2.ศักดิ์ศรี

ไร่เคียงตะวัน

ต้นแก้วออกดอกบานสะพรั่งโน้มทอดกิ่งไสวอ้อยอิ่ง แสงสีทองอ่อนของยามตะวันอัสดงกำลังลูบไล้ยอดไม้ส่งสัญญาณเตือนว่าเวลาใกล้หมดไปอีกวัน ลมพัดเอากลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกมะลิโชยไปทั่วเรือน บ้านไม้หลังสีน้ำตาลถูกประดับตกแต่งราวหลุดออกมาจากบ้านแสนสุขในหนังสือนิทาน ผ้าม่านขาวปลิวตามลม บรรยากาศพาให้หวนนึกถึงใครสักคน...

ฉันค่อย ๆ ลืมตาตื่นสิ่งแรกที่มองเห็นคือเพดานห้องสีขาว

"ตื่นแล้วเหรอคะ "

เสียงสตรีวัยกลางคนเดินเข้ามาพร้อมถาดอาหารในมือก่อนวางลงตรงโต๊ะในระเบียง

เสียงของผู้มาเยือนทำฉันถึงกับสะดุ้ง...ใจสั่นเล็กน้อย...แม้ในหัวเต็มไปด้วยคำถามมากมายที่อยากเอ่ย แต่สัญชาตญาณ สั่งให้ฉันรีบลุกขึ้นจากเตียงเดินไปจับมือสตรีวัยกลางคนเพื่อขอความช่วยเหลือ

"ที่นี่คือที่ไหนคะ ช่วยน้ำหวานด้วยค่ะ น้ำหวานถูกจับตัวมา"

"เอ่อ...คือ...คุณคะ น้าว่าคุณทานข้าวก่อนนะคะ"เสียงนุ่มนวล

"อีบัว มึงอย่าไปใจดีกับคนแบบนั้น นายสั่งแค่ไหน! ก็ทำแค่นั้น! เดี๋ยวเถอะกูจะไปฟ้องนาย! "

เสียงสตรีอีกคนเดินเข้ามาร้องห้าม ไม่ให้น้าบัวช่วยฉัน

น้าบัวทำได้แค่มองฉัน ก่อนเดินจากไปด้วยแววตาเห็นใจ

'นี่มันเรื่องอะไรกัน...ฉันต้องรู้ให้ได้อะไรคือสาเหตุให้ชายชุดดำจับฉันมาอยู่ที่นี่'

"คุณป้า! เขาอยู่ไหน? "

"อุ๊ย! ใครป้า! ฉันชื่อน้อย แล้ว หล่อนถามถึงใครไม่ทราบ!"

ป้าน้อยน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับน้าบัว แต่กิริยาที่เขาทำต่อฉันช่างแตกต่างราวฟ้ากับเหว เรียกว่าป้าเหมาะสมแล้ว

ป้าน้อยปลายตามองฉัน...ด้วยท่าทางชิงชังออกนอกหน้า และยังคงยืนเชิดเป็นนางพญา ไม่ปริปากพูดคำใดออกมา

' คนบ้านนี้เป็นอะไรกันไปหมด'

'ไม่ตอบก็อย่าตอบ...ไม่มีอะไรในโลกนี้ที่ ฉันทำไม่ได้' พยายามสะกดจิตตนเอง

จากการกระทำที่ดูเย่อยิ่ง ฉันแน่ใจว่า ยืนรอต่อไปก็ไร้ประโยชน์ จึงกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้องนอน ไม่นานก็พบทางออก ในหัวคำนวณเวลาวิ่ง ส่วนสายตามองว่าป้าน้อยว่าจะวิ่งตามทันไหม

เมื่อได้โอกาส ฉันวิ่งไปอย่างไม่เกรงกลัวสตรีตรงหน้า ที่ยืนเป็นยักษ์เฝ้าประตูวัด

"นี่ หล่อนจะไปไหน!"เสียงแหลมปรี๊ด

'เหรียญทองนักวิ่ง ไม่ได้นอนแล้วถึงได้มานะ ป้า!'

ฉันวิ่งลงบันไดอย่างไม่คิดชีวิต..แทบจะกระโดดก็ว่าได้

ทันทีที่ขาถึงพื้นสายตาของฉันเหลือบเห็น...

ใจเต้นระส่ำ ราวจะหลุดออกจากอก เพราะกลัวความจริงที่ต้องเผชิญ หรือเพราะวิ่งหนี เมื่อกี้นะ...

ชั้นล่าง...

ปรากฏแผ่นหลังของชายผู้หนึ่ง กำลังนั่งจิบกาแฟอย่างไม่สะทกสะท้านต่อเสียงผู้มาเยือน

"อย่าหนีนะ! กลับมาเดี๋ยวนี้!"

