บทที่ 10

เสิ่นเยี่ยนจือตะลึงไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเผลอพูดออกมาว่า "แต่ทุกครั้งที่คุณไปร้านดอกไม้ คุณก็ซื้อแต่ดอกนี้นี่นา"

จี้อี่หนิงหลบตา เขาคงลืมไปแล้วว่าวันที่เขาสารภาพรักกับเธอ ก็ให้ดอกกุหลาบนี่แหละ

ทว่ามันไม่สำคัญอะไรแล้ว แม้แต่ความรู้สึกของพวกเขาเขายังทรยศได้ เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้ที่เขาไม่ใส่ใจก็เป็นเรื่องปกติ

"นั่นมันเมื่อก่อน"

จี้อี่หนิงเดินผ่านเขาเข้าห้องนอนไป เธอรู้สึกได้ว่าสายตาของเสิ่นเยี่ยนจือจับจ้องอยู่ที่เธอตลอด แต่เธอไม่สนใจแล้วว่าเขาจะรู้สึกเสียใจหรือทุกข์ใจกับคำพูดของเธอหรือเปล่า

หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ลงมาชั้นล่าง แม่บ้านได้นำอาหารเย็นมาวางบนโต๊ะแล้ว

"นายน้อย นายหญิงน้อย อาหารเย็นเสร็จแล้วค่ะ"

จี้อี่หนิงพยักหน้า เดินตรงไปนั่งที่โต๊ะอาหาร ไม่แม้แต่จะมองเสิ่นเยี่ยนจือ

เสิ่นเยี่ยนจือขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ก็ไม่พูดอะไร เดินมานั่งตรงข้ามเธออย่างเงียบ ๆ

ป้าหวังสังเกตเห็นบรรยากาศระหว่างทั้งสองคนไม่ค่อยดี เดาว่าคงทะเลาะกันมา

เธออุ้มดอกไม้บนโต๊ะในห้องรับแขกขึ้นมา ยิ้มมองจี้อี่หนิงแล้วพูดว่า "นายหญิงน้อยคะ ดอกไม้นี้ให้จัดแจกันส่งไปไว้ในห้องคุณเหมือนเดิมนะคะ?"

"ไม่ต้อง โยนทิ้งไปเลย"

ก่อนหน้านี้สองคนก็เคยทะเลาะกัน แต่จี้อี่หนิงไม่เคยเย็นชาขนาดนี้มาก่อน

ป้าหวังงงไปชั่วครู่ ก่อนจะหันไปมองเสิ่นเยี่ยนจือโดยไม่รู้ตัว

เสิ่นเยี่ยนจือไม่เงยหน้าขึ้น พูดเสียงเรียบ ๆ "ทำตามที่เธอบอก โยนทิ้งไปซะ"

ป้าหวังรู้สึกเสียใจในใจ และรู้ตัวว่าตัวเองพูดผิดไป รีบวางดอกไม้ลงแล้วหันหลังเข้าครัวไป

หลังจากลังเลอยู่สักพัก เธอก็ส่งข้อความไปหาแม่ของเสิ่นเยี่ยนจือ

เพราะเธอรู้สึกว่าการทะเลาะกันครั้งนี้ของทั้งสองคน ไม่เหมือนกับทุกครั้งที่ผ่านมาเลย

หลังจากกินข้าวเย็นเสร็จ จี้อี่หนิงก็วางชามลงแล้วลุกขึ้นกลับห้องนอนทันที

ตอนกำลังจะปิดประตู ก็มีมือหนึ่งยันประตูไว้

"อี่หนิง คุณจะเย็นชากับผมแบบนี้ไปตลอดเลยเหรอ? พวกเราเป็นคู่ชีวิตกันนะ ผมยอมให้คุณตีผม ด่าผม ดีกว่าที่คุณจะใช้ความเงียบทำร้ายผมแบบนี้"

เธอเงยหน้ามองเสิ่นเยี่ยนจือ เห็นเขามองตัวเองด้วยสีหน้าจนใจ เหมือนทุกครั้งที่พวกเขาทะเลาะกันแล้วเขามาง้อเธอไม่มีผิด จี้อี่หนิงไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ บนใบหน้า

เขามักจะพยายามทำให้เรื่องนอกใจดูเบาลง หวังจะใช้ความอ่อนโยนของเธอให้เธอยกโทษให้เขา

แต่ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันมาแปดปี เธอรู้จักเขาดีเกินไป ถ้าครั้งนี้เธอยกโทษให้เขา ต่อไปเธอก็จะต้องเผชิญกับการนอกใจของเขาอีกนับครั้งไม่ถ้วน

เพราะเมื่อคนเราทิ้งขีดกำจัดไปแล้ว สิ่งที่ได้กลับมาจะไม่ใช่ความรู้สึกผิด แต่จะเป็นการทำร้ายที่หนักขึ้นทุกครั้ง

"ถ้าคนที่นอกใจเป็นฉัน คุณจะทำใจให้สงบและให้อภัยได้ในเวลาสั้น ๆ แบบนี้ไหมล่ะ?"

