เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ : 08 เด็กเก่า
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-06-27 08:56:17#ตอนเย็นวันเดียวกัน
"ปรางต้องแต่งตัวแบบไหนคะ"
"เรียบร้อย ไม่โป๊ ไม่ต้องโชว์ เก็บไว้ให้ฉันดูคนเดียวก็พอแล้ว"
"ค่ะคุณคิม"
เขาพูดเหมือนกับว่าเธอชอบแต่งตัวโป๊อย่างนั้นแหละ ทั้งที่ความเป็นจริงไม่ว่าจะเวลาอยู่ที่บ้านตัวเองหรืออยู่ที่นี่ เธอก็แต่งตัวปกติของเธออยู่แล้ว
#สักพักต่อมา
"เรียบร้อยแล้วค่ะ"
"อืม..ดี" เขามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะยักคิ้วให้กับเธอ ถึงมันจะเป็นการแต่งตัวเชยๆ แต่ก็ดูเรียบร้อยดี แต่ต่อไปคงต้องให้คนมาช่วยในเรื่องการแต่งตัวสักหน่อยแล้วล่ะ
#บนรถ
"เรากำลังจะไปที่ไหนกันเหรอคะ"
"ที่ทำงานของฉันไง"
"บริษัท ?"
"คาสิโน"
"หะ หา ?? บ่อนพนันเหรอคะ"
"อย่าดูถูกฉันสิ คาสิโนของฉัน มันไม่เหมือนบ่อนกระจอกๆ ที่พ่อเธอไปเสียเงินให้หรอกนะ"
"งะ งั้นคุณเอาปรางมาด้วยทำไม ปรางไม่ชอบที่แบบนั้นเลย"
"จะกลัวอะไร ที่นั่นมันที่ของฉัน ใครจะกล้าทำอะไรเธอ"
"ปรางไม่ได้กลัวค่ะ แค่ไม่ชอบ"
"ต่อจากนี้ อะไรที่เธอไม่ชอบก็คงต้องกลืนลงท้องซะแล้วล่ะ เพราะเธอคงต้องตามฉันไปอีกหลายที่ และก็คงเป็นที่ที่เธอไม่ชอบด้วย"
"......" ได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับพูดไม่ออกเลย ถ้าเลือกได้เธอก็จะปฏิเสธไม่ไป แต่นี่เธอเลือกไม่ได้ และปฏิเสธคนอย่างเขาไม่ได้ด้วย
ไม่นานนักก็มาถึงสถานที่ที่ว่า พอรถจอดประตูก็ถูกเปิด เธอลงไปพร้อมกับเขา ด้านหน้ามีบอดี้การ์ดนับสิบมายืนรายล้อมต้อนรับ ก่อนที่เขาจะพาเธอเดินเข้าไปข้างใน
ตอนแรกก็คิดว่ามันจะเต็มไปด้วยเสียงดังน่ารำคาญ ความมืดครึ้ม หรือไม่ก็แสงไฟสลัว อารมณ์แบบไม่น่าเข้าไป แต่นี่มันคนละแบบกับที่เธอคิดเอาไว้เลย มันดูดีเอามากๆ เหลืองทองอร่ามเพราะของประดับส่วนใหญ่เต็มไปด้วยเครื่องประดับสีทอง
"โห.."
ปึก !
