Novels by แมวดำดื้อ

@อิตาลีภายในสวนจัดเลี้ยงวิวทะเลสาบหนึ่งในสถานที่ที่สวยที่สุดในโลก “วันนี้เพื่อนฉันสวยที่สุด”ฮันน่าจับไหล่อันดาที่นั่งอยู่หน้ากระจกจากด้านหลัง อันดาสวยจนเธออดชมเพื่อนไม่ได้ เพราะชุดที่อันดาสวมใส่คือชุดเดรสเกาะอกสีขาว แต่งผ้าฉลุยลายดอกไม้ กระโปรงบอลกราวด์ฟูฟ่องราวกับเจ้าหญิง พร้อมกับที่ติดผมยองใยยาวระพื้น“ถึงเวลาแล้วค่ะคุณอันดา”เสียงสตาฟงานเดินเข้ามาพูดกับอันดา ก่อนเธอจะถอยเก้าอี้ยันกายลุกขึ้น แล้วเดินออกไปหน้าห้องแต่งตัวจับแขนชายมีอายุสูทเทาอ่อน ที่รักเธอดั่งแก้วตาดวงใจ“ลูกสาวพ่อ สวยมาก”วสุพูดเสียงสั่นน้ำตอคลอปราบปลื้ม กว่าลูกสาวจะมีวันนี้ได้ก็ผ่านความเจ็บช้ำมาไม่รู้กี่ครั้ง“ขอบคุณค่ะพ่อ วันนี้พ่อเท่มาก ๆ เลยค่ะ อันว่าตอนนี้แม่คงมองอันอยู่บนฟ้า”อันดาก้มลงมองสร้อยคอสีทองห้อยจี้ล็อกเกตรูปมณฑาแม่ของเธอที่เสียไป ก่อนน้ำตาจะไหลคลอเบ้า“ไม่ร้องนะ ถ้าแม่ยังอยู่แม่คงไม่อยากให้อันร้อง”วสุยื่นมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาลูกสาวแล้วพาอันดาเดินเข้าไปภายในงานจัดเลี้ยงเพลงบรรเลงในงานดังขึ้น สองขาเรียวก้าวเดินเข้าไปภายในงานมองมุมขวามีโต๊ะต้อนรับและถูกปูทับด้วยผ้าเนื้อดีสีขาวสะอาด ประดับประดาด้วยดอก

“พรุ่งนี้เช้าพ่อมีสัมมนากับคู่ค้า พ่ออยากให้อันดาไปด้วย ไปทั้งครอบครัวเราเลย จะถือโอกาสไปพักผ่อน”“อ่อ พ่อมีเรื่องจะคุยกับมาร์วินพอดี วันนี้ถ้ามาร์วินมาถึง อันบอกมาร์วินไปหาพ่อที่ห้องทำงานด้วยนะ”วสุบอกกับลูกสาวเพียงคนเดียวของเขา ก่อนจะเดินสาวเท้าไปที่ห้องทำงานชั้นสองของคฤหาสน์ริมทะเลสาบ สีหน้าท่าตาดูจริงจัง เธอไม่รู้หรอกว่าพ่อของเธอจะคุยอะไรกับมาร์วิน แต่ดูจากสีหน้าแล้วน่าจะเป็นเรื่องงานและธุระกิจของทางบ้าน“น้าเคทว่า พ่อจะคุยอะไรกับพี่มาร์วินคะ”อันดาเอ่ยถามเคทเสียงใส สองมือจับแป้งคุกกี้ใส่กระดาษไขรอเข้าเตาอบ“ทำไมละ เป็นห่วงมาร์วินหรอ”เคทคลี่ยิ้มมองหน้าลูกเลี้ยง พลางคิดในใจว่าลูกสาวคงจะเริ่มใจอ่อนให้มาร์วินบ้างแล้ว“ป่าวค่ะ อันแค่อยากรู้”คนปากไม่ตรงกับใจยังคงปฏิเสธเสียงแข็ง“แม่ว่ามาร์วินเขาก็รักอันนะ แม่ว่าใจอ่อนให้เขาได้แล้วมั้ง ถือซะว่าทำเพื่อเจ้าตัวเล็ก”“จะเสียเชิงไหมละคะน้าเคท”“โถเอ๊ย อันดา”“ความรัก มันไม่มีใครเสียหน้าหรอกนะลูกอัน ถ้าเรายังอยากมีกันและกันต่อ ง้อก่อนไม่ได้แปลว่าเสียหน้า ไม่ได้แปลว่าเสียศักดิ์ศรีนะลูก ถ้าเรายังอยากมีกันและกันในชีวิตเราก็ต้องยอมลดอีโก้

“มาได้ยังไง รู้ไหมว่ามันอันตรายแค่ไหน”มาร์วินขมวดคิ้วเลิกขึ้นเล็กน้อย หลังจากที่พาอันดาออกมาหน้าตึกร้าง เขาอดห่วงไม่ได้เลย เพราะตอนนี้คนที่เขารักสุดหัวใจกำลังร่วมอยู่ในอันตรายกับเขา“ทำไมไม่ออกอันแต่แรก ว่าทำไปเพราะอัน”เธอคิ้วขมวดจ้องหน้ามาร์วิน ขาเรียวสวยสาวก้าวตามร่างสูงแทบไม่ทัน“มึงจะหนีไปไหน”ธีร์เดินตามมาด้วยความเร็วแสง ดวงคมกริบตวัดหันไปมองแล้วใช้แขนแกร่งโอบร่างบางเอาไว้แล้วใช้เท้าถีบเต็มแรง“อย่าอยู่เลยมึงสองคน เอ๊ะ ไม่สิ สามคน”ธีร์แสยะยิ้ม ชี้ปลายปืนใส่ช่องท้องของอันดา“อย่าทำอะไรอันดานะ ถ้าแกจะทำ ทำฉันคนเดียว เธอไม่เกี่ยว”มาร์วินใช้มือประครองอันดาหลบไปด้านหลังแก่นกายของเขาแล้วพูดกับธีร์“อย่าทำอะไรมาร์วิน”นัยน์ตาใสแต่ดูดุร้ายของสาวสวย เธอไม่เพียงแค่พูด แต่เธอกลับดันแก่นกายมาร์วินให้หลบจากกระบอกปืน“ฮ่า ฮ่า ฮ่า รักกันดีจริง”ธีร์ตะเบ็งเสียงหัวเราะออกมาสุดเสียง แต่ทว่า อยู่ ๆ กลับมีแสงไฟอะไรบางอย่างส่องหน้าเขารถโรลส์รอยซ์สีแดงคันงามสองคันราคาราวสามสิบสองดอลลลาร์ แล่นเข้ามาด้วยความเร็วจอดหน้าตึกร้างสูงราวสิบชั้นของนักธุรกิจโรงแรมอย่างธีร์ ทันทีที่รถโรลส์รอยซ์สีแดงจอดสนิ

เวลาผ่านไปเกือบบ่ายโมงอันดาเตรียมตัวกลับบ้านเพราะอาการอ่อนเพลียดีขึ้นมากแล้ว“อันพอเดินไหวค่ะ”เธอคลี่ยิ้มน้อย ๆ ให้โอเว่นที่คอยพยุงเธอลุกขึ้นจากเตียง“คุณอาวสุติดประชุด พี่เลยอาสาพาอันดากลับบ้าน อันดาคงไม่ติดอะไรนะ”โอเว่นมองหน้าร่างบาง“อือ จริง ๆ อันให้ฮันน่าไปส่งก็ได้นะคะ อันเกรงใจ”“อ่อ ละนี่ฮันน่ายังไม่กลับมาอีกหรอ”โอเว่นเปลี่ยนประเด็นพูดเรื่องอื่น เขาก็ไม่ได้โง่พอที่จะมองไม่ออกว่าอันดารู้สึกยังไงกับเขา แต่ก็ยังพยายามต่อแกรก… ตึก!! เสียงฮันน่าเปิดประตูเข้ามาท่าทางรีบรน“อัน ฉันมีเรื่องสำคัญจะบอกแก”ฮันน่าเดินรี่เข้ามาหาร่างบางที่นั่งอยู่บนรถนั่ง เตรียมตัวกลับบ้าน“พรุ่งนี้ห้าโมงเย็น นาเดียร์มันนัดพี่มาร์วินไปเอาหลักฐานอะไรบางอย่าง แต่ฉันได้ยินมันคุยโทรศัพท์ ฉันว่ามันต้องมีแผนอะไรบางอย่าง”“หรือมันจะฆ่าพี่มาร์วิน”“แล้วทำไมเราต้องสนใจคนแบบนั้นด้วย จะเป็นจะตายก็เรื่องของเขา”“อัน แกอย่าทำเป็นหูหนวกตาบอดได้ไหม ฉันรู้นะว่าแกรักพี่เขาอยู่”“แล้วแกไม่คิดว่าฉันจะเจ็บแล้วจำบ้างหรอ”“เดี๋ยว ๆ ใจเย็น ๆ กันก่อน อันไม่สนใจก็คือไม่สนใจไหมฮันน่า พี่ว่าไม่ต้องพูดถึงมันแล้วจะดีกว่า”

อันดานั่งมองถ้วยข้าวต้มกุ้งที่มาร์วินฝากกับมาร์ตินมาให้ที่โรงพยาบาลอยู่นานก่อนจะผินหน้าหันไปมองวิวตึกสูงของโรงพยาบาล พลางเอามือลูบหน้าท้องด้วยความอ่อนโยน“อันดา แล้วถ้าพี่เขาไม่ยอมหย่าแกจะทำยังไง”“ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมกลายเป็นแบบนี้ได้ ทั้ง ๆ ที่เขาเป็นคนขอหย่าฉันเอง”อันดาคิ้วขมวดหันขวับไปพูดกับฮันน่า เธอส่งทนายของพ่อเธอไปทำเรื่องหย่าหลังจากขนของออกจากบ้านมาร์วินได้สองวัน แต่มาร์วินเองกลับเป็นฝ่ายที่ยังไม่ยอมเซ็นใบหย่ากับเธอ“ถ้าอย่างนั้น ก็แสดงว่าพี่เขายังมีสิทธิ์ในตัวลูกของแกนะ”“สาว ๆ ทำอะไรอยู่ครับ”โอเว่นเปิดประตูเข้ามาในห้องพร้อมกับทักทายสองสาวในห้อง ในมือก็ถือของเปรี้ยวติดมือมาสองอย่าง“มาอีกละ งานการไม่ทำรึไง”ฮันน่าจิ๊ปากอย่างรำคาญเมื่อเห็นโอเว่นเปิดประตูเข้ามา“มะม่วงหรอคะ ขออันชิมได้ไหม”อันดามองถุงมะม่วงในมือโอเว่นกระพริบตาปริบ ๆ ก่อนโอเว่นจะเดินไปจัดมะม่วงเปรี้ยวใส่จานมาให้“อร่อยไหม”เขาคลี่ยิ้มมองอันดาด้วยสายตาน่าเอ็นดูเมื่อเห็นเธอก้มหน้าก้มตากินอย่างเอร็ดอร่อย“อร่อยค่ะ ขอบคุณนะคะ”เธอคลี่ยิ้มน้อย ๆ ให้โอเว่น จริง ๆ แล้วโอเว่นก็นิสัยดีนะ แต่เพียงแค่ออกตัวแรงไปหน่อยฮ

