ตอนที่ : 08 เด็กเก่า

#ตอนเย็นวันเดียวกัน

"ปรางต้องแต่งตัวแบบไหนคะ"

"เรียบร้อย ไม่โป๊ ไม่ต้องโชว์ เก็บไว้ให้ฉันดูคนเดียวก็พอแล้ว"

"ค่ะคุณคิม"

เขาพูดเหมือนกับว่าเธอชอบแต่งตัวโป๊อย่างนั้นแหละ ทั้งที่ความเป็นจริงไม่ว่าจะเวลาอยู่ที่บ้านตัวเองหรืออยู่ที่นี่ เธอก็แต่งตัวปกติของเธออยู่แล้ว

#สักพักต่อมา

"เรียบร้อยแล้วค่ะ"

"อืม..ดี" เขามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะยักคิ้วให้กับเธอ ถึงมันจะเป็นการแต่งตัวเชยๆ แต่ก็ดูเรียบร้อยดี แต่ต่อไปคงต้องให้คนมาช่วยในเรื่องการแต่งตัวสักหน่อยแล้วล่ะ

#บนรถ

"เรากำลังจะไปที่ไหนกันเหรอคะ"

"ที่ทำงานของฉันไง"

"บริษัท ?"

"คาสิโน"

"หะ หา ?? บ่อนพนันเหรอคะ"

"อย่าดูถูกฉันสิ คาสิโนของฉัน มันไม่เหมือนบ่อนกระจอกๆ ที่พ่อเธอไปเสียเงินให้หรอกนะ"

"งะ งั้นคุณเอาปรางมาด้วยทำไม ปรางไม่ชอบที่แบบนั้นเลย"

"จะกลัวอะไร ที่นั่นมันที่ของฉัน ใครจะกล้าทำอะไรเธอ"

"ปรางไม่ได้กลัวค่ะ แค่ไม่ชอบ"

"ต่อจากนี้ อะไรที่เธอไม่ชอบก็คงต้องกลืนลงท้องซะแล้วล่ะ เพราะเธอคงต้องตามฉันไปอีกหลายที่ และก็คงเป็นที่ที่เธอไม่ชอบด้วย"

"......" ได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับพูดไม่ออกเลย ถ้าเลือกได้เธอก็จะปฏิเสธไม่ไป แต่นี่เธอเลือกไม่ได้ และปฏิเสธคนอย่างเขาไม่ได้ด้วย

ไม่นานนักก็มาถึงสถานที่ที่ว่า พอรถจอดประตูก็ถูกเปิด เธอลงไปพร้อมกับเขา ด้านหน้ามีบอดี้การ์ดนับสิบมายืนรายล้อมต้อนรับ ก่อนที่เขาจะพาเธอเดินเข้าไปข้างใน

ตอนแรกก็คิดว่ามันจะเต็มไปด้วยเสียงดังน่ารำคาญ ความมืดครึ้ม หรือไม่ก็แสงไฟสลัว อารมณ์แบบไม่น่าเข้าไป แต่นี่มันคนละแบบกับที่เธอคิดเอาไว้เลย มันดูดีเอามากๆ เหลืองทองอร่ามเพราะของประดับส่วนใหญ่เต็มไปด้วยเครื่องประดับสีทอง

"โห.."

ปึก !

"โอ๊ะ ! ขอโทษค่ะ ปรางไม่ทันระวัง" เธอเดินตามหลังเขามานั่นแหละ แต่ด้วยความที่มองรอบตัวด้วยความตื่นเต้น เลยไม่ได้เห็นว่าเขาหยุดเดินก่อนหน้าแล้ว เลยทำให้ชนเข้าไปเต็มกลางหลังของเขาเลย เธอแทบจะหงายหลัง ในขณะที่เขายืนนิ่งสนิทราวกับหุ่นปั้นที่เพียงแค่ถูกลมพัดกระทบเล็กน้อย

