บทที่ 9

พูดจบ ลู่อวิ๋นเซินกับฉีซื่อก็พาเซี่ยงหานไปนั่งลงโต๊ะข้าง ๆ ซ่งสือเวย

ชายหนุ่มทั้งสองแย่งกันตักอาหารให้เซี่ยงหาน ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเอ็นดู

เฉียวมู่เห็นฉากนี้ก็โกรธจนแทงสเต๊กเละ แต่ซ่งสือเวยยังคงมีท่าทีเฉยเมย เฉียวมู่จึงทำได้เพียงอดทนโดยไม่ได้พูดอะไร

ผ่านไปไม่นาน หลังจากทั้งสองคนกินเสร็จก็แยกย้ายกัน

จากนั้นซ่งสือเวยก็บอกลาเฉียวมู่อีกครั้งแล้วกลับบ้าน

คืนนี้ลู่อวิ๋นเซินกับฉีซื่อก็ยังไม่กลับบ้าน

ซ่งสือเวยก็ไม่ได้สนใจเช่นกัน เธอยุ่งอยู่กับการจัดสัมภาระส่วนสุดท้าย

ตอนเช้าเธอได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากข้างนอก ก็รู้ว่าลู่อวิ๋นเซินกับฉีซื่อกลับบ้านแล้ว

พวกเขาก็ควรกลับมาได้แล้ว เพราะวันนี้เป็นวันที่ต้องย้ายไปบ้านใหม่

เพียงแต่พวกเขาไม่รู้ว่า บ้านใหม่ของพวกเขาและในอนาคตของพวกเขาจะไม่มีเธออีกแล้ว

เสียงรบกวนด้านนอกดังขึ้นเรื่อย ๆ คิดว่าคงกำลังย้ายสัมภาระ ซ่งสือเวยไม่สนใจจะฟัง หลังจากตรวจสอบสัมภาระทั้งหมดแล้ว แม่ซ่งก็โทรมา

เมื่อรับสาย น้ำเสียงอ่อนโยนของแม่ซ่งก็ดังขึ้น

“เวยเวย เที่ยวบินกี่โมง พวกแม่จะไปรับที่สนามบิน”

ซ่งสือเวยเปิดแอปพลิเคชันดูตั๋วเครื่องบินครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดเสียงเบา “หนูน่าจะไปถึงประมาณหนึ่งทุ่มค่ะ”

ทันใดนั้นเอง ประตูก็ถูกผลักเปิด เธอเอียงศีรษะเล็กน้อย มองไปเห็นลู่อวิ๋นเซินกับฉีซื่อยืนอยู่หน้าประตู

ฉีซื่อถามโดยไม่คิดอะไร “เธอคุยโทรศัพท์กับใคร?”

“เปล่า”

ซ่งสือเวยวางสาย และตอบอย่างเย็นชา

น้ำเสียงเย็นชาที่ดังเข้าหู ทำให้ลู่อวิ๋นเซินกับฉีซื่อตกใจอยู่บ้าง

ตั้งแต่เซี่ยงหานปรากฏตัว ช่วงนี้ซ่งสือเวยก็เหมือนจะห่างเหินกับพวกเขามากมาโดยตลอด...

เดิมทีลู่อวิ๋นเซินคิดว่าไม่จำเป็นต้องอธิบาย แต่ระยะนี้ท่าทีผิดปกติของซ่งสือเวยผุดขึ้นมาในสมองเขาอยู่หลายครั้ง ทั้งยังเริ่มทำให้เขารู้สึกตื่นตระหนกอย่างอธิบายไม่ถูก

เขาพูดโดยไม่รู้ตัว “เวยเวย เซี่ยงหานต่างจากเธอ ฐานะทางบ้านของเซี่ยงหานไม่ดีจึงลำบากมาตั้งแต่เด็ก ดังนั้นฉันจึงอดไม่ได้ที่ช่วยเหลืออีกฝ่าย ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านี้”

ฉีซื่อก็อธิบายเช่นกัน “ใช่ พวกเราแค่สงสารเสี่ยวหาน ยิ่งไปกว่านั้น ตอนแรกก็เป็นเธอเองที่แนะนำเสี่ยวหานให้พวกเรารู้จักไม่ใช่เหรอ? ทำไมเธอต้องหึงอีกฝ่ายด้วย?”

