บทที่ 6

ซ่งสือเวยฟื้นฟูสภาพร่างกายกลับมาอย่างยากลำบาก เธอพิงกำแพง ถือยาไว้ในมือแน่น ขณะที่ปิดหน้าเพื่อป้องกันไม่ให้สูดเกสรดอกไม้เข้าไปอีกครั้ง

ยังไม่ทันได้มีเวลาพักหายใจเพียงชั่วครู่ หูก็ได้ยืนเสียงซักไซ้ของลู่อวิ๋นเซิน

“เธอเพ่งเล็งเซี่ยงหานขนาดนี้เลยเหรอ ดอกไม้พวกนี้ที่เซี่ยงหานเพิ่งให้พวกเรา เธอต้องทำลายมันด้วยเหรอ!”

เสียงโกรธเกรี้ยวของฉีซื่อดังตามมา

“ซ่งสือเวย ฉันรู้สึกว่าช่วงนี้เธอไร้เหตุผลมากขึ้นเรื่อย ๆ เลยนะ ทำไมเธอถึงเปลี่ยนไปเป็นแบบนี้ได้!”

ได้ยินแบบนี้ ซ่งสือเวยก็สูดหายใจเข้าลึก

เธอตัวสั่นไปทั้งร่าง ทั้งยังโกรธมาก มีความเดือดดาลมากมายที่อยากระบายออกมา แต่สุดท้าย กลับกลายเป็นเพียงสะอื้นประโยคหนึ่งขณะที่เบ้าตาแดงก่ำ

“ฉันเปลี่ยนไปเหรอ? เป็นฉันที่เปลี่ยนไป หรือพวกนายที่เปลี่ยนไปกันแน่”

“ฉันเป็นโรคหอบหืด ทั้งยังแพ้เกสรดอกไม้ด้วย พวกนายไม่รู้เหรอ?”

น้ำเสียงอ่อนแอไร้เรี่ยวแรง

ทว่าแต่ละคำล้วนราวกับเสียงฟ้าผ่า ซึ่งระเบิดเข้าหูของลู่อวิ๋นเซินกับฉีซื่อ

เมื่อก่อนพวกเขากังวลเรื่องซ่งสือเวยมากที่สุด

ทุกครั้งที่ซ่งสือเวยมีอาการหอบหืด ก็เป็นทั้งสองคนนี้ที่เป็นห่วงมากที่สุด ต่อให้ต้องปีนกำแพงโดดเรียนก็ต้องวิ่งกลับมา คอยเฝ้าอยู่ตรงหน้าเตียงของเธอด้วยเบ้าตาที่แดงก่ำ คอยยกชาเสิร์ฟน้ำให้ ไม่ว่าใครก็ไม่อาจเรียกให้ทั้งสองคนออกไปได้

ทว่าตอนนี้ แม้แต่เรื่องสำคัญขนาดนี้พวกเขาก็ลืมไปหมดแล้ว

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสำนึกได้ถึงความผิดของตัวเองหรือไม่ ใบหน้ามืดครึ้มของลู่อวิ๋นเซิน หลังผ่านไปครู่หนึ่ง ก็เผยความรู้สึกขอโทษออกมาบนใบหน้าเย็นชา

“ขอโทษ”

ฉีซื่อขมวดคิ้วเล็กน้อย นึกถึงความทรงจำในอดีตที่เมื่อซ่งสือเวยมีอาการป่วยเล็กน้อย พวกเขาก็คอยอยู่ข้างเธอหลายต่อหลายครั้ง เป็นธรรมดาที่จะรู้ว่าเธอเจ็บปวดมากเพียงใด เขาอดไม่ได้ที่จะก้าวไปข้างหน้าก้าวหนึ่ง “เธอ เมื่อกี้ไม่เป็นไรใช่ไหม? ขอโทษนะ ดอกไม้พวกนี้เป็นเซี่ยงหานที่ออกไปเก็บข้างนอกด้วยตัวเอง เธอตั้งใจมาก ดังนั้นฉันก็เลยร้อนใจขนาดนี้”

