ใจคุณร้ายดังเขาว่า

ใจคุณร้ายดังเขาว่า

last updateTerakhir Diperbarui : 2024-12-21
Bahasa: Thai
goodnovel16goodnovel
Belum ada penilaian
17Bab
310Dibaca
Baca
Tambahkan

Share:  

Lapor
Ringkasan
Katalog
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi

ใครๆก็บอกว่าคุณสส. น่ะใจร้าย (สส. เซียง x อบเชย)

Lihat lebih banyak

Bab 1

บทนำ

I watched out of the passengers window as the wind of Florida whipped past us at high speed.

It wouldn't work out, I tried covincing myself that my parents idea of relocating to Florida was just a phase that would soon pass and that very soon, we would go back to our small but comfy home in Nigeria.

We had arrived the airport some hours ago and where now in a taxi on our way to 'our new home.'

When the car finally came to a stop, the silence between my parents and I was definitely overwhelming.

"Grab your things. Your furniture and other decorations should arrive in some hour time." My mum said smiling as I nodded non to aware of of the battle raging inside of me. Would I fit in? How was life going to be as a newbie in a strange environment. Would my neighbors love to make friends? All these thoughts raced through my mind as I grabbed my things and went after my mum.

I attempted to scan the environment but I couldn't see pass the white enormous house that stood before me. It was a three story building and extremely wide. A few yards from our house was another one, almost the same size as ours except the house was white with picket fence while ours was a glass house. Yes, you heard right. Our house was a complete see through.

The inside was unexplainable. It had column and marbles around the edges and two staircases, one on the right and the other on the left. This house belong to a fairy tale I could swear because my eyeballs as big as they where was almost popping out of it's sockets.

"I see you like the house." My dad commented.

"Dad! I love it. Oh gawd. Dad you didn't mention it was going to be this beautiful!!" I exclaimed,"where's my room?"

"It's the third floor on the left,fourth door on the right." My dad spoke lifting up his head and I smiled, running up the stairs.

I had expected a very small room, instead, two glass walls laid out in front of me meeting at the corner of my room to reveal a killer view of the ocean. I let my luggages slip out of my hands. The furnitures for my room hadn't been delivered yet but still, it was gorgeous. The bathroom was even more amazing.

The walls where white with marble cabinets to match. There was a chandelier hanging over a bath tub and a huge shower. I loved it all. It was way bigger than our house back home. Way too big. And it was amazing.

I began climbing down the staircase, running out to the beach. I needed a swim.

I ran past a luxurious kitchen and a living room? I didn't even take a second glance at the huge pool before me. I didn't stop as I crossed over the marble pathway leading out to the beach. The bright smile that spread across my face when my toes touched the warm sand was what I couldn't stop as I ran to the crystal water. I undressed to my bra and pants and threw my clothes to the dry sand. I dived nto the water and began swimming to the Sand bar.

I could swim, but for now, floating seemed a more better option. It provided me opportunities to think.

I needed a friend around here.

How would going to school around here feel like? Would I be made fun of? I had read alot from American teen novels, so I knew about the part where the good girl always got in trouble with the queen bee. True, it might be fiction but it seemed real. In those books, if you wanted to stay out of trouble you just had to avoid getting noticed. That was what I was going to do. I would stay annonymous as I could.

I had a type 4c hair. Wavy and full that it fell across my face in curls. I was dark , tall, chocolate brown eyes and full plump lips. I was a beautiful girl.

.Did that matter?

No.

I was in the water for a long time thinking about anything and everything. Finally deciding to go in, I grabbed my clothes when I heard a voice from behind me.

"Alain Greenbolt."

In shock I turned around. Who possessed such a velvety voice?

"Oh!" Right in my front stood a shirtless blonde boy. He had blue eyes and tanned skin. His jetblonde was plasterd on his head. He was tall and spotted a dimple on one cheek. This guy was cute. Forgive my bad description of a strikingly handsome boy.

"Huh?" I asked fazed.

"That's my name." He said," I am Alain Greenbolt. I live at the house with the picket fence."

I scratched my hair feeling nervous. Could this introduction wait till later? "I am Emem. We just relocated down here. Emem yonas. I would love to put on my clothes, do you mind turning around?"

"Sure." He replied taking time to drawl the last two letters. "But I would prefer you like this anytime, any day."