ซ่งสือเวยมีสีหน้าสงบ “มาบอกเรื่องพวกนี้กับฉันทำไม?”

ทั้งสองคนพูดพร้อมกัน “เพราะเธอใส่ใจ!”

พวกเขาทั้งสามคนเป็นเพื่อนสมัยเด็กที่โตมาด้วยกัน ความเข้าใจกันที่บ่มเพาะมาหลายปี ขอเพียงเธอเอ่ยปาก พวกเขาก็รู้ได้ว่าเธออยากพูดอะไร ขอเพียงเธอยื่นมือมา พวกเขาก็รู้ว่าเธออยากทำอะไร แล้วพวกเขาจะไม่สังเกตเห็นว่าเธอใส่ใจได้อย่างไร?

แต่ตอนนี้ นับวันพวกเขาก็ยิ่งมองเธอไม่ออก

ในแววตาของซ่งสือเวยมีความเย็นชาฉายชัด ราวกับกำลังมองคนสองคนที่ไม่ได้สำคัญ “ฉันไม่ใส่ใจ พวกนายไม่ได้บอกว่าเธอเป็นเพื่อนเหรอ ฉันก็เป็นเพื่อนของพวกนายเหมือนกัน ในเมื่อเป็นแบบนี้ฉันจะไปใส่ใจทำไม?”

ทันใดนั้น ทั้งสองคนก็พูดไม่ออก

ลู่อวิ๋นเซินเงียบไปนาน สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะพูดออกมา “เวยเวย เธอก็รู้ว่าสิ่งที่ฉันต้องการไม่ใช่แค่เพื่อน”

ฉีซื่อก็ควบคุมอารมณ์บนใบหน้าไม่ได้มากกว่าเดิม “หลายปีมานี้ฉันปฏิบัติต่อเธอยังไง เวยเวย เธอคงไม่ได้คิดว่าพวกเราเป็นแค่เพื่อนจริง ๆ ใช่ไหม?”

ซ่งสือเวยย่อมรู้ว่าพวกเขาพูดอะไร

พวกเขาต่างก็ชอบเธอ และอยากอยู่ด้วยกันกับเธอ

แต่หากการช่วยเซี่ยงหานรังแกเธอเป็นความชอบของพวกเขา เธอคงทนรับไม่ไหว

เธอพยักหน้า “ใช่ พวกเรายังมีอีกสถานะหนึ่ง”

อีกไม่นาน เธอกับพวกเขาจะไม่ได้เป็นแม้แต่เพื่อนกันแล้ว

อีกสถานะหนึ่ง ก็มีเพียงคนแปลกหน้าเท่านั้น

คำพูดของเธอแฝงความนัย ลู่อวิ๋นเซินหัวใจเต้นแรงขึ้นชั่วขณะหนึ่ง และรู้สึกไม่สบายใจโดยไม่รู้สาเหตุ ขณะที่กำลังจะพูด วินาทีต่อมาคนขับรถก็เดินเข้ามา และกำลังจะช่วยขนสัมภาระของซ่งสือเวย

ซ่งสือเวยขวางคนขับรถไว้ “พวกนายไปก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันขนไปเอง”

ได้ยินแบบนี้ ฉีซื่อก็หงุดหงิดขึ้นมา “ของมากมายขนาดนี้ เธอจะขนไปยังไง? เลิกโกรธเถอะ เป็นฉันที่ไม่ดีเอง ฉันขอโทษเธอ โอเคไหม”

ซ่งสือเวยยืนกรานปฏิเสธ “ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือจริง ๆ พวกนายไปช่วยเซี่ยงหานเถอะ เธออาศัยอยู่คนเดียวทั้งยังเป็นผู้หญิงอ่อนแอบอบบาง ไม่อาจหยิบจับอะไรได้ คงต้องการความช่วยเหลือของพวกนายมากกว่า”