"ใครอนุญาต หล่อนลงมาไม่ทราบ!" เสียงฝีเท้าและเสียงตะโกนตามไล่หลังมา ก่อนมาหยุดยืนตรงหน้าฉัน ป้าน้อยเหนื่อยหอบ

"ปล่อยเธอ!"เสียงทุ้มเข้มสั่งป้าน้อย

เมื่อได้รับคำสั่งป้าน้อยจึงยอมถอยออกไปพร้อมกับสีหน้าชิงชังฉันยิ่งกว่าเดิม

'แปลกพอกัน เจ้านายกับแม่บ้าน'

"ทำไม!"

" รีบร้อนอยากเป็นเมียฉัน ถึงขนาดทนรอคืนนี้ไม่ไหว จนต้องมาตามฉันอย่างนั้นเหรอ!"

เขาเอ่ยโดยไม่หันมามองฉันที่ยืนอยู่แม้แต่น้อย

รังสีอันตรายจากผู้ชายตรงหน้า สร้างความหวาดหวั่นแล่นผล่านไปทุกเส้นประสาท แต่ดีกว่ารอความตายโดยไม่รู้อะไรเลย

ฉันจึงต้องรู้ให้ได้ สาเหตุของการจับตัวมาคืออะไร...

ร่างอรชรแม้ในชุดหลวมโคร่ง ก็ยังมองเห็นสัดส่วนความงามก้าวเดินอย่างมั่นคงเข้าไปนั่งตรงหน้าเขา ชายผู้นั้น!

พอมองใกล้ ๆ เขามีใบหน้าหล่อเหล่า คิ้วเข้ม ดวงตาดุจพญาเหยี่ยว จมูกคมสัน รับกับโครงหน้าราวกับปั้นแต่ง ผิวสีแทนดู แข็งแรงสมชายชาติทหาร

ริมฝีปากหยักนิด ๆ เผยยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ น่ากลัวพอ ๆ กับพายุในวันที่ฟ้าเทา

เขาพับแขนเสื้อขึ้น เผยท่อนแขนแข็งแรงกับเส้นเลือดนูน หากเราพบกันยามปกติ มันคงทำให้หัวใจฉันเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้ แต่เพราะเขาจับฉันมา ความหล่อนี้ไม่มีผลสักนิด...

ผู้ชายอะไร...นิ่งขรึมจนน่าหวั่นใจ ทั้งเท่ ทั้งน่ากลัว

"มองพอหรือยัง"เขาเอ่ยทั้งที่ยังไม่เงยหน้ามามองด้วยซ้ำ

'รู้ได้ไงว่าฉันมองเขาอยู่...'

ฉันใช้แขนทั้งสองข้างฟาดลงบนโต๊ะเสียงดังปัง ส่งสัญญาณให้คนตรงหน้าหันมาสนใจ พลางลุกขึ้นอย่างแข็งกร้าว โน้มหน้าเข้าไปใกล้เขา

"คุณจับฉันมาทำไม"เสียงหวานหูพยายามพูดให้เข้ม

"เธอรู้ดีอยู่แก่ใจ ฆาตกร"

น้ำเสียงเข้มแน่วแน่ ในคำตอบของตนพลางจิบกาแฟในมือ

' เขาหาว่าฉันเป็น ฆาตกร แม้กระทั้งชื่อเขาฉันยังไม่รู้จักด้วยซ้ำ'

"ฉันไม่เคยฆ่าใคร อย่ามาใส่ร้ายฉัน"

"ใส่ร้าย อย่างนั้นเหรอ"

เขาที่นั่งจิบกาแฟด้วยสีหน้าเรียบเฉยกลับฉายแววเหี้ยม เหมือนเสือสมิงที่จ้องจะกินเลือดกินเนื้อ ฉันขึ้นมาทันทีทันใด มือหนาบีบเข้าที่ไหล่เต็มแรง กระชากร่างอันบอบบางของฉันลอยตามติดไปยังห้องหนึ่ง

กลางห้องนั่นมีภาพบุรุษรูปงามไม่แพ้เขาแปะที่ฝาผนังของบ้าน

มือหนาบีบไหล่แรง จนทำฉันเจ็บร้าวไปทั้งตัว เขาเปลี่ยนมากระชับท้ายทอยบังคับให้ฉันจ้องรูป ชายผู้นั้น

"นี่ไงคนที่เธอฆ่า!"

มือหนากดแน่นขึ้นแทบเป็นการบีบ เพื่อให้ฉันเพ่งมองรูปตรงหน้า

'ถ้าสายตาฉันมีไฟ รูปนั่นคงไหม้เป็นถ่าน'

'ไม่เคยเห็นด้วยซ้ำ '

"ฉันไม่รู้จักเขา"

"ยังจะปากแข็งอีก"

'เธอจะได้รู้ โทษของการปากแข็งมันเป็นยังไง '

เขาอุ้มฉันลอยหวือเหนือพื้น นี่เขากำลังจะทำอะไร ไม่นะ ฉันพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการ

ไม่ใช่สิ... เขาไม่ได้จะทำแบบนั้นใช่ไหม...