I amost fainted. Literally speaking, I peed in my pants. "Turn around please." Trying to look unaffected at the way his eyes raked my body. He had no shame. When he did turn around, faster than the flash, I pulled on my shorts and almost tripped but held myself. Good lawd! "Is that how you welcome visitors here? You can look now."

"Oh!" He smirked,"you're new here?"

"No, I am new there." I snapped, "you didn't hear the part I said we just relocated?"

"Forgive me." He said laughing nevoursly, "my mind was preoccupied with other things."

"I am." I replied curtly, desperately wanting to get out of here. "So, see you later."

"Wait." He stopped me, "what do you mean by I am. You are what?"

Was he for real? "I meant to say I am new here. And can you please stop looking at me that way?"

"What way?" He asked innocently, "you're looking at me too."

"I wasn't."

"Then how did you know I was looking at you if you weren't looking at me? You a spirit or something?"

"You're so dumb." I eyed him up and down.

"You too."

"Talking with you is a waste of time obviously." I said and he just grinned.

I didn't wait to get a reply as I began walking in the direction of the house and into the hallway. I walked straight into my room realizing that everything had been unpacked. My furniture was spread across the room forming a tshape. I clearly had spent a long time in the water.

After being phased by the pink and gold decorated room, I went straight towards my closet and rummaged through the pairs of pyjamas I had. Finding one that I felt comfy in, I plopped down on my bed and bid sleep come all the while thinking of what had transpired on the beach.

Alain was hot.

I had to admit.