มือของเสิ่นเยี่ยนจือที่จับลูกบิดประตูมีเส้นเลือดปูดขึ้น ดวงตาทั้งสองข้างเต็มไปด้วยความดุร้ายและเจตนาฆ่า

ถ้าเขาเห็นภาพจี้อี่หนิงนอนกับผู้ชายคนอื่น เขาต้องทนไม่ไหวฆ่าผู้ชายคนนั้นแน่ๆ!

เมื่อเห็นสีหน้าของเขาเย็นชาลงทันที จี้อี่หนิงก็รู้สึกขำนิด ๆ

"เห็นไหม สิ่งที่คุณเองก็ทำไม่ได้ ก็อย่าไปบังคับคนอื่นเลย"

เสิ่นเยี่ยนจือก้มลงมองจี้อี่หนิง พูดทีละคำ "อี่หนิง ผมจะให้เวลาคุณค่อยๆ ยอมรับเรื่องนี้ แต่ผมหวังว่าคุณจะเข้าใจ ชาตินี้ผมจะไม่มีทางปล่อยคุณไปแน่"

เขารู้ดีว่าการที่จี้อี่หนิงไปหางานทำ ก็เพื่อเตรียมตัวจากเขาไป

แต่เขาจะทำให้เธอรู้เร็วๆ นี้ว่า ทุกอย่างที่เธอทำไม่มีประโยชน์เลยสักนิด

ดวงตาทั้งสองข้างของเขาเต็มไปด้วยความเป็นเจ้าของและความคลั่งไคล้ ทำให้หัวใจของจี้อี่หนิงสั่นไหวโดยไม่รู้ตัว และรู้สึกเย็นวาบที่แผ่นหลัง

เธอรู้ดีว่าภายนอกนั้นเสิ่นเยี่ยนจือดูสุภาพอ่อนโยน แต่จริงๆ แล้วถ้าเขาคลั่งขึ้นมาใครก็ห้ามไม่อยู่

ถ้าเธอยืนกรานจะหย่า บทสรุประหว่างพวกเขา...คงไม่จบลงด้วยดีแน่...

เมื่อเห็นความกลัวในดวงตาของเธอ เสิ่นเยี่ยนจือจึงรู้ตัวว่าทำให้เธอตกใจ สีหน้าจึงอ่อนโยนลงเล็กน้อย

"ไม่ต้องกลัว แค่คุณอยู่ข้างๆ ผมดีๆ ผมก็จะไม่ทำร้ายคุณ"

เขายื่นมือจะช่วยเธอเก็บผมที่ตกลงมาข้างแก้มไปไว้หลังหู แต่จี้อี่หนิงถอยหลังไปก้าวหนึ่งโดยไม่รู้ตัว มือของเขาจึงค้างอยู่กลางอากาศ

บรรยากาศเงียบงันไปสองสามวินาที เสิ่นเยี่ยนจือดึงมือกลับเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"พรุ่งนี้ผมต้องไปธุระต่างเมือง จะไปครึ่งเดือน พอผมกลับมาจะย้ายกลับมานอนห้องนี้ คุณเตรียมใจไว้ด้วย รีบพักผ่อนเร็วๆ ด้วย"

จี้อี่หนิงปิดประตู หลังของเธอมีเหงื่อซึมบางๆ

เธอเข้าใจดีว่าประโยคสุดท้ายของเสิ่นเยี่ยนจือหมายความว่าอะไร เขาให้เวลาเธอแค่ครึ่งเดือนในการยอมรับและให้อภัยเรื่องที่เขานอกใจ

ดูเหมือนว่าเรื่องย้ายออกไป ยิ่งเร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดี

"ติ๊ง!"

โทรศัพท์มือถือดังขึ้น เป็นข้อความจากฝ่ายบุคคลของเฉิงหยวน

เธอได้รับเลือกแล้ว แค่เงินเดือนต่ำกว่าที่คาดไว้นิดหน่อย

แต่ตอนนี้เธอไม่มีทางเลือก หลังจากตอบกลับยืนยันว่าเธอสามารถเริ่มงานวันจันทร์หน้าได้ จี้อี่หนิงก็รีบติดต่อนายหน้าทันที

วันรุ่งขึ้น จี้อี่หนิงเซ็นสัญญากับเจ้าของบ้าน เช่าหนึ่งปี จ่ายทุกสามเดือน เจ้าของบ้านรับผิดชอบค่าส่วนกลาง ไม่รวมค่าน้ำค่าไฟ