ลู่อวิ๋นเซินฟังการประชดประชันในคำพูดของเธอออกจึงขมวดคิ้ว ขณะที่เซี่ยงหานโทรเข้ามาพอดี

“อวิ๋นเซิน อาซื่อ พวกนายมาช่วยฉันหน่อยได้ไหม? เป็นความผิดฉันเอง ฉันซุ่มซ่าม ทำอะไรก็ไม่ดีไปหมด”

น้ำเสียงน้อยเนื้อต่ำใจปนอ่อนแอดังผ่านปลายสายมา เข้าสู่หูของทุกคนอย่างชัดเจน

ทั้งสองคนสบตากัน ทั้งยังมองซ่งสือเวยซึ่งมีท่าทียืนกรานว่าไม่ต้องการให้ช่วย สุดท้ายก็ตัดสินใจออกมาก่อน

ลู่อวิ๋นเซินวางสาย มองไปทางซ่งสือเวย “เซี่ยงหานจัดการด้วยตัวเองไม่ได้ ฉันจะไปช่วยเธอ”

ฉีซื่อก็หยิบกุญแจรถเช่นกัน “ฉันก็จะไปด้วย”

ขณะที่พวกเขารีบออกไป ลู่อวิ๋นเซินก็ยังรู้สึกไม่สบายใจ จึงหันกลับไปพูดเสริมอีกหนึ่งประโยค “เวยเวย ฉันรู้ว่าตอนนี้เธอคงฟังอะไรไม่เข้าหู ฉันจองร้านอาหารไว้แล้ว รอหลังจากย้ายบ้านเสร็จ พวกเราไปกินข้าวด้วยกันเถอะ เรื่องของเซี่ยงหานฉันจะอธิบายให้เธอฟังทีหลัง”

ไม่รอให้ซ่งสือเวยตอบกลับ เขาก็รีบออกไปแล้ว

มองเงาของทั้งสองคน ซ่งสือเวยก็ยกมุมปากขึ้น

อธิบายให้ฟังทีหลัง?

น่าเสียดาย ระหว่างพวกเขาไม่มีทีหลังอีกแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น การกระทำของลู่อวิ๋นเซินกับฉีซื่อในช่วงนี้ ซ่งสือเวยไม่รู้ว่าพวกเขาจะยังอธิบายอะไรได้อีก

ตอนนี้เองโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เซี่ยงหานส่งข้อความที่เต็มไปด้วยการยั่วโมโหมาข้อความหนึ่ง

‘ขอโทษนะพี่เวยเวย ฉันไม่คิดว่าแค่พูดประโยคเดียวจะทำให้อวิ๋นเซินกับอาซื่อทิ้งพี่ หลังจากนี้พวกเราสี่คนมาอยู่ด้วยกันเถอะ ฝากตัวด้วยนะ!’

ซ่งสือเวยเม้มริมฝีปาก ปลายนิ้วแตะที่หน้าจอหลายครั้ง พิมพ์ตัวอักษรจำนวนหนึ่งลงไป

“ชีวิตดี ๆ ที่ไม่มีอะไรสำคัญเทียบเท่าได้ของพวกเธอสามคน ฉันไม่ขอข้องเกี่ยวด้วยแล้ว”

ทันทีที่ส่งข้อความสำเร็จ เธอก็บล็อกช่องทางการติดต่อทั้งหมดของเซี่ยงหาน

หลังจากนั้นก็ลู่อวิ๋นเซิน

และสุดท้ายก็ฉีซื่อ

รายชื่อหายไป ทั้งสามคนนี้ ในอนาคตจะหายไปจากโลกของเธอโดยสมบูรณ์

ในที่สุดเธอก็ยกกระเป๋าเดินทาง ก้าวออกจากบ้านที่เต็มไปด้วยความทรงจำนับไม่ถ้วน และจากไปโดยไม่หันกลับมา