“กรี๊ดด!! ช่วยพี่ด้วยค่ะ น้องอันดาเป็นลม” รินดากรี๊ดลั่นหน้าโต๊ะทำงานเมื่อเห็นอันดาทิ้งตัวล้มลงกับพื้น“โทรเรียกรถโรงบาลให้พี่ที ใครก็ได้ ตาย ๆ ทำไงดีเนี่ย”“อันดาเป็นอะไรครับพี่รินดา”“คุณโอเว่น คุณมาร์ติน น้องอันเป็นลมค่ะ หน้าซีดไปหมด”รินดามือไม้สั่น พูดไปรนไป มืิอค้นกระเป๋าหายาดมมาให้อันดาดมรอรถโรงพยาบาล ส่วนโอเว่นและมาร์ตินรีบอุ้มร่างบางไปส่งโรงพยาบาล วินาทีนี้ไม่มีใครมีใจรอรถโรงพยาบาลแล้ว“อันดาเป็นไงยังไงบ้าง เดี๋ยวแม่ต้องโทรหาคุณเคท”มัลลิกามาถึงหน้าห้องฉุกเฉินเอ่ยถามมาร์ตินหน้าตาตื่น“อันเป็นอะไรครับแม่”เสียงของมาร์วินถามมัลลิกา“มีสิทธิ์อะไรมาห่วง จะหย่าแล้วไม่ใช่หรอ”โอเว่นหันไปมองหน้าพี่ชายเอาเรื่องเหมือนกัน“จะหย่า แต่ยังไม่ได้หย่า”มาร์วินพูดสวนควันน้องชายคนเล็ก“ญาติคุณอันดาเชิญด้านนี่ค่ะ”เสียงพยาบาลห้องฉุกเฉินเดินออกมาเรียกญาติเข้าไปพบหมอเจ้าของไข้ภายในห้องฉุกเฉิน โอเว่นและมาร์วินรีบก้าวเดินเบียดกันจะเข้าห้องฉุกเฉิน“ไม่ต้องไปทั้งคู่ แม่เข้าไปเอง กัดกันได้ตลอด”มัลลิกาพูดขึ้นเสียงดัง ทำเอาลูกชายทั้งสองคนต้องหยุดกัดกัน “แม่ให้ผมไปด้วย”มาร์วินรีบเดินตามมัลลิกาเ

7 ผ่านไป“แม่คะ โตขึ้นมิลินขอเป็นนักแข่งรถเหมือนลุงเก็นได้ไหมคะ”เสียงเด็กหญิงมิลินเอ่ยถามคนแม่อย่างไร้เดียงสา หลังจากที่กลับมาจากโรงเรียนอินเตอร์กับคนเป็นพ่อ ด้านมิเรย์เมื่อได้ยินลูกสาวเอ่ยพูดก็ตกใจไม่น้อย จากนั้นจึงเอ่ยถามมิลินต่อ“พ่อพาไปสนามแข่งรถมาเหรอคะ”มิลินเมื่อได้ยินมิเรย์เอ่ยถามเช่นนั้นจึงตอบไปตรง ๆ “ใช่ค่ะ คุณพ่อพามิลินกับแพนเตอร์แวะไปสนามแข่งรถมา รถซิ่งมากค่ะคุณแม่ แพนเตอร์ก็ชอบ”สิ้นเสียงไร้เดียงสาของสาวน้อยมิลินมิเรย์จึงไม่พูดอะไรต่อ จากนั้นศรีอัมพรจึงเดินมารับมิลินไปเล่นด้วยที่ห้องนั่งเล่นของบ้าน ด้านแม็กซ์เวลเมื่อเดินเข้ามาภายในบ้านเห็นมิเรย์ตาแข็งใส่ ก็พอจะเดาได้ว่าลูกสาวตัวแสบน่าเล่าเรื่องที่เขาพาตนกับน้องชายไปสนามแข่งรถมาบ้างแล้ว“คิดถึงแม่จัง กอดหน่อย”“นี่แหน่ แม่บอกพ่อแล้วใช่ไหม ว่าอย่างเพิ่งพาลูกเราไปสนามแข่งรถ ลูกเราอายุยังน้อย”มิเรย์พูดตำหนิแม็กซ์เวล ขณะใบหน้าพริ้มเพราก็หันไปมองลูกสาวที่กำลังนั่งเล่นกับศรีอัมพรในห้องนั่งเล่น“พอดีพ่อรีบเอาของไปให้ไอ้เลอร์และไอ้เก็นมัน ขอโทษน๊า ครั้งหน้าจะไม่ทำอีกแล้วครับ”ไม่เพียงแค่พูดร่างสูงยังกอดอ้อนมิเรย์พร้อมกับหอมแก้มฟอดให