หลังจากจ่ายค่าเช่าเสร็จ เงินในบัญชีของจี้อี่หนิงก็เหลือเงินแค่ไม่กี่พัน

เธอไม่ได้รีบกลับ แต่ไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ตชั้นล่างซื้อไม้กวาดและไม้ถูพื้น รวมถึงอุปกรณ์ทำความสะอาดอื่นๆ แล้วทำความสะอาดห้องเช่า

หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จก็เป็นเวลาใกล้เที่ยงแล้ว จี้อี่หนิงเหนื่อยจนแทบยืดตัวไม่ขึ้น แต่เมื่อเห็นห้องเช่าที่สะอาดเอี่ยมอ่อง เธอก็รู้สึกภูมิใจมาก

ในช่วงไม่กี่วันต่อมา เธอจัดของในวิลล่า วันเสาร์สือเวยก็มาช่วยเธอขนของ

เมื่อเห็นเธอลากกระเป๋าเดินทาง ป้าหวังมีสีหน้าสงสัย

"นายหญิงน้อยคะ...นี่คุณนายจะไปเที่ยวเหรอคะ?"

จี้อี่หนิงส่ายหน้า ยิ้มพลางพูดว่า "ฉันเตรียมย้ายออกไปอยู่ข้างนอก ขอบคุณที่ดูแลฉันมาหลายปีนะคะ"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของป้าหวังก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย ก่อนหน้านี้เธอก็รู้สึกว่าจี้อี่หนิงกับเสิ่นเยี่ยนจือมีปัญหากัน เพราะแต่ก่อนเวลาอยู่บ้านทั้งสองคนมักจะอยู่ด้วยกันตลอด แต่ช่วงนี้แทบไม่มีปฏิสัมพันธ์กันเลย

อีกอย่าง ตลอดหลายวันที่เสิ่นเยี่ยนจือไปธุระต่างเมือง จี้อี่หนิงก็ไม่ได้โทรหาเขาสักครั้ง แม้แต่จะถามไถ่ก็ไม่มี

แต่ก่อนเวลาเสิ่นเยี่ยนจือไปธุระต่างเมือง ทุกคืนเธอจะต้องนั่งอยู่ในห้องรับแขกคุยโทรศัพท์กับเขาเป็นชั่วโมง

"นายหญิงน้อยคะ...คุณกับคุณผู้ชาย ทะเลาะกันหรือเปล่าคะ?"

มือของจี้อี่หนิงที่จับกระเป๋าเดินทางกระชับแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว ผ่านไปสองสามวินาทีจึงพูดเสียงอ่อนโยนว่า "ไม่ใช่หรอก ฉันหางานได้แล้ว อยู่ข้างนอกจะได้ใกล้ที่ทำงานหน่อย"

พูดจบ เธอก็ค้อมศีรษะให้ป้าหวังเล็กน้อย ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามองอีก

มองร่างที่เดินจากไปของเธอ ความรู้สึกไม่สบายใจในใจของป้าหวังก็ยิ่งรุนแรงขึ้น เธอรีบโทรหาเสิ่นเยี่ยนจือทันที

"นายน้อยคะ นายหญิงน้อยเพิ่งลากกระเป๋าเดินทางออกไปค่ะ!"

ตอนที่ได้รับโทรศัพท์จากป้าหวัง เสิ่นเยี่ยนจือเพิ่งเจรจาธุรกิจเสร็จและส่งคู่ค้าขึ้นลิฟต์ไป

คำพูดที่ได้ยินจากปลายสายทำให้รอยยิ้มของเขาแข็งค้างอยู่บนใบหน้า อารมณ์ดีที่มีอยู่ก่อนหน้านี้หายวับไปในพริบตา สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นมืดครึ้มอย่างที่สุด

ไม่คิดว่าเธอจะมีฝีมือขนาดนี้ ถึงกับอาศัยจังหวะที่เขาไม่อยู่บ้านหนีออกจากบ้านเลยทีเดียว!

"ฉันรู้แล้ว"

หลังจากตัดสาย เสิ่นเยี่ยนจือก็กดปุ่มโทรด่วน

เห็นหมายเลขที่กะพริบอยู่บนหน้าจอ ในดวงตาของจี้อี่หนิงก็ไม่มีความประหลาดใจเลยแม้แต่น้อย

เธอรู้ว่าทันทีที่เธอออกจากวิลล่าไป เสิ่นเยี่ยนจือก็จะได้รับข่าวทันที

เธอเม้มริมฝีปาก นิ้วมือปัดหน้าจอโทรศัพท์

ทันทีที่รับสาย ก็ได้ยินเสียงที่แฝงความโกรธของเขาดังขึ้น

"อี่หนิง ผมไม่อนุญาตให้คุณย้ายออกไป กลับบ้านมาเดี๋ยวนี้!"