"โอ๊ะ ! ขอโทษค่ะ ปรางไม่ทันระวัง" เธอเดินตามหลังเขามานั่นแหละ แต่ด้วยความที่มองรอบตัวด้วยความตื่นเต้น เลยไม่ได้เห็นว่าเขาหยุดเดินก่อนหน้าแล้ว เลยทำให้ชนเข้าไปเต็มกลางหลังของเขาเลย เธอแทบจะหงายหลัง ในขณะที่เขายืนนิ่งสนิทราวกับหุ่นปั้นที่เพียงแค่ถูกลมพัดกระทบเล็กน้อย
"ขึ้นไปรอฉันบนห้องทำงาน"
"ปรางไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน"
"คนของฉันจะนำทางไป"
"อ๋อค่ะ"
"ฉันจะไปตรวจงานสักพักนึงแล้วเดี๋ยวจะกลับมา อย่าไปเดินเพ่นพ่านที่ไหนล่ะ แต่งตัวแบบนี้เขาจะไล่ออกจากที่นี่เอา"
"ค่ะ"
เธอได้แต่ก้มหน้ายอมรับ นึกอยากจะเถียงเขาอยู่เหมือนกันนะ ก็ในเมื่อเขาเป็นคนลากเธอมาเองยังจะมาบ่นอีกเรื่องการแต่งตัว
"เชิญทางนี้ครับ"
"คุณไปนานไหม จะทิ้งปรางไว้ที่นี่หรือเปล่า"
"ฉันไม่ทิ้งเธอหรอก ไปได้แล้ว"
"ค่ะ"
มะปรางเดินตามคนที่ใส่ชุดยูนิฟอร์มของพนักงานที่นี่ไป ระหว่างนั้นเธอก็คอยหันมองมาเฟียหนุ่มอยู่ตลอด เขากำลังเดินไปอีกทางพร้อมกับลูกน้องนับสิบเลย เขาเป็นใครกัน ทำไมถึงมีบุคลิกแบบนี้ แถมมีบอดี้การ์ดเต็มไปหมด
ไม่นานมะปรางก็มาถึงห้องทำงานของเขา มันกว้างและดูสะอาดตาไปหมดเลย แต่สีมันค่อนข้างเป็นโทนทึบ เย็นยะเยือกในกายอย่างบอกไม่ถูก
"เดี๋ยวผมจะให้พนักงาน เอาของว่างและน้ำดื่มมาเสิร์ฟนะครับ"
"ขอบคุณนะคะ ว่าแต่ฉันต้องนั่งอยู่ที่นี่เหรอคะ"
"ครับ นายสั่งไว้ว่ายังไงก็ตามนั้นครับ นายไม่ชอบคนขัดคำสั่ง"
"......" ได้แต่ยิ้มเจื่อนและพยักหน้าตอบรับ ไม่เข้าใจเลยว่า จะลากเธอมาด้วยทำไม ในเมื่อให้เธอตามมาด้วยแต่สุดท้ายก็ให้นั่งรอ
ก๊อกๆๆ ~
ประตูถูกเปิดก่อนที่จะมีคนเดินเข้ามา แต่ไม่ใช่เขาหรือพนักงานก่อนหน้า แต่เป็นพนักงานผู้หญิงที่สีหน้าดูไม่สบอารมณ์สักเท่าไร
มองเธอแบบเหมือนคนกำลังโกรธ ทั้งที่เพิ่งจะเคยเจอกันครั้งแรกเอง ยังไม่เคยทำอะไรให้เลยสักครั้งด้วย
ผู้หญิงคนนั้นวางแก้วน้ำและจานที่ใส่ขนมแบบกระแทกแรงๆ เหมือนกำลังประชดประชัน ก่อนจะยืนนิ่งมองหน้าเธอ
"มาใหม่หรอ ?"
"ห๊ะ ?"
"ถามว่ามาใหม่เหรอ"
"อะไรคือมาใหม่"
"มาเป็นผู้หญิงของนายไง" น่าจะหมายถึงอนาคินทร์
"....." ไม่ได้ตอบ เพราะไม่รู้ว่าจะให้คำตอบยังไง แต่ถ้าจะให้พูดมันก็เหมือนกับที่ผู้หญิงคนนี้พูดแหละ เธอเป็นผู้หญิงของเขา
แต่คำว่าผู้หญิงคนใหม่ มันทำให้เธอค่อนข้างตกใจ และคิดว่าเขาคงจะมีผู้หญิงแบบนี้มาแล้วหลายคน และคนตรงหน้าก็อาจจะเป็นหนึ่งในนั้นก็ได้ ไม่อย่างนั้นคงไม่หงุดหงิดขนาดนี้
"ฉันถามก็ตอบสิ นั่งเซ่ออยู่ทำไม"
"ฉันว่าฉันไม่จำเป็นต้องตอบ ฉันจะเป็นใคร มันก็เรื่องของฉัน"
"อย่ามาเล่นลิ้นกับฉันนะ ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นเธอ !"
"ถูก เราไม่ใช่เพื่อนเล่นกัน และเราก็ไม่เคยรู้จักกันด้วย และทำไมฉันจะต้องตอบ ?"
"ฉันถามเธอก็ต้องตอบ เพราะถ้าให้นับและลำดับความสำคัญ ฉันน่ะมาก่อนเธอด้วยซ้ำ"
"อ๋อ เด็กเก่าเหรอคะ ?"
"นี่เธอ !!"
"ก็เมื่อกี้คุณว่าฉันเป็นเด็กใหม่ งั้นก็แสดงว่าคุณก็เป็นเด็กเก่า ที่ถูกเขี่ยทิ้ง เหรอคะ ?"
"นี่เธอฉันจะบอกอะไรให้นะ..."
" ??? "
"เขาไม่เคยจริงจัง เธอก็แค่ของเล่นชั่วคราว เขาเบื่อเมื่อไหร่ก็เขี่ยทิ้ง ระวังตัวไว้ให้ดีก็แล้วกัน"
"ให้มันถึงเวลานั้นก่อนเถอะค่ะ และถ้ามันจะเป็นแบบนั้นจริงๆ ฉันว่ามันก็ไม่แปลกนะคะ แต่คนที่ถูกเขี่ยทิ้งแล้ว กลับมาแสดงความเป็นเจ้าของ ไม่พอใจคนที่มาใหม่ มันก็ดูแปลกอยู่นะคะ ทำอย่างกับว่าตัวเองเป็นเมียเขางั้นแหละ"
"อยากโดนตบด้วยถาดหรือไง !?"
"ก็เอาสิคะ ถ้าคุณคิดว่าฉันไม่สู้" เห็นแบบนี้ก็สู้คนเหมือนกันแหละ แต่ส่วนใหญ่ไม่ค่อยยุ่งกับใครไง ก็เลยไม่ได้สู้ ถ้ามันสู้ได้ก็สู้ยิบตาแหละ
"วอนนักนะมึง ถึงคราวโดนเขี่ยทิ้งเมื่อไหร่ กูนี่แหละที่จะเป็นคนแรกสมน้ำหน้ามึง ! "
"อย่าเสียเวลาสมน้ำหน้าใครเลยค่ะ เอาเวลาไปพัฒนาตัวเองเถอะ ถ้าคุณคิมรู้ว่าคุณมาหาเรื่องฉันถึงที่นี่ ทั้งที่เราไม่เคยรู้จักกันเลย คุณคิดว่ามันจะเป็นยังไงคะ ?"
"ก็แค่เด็กที่มีค่าเวลานอนบนเตียงอย่างเธอ เขาไม่สนใจหรอก อย่าสำคัญตัวให้มันมาก ต่อให้ฉันตบหน้าเธอให้แหกตรงนี้ เขาก็ไม่ทำอะไรฉันหรอก"
"....."
"จำใส่หัวสมองเถอะเอาไว้ เขาเบื่อเธอเมื่อไหร่ เขาก็เขี่ยเธอทิ้งอยู่ดีนั่นแหละ"
มะปรางได้แต่ส่ายหัวให้กับคำพูดของผู้หญิงคนนั้น หลังจากที่เธอเดินออกไปแล้ว ในใจก็คิด ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้หญิงด้วยกันจะดูถูกกันแบบนี้
บทล่าสุด
ในปกครองของมาเฟีย ตอนที่ : 50 ตอนจบ
#หนึ่งปีผ่านไปภายในเพ้นท์เฮ้าส์ที่เคยเงียบสงบ ตอนนี้เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ เสียงเด็กเล็ก และเสียงหัวใจจากความรักของคนสองคนที่มีให้กันและกันอนาคินทร์นั่งอยู่บนพื้นในห้องนั่งเล่น เสื้อลายเปื้อนแป้งข้าวของลูกชายตัวน้อยวัยเกือบขวบ 'อคิน'ลูกชายที่เขาทั้งรักทั้งหวงกำลังคลานดุ๊กดิ๊กบนเบาะนุ่มๆ พร้อมกับหัวเราะคิกคักเมื่อพ่อกำลังหยอกล้อเล่นด้วย"จ๊ะเอ๋อคินน้อย แฮร่!""พิกกะบู แหว่!""