Tampilkan Lebih Banyak
Bab Selanjutnya
Unduh

Bab terbaru

Bab Lainnya

Komen

Tidak ada komentar
17 Bab
บทนำ
ใจคุณร้ายดังเขาว่าบทนำ... ณ ศูนย์การประชุมแห่งชาติสิริกิติ์คับคั่งไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตาจากหลากหลายประเทศ ที่ล้วนหลั่งไหลเข้ามาเพื่อร่วมงาน ASEAN Ceramics Expo Bangkok 2024 ซึ่งเป็นงานด้านเซรามิกที่ยิ่งใหญ่เป็นอันดับต้นๆ ของภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ โดยงานนี้ได้รับความร่วมมือจากบริษัทยักษ์ใหญ่ของทั้งในและต่างประเทศ รวมถึงฟากรัฐบาลที่ต้องการกระตุ้นเศรษฐกิจและยกระดับสินค้าจากฝีมือชาวไทย มีสินค้าเข้าร่วมโครงการมากกว่าหนึ่งพันแบรนด์ โดยคิดเป็นของคนไทยห้าสิบเปอร์เซ็นต์และต่างชาติอีกห้าสิบ ผู้ประกอบการต่างเข้ามาร่วมงานเพื่ออวดโฉมสินค้าจากฝีมือของตน ทั้งยังเนืองแน่นไปด้วยผู้คนที่สนใจจับจ่ายเลือกซื้อ เสียงของพิธีกรหญิงดังเข้าโสตประสาทอยู่ระยะหนึ่ง ก่อนมันจะกลายเป็นเสียงที่เรียกให้ร่างกำยำในชุดสูทสุภาพจำต้องลุกขึ้นยืนเต็มความสูง “ขอเรียนเชิญท่านสัตรา เจียรโณทัย ประธานคณะกรรมาธิการการพาณิชย์และทรัพย์สินทางปัญญาให้เกียรติกล่าวเปิดพิธีด้วยค่ะ” เสียงปรบมือดังขึ้นพร้อมเจ้าของชื่อที่ก้าวขาตรงไปยังเวทีด้านหน้า ทุกการก้าวเดินของนักการเมืองหนุ่มล้วนสะกดสายตาแขกเหรื่อให้มองราวถูกต้องมนตร์
last updateTerakhir Diperbarui : 2024-10-25
Baca selengkapnya
1│ไม่คิดมองใครอื่น (1)
บทที่ 1ไม่คิดมองใครอื่น... “พ่อมึงสร้างเรื่องอีกแล้วไอ้เมือง” ประโยคที่ถูกเปรยขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยเรียกสายตาของหนุ่มแว่นนามว่าไมยราพให้หันไปมองทางต้นเสียง ที่เป็นทั้งเพื่อนสนิทและยังทำงานกับเจ้านายคนเดียวกัน ในตำแหน่งเดียวกันอีกด้วย “อะไร” ไตรทศเพียงแค่ส่งสมาร์ตโฟนเครื่องบางของตนให้เพื่อน โดยที่อีกฝ่ายก็วางมือจากงานตรงหน้ามาคว้าไปถือไว้อย่างรู้งาน วันนี้เป็นที่ทราบกันดีว่า ‘เจ้านาย’ หรือก็คือ ‘พ่อ’ ที่พวกเขาพาดพิงถึงนั้นมีงานให้ไปร่วมตั้งแต่ช่วงสายของวัน ใครที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องก็ไม่ได้ติดตามไปด้วย อย่างพวกเขาสองคนที่เป็นผู้ชำนาญการประจำตัวสส. มักจะจัดการเกี่ยวกับงานของสภา ส่วนนั้นจึงไม่ใช่หน้าที่ ด้วยเหตุนั้นจึงไม่ได้ติดสอยห้อยตามไปด้วย แต่ก็ได้รับรู้ข่าวสารทุกอย่างเนื่องจากมีเหยี่ยวข่าวประจำสำนักงานสส. เซียง ที่ไม่มีสส. เซียงในนั้นคอยรายงานทุกความเคลื่อนไหว ลูกนอกไส้ของนักการเมืองท่านหนึ่ง (8) คุณอ่ำ ส่งรูป คุณอ่ำ: พ่อใครครับ รถอ้อยคว่ำเรี่ยราดมาก รูปถ่ายของสัตรายามยื่นมือไปรับกลีบกุหลาบจากน้องนางรำถูกส่งมาให้ทุกคนเชยชมโดยฝีมือของอนันต์ หนุ่มวัยสามสิบเอ็ดที่ดำรงตำแ