วันเวลาผ่านไปเกือบปีตอนนี้มิเรย์กับแม็กซ์เวลก็ยังใช้ชีวิตคู่ด้วยกันอย่างมีความสุข โดยมีแก้วตาดวงใจตัวน้อย ๆ อย่างมิลินอยู่ด้วยไม่ห่างกาย“พ่อ อาบน้ำให้ลูกยัง”เสียงของมิเรย์เอ่ยถามแม็กซ์เวลในขณะที่กายหนาเดินอุ้มมิลินขึ้นมาบนห้องชั้นสอง“อาบแล้วครับแม่ แต่กว่าจะอาบเสร็จก็นานเลย”เนื่องจากมิลินชอบเล่นน้ำ การอาบน้ำเด็กวัยสิบเอ็ดขวบจึงเป็นเรื่องยาก หากไม่ถูกตามใจก็จะงอแง แต่มิเรย์และแม็กซ์เวลก็จะเลี้ยงแบบมีเหตุไม่ตามใจลูกอะไรมาก เว้นแต่หากมิลินอยู่กับย่าและยายก็จะโดนตามใจมากเป็นพิเศษ“แล้วแม่กลับมานานยัง ทานข้าวยังครับ”“ยังเลย ฝากพ่อดูลูกก่อนนะ เดี๋ยวเค้าอาบน้ำแป๊บนึงแล้วจะมาเปลี่ยน อยู่กับพ่อก่อนนะคะเดี๋ยวแม่มาอุ้มนะมิลินคนสวยของแม่”ด้านแม็กซ์เวลเมื่อเห็นว่ามิเรย์เข้าไปอาบน้ำ จึงพามิลินนั่งเล่นของเล่นต่อในห้อง เหลือบสายตาคมมองนาฬิกาตอนนี้ก็เกือบจะสองทุ่ม จากนั้นแกรก…“แม็กซ์ แม็กซ์ เอามิลินมาให้แม่”“มีอะไรแม่”“เอามา เอามิลินมา มาเลี้ยงเอง”ศรีอัมพรเอ่ยพูดกับลูกชาย ขณะขาก็ก้าวเข้ามาในห้องแล้วหลอกล่อมิลินไปกับเธอ ด้านแม็กซ์เวลเมื่อเห็นแม่ทำเช่นนั้นก็รู้สึกงงไม่น้อย กระทั่ง..“วันนี้มิลิน

เมื่อมิเรย์เข้าไปในห้องคลอดแม็กซ์เวลก็นั่งเก้าอี้แทบไม่ติด นั่งได้ไม่ถึงหนึ่งนาทีร่างสูงโปร่งก็ต้องยันตัวลุกเดินไปมาด้วยความตื่นเต้น ขณะใจก็ยังคงห่วงลูกกับมิเรย์ไม่หลุดด้านมิเรย์เมื่อเข้ามาถึงห้องคลอดก็ยิ่งปวดถี่เพิ่มมากขึ้นจนต้องร้องไห้ระบายความเจ็บออกมาโดยไม่อายพี่ ๆ พยาบาลและหมอตาล เมื่อหมอตาลเห็นว่ามิเรย์ปวดมาก จึงประสานงานไปยังวิสัญญีแพทย์มาทำการบล็อกหลังให้มิเรย์คลายความเจ็บปวดเมื่อบล็อคหลังเสร็จเรียบร้อยพยาบาลจึงให้มิเรย์เอาขาขึ้นขาหยั่ง จากนั้นก็ทำการคลุมผ้าปราศจากเชื้อตรงหว่างขามิเรย์อีกคราก่อนจะก้มลงตัดแผลฝีเย็บ จากนั้นหมอตาลก็สั่งให้มิเรย์เบ่ง..