ฮ่าๆๆ เอิ๊ก~ ปู๊ดด! เอิ๊กกก""โอ้โห พ่นน้ำลายเต็มหน้าพ่อเลย" อนาคินทร์เอามือเช็ดน้ำลายที่ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนพ่นใส่หน้าออกอย่างไม่นึกรังเกียจ เพราะแค่ได้เห็นลูกชายกำลังเล่นอย่างสนุกสนานมีความสุข เขาก็มีความสุขมากที่สุดแล้ว เสียงหัวเราะของลูกคือเสียงที่เขารักมากที่สุดในโลกมะปรางยืนมองอยู่ไม่ไกล ใบหน้าของเธอมันเปี่ยมไปด้วยความสุข เธอยิ้มกับภาพตรงหน้าภาพที่เธอไม่เคยฝันไว้เลยว่าอนาคินทร์จะเป็นพ่อที่อบอุ่นได้ขนาดนี้เขาไม่ใช่แค่เลี้ยงลูกได้เป็นอย่างดี แต่เขาเรียนรู้วิธีพับผ้าอ้อมเอง คอยป้อนนมเปลี่ยนแพมเพิส ดูแลเวลากลางคืน เรื่องงานบ้านในครัวกับข้าวที่เคยรสชาติไม่คงที่ตอนนี้เขาทำข้าวต้มได้อร่อยกว่าพ่อครัวระดับมิชลินซ
ในปกครองของมาเฟีย ตอนที่ : 49 คุณพ่อมือใหม่
#หกเดือนต่อมาณ เพ้นท์เฮ้าส์หรู มะปรางนั่งพิงหมอนอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น หน้าท้องของเธอตอนนี้เริ่มนูนชัดขึ้นจนไม่อาจปิดบังได้อีกแล้ว ทุกครั้งที่ขยับตัวหรือจะลุกเดิน ต้องใช้เวลาและแรงเพิ่มขึ้นกว่าปกติแต่สิ่งที่เปลี่ยนไปยิ่งกว่าร่างกายของเธอ คือพฤติกรรมของคนที่อยู่ข้างกันอนาคินทร์คนนี้ไม่ใช่ผู้ชายเงียบขรึมในชุดสูทกับแฟ้มงานหนาๆ อย่างที่ใครหลายคนเคยรู้จักอีกแล้ว เพราะตอนนี้เขาสวมผ้ากันเปื้อนลายทางยืนทำอาหารอยู่ในครัวทุกวัน และวันนี้เขากำลังยืนล้างจานในครัวด้วยท่าทีตั้งอกตั้งใจ ถึงจะมีฟองเต็มแขนและทำจานตกแตกเสียงดังไปหลายใบแล้วก็ตาม แต่เขาก็ไม่เคยปริปากบ่นอะไรตอนเช้าเขาตื่นก่อนเธอทุกวัน หัดทำอาหารบำรุงสุขภาพแบบคนท้องด้วยสูตรที่เรียนจากยูทูบกลางวันก็จัดตะกร้าผ้า ตอนเย็นเขาคอยนวดเท้าให้เธอเบาๆ ให้คลายความตึงจากเนื้อที่ขยายใหญ่มากขึ้น ทั้งที่แต่ละวันของตัวเองก็ปวดหลังจากการทำงานในครัว และเตรียมของเตรียมห้องสำหรับลูกน้อยที่กำลังจะลืมตาดูโลกอยู่แล้ว เรียกได้ว่าเหนื่อยกว่างานที่เคยทำอยู่หลายสิบเท่าเลยแต่ไม่เคยมีซักครั้งที่เขาจะปริปากบ่น มีแต่รอยยิ้มที่อบอุ่นกับสายตาที่มองหน้าท้องของเธอราว
ในปกครองของมาเฟีย ตอนที่ : 48 แต่งงานกัน
ช่วงค่ำวันเดียวกัน เขาชวนเธอขึ้นไปบนดาดฟ้าของเพ้นท์เฮ้าส์ ที่ปกติเขาจะไม่ขึ้นไปเลย และยังออกคำสั่งย้ำนักย้ำหนาว่าไม่ให้เธอขึ้นไป ราวกับว่าด้านบนมันมีอะไรที่เธอไม่สมควรขึ้นไปเห็น ทั้งที่ความจริงมันก็ไม่ได้มีอะไร นอกจากพื้นที่โล่งๆ กับลมแรงๆแต่ทว่าวันนี้เขาจัดทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้วก่อนที่จะเอ่ยปากชวนเธอ ไฟประดับเล็กๆ พาดผ่านราวเหล็ก ท่ามกลางลมเย็นๆ และท้องฟ้าของเมืองกรุง ที่เต็มไปด้วยแสงจากตึกสูงด้านหน้าของเธอมีโต๊ะเล็กๆ กับอาหารง่ายๆ ที่เขาทำเอง หน้าตาอาหารก็ไม่ได้ดูแย่อะไรเลย ส่วนเรื่องรสชาติก็คงต้องดูอีกที เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาทำอาหารเอง"วันนี้โรแมนติกเชียวนะคะ มีอะไรพิเศษหรือเปล่า" เธอแซวเบาๆ ขณะนั่งลงบนเก้าอี้ที่เขาเตรียมไว้ให้"ก็ลูกในท้องไงพิเศษ""หืม?""ลองชิมอาหารดูสิ""จะรสชาติยังไงนะ" เธอพึมพำเบาๆ กับตัวเอง แต่ก็ไม่เชิงจะกล่าวหาว่าอาหารของเขามันรสชาติแย่จนกินไม่ได้หรอก มันก็ไม่แปลกเพราะนี่มันเป็นครั้งแรกที่เขาทำ"อร่อยหรือเปล่า?" ดวงตาของอนาคินทร์เต็มไปด้วยความหวัง เขาคาดหวังกับคำตอบของเธอมาก เธอค่อยๆ เคี้ยวก่อนที่ตาจะโตขึ้นมาพร้อมด้วยท่าทางแปลกๆ"อร่อยมากค่ะ""ฮู่ว
ในปกครองของมาเฟีย ตอนที่ : 47 เห่อลูก
เช้าวันถัดมาวันนี้แทนที่อนาคินทร์จะเร่งรีบออกไปทำงานเหมือนทุกที เขากลับนั่งอยู่บนโซฟา ใส่เสื้อยืดตัวเก่า กางเกงวอร์มแบบสบายๆ พร้อมไอแพดในมือที่เต็มไปด้วยลิสต์เรื่อง 'อาหารบำรุงครรภ์' กับ 'วิธีดูแลภรรยาตั้งท้องระยะต้น'มะปรางเดินออกมาจากห้องนอน เห็นเขานั่งหน้าขรึมเหมือนประชุมงาน แต่พอเดินเข้าไปใกล้ๆ ก็ได้ยินว่าเขากำลังเปิดดูวิดีโอสอนทำอาหารอยู่"ไม่ไปทำงานเหรอคะ?" เธอถามเขาเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ "ไม่ไปวันนี้ลางานไว้แล้ว อาทิตย์นี้ขอ Work from home ไปก่อน งานไม่สำคัญเท่าลูกในท้องหรอก"มะปรางอึ้งไปนิด ไม่คิดว่าเขาจะเห่อถึงขนาดนี้ "จริงจังขนาดนั้นเชียว""แหงสิ ลูกฉันนะ" เขาพูดพร้อมกับหยิบสมุดที่อยู่ข้างๆ ตัวเองขึ้นมาเปิด "อันนี้เป็นลิสต์การกิน การดูแลตัวเอง ฉันจดไว้ให้""โห..." เพิ่งเคยเห็นลายมือการเขียนของเขาเป็นครั้งแรกเลย เพราะส่วนมากก็เห็นแค่ลายเซ็นของเขาผ่านๆ ตา สวยนะเนี่ย เขียนสวยเหมือนผู้หญิงเขียนเลย"เอาไปอ่านแล้วก็ทำตามด้วย""ว่าแต่คุณบอกว่า จะพาปรางไปหาหมอ""อืม นัดไว้ช่วงบ่ายน่ะ""ถึงว่าคุณไม่ไปทำงาน""มีหลายอย่างที่ฉันต้องทำ""....." เช้ามาเขาตื่นก่อน ส่วนเธอเพลียๆ ก็เลยนอนต่อ
ในปกครองของมาเฟีย ตอนที่ : 46 บอกความจริง