last updateTerakhir Diperbarui : 2024-10-25
Baca selengkapnya
1│ไม่คิดมองใครอื่น (2)
นางรำคนสุดท้ายนามว่าอัปสรายกมือขึ้นแนบอกหลังได้รับค่าจ้างที่ได้เป็นส่วนหนึ่งในการแสดงของวันนี้ “ขอบคุณพี่ปอยมากนะคะคิดถึงหนูแล้วให้โอกาสได้มาที่นี่” “ให้โอกาสอะไรกันล่ะ เรานั่นแหละที่ให้โอกาสพี่” ก่อนผู้ก่อตั้งคณะร่ายดาหลาอย่างปิยอรจะถอนหายใจพรืดใหญ่ “ถ้าวันไหนสะดวกอีกก็มาช่วยพี่หน่อยนะ”“ค่ะ” แล้วน้องนางรำก็เดินทางกลับห้องพักหลังเปลี่ยนชุดและร่ำลาเพื่อนพี่น้องคนอื่นๆ เสร็จเป็นที่เรียบร้อย อัปสราไม่ได้เป็นนางรำประจำของคณะ ในยุคสมัยที่ทุกอย่างเปลี่ยนไปตามกาลเวลา ศิลปะหลายแขนงก็ถูกลดบทบาทของตัวเองลง แม้จะมีอยู่แต่ก็ใช่ว่าเฟื่องฟู หากไม่ใช่เพราะใจรักและมีอันจะกินคงไม่สามารถยึดเป็นอาชีพหลักได้ อย่างที่เธอก็มิอาจทำได้ สาวเจ้าเป็นนางรำของทางโรงเรียนตั้งแต่สมัยประถม ด้วยรูปร่างหน้าตาที่โดดเด่นแม้ไม่ได้ใคร่ที่จะเป็นก็ถูกคุณครูจับไปทำกิจกรรม เมื่อจำเป็นต้องอยู่กับสิ่งนั้นเธอก็ผูกพัน ตั้งแต่เล็กจนโตอัปสราร่ายรำไปนับครั้งไม่ถ้วน แต่คนที่โดดเด่นในรั้วโรงเรียน พอจบมาทำงานก็เป็นคนจืดจางคนหนึ่งเท่านั้น จะว่าเช่นนั้นก็คงไม่ถูกนัก อย่างน้อยมันก็ไม่ได้จางจนไร้ตัวตนสำหรับใครบางคนที่เพียรส่งข้อคว
last updateTerakhir Diperbarui : 2024-10-25
Baca selengkapnya
1│ไม่คิดมองใครอื่น (3)
“แล้ววันนี้ไปไหนมา” เขาดึงสายตาไปมองผู้พูด “ศูนย์สิริกิติ์ฯ” คนฟังพยักหน้ารับ “เห็นรูปผ่านๆ เลยถาม” ท่านสส. ครางรับในลำคอ “อืม” ก่อนเอ่ย “เปิดงานเซรามิกที่เคยบอก ว่างๆ ไปเดินได้ อุดหนุนผู้ประกอบการในประเทศสักหน่อย แต่คุ้มราคาเพราะสวยจริง” ทว่าเขากลับสะดุดอะไรบางอย่างยามเอ่ยถึงคำว่า ‘สวย’ เพราะนอกจากสินค้าหลากหลายแบรนด์ที่ผุดขึ้นในหัว ยังมีอีกสิ่งหนึ่งที่ไม่ได้ตั้งใจจะนึกถึงผุดขึ้นมาด้วย “โอเค เดี๋ยวค่อยพาคุณนายไปเดิน” สิ้นประโยคพ่อหนุ่มไอทีก็ยันกายลุกขึ้นยืนพร้อมโอบเอวบอบบางของสาวสวยข้างกายให้ลุกตามตน “รีแลกซ์ครับคุณสส. ส่วนผมขอไปก่อนแล้วกัน” เขาแค่ยกยิ้มให้เพื่อนสนิท พยักพเยิดใบหน้าเป็นการสื่อสารจนคนทั้งสองหายเข้าไปในห้องนอน ทว่าเขาก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิมไม่ได้คิดจะย้ายกายไปไหน ปล่อยให้หัวสมองคิดไปเรื่อยเปื่อย เอนตัวพิงหลังอย่างผ่อนคลาย แก้วเหล้าในมือถูกโคลงเบาๆ ตามอารมณ์ “คุณเซียงขา อยากเข้าห้องหรือยังคะ เจด้าคิดถึงคุณมากเลย” “ให้โอลีฟเข้าด้วยคนได้ไหมคะ” ปกติแล้วเธอเป็นเด็กของธิปก แต่ในบรรดาหนุ่มๆ ทั้งสี่นั้นต้องยอมรับว่าคุณสส. เซียงน่าเซี๊ยะที่สุด ถึงได้อิจฉาคนวาสนาดีอย่างน
last updateTerakhir Diperbarui : 2024-10-25
Baca selengkapnya
1│ไม่คิดมองใครอื่น (4)
