บทที่ 143

เสียงรองเท้าของลูกน้องที่พาเจียลี่และเคนออกไปไกลขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนความวุ่นวายทั้งเช้าถูกลากออกไปจากพื้นที่ทีละเส้น ทีละเส้น แต่ความเงียบที่ตามมากลับหนักกว่าช่วงที่ตะโกนกันเมื่อครู่เสียอีก

คะน้ายืนอยู่ข้างหลงเฟย เธอรู้สึกถึงไออุ่นจากไหล่เขา ทั้งที่ไม่ได้แตะตัวกันแม้แต่นิดเดียว ความรู้สึกเหมือนเขากำ