ไม่จริงใช่ไหม...

ฉันดิ้นต้านแต่ไม่อาจสู้ความแข็งแรงของเขาได้

เขาเดินตรงมายังข้างบ้าน...เมื่อฉันเห็นสระน้ำ ก็รับรู้ได้ในทันที ว่าชตากรรมต่อจากนี้ ต้องเจอกับอะไร...

แววตาที่เต็มไปด้วยความมาดมั่น ถามหาเหตุผล ของการจับตัวมาก่อนหน้านั้น เริ่มแฝงความกลัว เหงื่อเย็นผุดทั่วร่าง

"ฉันว่ายน้ำไม้เป็น"

แขนที่พยามดิ้นขัดขืนก่อนหน้า รีบคว้าโอบลำคอเขาแน่น แต่ถึงแม้ฉันเป็นเทควันโด้สายดำ ก็ต้องแพ้ให้กับผู้ชาย ขวัญผ่าซากถือไม้ถือปืนเช่นเขา

ร่างฉันถูกโยนลงน้ำเสียงดังตูม น้ำในสระเอ่อล้นขอบ บางส่วนกระเซ็นโดน ถุงเท้าของเขา ที่กำลังยืนกอดอกมองอยู่ข้างสระ

ความเย็นวาบ สาดซัดกระทบเนื้ออุ่น ร่างของฉันจมลงก้นบึ้งสระ ก่อนลอยตัวขึ้นมา

"ช่วย...ด้วย..."

เสียงที่พยายามร้องขอความช่วยเหลือ ถูกกลืนหายไปกับน้ำ

บุ๋ม...บุ๋ม...

ฉันเว้าวอนด้วยสายตา แต่เขาไม่ไหวติงแม้แต่น้อย ยังยืนนิ่งมองฉันตะเกียกตะกายเอาชีวิตรอดด้วยดวงตาแข็งกระด้างและเย็นชา

"ฉันว่ายน้ำ...ไม่..."

การต่อสู้ที่ไม่มีทางชนะสำหรับคนกลัวน้ำ ฉันค่อย ๆ จมหายลงสู่เบื้องล่าง

น้ำตาค่อย ๆ เอ่อล้นขอบตาแต่...มันไม่อาจหยดลงพื้น เพราะมันไหลรวมกับมวลน้ำทั้งหลาย ในสระแห่งนี้ กลืนเป็นพวกเดียวกัน ทั้งที่มันออกจากร่างกายฉัน

อากาศหายใจแห้งเหือดไปพร้อมกับดวงตาค่อย ๆ หนักอึ้ง

"แม่คะ หนูอาจจะไม่ได้กอดแม่อีกแล้ว"

.................

พ่อเลี้ยงแห่งเมืองหนาว...

พ่อเลี้ยงเช่นเขาหากจะฆ่าใครสักคนไม่ใช่เรื่องยากเย็นแสนเข็ญอะไร มันง่ายพอ ๆ กับปอกกล้วยเข้าปาก ในเมืองนี้อิทธิพลของเขาคับฟ้า แค่กระดิกนิ้วสามารถเนรมิตรได้ทุกอย่าง

เขายืนมอง คนที่เขาควรเกลียด กำลังจมดิ่งลงสู่ก้นสระ อย่างช้า ๆ

ในใจเขาเต็มไปด้วยความสะใจที่ได้ชำระแค้น แต่ลึก ๆ ลงไปใต้ความมืดมิดนั้น กับมีสิ่งเหนี่ยวรั้งไม่ให้มือเขาผลักเธอลงสู่ความตาย

แววตาหวานแฝงความเข้มแข็ง แม้สิ้นหวังแต่กลับแน่วแน่ สงบ นิ่ง เยือกเย็น มันช่างแตกต่างจากผู้หญิง ทุกคนที่เคยพบ

'ทำไมวะ '

ตูม!

เขาอุ้มร่างบางที่หมดสติขึ้นจากสระ เสื้อสีขาวเปียกน้ำเผยให้เห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็น

สายตาคมจดจ้องอย่างลืมตัว เขากลืนน้ำลายลงคอ ขณะที่อุณหภูมิในร่างกายร้อนขึ้นมาดื้อ ๆ ราวกับเป็นไข้ ทั้งที่พึ่งขึ้นจากน้ำมาหมาด ๆ

"ฉันต้องการคนที่ฆ่าน้องฉันไม่ได้!"

'ไม่สิ...แต่ทำไมร่างกายมันถึงไม่เชื่อฟัง'