“น้องนางรำ” คุณผู้ช่วยนิ่งงัน คิ้วเข้มถูกเลิกขึ้นสูง ครู่หนึ่งเลยกว่าสดายุจะเค้นเสียงออกมาจากลำคอได้ “...ครับ?” “คนที่สวยๆ” คนอายุน้อยกว่าจนคำพูด เขาค่อนข้างคิดไม่ถึงว่า ‘ธุระด่วน’ ที่เจ้านายอุตส่าห์รบกวนเวลาพักผ่อนจะเป็นเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องของเกมการเมือง ท้ายที่สุดเขาก็ตอบออกไปจนได้ “แต่น้องนางรำวันนี้สวยทุกคนนะครับ” ที่จริงแล้วเขาก็ได้เห็นนาทีที่รถอ้อยของท่านสส. คว่ำใส่สาวงามดุจนางฟ้านางสวรรค์รายนั้น ตอนที่แผนกสร้างภาพส่งรูปมาในกลุ่มยังคิดอยู่เลยว่าไม่น่าจะสนใจอะไรนัก คงเห็นคนสวยแล้วมือไม้มันไปเองตามฉบับเสือผู้หญิง เขาทำงานกับสัตรามาหลายปีไม่เคยเห็นเจ้านายคิดอยากลงหลักปักฐานกับใคร แม้แต่ลูกคุณหนูอย่างคุณคล้ายจันทร์ บุคคลผู้ที่คุณหญิงพิมพิมานวาดหวังให้มาเป็นสะใภ้คนโตของบ้านเจียรโณทัย ถึงกระนั้นท่านสส. ก็เที่ยวเลาจน์อยู่บ่อยครั้ง หากถูกใจก็หยุดไว้แค่ความสัมพันธ์ทางกาย ไม่เคยมีใครได้สานต่อไปเป็นคนรักของชายหนุ่ม น้องนางรำคนนี้ก็คงจะเป็นหนึ่งในนั้น “คนที่สวยที่สุดมีแค่คนเดียว” “...” “...” สองสายตาคมเข้มจ้องมองกันเงียบๆ สดายุรู้ว่าตนถูกหยั่งเชิง และเขาทราบอยู่แล้วว่านางรำคนท
last updateTerakhir Diperbarui : 2024-12-20
Baca selengkapnya
2│เยือนถิ่นเจ้าพ่อ (1)
บทที่ 2เยือนถิ่นเจ้าพ่อ... อัปสรา...อัปสราสมชื่อ นัยน์ตาคู่คมแลดูดุดันบัดนี้ผ่อนคลายหลายเท่าตัว ใบหน้าเจือไปด้วยความสบายอารมณ์ทั้งสี่ส่วนยามจดจ้องไปยังหน้าจอขนาดสิบสามนิ้วของเครื่องมือสื่อสารในมือ ที่บรรจุไปด้วยตัวอักษรเพื่อร้อยเรียงเรื่องราวของสาวสวยรายนั้น เจ้าหล่อนชื่อเล่นว่าอบเชย ซึ่งมันค่อนข้างน่ารักในความคิดของเขา ชื่อจริงอัปสรา ก็แลดูจะเหมาะสมกับความสวยหยาดฟ้ามาดินของเธอ เดิมทีเขาคิดว่าอัปสราเป็นนางรำ แท้จริงแล้วเธอไม่ได้ยึดอาชีพนี้เป็นหลักแต่ทำงานประจำที่ร้านกาแฟ อาศัยอยู่กับน้องสาวที่เป็นผู้พิการทางการได้ยินแค่สองคน พื้นเพเป็นคนพิษณุโลกที่ย้ายมาอยู่เมืองกรุงตั้งแต่เข้าเรียนมหาวิทยาลัย กำพร้าพ่อแม่ และรับงานรำเป็นชั่วครั้งชั่วคราวหากตารางงานว่างเพราะเร่งเก็บเงินรักษาอาการป่วยของน้องที่มีค่าใช้จ่ายสูง เช่นนั้นแล้วในวันนั้นเขาถึงได้เห็นเธอรับงานนอกอย่างการร่ายรำ ส่วนข้อมูล ‘อื่นๆ’ ไม่มี หายไปทั้งวันได้มาแค่นี้เองน่ะรึ หรือว่าจะถึงเวลาที่เขาต้องเขี่ยสดายุทิ้ง ตั้งแต่บอกว่านางรำคนอื่นสวยกว่าอัปสราแล้ว ใช้ตาตุ่มมองกระมัง มือถือถูกคว้าโดยเจ้าของ รอสายครู่เดียวเสียงของลูกน
last updateTerakhir Diperbarui : 2024-12-21
Baca selengkapnya
2│เยือนถิ่นเจ้าพ่อ (2)