"ขึ้นไปรอฉันบนห้องทำงาน"

"ปรางไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน"

"คนของฉันจะนำทางไป"

"อ๋อค่ะ"

"ฉันจะไปตรวจงานสักพักนึงแล้วเดี๋ยวจะกลับมา อย่าไปเดินเพ่นพ่านที่ไหนล่ะ แต่งตัวแบบนี้เขาจะไล่ออกจากที่นี่เอา"

"ค่ะ"

เธอได้แต่ก้มหน้ายอมรับ นึกอยากจะเถียงเขาอยู่เหมือนกันนะ ก็ในเมื่อเขาเป็นคนลากเธอมาเองยังจะมาบ่นอีกเรื่องการแต่งตัว

"เชิญทางนี้ครับ"

"คุณไปนานไหม จะทิ้งปรางไว้ที่นี่หรือเปล่า"

"ฉันไม่ทิ้งเธอหรอก ไปได้แล้ว"

"ค่ะ"

มะปรางเดินตามคนที่ใส่ชุดยูนิฟอร์มของพนักงานที่นี่ไป ระหว่างนั้นเธอก็คอยหันมองมาเฟียหนุ่มอยู่ตลอด เขากำลังเดินไปอีกทางพร้อมกับลูกน้องนับสิบเลย เขาเป็นใครกัน ทำไมถึงมีบุคลิกแบบนี้ แถมมีบอดี้การ์ดเต็มไปหมด

ไม่นานมะปรางก็มาถึงห้องทำงานของเขา มันกว้างและดูสะอาดตาไปหมดเลย แต่สีมันค่อนข้างเป็นโทนทึบ เย็นยะเยือกในกายอย่างบอกไม่ถูก

"เดี๋ยวผมจะให้พนักงาน เอาของว่างและน้ำดื่มมาเสิร์ฟนะครับ"

"ขอบคุณนะคะ ว่าแต่ฉันต้องนั่งอยู่ที่นี่เหรอคะ"

"ครับ นายสั่งไว้ว่ายังไงก็ตามนั้นครับ นายไม่ชอบคนขัดคำสั่ง"

"......" ได้แต่ยิ้มเจื่อนและพยักหน้าตอบรับ ไม่เข้าใจเลยว่า จะลากเธอมาด้วยทำไม ในเมื่อให้เธอตามมาด้วยแต่สุดท้ายก็ให้นั่งรอ

ก๊อกๆๆ ~

ประตูถูกเปิดก่อนที่จะมีคนเดินเข้ามา แต่ไม่ใช่เขาหรือพนักงานก่อนหน้า แต่เป็นพนักงานผู้หญิงที่สีหน้าดูไม่สบอารมณ์สักเท่าไร

มองเธอแบบเหมือนคนกำลังโกรธ ทั้งที่เพิ่งจะเคยเจอกันครั้งแรกเอง ยังไม่เคยทำอะไรให้เลยสักครั้งด้วย

ผู้หญิงคนนั้นวางแก้วน้ำและจานที่ใส่ขนมแบบกระแทกแรงๆ เหมือนกำลังประชดประชัน ก่อนจะยืนนิ่งมองหน้าเธอ

"มาใหม่หรอ ?"

"ห๊ะ ?"

"ถามว่ามาใหม่เหรอ"

"อะไรคือมาใหม่"

"มาเป็นผู้หญิงของนายไง" น่าจะหมายถึงอนาคินทร์

"....." ไม่ได้ตอบ เพราะไม่รู้ว่าจะให้คำตอบยังไง แต่ถ้าจะให้พูดมันก็เหมือนกับที่ผู้หญิงคนนี้พูดแหละ เธอเป็นผู้หญิงของเขา

แต่คำว่าผู้หญิงคนใหม่ มันทำให้เธอค่อนข้างตกใจ และคิดว่าเขาคงจะมีผู้หญิงแบบนี้มาแล้วหลายคน และคนตรงหน้าก็อาจจะเป็นหนึ่งในนั้นก็ได้ ไม่อย่างนั้นคงไม่หงุดหงิดขนาดนี้

"ฉันถามก็ตอบสิ นั่งเซ่ออยู่ทำไม"

"ฉันว่าฉันไม่จำเป็นต้องตอบ ฉันจะเป็นใคร มันก็เรื่องของฉัน"

"อย่ามาเล่นลิ้นกับฉันนะ ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นเธอ !"