ซ่งสือเวยนิ่งเงียบไม่ได้ตอบกลับ

เมื่อเห็นเธอใช้ยาแล้ว และสีหน้าก็ค่อย ๆ กลับมาเป็นปกติ ลู่อวิ๋นเซินกับฉีซื่อก็รีบเก็บดอกไม้ออกไป

หลังจากนั้นหลายวัน ลู่อวิ๋นเซินกับฉีซื่อก็ไม่ได้กลับบ้าน

ไฟในห้องของพวกเขาไม่ได้เปิดเลย

ซ่งสือเวยก็ไม่ได้สนใจพวกเขาเช่นกัน เธอยุ่งกับการเก็บกระเป๋าเดินทางของตัวเอง

หลังจากเก็บกระเป๋าเดินทางเกือบเสร็จแล้ว เธอจึงเพิ่งเริ่มมองพิจารณาบ้านหลังนี้

ตอนแรกเธอซื้อที่นี่ ต่อมา ลู่อวิ๋นเซินกับฉีซื่อเพราะอยากอยู่ใกล้เธอ จึงซื้อบ้านทั้งซ้ายขวา หลังจากเชื่อมเข้าด้วยกัน ก็กลายเป็นบ้านในปัจจุบัน

ดังนั้น บ้านในตอนนี้จึงเป็นของเธอเพียงหนึ่งในสามเท่านั้น

หากต้องการขายทิ้ง ก็ยุ่งยากอยู่บ้าง

วันนี้ในที่สุดลู่อวิ๋นเซินกับฉีซื่อก็กลับมา ทว่ากลับบังเอิญเจอนายหน้าที่มาคุยเรื่องดูบ้านกับซ่งสือเวยพอดี

เมื่อเห็นชายแปลกหน้าคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นในบ้าน ลู่อวิ๋นเซินก็มีสีหน้าเย็นชาทันที “คุณเป็นใคร มาทำอะไรที่นี่?”

เมื่อเผชิญกับสายตากดดันสองคู่ นายหน้าหนุ่มก็ตึงเครียดขึ้นมาโดยพลัน แต่ก็ยังพูดอธิบายอย่างรวดเร็ว

“สวัสดีครับคุณผู้ชายทั้งสองท่าน ผมเป็นนายหน้า เจ้าของบ้านหลังนี้บอกว่าต้องการขายบ้านหลังนี้ครับ”

ขายบ้าน?

ลู่อวิ๋นเซินกับฉีซื่อสบตากัน ต่างฝ่ายต่างมองความตกตะลึงในแววตาของอีกฝ่ายออก

พวกเขามีสีหน้าเย็นชา กำลังจะไล่คนออกไป แต่วินาทีต่อมา ซ่งสือเวยก็ลงมาชั้นล่างพอดี

“เป็นฉันเองที่ต้องการขายบ้าน ฉันกำลังจะบอกเรื่องนี้กับพวกนายพอดี”

ได้ยินคำพูดนี้ ในใจลู่อวิ๋นเซินกับฉีซื่อก็บีบรัดทันที และพูดพร้อมกันว่า “ทำไมต้องขายด้วย? ไม่ใช่ว่าก็อยู่กันมาดี ๆ เหรอ?”

ฉีซื่อนึกถึงเรื่องในวันนั้นขึ้นมา ก็ราวกับรู้สาเหตุ จึงถามออกมาตามตรง “เธอยังโกรธเพราะเรื่องเมื่อหลายวันก่อนอยู่ใช่ไหม?”

เขาตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด และกล่าวขอโทษในแบบที่หาได้ยาก “พวกเราไม่ได้ตั้งใจลืมว่าเธอแพ้เกสรดอกไม้ เธอต้องทำเรื่องเด็ดขาดขนาดนี้เลยเหรอ?”