“ของฉัน” เจ้าหล่อนหมุนตัวไปเผชิญหน้ากับเจ้าของเสียงดุดันนั้น “ค่ะ นี่นะคะ” แล้วจึงวางจานขนมไว้ตรงหน้านักการเมืองหนุ่ม ก่อนค้อมศีรษะให้แล้วค่อยเดินกลับมาที่เคาน์เตอร์ ใช้เวลาพักหนึ่งกว่าเครื่องดื่มทั้งเก้าจะถูกเสิร์ฟ โดยที่อัปสราต้องแบ่งเป็นการเดินถึงสามรอบ รอบแรกกับรอบที่สองผ่านไปอย่างง่ายดาย แต่รอบที่สามมีของท่านสส. อย่างแน่นอนเพราะก่อนหน้านี้ยังไม่ได้เสิร์ฟแก้วของเขาเลย เธอไม่ได้มีปัญหาเป็นการส่วนตัวอะไรกับคนใหญ่คนโตพรรค์นั้น แค่รู้สึกแปลกๆ ทุกครั้งที่ถูกมอง ตอนที่เห็นผ่านตาในหน้าสื่อเขาก็ดูยิ้มแย้ม ไยทุกครั้งที่เธอได้พบเจอถึงไม่เหมือนที่คิดไว้เลย อย่างไรก็ตาม อัปสรายังคงปฏิบัติหน้าที่ของตนด้วยการยกถาดเครื่องดื่มไปเสิร์ฟ เธอก้าวเดินอย่างระมัดระวัง ก้มหน้าลงประมาณหนึ่งเพื่อหลีกเลี่ยงสายตาคู่คม ยิ่งระยะห่างถูกลดลงเรื่อยๆ ก็คล้ายว่ามวลอากาศในร้านมันกดต่ำจนอัปสราไม่สามารถหายใจได้ทั่วท้อง แต่แล้วก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันเมื่อเธอสะดุดปลายเท้าตัวเองจนคะมำไปข้างหน้า เครื่องดื่มในถาดเทกระจาดราดลงบนโต๊ะไม่เหลือดีสักแก้ว ในขณะที่ตัวของหญิงสาวค้างเติ่งกลางอากาศเมื่อมีแขนแข็งแรงตวัดพาดรั้ง
last updateTerakhir Diperbarui : 2024-12-21
Baca selengkapnya
2│เยือนถิ่นเจ้าพ่อ (3)
ในที่สุดสายเรียกเข้าจากคนที่เธอไม่อยากให้ติดต่อมาก็มีชื่อโชว์หราอยู่บนหน้าจอ ใช่ว่าอัปสราอยากปัดความรับผิดชอบ ก็แค่อยากต่อเวลาให้ตัวเองอีกสักนิดเพราะตอนนี้เงินเดือนยังไม่ออกและเธอมีเงินสำหรับใช้ระหว่างรอเงินเดือนไม่มากนัก ไม่มากที่แปลว่าแทบไม่เหลือ “สวัสดีค่ะคุณสี่” (สวัสดีครับคุณอบเชย ผมโทร. มาแจ้งเรื่องค่าเสียหายนะครับ) อยากจะเป็นลม เธอสามารถล้มไปกองกับพื้นระหว่างรอเขาพูดได้หรือเปล่า “ค่ะ” ก่อนอ้อมแอ้มถามกลับไปไม่เต็มเสียง “ทั้งหมดเท่าไรคะ” (หมื่นพันครับ แต่คุณเซียงเอาแค่หนึ่งหมื่นถ้วน สะดวกโอนเลยไหมครับ) คนฟังกะพริบตาปริบๆ เธออาจจะกำลังฝันอยู่ว่าต้องโอนเงินหนึ่งหมื่นให้คู่กรณี เงินหมื่นนั่นเพิ่มอีกแค่สองพันก็เทียบเท่าเงินเดือนของเธอแล้ว ทำไมไม่ซ่อมหมื่นสองไปเลยล่ะ เธอจะได้ไม่ต้องกินข้าว “แหะๆ ราคาแรงเหมือนกันนะคะเนี่ย” ปลายสายยังคงกล่าวเสียงเรียบ ไม่มีท่าทีโอนอ่อนให้กันสักนิด (โอนเลยไหมครับ ผมจะได้บอกเลขบัญชี) “เรามาตกลงกันได้ไหมคะ” (...) “หนูจ่ายแน่ๆ ค่ะ คุณก็รู้ว่าหนูไม่หนี ที่ทำงานของหนูพวกคุณก็รู้กันหมด แต่อย่าว่างั้นงี้เลยนะคะคุณสี่ เงินเดือนหนูไม่ได้มากค่ะ ถ้าจ
last updateTerakhir Diperbarui : 2024-12-21
Baca selengkapnya
2│เยือนถิ่นเจ้าพ่อ (4)