"ถูก เราไม่ใช่เพื่อนเล่นกัน และเราก็ไม่เคยรู้จักกันด้วย และทำไมฉันจะต้องตอบ ?"

"ฉันถามเธอก็ต้องตอบ เพราะถ้าให้นับและลำดับความสำคัญ ฉันน่ะมาก่อนเธอด้วยซ้ำ"

"อ๋อ เด็กเก่าเหรอคะ ?"

"นี่เธอ !!"

"ก็เมื่อกี้คุณว่าฉันเป็นเด็กใหม่ งั้นก็แสดงว่าคุณก็เป็นเด็กเก่า ที่ถูกเขี่ยทิ้ง เหรอคะ ?"

"นี่เธอฉันจะบอกอะไรให้นะ..."

" ??? "

"เขาไม่เคยจริงจัง เธอก็แค่ของเล่นชั่วคราว เขาเบื่อเมื่อไหร่ก็เขี่ยทิ้ง ระวังตัวไว้ให้ดีก็แล้วกัน"

"ให้มันถึงเวลานั้นก่อนเถอะค่ะ และถ้ามันจะเป็นแบบนั้นจริงๆ ฉันว่ามันก็ไม่แปลกนะคะ แต่คนที่ถูกเขี่ยทิ้งแล้ว กลับมาแสดงความเป็นเจ้าของ ไม่พอใจคนที่มาใหม่ มันก็ดูแปลกอยู่นะคะ ทำอย่างกับว่าตัวเองเป็นเมียเขางั้นแหละ"

"อยากโดนตบด้วยถาดหรือไง !?"

"ก็เอาสิคะ ถ้าคุณคิดว่าฉันไม่สู้" เห็นแบบนี้ก็สู้คนเหมือนกันแหละ แต่ส่วนใหญ่ไม่ค่อยยุ่งกับใครไง ก็เลยไม่ได้สู้ ถ้ามันสู้ได้ก็สู้ยิบตาแหละ

"วอนนักนะมึง ถึงคราวโดนเขี่ยทิ้งเมื่อไหร่ กูนี่แหละที่จะเป็นคนแรกสมน้ำหน้ามึง ! "

"อย่าเสียเวลาสมน้ำหน้าใครเลยค่ะ เอาเวลาไปพัฒนาตัวเองเถอะ ถ้าคุณคิมรู้ว่าคุณมาหาเรื่องฉันถึงที่นี่ ทั้งที่เราไม่เคยรู้จักกันเลย คุณคิดว่ามันจะเป็นยังไงคะ ?"

"ก็แค่เด็กที่มีค่าเวลานอนบนเตียงอย่างเธอ เขาไม่สนใจหรอก อย่าสำคัญตัวให้มันมาก ต่อให้ฉันตบหน้าเธอให้แหกตรงนี้ เขาก็ไม่ทำอะไรฉันหรอก"

"....."

"จำใส่หัวสมองเถอะเอาไว้ เขาเบื่อเธอเมื่อไหร่ เขาก็เขี่ยเธอทิ้งอยู่ดีนั่นแหละ"

มะปรางได้แต่ส่ายหัวให้กับคำพูดของผู้หญิงคนนั้น หลังจากที่เธอเดินออกไปแล้ว ในใจก็คิด ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้หญิงด้วยกันจะดูถูกกันแบบนี้