ซ่งสือเวยส่ายศีรษะอย่างใจเย็น “ไม่เกี่ยวกับเรื่องครั้งก่อน...”

เกี่ยวกับพวกนายต่างหาก

ฉันไม่อยากข้องเกี่ยวอะไรกับพวกนายอีกแล้ว

แม้จะคิดแบบนี้ แต่เธอก็ไม่ได้พูดออกมา และพูดเพียงว่า “พวกนายก็รู้ว่าฉันลาออกแล้ว ถึงเวลาที่ต้องเปลี่ยนงาน ก็เลยไม่เหมาะที่จะอยู่ที่นี่ต่อ ยิ่งไปกว่านั้น พวกเราก็อยู่ด้วยกันมาหลายปีขนาดนี้ ไม่จำเป็นต้องตัวติดกันทุกวันแล้วก็ได้”

ลู่อวิ๋นเซินมีสีหน้ามืดครึ้ม ยังคงไม่ยอมแพ้

“ถ้าสาเหตุเป็นเพราะงาน ก็มีฉันกับอาซื่อไปรับส่งเธอทำงานอยู่ เธอไม่ต้องกังวลหรอก ยิ่งไปกว่านั้น เธอก็บอกเองว่าพวกเราอยู่ด้วยกันมาหลายปีขนาดนี้ ต่างฝ่ายต่างก็คุ้นเคยกันแล้ว ทำไมจะต้องแยกกันด้วย”

“ใช่ มีฉันกับอวิ๋นเซินอยู่ อย่างแย่สุดก็ยังให้คนขับรถคอยรับส่งเธอได้ ฉันไม่เห็นด้วยที่จะแยกกันอยู่” ฉีซื่อก็เอ่ยว่าไม่เห็นด้วยเช่นกัน

เมื่อเห็นว่าไม่อาจโน้มน้าวพวกเขาได้ ซ่งสือเวยก็ขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจว่าทำไมพวกเขาต้องยืนกรานแบบนี้

เธองัดไพ่ตายออกมา “ในเมื่อเป็นแบบนี้ ถ้างั้นก็ขายบ้านหลังนี้ก่อน และไว้ค่อยซื้อบ้านสักหลังที่ใหญ่กว่าเดิมสักหน่อย ถึงตอนนั้นก็ยังพาเซี่ยงหานมาอยู่ด้วยกันได้”

ได้ยินชื่อเซี่ยงหาน ทั้งสองคนก็ดวงตาเป็นประกาย และลังเลในขณะเดียวกัน

สุดท้ายฉีซื่อก็ไม่อาจต้านทานข้อเสนอนี้ได้ และพูดขึ้นมาก่อนว่า “ถ้าพูดแบบนั้น ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้”

มีเพียงลู่อวิ๋นเซินที่ครุ่นคิดในใจเงียบ ๆ และมองเธอด้วยสายตาซับซ้อน “เธอเต็มใจ...จะให้เซี่ยงหานมาอยู่ด้วยกันเหรอ?”

ไม่รู้เพราะเหตุใด เขามักจะรู้สึกว่าเรื่องราวคงไม่ง่ายดายเหมือนที่เขาจินตนาการไว้

แต่ยังไม่ทันได้ใคร่ครวญ ซ่งสือเวยก็หัวเราะขึ้นมาเบา ๆ “แน่นอนสิ ทำไมจะไม่เต็มใจล่ะ? ก็เป็นเพื่อนกันทั้งนั้น”

เธอตัดสินใจอย่างเด็ดขาด

“เอาแบบนี้เถอะ ขายบ้านหลังนี้ทิ้งแล้วค่อยซื้อใหม่”

หลังจากพูดออกไป ลู่อวิ๋นเซินกับฉีซื่อก็ไม่ได้พูดอะไร และไม่ได้คัดค้านอีก