไปอยู่กับตาสี่ให้ป้าหน่อยได้ไหมจ๊ะ” แม้ไม่รู้แน่ชัดว่าแผนของเพื่อนนั้นดำเนินการอย่างไร และรู้ทั้งรู้ว่าการที่วิไลมาขอความช่วยเหลือก็คงเป็นเพราะการเดินเกมของวลี แต่อย่างไรก็ตาม พินรีตกใจอย่างไม่อาจเสแสร้งที่สิ่งนี้มันเกิดขึ้นจริง วงโคจรของเธอและคุณรักแรกขยับเข้าใกล้กันอย่างที่เคยวาดฝันไว้มาตลอด เสียงละมุนแลดูอ่อนโยนยังดังกระทบใบหู “ช่วยป้าหน่อยนะพิ ป้าไม่รู้จะหันไปพึ่งใครแล้ว มีแค่พิคนเดียวเท่านั้นที่ป้าไว้ใจให้ช่วย” สาวเจ้าเม้มปากเป็นเส้นตรง ก่อนคลายมันออกเพื่อสอบถามให้หายสงสัย “ใช่ว่าพิช่วยไม่ได้หรอกนะคะ แต่พิถามได้ไหมว่าเฮียสี่มีปัญหาอะไร” คราวนี้วิไลระบายลมหายใจอย่างเครียดจัด คิ้วได้รูปขมวดเข้าหากัน ความกังวลฉายชัดในแววตา “ป้าไม่อ้อมค้อมเลยนะ ตาสี่กำลังหลงผู้หญิงคนหนึ่งจนหน้ามืดตามัวเสียเงินเสียทองให้หลายบาทแล้ว ผู้หญิงคนนั้นก็ขยันสูบเลือดสูบเนื้อ ป้าทนให้ลูกตัวเองตกอยู่ในสภาวะแบบนั้นไม่ได้หรอก ก็เลยหวังจะให้พิไปอยู่คอยกันผู้หญิงคนนั้นออกจากตาสี่ ทำยังไงก็ได้ให้แม่นั่นหายไป ไม่มาวุ่นวายกับลูกชายป้าอีก” พินรีเงียบไปทันที จบเรื่องนี้หล่อนจำเป็นต้องถามไถ่เพื่อนสนิทว

หนึ่งสัปดาห์ให้หลังพินรีก็เดินทางออกจากบ้านเกิดเพื่อมุ่งหน้าเข้าสู่เมืองหลวง โดยที่วิไลอาสาพาไปเองเลยด้วย หญิงสาวให้เหตุผลกับพ่อแม่ว่าจะไปหางานทำอย่างที่เคยนัดแนะไว้กับเจ้าของห้างทอง ตอนแรกพ่อแม่ก็เป็นกังวลเพราะอยู่ที่บ้านเกิดก็ใช่ว่าจะอดตาย งานการก็มีทำแล้ว แต่ในเมื่อลูกอยากออกไปก็ยากจะหักห้าม ไหนวิไลยังให้คำมั่นสัญญาว่าที่นั่นจะมีวสุคอยดูแลอย่างดี พวกเขาถึงได้เบาใจ และเพราะมีชื่อของวสุเข้ามาเกี่ยวข้อง ณรงค์และดวงพรจึงเดาได้ไม่ยากว่าทำไมลูกถึงอยากไป นาทีนี้ต่อให้แผ่นดินหรือแผ่นฟ้าก็มิอาจขวางกั้นลูกสาวตนเองได้ ระหว่างทางพินรีเนื้อเต้นด้วยความดีใจ นับจากวันนั้นที่วิไลมาหาถึงบ้าน เธอก็ติดต่อหาเพื่อนสนิทจนได้ทราบแผนการทุกอย่างว่ามีความเป็นมาอย่างไร แต่วลีบอกให้เหยียบไว้ด้วยมันมีความซับซ้อนอยู่มาก อาทิ สดายุไม่ทราบว่าเรื่องที่จะส่งพินรีไปอยู่กับวสุเป็นสิ่งที่สาวๆ คุยกันไว้แล้ว แต่พี่ชายคิดว่ามันเป็นความคิดของเธอคนเดียวที่นึกครึ้มอยากจับคู่ให้คนอื่น มารดาไม่ทราบว่าวลีเป็นคนออกหัวเพราะเธอบงการพี่ชายอยู่เบื้องหลัง และคิดไปเองว่าวสุพาสาวมากกไว้จริงๆ หรือวสุที่จะไม่มีทางรู้ว่าเบื้องหลังมีอะ

“ถ้าพิทำแบบนั้นจะยอมให้เฮียเอาให้ตายเลยค่ะ” สิ้นประโยคของสมาชิกใหม่ หมอนอิงที่อยู่ใกล้มือหนาก็ถูกคว้ามาเคาะกะโหลกแข็งๆ ของผู้พูดจนสาวเจ้าเผลอหลับตาปี๋ “น้อยๆ หน่อยแม่คุณ เป็นสาวเป็นนาง” คนตัวเล็กยกมือมาลูบศีรษะป้อย ๆ หาได้รู้สึกเจ็บแต่อย่างใดเพราะแรงที่วสุใช้นั้นน้อยนิดเหลือคณา “อะไรเล่า เฮียเป็นคนพูดก่อนด้วยซ้ำ” พอโดนย้อนเช่นนั้นชายหนุ่มก็ทำเพียงทิ้งหางตาไปที่ร่างระหง ก่อนยันตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูงโดยที่ครั้งนี้ไม่มีใครรั้งไว้แต่อย่างใด เขาจึงแยกเข้าห้องนอนเพื่อจัดการธุระส่วนตัว ให้หลังเกือบยี่สิบนาทีวสุจึงเดินออกมาด้านนอก ชุดที่สวมใส่ยังคงเป็นชุดทำงาน เพียงแค่ปลดกระดุมเพื่อให้ผ่อนคลายขึ้น แขนเสื้อเชิ้ตถูกพับอยู่แถวข้อศอก มือข้างหนึ่งถือกระเป๋าสตางค์ไว้ สายตาถูกทิ้งไปที่โซฟากลางห้องที่มีร่างแน่งน้อยนั่งก้มหน้าก้มตาสนใจเครื่องมือสื่อสาร ทว่าเมื่อได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวจากเขา ใบหน้านวลก็ค่อยๆ ผินมาหา ริมฝีปากสีหวานเบนกว้างเป็นรอยยิ้ม “ออกมามีอะไรจะคุยกับพิเหรอคะ” เขามุ่นคิ้ว “นี่ห้องฉันด้วยซ้ำ” สาวเจ้าไหวไหล่ “ก็นึกว่าอยากคุยด้วย” “อย่าเพ้อเจ้อ” เขาเองก็ไม่อยากจะแยแสเพื่