“คุณแม่เบ่งค่ะ อื๊ดด~”มิเรย์ออกแรงเร่งสุดกำลังแรง ขณะลมหายใจก็ร้อนพราวหายใจออกมาถี่รัว“เบ่ง อึบ..”“อื๊ด..โอ๊ย หมอตาล”“อีกนิดนึง ๆ”สิ้นเสียงที่หน้าตื่นเต้นของหมอตาล พยาบาลจึงตะโกนขึ้น“คลอดแล้วค่ะ 16:15 น. ทารกเพศหญิง”พูดจบพยาบาลที่พูดขึ้นก็ก้มลงจดอะไรบางอย่างลงไปในเอกสาร ด้านหมอตาลเมื่อมิลินออกมาลืมตาดูโลกแล้วจึงรีบอุ้มมิลินเข้าไปให้มิเรย์ดู แต่ในระหว่างที่มิเรย์ได้เห็นคนแปลกหน้าที่เธออยากเจอน้ำใส ๆ ก็ไหลออกจากตาสองข้างด้วยควา

หลายวันผ่านไปเกือบเหลืออีกเพียงสามสัปดาห์สุดท้ายของการตั้งครรภ์ ศรีอัมพรเองก็เห่อหลานใช่เล่นกดสั่งของเตรียมคลอดมาไว้เต็มบ้าน ไม่เว้นแม้กระทั่งไซมัสเขมมิกาและเก็นชิ ยอมทิ้งงานเพื่อบินกลับมารอรับขวัญหลานสาวที่ใกล้จะลืมตาดูโลกในอีกเร็ววันด้วยความตื่นเต้นกันถ้วนหน้า“รีบ ๆ เข้ามาจัดเลย ไว ๆ”เสียงของศรีอัมพรออกคำสั่งกับพนักงานราวห้าหกคนเสียงดังให้รีบขนของลงจากรถคันใหญ่เข้าในบ้านหลังโต จนทำให้ร่างบางที่นอนหลับกลางวันสะดุ้งตื่นกับเสียงที่รบกวนมิเรย์เมื่อได้ยินจึงใช้มือขยี้ดวงตาพลางยันตัวค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่งงัวเงีย จากนั้นก็ลุกเดินไปแหวกม่านดูว่าเสียงคนกำลังทำอะไร“เฮ่อ ปวดหลังจัง”ร่างบางเอ่ยพูดพร้อมกับใช้มือพยุงท้องโต ๆ ขณะมือที่ว่างอีกข้างก็จับกระดูสันหลังเอนตัวคลายความปวด สักพักก็เดินหมุนตัวกลับมาที่เตียงนอนนุ่มด้านแม็กซ์เวลเมื่อรู้ว่าใกล้กำหนดคลอดของมิเรย์เข้ามาเรื่อย ๆ ก็ไปทำงานแค่เพียงครึ่งวันแล้วกลับบ้าน เนื่องจากกลัวว่ามิเรย์จะคลอดก่อนกำหนด มิเรย์เดินกลับมานั่งที่เตียงไม่นานแม็กซ์เวลก็เปิดประตูห้องเข้ามา“วันนี้แม่อยากให้เธอย้ายลงไปอยู่ชั้นล่าง ท้องโตมากกลัวเดินขึ้นลงลำบาก ไหนจะเท้าบว

“ทำเป็นปากหวานตลอด”ไม่พูดเปล่า มือเรียวบางยังจับคางแม็กซ์เวลส่ายไปมาอย่างหมั่นเขี้ยว ด้านแม็กซ์เวลเมื่อเห็นมิเรย์ทำเช่นนั้นจึงยิ้มหวานพลางเอ่ยถามน้ำเสียงปกติออกไป“จะอาบน้ำตอนไหน อาบน้ำได้แล้วมั้ง”เนื่องจากเข้าสู่เดือนที่แปดท้องมิเรย์โตมากจนไม่สามารถทำความสะอาดตัวได้ทั่วถึง แม็กซ์เวลจึงมีหน้าที่ดูแลในเรื่องนี้เพิ่ม เขินก็เขินแต่จะทำไงได้..