ไม่นานนักชายร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อเชิ้ตเข้าคู่กับกางเกงสแลคก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า เธอและน้องสาวรีบพนมมือแนบอกเพื่อทำความเคารพคนมาใหม่ทันที “สวัสดีค่ะคุณสี่ หนูขอพาน้องสาวมาด้วยคงไม่ว่ากันนะคะ ไม่อย่างนั้นน้องต้องอยู่ที่ห้องคนเดียวค่ะ” วสุหันไปผงกศีรษะให้เด็กสาวพร้อมรอยยิ้มบางๆ ที่ผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา ก่อนผินมาทางเธอแล้วพาตรงไปยังลิฟต์ ซึ่งมันค่อนข้างแปลกตา และด้วยความใคร่รู้เธอก็ถามออกไปจนได้ “ที่นี่ปลอดภัยถึงขั้นขึ้นลิฟต์ก็ต้องใช้คีย์การ์ดเหรอคะ” “เฉพาะไพรเวทลิฟต์ครับ” “ไพรเวทลิฟต์?” พูดพลางมองไปรอบๆ แล้วค่อยดึงสายตาไปหยุดอยู่ที่ผู้ชายคนเดียวในนี้ “หมายถึงใช้แบบส่วนตัวน่ะเหรอคะ” “ครับ สำหรับเพนต์เฮาส์ของนายห้องเดียว” เธอยิ้มแหยให้กับข้อมูลใหม่ ก็ถ้าเป็นคนรวยขนาดซื้อเพนต์เฮาส์ที่มีไพรเวทลิฟต์แบบนี้ได้ จะมาเค้นเอาเงินหมื่นในทีเดียวจากคนจนๆ แบบเธอไปทำไมกัน รวยแต่ใจจืดใจดำชะมัดเลย ไม่ใช่เพราะพวกเอ็งที่เป็นรัฐบาลไม่ปรับค่าแรงขั้นต่ำหรือ เธอถึงได้จนชนิดไม่ได้ผุดได้เกิดแบบนี้น่ะ ระหว่างทะยานไปยังชั้นสูงสุดของตึก ชายเสื้อของอัปสราถูกกระตุกโดยคนข้างกาย [พี่อบเชยมีธุระอะไรกับที่
last updateTerakhir Diperbarui : 2024-12-21
Baca selengkapnya
3│รัญจวนจนได้ใจ (1)
บทที่ 3รัญจวนจนได้ใจ... วสุเดินนำสองสาวมายังลานจอดรถส่วนตัวซึ่งสงวนให้เพียงเจ้าของเพนต์เฮาส์หนึ่งเดียวของโครงการอย่างสัตรา โดยที่ในนั้นมีรถจอดอยู่นับสิบคันซึ่งเป็นสมบัติส่วนตัวของนักการเมืองหนุ่ม ที่ล้วนแล้วแต่ผ่านการแจงบัญชีทรัพย์สินต่อคณะกรรมการป้องกันและปราบปรามการทุจริตแห่งชาติ นอกจากหน้าตา ผลงาน ตำแหน่ง สิ่งหนึ่งที่ทำให้สัตราเป็นขวัญใจชาวบ้านก็อาจจะเพราะหลังเปิดบัญชีทรัพย์สินของเหล่านักการเมือง สำนักข่าวมักจะลิสต์รายชื่อคนที่มีทรัพย์สินจำนวนมหาศาลไปทำสกู๊ปเด็ด ซึ่งสัตรานั้นติดโผสองสมัยซ้อนด้วยมีทรัพย์สินหลักพันล้าน โรงเรือนและสิ่งปลูกสร้างอย่างเพนต์เฮาส์ราคาสี่ร้อยกว่าล้าน ยานพาหนะอีกเกือบร้อยล้าน เงินฝาก เงินลงทุน ไหนยังไม่มีหนี้สิน เจ้านายของวสุเป็นเศรษฐีอายุน้อยที่มาลงเล่นการเมืองเพื่อสร้างบารมีให้ตน ไม่ก็เพราะพ่อสั่งลุย จะอย่างไรก็ตาม สัตราคือคนรวยติดท็อปประเทศ และแน่นอนว่าหากผู้ชายคนนี้ทำเงินหนึ่งหมื่นไปจนถึงหนึ่งแสนหล่นหายก็อาจจะไม่ทันได้รู้ตัวด้วยซ้ำ หรือถึงรู้ก็สามารถเพิกเฉยได้ แต่เพราะมีนัยบางอย่าง เศรษฐีนิสัยเสียถึงได้กลั่นแกล้งเด็กสาวผู้อาภัพเพียงเพราะเงินหลักห
last updateTerakhir Diperbarui : 2024-12-21
Baca selengkapnya
Jelajahi dan baca novel bagus secara gratis
Akses gratis ke berbagai novel bagus di aplikasi GoodNovel. Unduh buku yang kamu suka dan baca di mana saja & kapan saja.
Baca buku gratis di Aplikasi
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status