"อ้วกก!!""....." อนาคินทร์ยืนมองมะปรางที่กำลังโก่งตัวอาเจียนอยู่ในห้องน้ำ เขาเริ่มไม่สบอารมณ์เพราะอาการของเธอไม่ดีขึ้นเลย แต่เธอก็ดื้อมากไม่ยอมไปหาหมอกับเขาที่โรงพยาบาลสักที"อึก...""เมื่อไหร่จะฟังกัน""อะไรของคุณ มายืนหน้าตึงทำไมตรงนี้คะ""ไหนบอกดีขึ้นแล้ว?""ก็มันเหมือนจะดีขึ้น.." เธอตอบเสียงแผ่ว"นี่น่ะหรอที่เรียกว่าดีขึ้นของเธอ""คุณจะโมโหทำไมเนี่ย""ฉันโมโหเพราะเธอดื้อไง ถ้าเป็นอะไรหนักขึ้นมาจะทำยังไง?""ปรางไม่เป็นอะไรหรอก" เธอบอก เพราะตอนนี้รู้แน่ชัดแล้วว่าไอ้อาการที่เป็นอยู่มันคืออาการอะไร แต่มันก็ไม่แปลกที่เขาจะมีอาการแบบนี้ เพราะเขายังไม่รู้ว่าเธอก็แค่แพ้ท้อง"ไปแต่งตัว ฉันจะพาเธอไปหาหมอเดี๋ยวนี้แหละ""อื้อ..ไม่เอา ปรางไม่ไป""ฉันเคยยอมเธอครั้งหนึ่งแล้ว ตอนนั้นฉันบอกว่าถ้าไม่เป็นอะไรหนักฉันจะไม่พาเธอไป แต่นี่เธอไม่ดีขึ้นเลย""ปะ ปรางไม่ได้เป็นอะไรมากจริงๆ ค่ะ จริงๆ นะ คุณเชื่อปรางสิ""ฉันไม่ฟังเธอแล้ว!""คะ คุณคิม อ๊ะ! อย่าลากปราง คุณคิม!"เพราะถูกเขากำลังพยายามลากตัวไปเธอก็เลยพยายามที่จะขัดขืน แต่ด้วยแรงของคนตัวเล็กอย่างเธอก็มิอาจสู้แรงคนตัวใหญ่บึกบึนอย่างเขาได้ แต่เธอก็ไ
ในปกครองของมาเฟีย ตอนที่ : 45 ที่ตรวจครรภ์
#เวลาต่อมากล่องเล็กๆ ในมือแทบจะหล่นลงพื้น ตอนที่มะปรางเห็นขีดที่สองค่อยๆ ปรากฏขึ้นบนแถบสีขาว เธอนั่งนิ่งอยู่ในห้องน้ำ ใบหน้าไร้สีสัน ดวงตาจับจ้องที่ผลตรวจนั่นราวกับโลกหยุดหมุนมันคือความจริง...'เธอกำลังท้อง'มือเธอสั่นเล็กน้อย ใจเต้นระรัว ความกลัว ความสับสน ความยินดีบางอย่างที่เธอยังไม่กล้าเปิดรับ ก่อนที่เธอจะรีบซ่อนผลตรวจไว้ใต้เสื้อผ้าชั้นในของลิ้นชักในตู้เสื้อผ้าถ้าเธอเอาทิ้งถังขยะเขาจะต้องเห็นแน่ๆ จากนั้นเธอก็สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วยืนขึ้นอย่างมั่นคงที่สุดเท่าที่ทำได้ถึงยังไงชีวิตก็ต้องเดินต่อ เธอยังมีคนที่ต้องดูแล ยังมีหน้าที่ที่ต้องทำ แต่เธอก็ไม่ได้คิดที่จะเรื่องนี้เอาไว้เป็นความลับตลอดไป ขอแค่เธอพร้อม เธอก็จะบอกเรื่องนี้กับเขาทันทีมะปรางใช้ที่ตรวจครรภ์หลังจากที่อนาคินทร์ออกไปทำงานแล้วและวันนี้เธอไปที่บ้านย่าเหมือนทุกครั้งพอถึงที่บ้านของย่าเธอยิ้มให้กับทุกคนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จากนั้นก็เข้าครัวช่วยทำอาหาร ดูแลให้ย่ากินยา และนวดขาให้เหมือนเดิม แต่คนที่อยู่ด้วยกันทุกวันย่อมสังเกตได้"ช่วงนี้ปรางดูมีน้ำมีนวลขึ้นนะ" ย่าพูดลอยๆ ขณะนั่งอยู่บนเก้าอี้โยก มองหลานสาวด้วยแววตาอบอุ่นแ