“อาบเลยก็ได้จะได้เตรียมตัวลงไปทานข้าวเย็นกัน”เมื่อเห็นพระอาทิตย์ใกล้ตกมิเรย์จึงเอ่ยตอบไปอย่างไม่ขัด พูดจบร่างบางก็ยันตัวลุกขึ้นพร้อมกับพยุงท้องโต ๆ ของเธอเดินเข้าห้องแต่งตัวเพื่อถอดชุดเดรสออก“มานี่เดี๋ยวลองทำนี่ให้ดู ไปอ่านเจอมาเขาบอกจะสบาย”ร่างสูงโปร่งเดินดิ่งมาหาร่างบางที่กำลังจะถอดชุดเดรสลงตะกร้า จากนั้นก็โอบเอวมิเรย์จากด้านหลังแล้วพยุงท้องของเธอขึ้น ทว่าร่างบางกลับตกใจ“จะทำอะไร ทำได้เหรอ”“ทำได้ อยู่เฉย ๆ เขาบอกว่าจะชวนให้หายปวดหลังได้ด้วยนะ”ไม่เพียงแค่พูดแม็กซ์เวลยังวางมือหนาลงเบา ๆ พยุงท้องโต ๆ ของมิเรย์ขึ้นต่อ มิเรย์เมื่อเห็นแบบนั้นก็ไม่ว่าอะไร ขณะดวงตาคู่สวยก็มองว่าแม็กซ์เวลจะทำอะไรต่อแล้วสิ่งที่ทำมันดีจริงไหม ทว่าสิ่งที่แม็กซ์เวลทำมันทำให

ช่วงค่ำของวันของวันหลังจากทั้งคู่เดินลงไปทานข้าวเสร็จ ก็พากันกลับมาห้องนอนมิเรย์เองก็ไม่ลืมที่จะกินยาบำรุงแล้วเดินไปแปรงฟันในห้องน้ำ จากนั้นก็เดินมานั่งลงเตียงนอนนุ่มเตรียมตัวเข้านอน ทว่าก่อนนอนก็ยังคงต้องเปิดเพลงในตัวจิ๋วฟังพร้อมทั้งเปิดไฟฉายส่องกระตุ้นพัฒนาการ“ฉันขอทำนะ เธอทาออยโลชันไปยัง”“ทาแล้ว”พูดจบแม็กซ์เวลก็หยิบไฟฉายมาส่องที่หน้าท้องกลม ๆ ของมิเรย์เพื่อกระตุ้นการมองเห็นของเจ้าจิ๋วในครรภ์ ขณะที่เจ้าจิ๋วที่อยู่ในครรภ์เมื่อโดนไฟฉายส่องก็ดิ้นถีบท้องมิเรย์ใหญ่“แรงดีจริง ๆ เธอจะตั้งชื่อลูกว่าอะไร”“ฉันอยากตั้งชื่อว่ามิลิน นายคิดว่าไง”“มิลิน ที่แปลว่าฉลาด ใช่ไหม”แม็กซ์เวลพูดพร้อมกับแสดงท่าทางใช้ความคิด ขณะมือหนาก็ยังส่องไฟฉายกระตุ้นพัฒนาการต่อ ทางด้านมิเรย์เมื่อได้ยินแม็กซ์เวลพูดเช่นนั้นจึงพูดต่อ“อือหึ นายรู้ความหมายได้ยังไง”“ก็ฉันฉลาดไง”สิ้นเสียงทะเล้นของแม็กซ์เวล มิเรย์จึงเบ๊ปากมองบนขึ้นด้วยความหมั่นไส้กับความมั่นในครั้งนี้ ก็จริงอย่างที่แม็กซ์เวลพูดนั่นแหละ จากนั้นทั้งคู่ก็เล่านิทานให้ลูกน้อยฟัง“สรุปนายโอเคไหม? ที่ฉันจะตั้งชื่อลูกชื่อมิลิน”“โอเคสิ เธอว่าไงฉันก็ว่างั้น”ริมฝี